Συνέντευξη Ghost (Nameless Ghoul)

«Ξεπούλημα είναι όταν υποχωρείς και δεν κάνεις τα πράγματα που θέλεις να κάνεις, με σκοπό να πλουτίσεις ή να ικανοποιήσεις τους άλλους»

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 10/08/2015 @ 11:00
Έχει πάντα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον το πώς θα εξελιχθεί μια συνέντευξη με κάποιο μέλος των Ghost. Δεν ξέρεις με ποιον θα μιλήσεις, δεν ξέρεις με ποιον μιλάς, αλλά εν τέλει δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Αυτή τη φορά το ανώνυμο Ghoul διευκρίνισε πως είναι ο lead κιθαρίστας και παρουσιάστηκε πολύ ορεξάτος για κουβέντα, συγκροτημένος και δομημένος στις απαντήσεις του, χωρίς να προσπαθεί να μασήσει τα λόγια του. Κυκλοφορώντας το πολύ δυνατό "Meliora" σε λίγο καιρό, μας εκμυστηρεύτηκε πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία τόσο γύρω από αυτό, όσο και για την γενικότερη φιλοσοφία της μπάντας. Εξέφρασε και την «αγάπη» του για το nu metal μεταξύ άλλων.

Καλησπέρα σας κύριε. Θα μπορούσα να γνωρίζω ποιό Ghoul είστε;
Το όνομα είναι Ghoul (γέλια). Αλλά είμαι ο lead κιθαρίστας.

Πρώτα από όλα είναι χαρά μου που μιλάμε. Φαντάζομαι πως νιώθετε και λίγο ανακουφισμένοι που δεν χρειάζεται πλέον να προσθέτετε το B.C. στο όνομα της μπάντας για την αμερικάνικη αγορά. Δεν είναι λίγο χαζοί κάτι τέτοιοι περιορισμοί;
Ναι, είναι μια ανακούφιση. Προφανώς, έτσι λειτουργεί ο κόσμος μας. Όπως γνωρίζεις ή όπως μπορείς να φανταστείς, υπάρχει μια πολυπλοκότητα γύρω από την όλη ιδέα των πνευματικών δικαιωμάτων και, ως μουσικός και ως κάποιος που βγάζει δίσκους, επίσης πιστεύω στην ιδέα των πνευματικών δικαιωμάτων. Το κομμάτι που αφορά στα ονόματα και τέτοιου είδους πράγματα εμπίπτουν σε αυτή την κατηγορία και παρόλο που είναι χαζό, καταλαβαίνω για λειτουργεί κατά αυτό τον τρόπο. Είμαι χαρούμενος που εν τέλει τα καταφέραμε σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο, στο οποίο μπορούμε να δουλεύουμε με το όνομα της μπάντας μας. Εκ των υστέρων, έχει μείνει ένα B.C. σε κάποια μέρη του κόσμου.

Φαίνεται πως με κάθε άλμπουμ σας οι οπαδοί και η δημοτικότητά σας αυξάνουν. Βλέπεις τα πράγματα να αλλάζουν σημαντικά στις ζωές σας, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο;
Χμ, δεν ξέρω! Πολύ λίγα πράγματα συμβαίνουν εν μια νυκτί. Δεν ήμασταν και απόλυτα επιτυχημένοι για αρκετά χρόνια. Ειδικά, σε προσωπικό επίπεδο, από παιδί κι ως έφηβος, αλλά και στα είκοσι κάτι μου, πάντα ήθελα να μπορώ να ζω από τη μουσική. Λίγο-πολύ έχω καταφέρει να ζω από τις περιοδείες ως μέλος των Ghost εδώ και τέσσερα χρόνια. Είναι πλήρης απασχόληση, είναι η δουλειά μου και υπό μια έννοια θα μπορούσε να είναι καλύτερα, μπορούμε να έχουμε και περισσότερη πολυτέλεια.

Αλλά, όπως και να έχει, η μπάντα μεγαλώνει και κάθε χρόνο ή κάθε μήνα προσπαθείς να αναπτυχθείς, προσπαθείς να κάνεις τα πράγματα καλύτερα, προσπαθείς να φτάσεις σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο και προσπαθείς να το κάνεις λίγο μεγαλύτερο όλο αυτό. Αυτό δεν συμβαίνει ποτέ απλά με ένα μεγάλο βήμα μπροστά ή πολύ εμφατικά. Μερικές φορές δεν το καταλαβαίνεις τη στιγμή που γίνεται ώστε να πεις «Ουάου, φοβερό! Είμαστε εδώ!», ποτέ δεν νιώθεις έτσι. Πρέπει συνεχώς να το υπενθυμίζεις στον εαυτό σου...

Προσπαθούμε ως συγκρότημα να είμαστε σωστοί και να το αντιλαμβανόμαστε όσο μπορούμε. Εγώ υπενθυμίζω συχνά στον εαυτό μου πως «είναι φανταστικό και μόνο το ότι έχουμε την δυνατότητα να το κάνουμε όλο αυτό», καθώς σε μερικά χρόνια μπορεί και να μην το κάνουμε άλλο, ίσως σταματήσουμε να μεγαλώνουμε. Δεν πρέπει ποτέ να το παίρνεις ως δεδομένο. Αλλά, αυτή τη στιγμή, είμαστε πολύ ευχαριστημένοι με το γεγονός ότι το νέο άλμπουμ μοιάζει να τα πηγαίνει πολύ καλά ως τώρα. Προφανώς, είμαστε ενθουσιασμένοι με την κυκλοφορία του και την επερχόμενη περιοδεία και περιμένουμε να δούμε πόσο μακριά μπορούμε να φτάσουμε αυτή τη φορά.

Με το "Meliora" λοιπόν να κυκλοφορεί σύντομα, μπορούμε να πούμε ότι κάποιες σημαντικές αλλαγές έλαβαν χώρα στο μουσικό κομμάτι, έτσι δεν είναι;
Υποθέτω πως ναι. Αλλά, παρακαλώ, πες μου την δική σου άποψη επ' αυτού. Είμαι περίεργος...

Ghost - Meliora

Θα έλεγα πως η πιο σημαντική αλλαγή έχει να κάνει με το ότι αρκετά τραγούδια μοιάζουν να έχουν χτιστεί γύρω από το riff, σε αντίθεση με την συνήθη πρακτική σας που είναι να χτίζετε γύρω από την μελωδία των φωνητικών. Αυτό προσθέτει μια πιο «rock» υφή στα τραγούδια, τουλάχιστον σε σχέση με το προηγούμενο άλμπουμ. Σωστά το αντιλαμβάνομαι;
Ναι, σωστά το έπιασες, υπό μια έννοια. Τα τραγούδια σε αυτό το άλμπουμ δεν δημιουργήθηκαν όλα με τον ίδιο τρόπο.. Συνήθως, όταν γράφω ένα τραγούδι πάντα υπάρχει μια φωνητική μελωδία κάπου μέσα του. Δυσκολεύομαι πολύ να μην σκέφτομαι τα φωνητικά, διότι κατ' εμέ αποτελούν σημαντικό κομμάτι του τραγουδιού και μου βγαίνει πολύ φυσικά το να τα σκέφτομαι.

Μερικές φορές στο παρελθόν, ειδικά στο "Infestissumam" ίσως παραδώσαμε έμφαση σε κάποια πράγματα. Όχι στα φωνητικά, γιατί θέλω αυτά να είναι πολύ δυνατά και πολύ μπροστά, αλλά βασικά υποτιμήσαμε την σημαντικότητα των riff στο εν λόγω άλμπουμ. Κάτι που, ως κιθαρίστας, παρατήρησα πολύ ξεκάθαρα όταν ξεκινήσαμε να περιοδεύουμε για αυτό το άλμπουμ. Διότι, εκεί είναι που αντιλαμβάνεσαι πως το “Opus Eponymous” είχε πολλά riff, ενώ κάποια από τα καινούργια τραγούδια δεν έχουν και τόσα πολλά, οπότε σκέφτεσαι πως «την επόμενη φορά θα πρέπει να κάνουμε μερικά περισσότερα τραγούδια με riff».

Πάντως, πέρα από αυτό, συνολικά η σύνθεση δεν νομίζω πως ήταν και πολύ διαφορετική. Από τη στιγμή που υπήρχε η φωνητική μελωδία και ξέραμε πως θα είναι τα φωνητικά, απομονώναμε το riff και διασφαλίζαμε ότι θα έχει σημαντικό ρόλο, έτσι νομίζω τουλάχιστον. Αυτή την απάντηση δίνω σήμερα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρω. Όπως και να έχει, είσαι εν μέρει σωστός και αυτό που λες, το κάναμε σε ένα βαθμό.

Για να γίνω πιο ακριβής, τραγούδια σαν το "From The Pinnacle To The Pit", το "Majesty" ή το "Absolution" είναι βασισμένα στην κιθάρα και το riff. Αν με ρωτούσατε πάντως, θα σας έλεγα να το κρατήσετε αυτό. Μοιάζει να σας πηγαίνει...
Ευχαριστώ! Ναι, φαίνεται πως έχουμε βρει τον ήχο μας και το ύφος μας, το οποίο με βεβαιότητα μπορούμε να πούμε πως βγαίνει ενστικτωδώς. Θα το κάνουμε κύριε! Σ' ευχαριστούμε!

Είστε μια μπάντα που βασίζεται στην μελωδία, οπότε θα ήθελα την άποψή σου για την σύγχρονη τάση στη metal μουσική να υποτιμά την μελωδία και τις αρμονίες για το groove, την επιθετικότητα και αντίστοιχα στοιχεία.
Λοιπόν, εδώ είναι που θα γίνω κακός, διότι -με εξαίρεση λίγες μπάντες- προσωπικά δίνω ελάχιστη ως καθόλου αξία για το μεγαλύτερο μέρος της metal μουσική που έχει βγει την τελευταία εικοσαετία. Από τη στιγμή που το nu metal, νέο metal ή πες το όπως θες εμφανίστηκε κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '90, έχασα τελείως την επαφή μου με το metal. Πραγματικά, το απεχθάνομαι τόσο πολύ! Το θεωρώ τελείως φρικτό. Θεωρώ πως είναι χάλια.

Η μόνη εξαίρεση που πραγματικά βρίσκω ενδιαφέρουσα είναι μάλλον οι System Of A Down, που είναι πραγματικά καλή μπάντα. Σίγουρα γράφουν πολύ ενδιαφέροντα τραγούδια, με πολύ συναίσθημα, είναι αυθεντικοί και δεν έχουν να κάνουν μόνο με του μύες. Εκφράζουν πολλά διαφορετικά συναισθήματα και η μουσική τους είναι τόσο ανοιχτόκαρδη, δεν είναι ψεύτική.

Οτιδήποτε εμπίπτει στην ευρύτερη κατηγορία του nu metal, όπως το metalcore, το emo metal και όλα αυτά, είναι μουσικές που αντιπροσωπεύουν κάτι το οποίο δεν μπορεί να με εκφράσει. Δεν είναι κομμάτι του δικού μου μουσικού καταλόγου. Και έχει γίνει τόσο επαναλαμβανόμενο πλέον. Τα τελευταία πέντε χρόνια συμμετέχουμε συχνά σε αυτά τα περιοδεύοντα φεστιβάλ, στα οποία παίζουν πολλές από αυτού του είδους τις μπάντες και δεν μου μου κάνει πλέον καμία εντύπωση που κάθε χρόνο εμφανίζεται μια νέα μπάντα η οποία εμφανισιακά και ηχητικά είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα. Πραγματικά ελπίζω πως σε μερικά χρόνια οι περισσότεροι από αυτούς θα έχουν εξαφανιστεί, γιατί αυτή η μαλακία πρέπει να τελειώσει κάποια στιγμή... (γέλια)

Nameless Ghoul (Ghost)

Χρησιμοποιήσατε κάποιες παλιές ιδέες σε τραγούδια όπως το "Mummy Dust" ή το "He Is". Σας αρέσει να κρατάτε διάφορες ιδέες στο ράφι και να περιμένετε μέχρι να ωριμάσουν και να γίνουν αυτό που θέλετε; Έχετε μεγάλο αρχείο με τέτοιες ιδέες;
Ναι, το κάνουμε αυτό. Έχουμε έναν πολύ υπομονετικό τρόπο στο να συνθέτουμε, υπό την έννοια ότι αν ένα τραγούδι ή μια ιδέα δεν μας βγαίνει, δεν προσπαθούμε να το πιέσουμε. Αν υπάρχει μια ιδέα στο τραπέζι και δεν μας βγαίνει, συνήθως την βάζουμε στην άκρη μέχρι να ξεκαθαρίσουμε τι θα κάνουμε με αυτή. Κι αυτή η διαδικασία μπορεί να πάρει χρόνια. Οπότε, υπάρχει αυτή η κατά κάποιο τρόπο υπομονετική σχέση με τις ιδέες μας. Αν μια ιδέα κρατάει ακόμα και έχω μια φωνητική γραμμή ή ένα κιθαριστικό riff ή ένα μέρος στο synth ή κάτι το οποίο επεξεργάζομαι για κάνα δυο χρόνια, τότε ξέρω ότι κάπου θα κολλήσει. Δεν έχει σημασία αν θα χρησιμοποιηθεί σε αυτό το άλμπουμ ή στο επόμενο. Αν βγει έχει καλώς, αν δεν βγει, πάλι έχει καλώς!

Συνεχώς γράφουμε μουσική, όλη την ώρα. Ήδη τώρα, όταν επιλέξαμε ποια τραγούδια θα μπουν στο "Meliora" τελικά καταλήξαμε με τα μισά από όσα είχαμε στο σωρό. Έτσι, μας έχουν μείνει τα υπόλοιπα μισά, τα οποία σκοπεύουμε να χρησιμοποιήσουμε στο επόμενο άλμπουμ. Ευτυχώς, υπάρχει διαρκές γράψιμο τραγουδιών. Δεν έχουμε βρεθεί ποτέ στην κατάσταση που βρίσκονται κάποιες μπάντες μερικές φορές, που δεν έχουν τίποτα και είναι αναγκασμένες να ξεκινήσουν από το μηδέν για να γράψουν έναν δίσκο. Πιθανόν να φτάσουμε κι εμείς σε αυτό το σημείο κάποια στιγμή, κάτι που θα μπορούσε να είναι ενδιαφέρον, αλλά αυτή τη στιγμή έχουμε πολλά ακόμα να διαλέξουμε από τον σωρό...

Αυτά θα μπορούσαν να είναι και κακά νέα για τον Papa III. Αν έχετε ήδη έτοιμα τα τραγούδια, μπορεί να αποδειχθεί πολύ βραχύβιος ο ρόλος του... (γέλια)
Θα έχει τους δεκαοκτώ του μήνες όπως σκοπεύουμε να δώσουμε περίπου διακόσια σόου μαζί του, αλλά όπως με τον Papa I και τον Papa II, έτσι κι ο Papa III θα αλλαχτεί σίγουρα μετά το τέλος όλου αυτού. Θα υπάρξει και Papa IV.

Πίσω στο άλμπουμ, το "He Is" μοιάζει ένα ξεχωριστό τραγούδι, το οποίο σας παρότρυνε ο Selim των The Devil's Blood να προχωρήσετε και να ολοκληρώσετε και τώρα είναι κάτι σαν φόρος τιμής προς αυτόν, από τη στιγμή που δεν είναι πλέον μαζί μας...
Ναι, το τραγούδι κατέληξε περισσότερο σαν ένας φόρος τιμής προς αυτόν, διότι μας επηρέασε πολύ, τόσο στο να χρησιμοποιήσουμε το τραγούδι αρχικά, αλλά κι όσον αφορά στο περιεχόμενο των στίχων, καθώς τόσο ο θάνατός του, όσο και η ζωή του ήταν συνεχώς στο μυαλό μου όταν γράφονταν οι στίχοι.

Το "Deus In Absentia" που κλείνει το άλμπουμ είναι πιθανότατα το πιο διαφοροποιημένο τραγούδι στο άλμπουμ, με τη δομή του να είναι βασισμένη στο πιάνο. Θεωρείς πως αυτός είναι και ο λόγος που ξεχωρίζει; Σκοπεύετε να χρησιμοποιήσετε περισσότερο πιάνο στο μέλλον, αντί για εκκλησιαστικό όργανο και synths;
Δεν ξέρω. Ποτέ δεν λέω ποτέ. Θέλω να χρησιμοποιώ οτιδήποτε προκύπτει φυσιολογικά και θεωρώ πως το πιάνο είναι ένα πολύ ωραίο όργανο. Νομίζω πως κάποιες φορές το πιάνο είναι ακόμα καλύτερο όταν θες να έχεις μόνο ένα όργανο και μια φωνή. Διότι, στην κιθάρα μπορείς να παίζεις μόνο ένα πράγμα συνήθως, όχι περισσότερα. Είτε ακόρντα, είτε αρπισμό, είτε παίζεις μια μελωδία, ενώ στην περίπτωση του πιάνου ή των πλήκτρων (σ.σ. του claviature που είναι τα πλήκτρα του πιάνου) μπορείς να παίζεις ταυτόχρονα τα μπάσα και την μελωδία, διότι τα δύο χέρια μπορούν να παίζουν διαφορετικά πράγματα. Οπότε, δεν θα το απέκλεια.

Υπάρχει υλικό στον σωρό που έχουμε και το οποίο σκοπεύουμε να χρησιμοποιήσουμε στο επόμενο άλμπουμ που είναι περισσότερο βασισμένο στο πιάνο. Αλλά, δεν ξέρω σίγουρα. Συνηθίζουμε να αλλάζουμε πράγματα όταν είμαστε στο στούντιο. Όπως πχ ένα σημείο που αρχικά ήταν να παιχτεί στο μπάσο, αν ακούγεται καλύτερα στην κιθάρα το αλλάζουμε, ή αν κάτι δεν μας ακούγεται καλά στην κιθάρα και ακούγεται καλύτερα στο moog, απλά το αφήνουμε στο moog και γενικότερα τα αλλάζουμε όλα μέχρι να μας ακούγονται όπως θέλουμε.

Είναι το ρεφρέν του "Cirice" ό,τι καλύτερο έχετε συνθέσει ποτέ;
Χμ, σίγουρα είναι ανάμεσα στα καλύτερα ρεφρέν που έχω γράψει (γέλια). Βγήκε πολύ δυναμικό και ναι νομίζω πως είναι...

Ghost - Cirice

Μου αρέσει πολύ το γεγονός ότι δίνετε ιδιαίτερη σημασία στους στίχους όπως προκύπτει και από τις σημειώσεις που συνοδεύουν το άλμπουμ. Πολλές μπάντες στη rock και metal μουσική δεν δίνουν και τόση σημασία και είναι κρίμα. Πόσο σημαντικός θα έλεγες πως είναι ο ρόλος τους στη μουσική γενικά και στην δική σας περίπτωση ειδικότερα;
Θεωρώ πολύ σημαντικούς του στίχους, αλλά μερικές φορές πρέπει να συνειδητοποιούμε ότι ένας στίχος μπορεί να είναι σημαντικός ακόμα κι αν δεν είναι σαν τους στίχους του Bob Dylan. Μερικές φορές το μήνυμα μπορεί να είναι πολύ απλό και δεν χρειάζεται κάθε λέξη των στίχων να λέει και μια ιστορία. Μπορεί να είναι απλά μια επιλογή λέξεων που προκαλεί ένα συναίσθημα. Είναι υγιές το να προσπαθούμε να έχουμε ανοιχτό το μυαλό μας κάποιες φορές Κάποιες λέξεις και κάποιες προτάσεις απλώς ακούγονται ωραία και προκαλούν ένα συναίσθημα το οποίο μπορεί να είναι είτε ευχάριστό, είτε δυσάρεστο.

Η γραμμή αυτή καθαυτή μπορεί να μην αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να έχει τη σημαντικότητά της ή να χτυπάει μια ευαίσθητη χορδή στο πνευματικό σου δέσιμο με το τραγούδι, κάτι που είναι δύσκολο να εξηγήσεις σωστά. Λέγοντας αυτό, θεωρώ τους στίχους γενικά πολύ σημαντικούς, αλλά νομίζω πως σε πολλά τραγούδια που γράφω -κάτι που δεν ισχύει μόνο για τα δικά μας τραγούδια- ίσως έχουν κάπως χαζούς στίχους, αλλά κι αυτοί παίζουν τον δικό τους σημαντικό ρόλο, δεν είναι απλά λέξεις. Έχουν ένα νόημα. Όπως για παράδειγμα στα τραγούδια των Ramones. Μερικές φορές είναι άκυροι, αλλά έχουν την σημαντικότητά τους και αντικατοπτρίζουν πολλά συναισθήματα. Γενικώς, πάντως, η απάντησή μου είναι ναι.

Εσείς, όμως, ασχολείστε με βαριά θέματα, όπως η θρησκεία και η πνευματικότητα. Θεωρείς πως κάποιοι οπαδοί ίσως παίρνουν όσα λέτε και κηρύττετε πιο σοβαρά από ότι πρέπει; Είναι όλα ένα σόου εν τέλει;
Α, σίγουρα. Από τη στιγμή που είμαστε μια μπάντα της οποίας οι στίχοι καταπιάνονται με πιο μεγάλα θέματα, όπως η φιλοσοφία της ζωής, η φιλοσοφία του θανάτου, η θέση μας σε αυτό τον κόσμο και η ψυχική υγεία, θεωρώ πως είναι σημαντικό να αντιμετωπίζεις αυτά τα θέματα με ανοιχτό μυαλό. Διότι, το μήνυμα σε πολλές περιπτώσεις είναι να έχεις ανοιχτό μυαλό, κι όχι να είσαι κλειστόμυαλος. Στην πραγματικότητα έχουν πολύ ανθρωπιστικό αντίκτυπο.

Οφείλω να πω πως ως άτομο μπορώ να είμαι ακραία μισάνθρωπος. Έχω πολλή πικρία, ως προς το πώς βλέπω τον κόσμο. Πολλές φορές βλέπω τον κόσμο ως μια τεράστια αποτυχία και υπάρχουν μέρες που σκέφτομαι ότι απλά θα έπρεπε να ρίξουμε μια πυρηνική βόμβα και να πάει να γαμηθεί. Αλλά, όπως πολύς κόσμος, έτσι κι εγώ θέλω να επιβιώσω και θέλω να επιβιώσουν όσα αγαπώ. Μπορείς να έχεις έναν ενεργό ή παθητικό εαυτό.

Μεγάλο μέρος της κριτικής που ασκούμε είναι ενάντια στη θρησκεία, διότι αυτή είναι που αποτρέπει τον κόσμο από το να έχει μια επιλογή. Αλλά, από την άλλη πλευρά, η κοινωνία ίσως δεν είναι ικανή να διαχειριστεί αυτή την επιλογή. Δυστυχώς, υπάρχουν πολλά μέρη στον κόσμο που μοιάζουν ανίκανα να διαχειριστούν την επιλογή που έχουν. Μόλις τους δοθεί λίγη ελευθερία, τα καταστρέφουν όλα. Είναι πολύ-πολύ δύσκολο όλο αυτό, είναι κάτι ιδιαίτερα πολύπλοκο. Για αυτό το λόγω κιόλας εμείς δεν δίνουμε καμία απάντηση, δεν λέμε σε κανέναν να κάνει κάτι. Εμείς θέτουμε τις ερωτήσεις. Αντανακλάμε κάποια πράγματα, παρά δίνουμε απαντήσεις.

Οπότε, ψάχνοντας για απαντήσεις, θα έλεγα πως κάποιοι άνθρωποι δίνουν παραπάνω έμφαση στα πράγματα που λέμε. Διότι, στο τέλος της μέρας είμαστε μια rock μπάντα. Είμαστε εδώ για να σας διασκεδάσουμε. Όσο κι αν μιλάμε για θέματα που άπτονται της πραγματικής ζωής ή σπουδαιότερα πράγματα, είμαστε εδώ για να σας κάνουμε να τα ξεχάσετε όλα αυτά για λίγο. Θέλουμε όλοι να είναι χαρούμενοι... (γέλια)

Είστε ξεχωριστή περίπτωση στον χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Θα έλεγες πως προσπαθείτε να παίξετε με τους κανόνες του underground σε mainstream επίπεδο ή αναγκαστικά ακολουθείτε τους mainstream κανόνες για να επιβιώσετε;
Χμ, σίγουρα θεωρώ -βλέποντας πιο συνολικά τα πράγματα- πως δεν υπηρετούμε τους κανόνες του mainstream. Και μόνο η ύπαρξή μας, το τι λέμε, το πώς είναι η εμφάνισή μας και το πώς ακουγόμαστε δεν μας καθιστούν mainstream. Όμως, θεωρώ πως, όπως πολλές άλλες rock μπάντες πριν από εμάς που είχαν καταφέρει να περάσουν μια underground φιλοσοφία, θεωρώ πως υπάρχουν κάποιοι τρόπο ώστε να επεκταθείς μέχρι ένα σημείο ώστε να είσαι επιτυχημένος και να κάνεις αυτό που κάνεις, χωρίς υποχωρήσεις. Αλλά, υπάρχουν και στοιχεία στην βιομηχανία της διασκέδασης στα οποία πρέπει να υποκύψεις, κάτι που προκύπτει φυσιολογικά. Αν είσαι μπάντα που περιοδεύεις θα πρέπει να παίξεις σε σόου που δεν σου αρέσουν και θα πρέπει να παίξεις με μπάντες που δεν σου αρέσουν.

Μιας και αναφερθήκαμε πριν στον Selim (σ.σ.: των The Devil’s Blood), αυτός είχε μια πολύ underground προσωπικότητα. Είχαμε πολλές συζητήσεις γύρω από το θέμα πολλές φορές, καθώς αυτός κι η μπάντα του ήταν πολύ επιφυλακτικοί στο να παίξουν το παιχνίδι. «Δεν θέλω να κάνω αυτό, δεν θέλω να παίξω σε αυτό το φεστιβάλ, δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό, δεν μπορούμε να κάνουμε το άλλο».  Εγώ του απαντούσα πως «τότε πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι ίσως δεν φτάσεις ποτέ εκεί που θες να φτάσεις. Αν θες να γίνεις η μεγάλη μπάντα που λες είτε θα μείνεις να το συζητάς για πάντα ή θα πρέπει να τα καταφέρεις χωρίς αυτά τα πράγματα». Το καταλαβαίνω μωρέ γιατί κι εμείς λέμε συνέχεια αντίστοιχα πράγματα στους Ghost πως «δεν πρέπει να το κάνουμε αυτό» κλπ...

Πολύς κόσμος μπορεί να σκέφτεται συχνά ότι κάνουμε πολλά πράγματα μόνο και μόνο για να πάμε μπροστά, για την εμπορική προοπτική... Ναι, φυσικά και κάνουμε. Αλλά δεν έχουν ιδέα για όλα αυτά που δεν κάνουμε, για όλα αυτά στα οποία λέμε όχι. Και λέμε όχι στα περισσότερα πράγματα. Τα εννέα από τα δέκα που μας προτείνουν δεν τα κάνουμε. Και επιλέγουμε να κάνουμε αυτό το ένα στα δέκα που για εμάς είναι ευκαιρία, κάτι που έχει νόημα. Είμαστε έξι άνθρωποι στη μπάντα, έχουμε επτά ανθρώπους στο crew και συνολικά είμαστε δεκαπέντε άνθρωποι που ζούμε από αυτό που κάνουμε. Μερικές φορές, ξέρεις, πρέπει να σκεφτείς κι αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι είμαστε στην ίδια βάρκα και περιμένουμε να προχωρήσει μπροστά και για να γίνει αυτό πρέπει να κάνεις κάποια πράγματα, ώστε να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Ghost

Η μουσική και η εμφάνισή σας θα μπορούσαν να υποστηριχτούν από μια μεγάλη παραγωγή επί σκηνής. Αν είχατε το budget θα το επενδύατε σε κάτι τεράστιο όσον αφορά στο σόου σας;
Μα ναι, φυσικά. Για να το συνδέσω με την προηγούμενη ερώτησή σου, αυτός ήταν πάντα ο βασικός μας στόχος. Στο δικό μου μυαλό, το μόνο που έχει σημασία στο τέλος της ημέρας είναι πως κάνουμε βήματα μπροστά στο να γίνουμε η μπάντα με την μεγάλη παραγωγή. Αυτός είναι ο κύριος στόχος μας. Θέλουμε να είμαστε αυτή η μπάντα που μπορεί να παίζει σε αρένες και να στήνει ένα σόου που θα σου παίρνει τα μυαλά. Αυτή είναι η ιδές. Προς τα εκεί κάνουμε κάθε χρόνο βήματα, ώστε να γίνουμε αυτό. Δεν έχουμε φτάσει ακόμα εκεί, αλλά προχωράμε προς αυτή την κατεύθυνση. Αν αρχίσουμε να απομακρυνόμαστε από αυτό, τόσο θα έχουμε χάσει την κεντρική ιδέα. Η αρχική σπίθα που ξεκίνησε αυτή τη φλόγα ήταν να γίνουμε μια μεγάλη θεατρική εμπειρία για τον κόσμο, διότι αυτό ήταν που ήθελα να δω εγώ.

Αν σταματούσαμε να το προσπαθούμε αυτό, τότε θα ήταν ξεπούλημα. Ο κόσμος μπορεί να συζητάει για το τι σημαίνει ξεπούλημα. Ξεπούλημα είναι όταν υποχωρείς και δεν κάνεις τα πράγματα που θέλεις να κάνεις, με σκοπό να πλουτίσεις ή να ικανοποιήσεις τους άλλους.

Σας παρακαλώ, σκεφτείτε πόσο κοστίζει να έχεις έξι ανθρώπους σε ένα συγκρότημα κι επτά στο crew. Αν πραγματικά θέλαμε να βγάλουμε λεφτά, θα ήμασταν τρία άτομα στη μπάντα και κανένας στο crew. Αυτό θα ήταν πιο οικονομικό. Και δεν θα είχαμε κάποιο σόου. Αλλά δεν είναι αυτή η ιδέα που έχουμε. Έχουμε μείνει σταθεροί στην ιδέα που είχαμε το 2008, στο να γίνουμε μια θεατρική μπάντα της οποίας το σόου σου παίρνει τα μυαλά, κι αυτό είναι το νόημα. Αυτός είναι ο κύριος στόχος κι αν τον χάσουμε, σου υπόσχομαι πως θα διαλυθούμε.
  • SHARE
  • TWEET