MGMT

«Όταν όμως ένα συγκρότημα το 2010 αρνείται να κυκλοφορήσει single και το δικαιολογεί λέγοντας ότι επιθυμεί το κοινό να ακούσει τον δίσκο αυτό ολόκληρο, είναι πραγματικά άξιο συγχαρητηρίων.» Με αυτό τον περήφανο τρόπο έκλεινε η δισκοκριτική του "Congratulations" πριν από τρία χρόνια, λίγο πριν το ντουέτο με διαψεύσει πανηγυρικά κυκλοφορώντας όχι ένα αλλά τέσσερα singles. Με ανάλογο τρόπο αρνήθηκαν προηγούμενες δηλώσεις τους ότι στο συγκεκριμένο ομώνυμο άλμπουμ θα έχουν μικρότερη ελευθερία λόγω πιέσεων της εταιρείας τους. Αναρωτιέται κανείς αν τα παραπάνω λειτουργούν ως κινήσεις εντυπωσιασμού  ώστε οι MGMT να παραμείνουν στην επικαιρότητα ή είναι αποτέλεσμα κάποιου από τα ψυχεδελικά trips που τους εμπνέουν ώστε να δημιουργήσουν τις ποικιλόχρωμες συνθέσεις τους.

Στην προαναφερόμενη κριτική είχε επίσης αναφερθεί ότι οι ΜGMT του "Congratulations" είναι πολύ λιγότερο εμπορικοί σε σύγκριση με τους MGMT του "Oracular Spectacular". Το ίδιο μονοπάτι συνεχίζουν να βαδίζουν και εδώ αφού δείχνουν να αδιαφορούν για το μουσικό ύφος που τους έκανε διάσημους εν μια νυκτί σε όλη την υφήλιο. Ούτε σε αυτό τον δίσκο θα βρείτε super-hits ανάλογα των "Kids" και "Time To Pretend", συνθέσεις δηλαδή που θα ακουστούν καθημερινά στο ραδιόφωνο και θα γνωρίζει και θα επιζητά όλος ο κόσμος ανεξάρτητα μουσικών γνώσεων και γούστου. Αντίθετα, το "MGMT" βουτά ακόμα πιο βαθιά στα ψυχεδελικά 60s με έναν πανέξυπνα σύγχρονο τρόπο που το κάνει όμως πιο «δύσκολο» σε απαίδευτα ώτα. Αλλεπάλληλες ακροάσεις κρίνονται απαραίτητες ώστε να διαμορφωθεί μια εμπεριστατωμένη και ολοκληρωμένη άποψη αφού ο δίσκος ακούγεται ευχάριστα αλλά όχι επιφανειακά.

Οι επιρροές των VanWyndgarden / Goldwasser παραμένουν και εδώ οι ίδιες. Αυτή τη φορά όμως η ζυγαριά ανάμεσα στον Bowie και στους ψυχεδελικούς Beatles δείχνει να κλίνει προς την πλευρά των «σκαθαριών» με την αγγελική μορφή του Syd Barrett να πετά τριγύρω αφήνοντας ανεπηρέαστο και ισόπαλο το αποτέλεσμα. Άραγε αρέσει η μουσική κατεύθυνση αυτή στον Sir Paul McCartney ή προτιμά περισσότερο το χορευτικό ύφος για το οποίο ομολογούσε τον θαυμασμό του στο παρελθόν; Το "Plenty Of Girls In The Sea" πάντως είχε τις δυνατότητες μιας τέτοιας συνεργασίας.

Το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου κυλά νωχελικά όμορφα αλλά από την άλλη πλευρά οι περισσότερες συνθέσεις έχουν την προοπτική να εξελιχθούν σε «χορευτικά», psychedelic όργια κατά την διάρκεια των ζωντανών εμφανίσεων του συγκροτήματος. Σε αυτό αποσκοπούσαν οι MGMT εξ' αρχής και από ότι φαίνεται κατάφεραν να βρουν την χρυσή τομή. Σε μια από τις προαναφερθείσες «βουτιές» στην δεκαετία του '60 ανέσυραν ένα ξεχασμένο διαμάντι, το "Introspection" του Faine Jade από το μακρινό 1968 το οποίο όμως δείχνει να ταιριάζει απόλυτα στις δικές τους συνθέσεις. Το θετικότερο όλων είναι ότι η αγάπη τους για την συγκεκριμένη σκηνή είναι ικανή να προσελκύσει το ενδιαφέρον των νεότερων για την κρυμμένη μαγεία των 60s.

Είναι μαθηματικά σίγουρο ότι ακολουθώντας το συγκεκριμένο μουσικό ύφος, οι MGMT είναι αδύνατο να επαναλάβουν την επιτυχία του ντεμπούτου τους, πόσο μάλλον όταν τα διάφορα indie media αποσκοπούν κυρίως στο «παράσημο» της ανακάλυψης του νέου μεγάλου ονόματος παρά στην παρακολούθηση της μουσικής του εξέλιξης. Με άλλα λόγια, όσοι τους άφησαν στο "Oracular Spectacular" μπορούν να συνεχίσουν να διατηρούν τις αποστάσεις τους. Αντίθετα όσοι χαροποιήθηκαν από την αντιεμπορική συνέχεια του "Congratulations" αξίζει να συνεχίσουν να κολυμπούν σε πολύχρωμα νερά παρέα με τους ΜGMT.