Hammerfall

Dominion

Napalm (2019)
Από τον Σπύρο Κούκα, 31/07/2019
Σε αυτόν τον ξεροκέφαλο και αρνούμενο αλλαγές μικρόκοσμο του ευρωπαϊκού power metal, το "Dominion" μοιάζει να ξεχωρίζει και να κοιτά αφ' υψηλού τον ανταγωνισμό
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Να λοιπόν που οι Hammerfall έφτασαν αισίως στον εντέκατο δίσκο της πολυετούς καριέρας τους, σε μια πορεία που έχει να καταγράψει σχεδόν μονάχα σημαντικές στιγμές για τους ίδιους αλλά και τους ανά τον κόσμο οπαδούς τους. Οι Σουηδοί power metallers, παρά την κατά καιρούς κριτική, αλλά και το μικρό δισκογραφικό «στραβοπάτημα» με το προ οκταετίας "Infected", έχουν καταφέρει να συγκαταλέγονται σταθερά στους σημαντικότερους εκπροσώπους του είδους τους, με κυκλοφορίες που ικανοποιούν πλήρως και ζωντανές εμφανίσεις που ενθουσιάζουν ακόμη και τους πιο μετριοπαθείς ακροατές (κάτι που απέδειξαν και στην πρόσφατη εδώ παρουσία τους). Έτσι, το "Dominion", του οποίου το εξώφυλλο (για ακόμη μια φορά σε ό,τι αφορά τα artworks της μπάντας) κοσμείται από την φιγούρα του Hector, έρχεται για να επιβεβαιώσει κάτι το οποίο γνωρίζαμε έτσι κι αλλιώς: πως οι Hammerfall δεν μπορούν να μας προσφέρουν αδιάφορο υλικό όσο εμμένουν στο ύφος που τους έκανε αυτούς που είναι.

Μάλιστα, στο νέο άλμπουμ διακρίνεται μια (επι)στροφή στις πρώτες δισκογραφικές μέρες της μπάντας, αφού η συνολική ηχητική κατεύθυνση του "Dominion" έχει κοινές συνιστώσες με τα "Legacy Of Kings" και "Renegade", δύο δίσκους που είχαν τη δική τους, σημαντική συμβολή στην ανάδειξη των Hammerfall σε ηγετικές μορφές για το power metal στερέωμα. Άλλωστε, η συγκεκριμένη προσέγγιση στα παρελθοντικά τους πεπραγμένα φαίνεται να συμβαίνει εκουσίως και να αποδίδει τα επιθυμητά αποτελέσματα, τόσο με αυτήν την πιο power metal-ική νοοτροπία των συνθέσεων και την ηχητική συγγένεια αρκετών νέων τραγουδιών με αντίστοιχα κλασικά παλαιότερα τους (βλέπε για παράδειγμα την piano ballad "Second To None" και το ομότιτλο έπος από το "Glory To The Brave", ή το προσωπικά αγαπημένο "Scars Of A Generation" που άνετα έμπαινε στο tracklist του "Renegade"), αλλά και τις έξυπνες στιχουργικές παραπομπές που διατηρούν τους δεσμούς με το παρελθόν αλλά και τον χαρακτήρα της μπάντας αναλλοίωτο (βλέπε την "templars of the world" αναφορά του "One Against The World", αλλά και τους στίχους του "Chain Of Command", οι οποίοι έχουν ευθεία σύνδεση με εκείνους του "The Champion" από το "Renegade").

Κατά τα λοιπά, το να αναφερθούμε ξανά στο πόσο αξιόπιστος και ανέγγιχτος από το χρόνο τραγουδιστης είναι ο Joacim Cans θα αποτελούσε απλώς ακόμη μια προσπάθεια να αποκατασταθεί το όνομα ενός ερμηνευτή που έχει κατηγορηθεί αδίκως κατά καιρούς από διάφορους και καλά «πιουρίστες» του χώρου, ακόμη και για λόγους που κανονικά θα έπρεπε να αποτελούν «παράσημο» για τη συνολική του πορεία (όπως, ας πούμε, υπήρξε τέτοιο το - αξιοπρεπέστατο - πέρασμα του από τους Warlord, στο "Rising Out Of The Ashes" άλμπουμ των τελευταίων). Για να είμαι ειλικρινής, κιόλας, ο Σουηδός τραγουδιστής είναι και ο κυριότερος λόγος που οι Hammerfall μπορούν και στέκονται σε πλεονεκτική θέση συγκριτικά με άλλα κραταιά ονόματα του power metal χώρου με τα ίδια χρόνια στις πλάτες τους, αφού έχει διατηρηθεί σε τέτοια φόρμα που του επιτρέπει να συνεχίζει να ερμηνεύει όπως έκανε πριν 20 και πλέον χρόνια, δίχως ιδιαίτερο πρόβλημα και εκπτώσεις στην ποιότητα της φωνητικής του απόδοσης.

Σχετικά με τα δώδεκα τον αριθμό τραγούδια που περιέχει το τελευταίο πόνημα της μπάντας, είναι επίτευγμα πως αυτήν τη φορά αποφεύχθηκαν τα εμφανή fillers που υπήρχαν στις περισσότερες από τις πιο πρόσφατες δουλειές της, οδηγώντας σε ένα αποτέλεσμα που μπορεί να ακουστεί με συνολικά μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Σύμφωνοι, μπορεί το ξεκάθαρο hit που υπήρχε στα αμέσως προηγούμενα άλμπουμ εδώ να μην κάνει την εμφάνιση του (όσο φιλότιμα και αν προσπαθεί να είναι τέτοιο το "(We Make) Sweden Rock", αλλά από την άλλη υπάρχει ποικιλία στις συνθέσεις και μια έμπνευση στη χρήση της δημιουργικής τους μανιέρας που δεν στέρεψε πριν την ολοκλήρωση της συνθετικής διαδικασίας, γεγονός που, αν θέλετε τη γνώμη μου, είναι πολύ πιο επιθυμητό και υπέρ της αντοχής του δίσκου στη φθορά που επιφέρει ο χρόνος.

Σε τελική ανάλυση, το "Dominion" δεν φαντάζει απλώς ως ένας ακόμη δυνατός - και ακόμη καλύτερος από τον προκάτοχο του - Hammerfall δίσκος, αλλά κρίνοντας το και συγκριτικά με τις υπόλοιπες φετινές κυκλοφορίες σε αυτόν τον ξεροκέφαλο και αρνούμενο αλλαγές μικρόκοσμο του ευρωπαϊκού power metal, μοιάζει να ξεχωρίζει και να στέκεται αγέρωχο στις υψηλότερες θέσεις του είδους του, κοιτώντας τον ανταγωνισμό αφ’ υψηλού.

  • SHARE
  • TWEET