Ghost

Αυτή την μουσική οι περισσότεροι την ακούμε (και την υπηρετούμε ενίοτε) με πάθος. Έχουμε τις αδυναμίες μας, αλλά έχουμε και τις αντιπάθειές μας. Μερικές φορές, μάλιστα, μας αρέσει να τσακωνόμαστε και να ξεφεύγουμε από το πλαίσιο του ευπρεπούς. Μια τέτοια περίπτωση, που εγείρει τα πάθη και διχάζει τον κόσμο είναι αυτή των Ghost, οι οποίοι από τη μια έχουν μια τρομακτική επιτυχία και αναγνώριση τόσο από απλό κόσμο, όσο κυρίως από σπουδαίους συναδέλφους τους, (βλέπε Phil Anselmo, Lee Dorrian κλπ), αλλά από την άλλη έχουν μια μεγάλη μερίδα που τους θεωρεί ένα προϊόν με πολλή περισσότερη μόστρα και λιγότερη ουσιαστική, μουσική υπόσταση. Δηλώνω με περίσσιο θάρρος ότι άνηκα στην δεύτερη κατηγορία.

Χωρίς να αλλάζω τα όσα πίστευα για το απλώς συμπαθητικό πρώτο άλμπουμ τους και το τελείως αδιάφορο δεύτερο, αλλάζω στρατόπεδο με το τρίτο τους άλμπουμ "Meliora". Εδώ, ναι, έχουμε μια μπάντα που μουσικά υποστηρίζει πραγματικά τα όσα καλά υποστηρίζουν για αυτή, παρουσιάζοντας περισσότερη ταυτότητα, πιο μεστό ήχο και κάμποσο συναίσθημα στη μουσική της. Κυρίως βρίσκουμε οκτώ νέες συνθέσεις (συν δυο ιντερλούδια) που κινούνται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Σίγουρα κάτι έχει αλλάξει.

Η βασική διαφορά έχει να κάνει με τον ήχο της μπάντας που εδώ είναι πιο ογκώδης κι δεν είναι αυτό το άνευρο πράγμα, με τις ξεψυχισμένες κιθάρες και το flat rhythm section. Ίσως έχει να κάνει με το ότι η μπάντα παίζοντας live συνειδητοποίησε ότι της έλειπαν τα riff, όπως μας εξομολογήθηκε ένα εκ των ανώνυμων Ghoul στη συνέντευξη που μας παραχώρησε. Γενικά, είναι εμφανές ότι δόθηκε περισσότερη σημασία στον ρόλο της κιθάρας, σε σχέση με το παρελθόν όπου όλα στήνονταν γύρω από τη φωνητική γραμμή ή τα πλήκτρα. Πως αλλιώς να εξηγηθεί ότι η μελωδία της κιθάρας στο εξαιρετικό "From The Pinnacle To The Pit" θυμίζει μέχρι και Alice In Chains;

Και η βελτίωση δεν έγκειται μόνο σε αυτό το επίπεδο. Διότι ποτέ στο παρελθόν δεν είχαν λυρικότητα ανάλογη με αυτή του "He Is", μια ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά σύνθεσης, λόγω της ιστορίας που το συνδέει με τον εκλιπόντα Selim των The Devil's Blood.

Υπάρχει το "Mummy Dust" με την επιβλητικά ογκώδη εισαγωγή του, το σχεδόν μοντέρνο riff του και το prog υφής solo στα πλήκτρα, το τελείως hard rockίζον "Majesty" (που 90ίζει στο ρεφρέν), και το ενδιαφέρον σε δομή, μελωδίες και ενορχήστρωση "Absolution". Συνθέσεις καθορίζονται από την κιθαριστική δουλειά και στοιχεία που σίγουρα δεν χαρακτήριζαν τους Ghost μέχρι πρότινος.

Θα κάνω, όμως, ειδική μνεία στις δυο καλύτερες συνθέσεις του δίσκου. Πρώτα, στο "Deus In Absentia" που είναι γραμμένο με βάση το πιάνο, με ιδιαίτερη ερμηνεία και καταπληκτική μελωδία, έχοντας για τελείωμα με μια επιβλητική, καθολικού τύπου, εκκλησιαστική χορωδία. Έπειτα, στο ήδη γνωστό "Cirice" με την καθηλωτική, ψυχωτική μελωδία του ρεφρέν να αποτελεί ίσως ό,τι καλύτερο έχουν γράψει ποτέ οι Ghost και ένα από τα τραγούδια της χρονιάς ως τώρα.

Την ακρόαση του "Meliora" συνόδευσε ένα πολύ προσεγμένο κι αναλυτικό δελτίο Τύπου, που εξηγεί διάφορα πράγματα για την θεματική προσέγγιση της μπάντας και για κάθε τραγούδι ξεχωριστά, προσθέτοντας πόντους στην ακρόαση του. Όσο κι αν διαφωνώ με κάποια πράγματα ή όσο κι αν μου φαίνονται αστεία ή υπερβολικά και ανούσια κάποια άλλα (πχ η φαινομενική αλλαγή του Πάπα) παραδέχομαι ότι έχουν μια δεδομένη θέση και άποψη που υποστηρίζουν και δίνουν σημασία σε πολλές πτυχές της προσέγγισής τους. Όμως, μπορώ να τα προσπεράσω αυτά όταν η μουσική τους είναι τόσο δυνατή όσο σε αυτό το άλμπουμ.

Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις της χρονιάς για τον γράφοντα. Εκεί που περίμενα να ακούσω μια από τα ίδια από τους Ghost, βρέθηκα να με παρασέρνει και να με κερδίζει η μουσική τους. Κάτι που πιθανώς να σημαίνει ότι θα χάσουν κάποιους παλιούς οπαδούς, που τους έβρισκαν κάτι που εγώ δεν μπορούσα να αντιληφθώ, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο πως θα κερδίσουν πολύ περισσότερους νέους. Κι αυτό είναι μια σημαντική νίκη για τους Ghost που έρχεται με το "Meliora".