Fall Out Boy

Θα μπορούσα να μιλάω (γράφω) ώρες ατέλειωτες για τις αφίσες με τη φάτσα του Pete Wentz που κοσμούσαν τους τοίχους και τις ντουλάπες των συμμαθητριών μου στο Γυμνάσιο και το πόσο άβολα αισθανόμουν κάθε φορά που πετύχαινα φευγαλέο eye contact με το έντονο βλέμμα του (να ναι καλά το eyeliner).

Κάποτε οι Fall Out Boy έκαναν θραύση και κυριαρχούσαν στην αμερικανική μουσική. Μη κάνεις πως δε θυμάσαι. Άνηκαν στο ίδιο ρεύμα με τους Boys Like Girls και, φυσικά, τους Panic! At The Disco. Ενώ η Τατιάνα Στεφανίδου έκανε εκπομπές με trendy και emo να ξεμαλλιάζονται on air και την επόμενη μέρα σχολίαζε με το πάνελ της, λέγοντας ό,τι  πιο μισαλλόδοξο μπορούσαν να αντλήσουν από το -περιορισμένο- λεξιλόγιο τους, στην άλλη μεριά του Ατλαντικού και σε κάποια ευρωπαϊκά κράτη το emo στυλ χωνεύτηκε πιο δημιουργικά. Αφού πέρασε κι αυτή η φάση (όπως γίνεται συνήθως με τις φάσεις) οι περισσότεροι κούρεψαν τις φράντζες και πέταξαν τις ζώνες με τη σκακιέρα, στρεφόμενοι προς άλλους μουσικούς δρόμους.

Το 2009 βρήκε το συγκρότημα από το Illinois διαλυμένο, να προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα εποχή της pop-punk. Η κατάθλιψη τσάκισε τα περισσότερα μέλη και η μουσική φάνηκε να επανήλθε στη ζωή τους την κατάλληλη στιγμή. Η επανένωση έκανε σαφείς τις προθέσεις για έμφαση στην pop και σταδιακή μείωση των rock στοιχείων. Τα "Save Rock 'n' Roll" και "American Beauty/ American Psycho" πούλησαν πολλά αντίτυπα και γνώρισαν μία σχετική επιτυχία, συγκριτικά με τη συνήθη ανταπόκριση του κοινού στις προσπάθειες των συγκροτημάτων, εκείνης της περιόδου, να ανανεώσουν τη συνδρομή στη νέα μουσική δεκαετία.

Τα χρόνια, όμως, πέρασαν και η pop rock έχει θαφτεί κάτω από τόνους ηλεκτρονικής μουσικής. Από τον κανόνα δε ξεφεύγουν ούτε οι Fall Out Boy που προσπαθούν να ταιριάξουν στις νέες απαιτήσεις και καταλήγουν να μοιάζουν με τους Good Charlotte- στη μεταγενέστερη εκδοχή τους.  Σε περίπτωση που ελπίζεις σε μία σαρωτική στροφή 180 μοιρών με λάβαρο κάποιο banner του (παλιού καλού) Warped Tour, βάλε το "Wilson (Expensive Mistakes)" στη συλλογή σου κι άσε τα υπόλοιπα κομμάτια στην άκρη. Το "MANIA" (πόσο υπερχρησιμοποιημένη λέξη, πια!) ανοίγει δρόμους, σπάει τοίχους, χτίζει γέφυρες, βρε παιδί μου, με τις τάσεις που ακούγονται πολύ το 2018.

Ο κόσμος της EDM είναι απέραντος και πλουραλιστικός, γεγονός το οποίο τον καθιστά προσιτό σε όσους καλλιτέχνες θέλουν να προσθέσουν κάτι πιο «εξωτικό». Εδώ συνδυάζεται με τη hip-hop και την trap, βάζοντας τη rock σε δεύτερη, για να μην πω τρίτη, μοίρα, κι έτσι ακούμε κάτι ανάμεσα σε Kanye West και Maroon 5. Οι λίγες καλές στιγμές περιορίζονται στην κλασικότερη pop του "Heaven’s Gate" και στο "Church", δύο συνθέσεις που ξεφεύγουν από τον γενικό κανόνα ολόκληρου του δίσκου. Ανεπαίσθητες rock ιδέες πετυχαίνουμε αραιά και που, μόνο στα riff και τα κιθαριστικά μέρη που χρησιμοποιούνται πολύ φειδωλά και χωρίς μεγάλη όρεξη· η αναφορά στην punk, νομίζω, περιττεύει.

Το ότι η χρυσή εποχή του είδους που τους έκανε γνωστούς έχει περάσει ανεπιστρεπτί, το γνωρίζουμε ήδη, σε βαθμό που, αν συνέχιζαν να παίζουν όπως έπαιζαν πριν από δέκα χρόνια, θα ξεσπούσαμε όλοι μαζί σε γέλια. Μέσα σε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα οι άνθρωποι αλλάζουν, το ίδιο και η προοπτική τους πάνω σε συγκεκριμένα (τα περισσότερα) πράγματα. Αναμενόμενο δεν είναι ο σαραντάρης να γουστάρει να διηγηθεί την πραγματικότητα, όπως τη βιώνει μέσα από την τωρινή, πιο ξεκάθαρη, αντίληψη του; Το να μένει καθηλωμένος ικανοποιεί τους φετιχιστές φανμπόηδες και τους αρτηριοσκληρωτικούς τυπολάτρες, ουσιαστικά, ωστόσο, βαλτώνει στο τίποτα(καλησπέρα Bono, μη κρύβεσαι πίσω από το γιούκα). Οπότε δικαιολογείται η στροφή των Fall Out Boy, μέχρι ενός σημείου.

Θέλει κότσια να αφήσεις πίσω όλα τα χαρακτηριστικά τα οποία σου χάρισαν επιτυχία. Τι γίνεται, όμως, όταν παράλληλα χάνεις κι ό,τι σε ξεχώριζα ανάμεσα στα μιλιούνια; Ακόμα και οι στίχοι, που ανέκαθεν ήταν το δυνατό σημείο του συγκροτήματος, αναλώνονται σε αφόρητα κλισέ και άχαρα στανταράκια, σαν αυτά που κοσμούσαν τα σταράκια μας στο Γυμνάσιο. Αυτές οι επιλογές είχαν λογική όταν μεσουρανούσε η pop punk, αλλά σήμερα, με τόσα μουσικά κράματα να λάμπουν εξαιτίας της στιχουργικής τους ευφυίας και επικαιρότητας, ο ανταγωνισμός αυξάνεται και δεν αφήνει πολλά περιθώρια στις μέτριες δουλειές.

Οι Fall Out Boy μετατράπηκαν από alternative golden boys σε τυπικές, mainstream καταχωρήσεις, αρκούμενες στην ευκαιριακή ικανοποίηση από chart toppers. Ανασκευάζοντας το clickbait του υπότιτλου, παραδέχομαι πως ολοκλήρωσα την ακρόαση, καθαρά για ερευνητικούς λόγους κι επιχείρησα να την επαναλάβω, χωρίς επιτυχία. Σε μία εποχή με τόση πολλή (και καλή) μουσική γινόμαστε αναπόφευκτα επιλεκτικοί και το "MANIA" είναι ένα άλμπουμ που δε χωράει στο καρνέ σου.