Mark Lanegan Band

Το ένατο εγχείρημα της τέταρτης μπάντας του ιδρυτή των Screaming Trees και δεύτερου τραγουδιστή των Queens Of The Stone Age, Mark Lanegan, μου δημιούργησε ένα μπέρδεμα: δεν μπορούσα να αποφασίσω αν αυτό που άκουσα μου άρεσε ή όχι, ή μάλλον, για να το θέσω στην σωστή του βάση, μου άρεσε, αλλά δεν κατέληγα στο αν αξίζει να το προτείνω ή όχι... Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν χάνεις ακούγοντας έναν καλό δίσκο, ακόμα κι αν δεν σε ενθουσιάσει τελικά. Λέω λοιπόν να σε αφήσω να αποφασίσεις εσύ εξ' ολοκλήρου για τον αν αυτό το άλμπουμ θα τοποθετηθεί πάνω από το μέτριο ή όχι. Θα σου δώσω, όμως, κάποια hints για το τι συνέβη σε μένα εντός του Ραδιοφαντομά...

Στο ξεκίνημα του δίσκου με βρίσκει μια εισαγωγή, αυτή του "Harvest Home", μου θυμίζει τον κουμπάρο "Προσκυνητή" πιο downplayed και φρικιάζω προς στιγμήν. Το τραγούδι τελικά δεν έχει καμία σχέση (ή έχει;), μια χαρά αμερικανιά, αλλά το after-shock θα με καταδιώκει για πάντα. Η ευφυώς υφέρπουσα μελωδία του "Judgement Time" χώνεται βαθιά στο μυαλό του ανυποψίαστου ακροατή και άντε να την ξεφορτωθώ τώρα! Ακολουθεί σαν γάργαρο νεράκι στην έρημο, το "Floor Of The Ocean", που κυλάει ήρεμα προς τη δεκαετία του '80. Εδώ, πρέπει να επισημάνω την εξαιρετική επιλογή της σειράς «εμφάνισης» των τραγουδιών, που δίνει μια αίσθηση ενότητας στον δίσκο και γεμίζει πονηρά τα όποια κενά της μίας σύνθεσης με τις όποιες επιτυχίες της επόμενης. Αυτή η ρέουσα σύνδεση υποστηρίζει άψογα την όλη ιδέα του Radio, ενώ η μείξη των επιρροών από άλλες δεκαετίες και η ρετρό προσέγγιση κάποιων απ’αυτές πιθανώς να εξηγούν το Phantom.

Αρκετό synth και drum machine, krautrock και post-punk, americana και ένα θανατερό mood να πλανιέται, που δεν με ενοχλεί καθόλου, αλλά δεν αποτελεί τομή στον ήχο του καλλιτέχνη.

Προσοχή στο αρχετυπικό "I Am The Wolf" που παραμονεύει κάπου στη μέση του άλμπουμ, έτοιμο να ορμήσει με τα γέρικα δόντια του... Οι τεχνολογικές αναζητήσεις του Mark δίνουν καρπούς στο "Waltzing In Blue", που μου θυμίζει -τι έχω επιτέλους, γιατρέ μου;- Vangelis και το background των οσκαρικών αρμάτων του, αλλά τον οδηγούν σε φωνητικές ακροβασίες. Το "Death Trip To Tulsa" επαναφέρει τη φωνή του στα γνώριμα -τραγουδιστικής απαγγελίας- μονοπάτια της και πλησιάζει αρκετά τη δεύτερη περίοδο συνεργασίας του με τους Soulsavers και το εμβληματικό "Unbalanced Pieces", χωρίς όμως να μπορεί να την ακουμπήσει, λόγω του μεγάλου country φορτίου.

Γενικότερα, παρά τις καλές -έως πολύ καλές- στιγμές του άλμπουμ, δεν μου δημιουργήθηκε στο τέλος κάποιας ακρόασης το αίσθημα πληρότητας που σου αφήνουν οι εξέχουσες κυκλοφορίες, γεγονός που το αποδίδω αφενός στην πολυσυλλεκτικότητα των ειδών που φιλοξενούνται κάτω από την ίδια στέγη, αφετέρου στις υψηλές μου προσδοκίες από τη φωνή-Lanegan και την μη έκπληξη (μοτίβο θλίψη / απόκοσμο / θανατικό).

Αυτά ήταν τα σημαντικότερα που είχα να σου πω για την εμπειρία μου με τούτο τον δίσκο. Από ’δω και πέρα, είσαι μόνος με τα φαντάσματα!

Βγάλε με από το δίλλημα και γράψε στα σχόλια τη γνώμη σου σχετικά:

Τελικά, πόσο σου άρεσε αυτός ο δίσκος;