Europe

Η δεύτερη νιότη που περνάνε οι Europe τα τελευταία πολλά χρόνια, κατά καιρούς μας φιλοδωρεί με πραγματικά εντυπωσιακούς δίσκους, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το προ διετίας “War Of Kings”. Έτσι, και ο εντέκατος κατά σειρά δίσκος της σπουδαίας αυτής σουηδικής μπάντας αναμενόταν να στέκεται τουλάχιστον στα επίπεδα που μας έχει συνηθίσει και το μόνο που απέμενε ήταν να διαπιστώσουμε ποιο ηχητικό πλαίσιο θα ακολουθούσε αυτήν τη φορά.

Βλέπετε, η εξελικτική πορεία των post-reunion Europe κυκλοφοριών, έδειχνε μια μπάντα που με κάθε νέα της δουλειά πλησίαζε ολοένα και πιο κοντά στις πραγματικές ρίζες της μουσικής της, οι οποίες, όπως διαφαινόταν εντόνως στα "Bag Of Bones" και "War Of Kings" άλμπουμ, βρίσκονταν ξεκάθαρα στο hard rock των '70s. Δεν θα μπορούσε να συμβαίνει κι αλλιώς, άλλωστε, αφού οι Σουηδοί ξεκίνησαν τη δισκογραφική τους δράση στις αρχές των '80s, έχοντας προηγουμένως γαλουχηθεί ως ακροατές με τους ήχους και τις εικόνες του σκληρού ήχου της προηγούμενης δεκαετίας.

Μονάχα εντύπωση, λοιπόν, δεν πρέπει να προκαλεί πως το "Walk The Earth" πατάει στον ήχο του προκατόχου του, προσπαθώντας πια να διορθώσει τα όποια κακώς κείμενα είχαν παρατηρηθεί σε εκείνον (ουσιαστικά, τη δυσκολότερη προσβασιμότητα υλικού απ’ ότι συνήθως) και να προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Έτσι κι αλλιώς, οι συγκεκριμένες προθέσεις ήταν γνωστές από την ανακοίνωση της συνέχισης της συνεργασίας της μπάντας με τον παραγωγό Dave Cobb, ο οποίος είχε επιμεληθεί και τα ζητήματα παραγωγής του "War Of Kings".

Πιο αναλυτικά, το "Walk The Earth" αποτελεί ίσως το πιο keyboard-driven δίσκο της μπάντας μετά την επανένωση, με το hammond του Mic Michaeli να ηγείται και να χαράσσει τα βασικά δομικά μονοπάτια σχεδόν καθεμιάς από τις δέκα περιεχόμενες συνθέσεις του. Αυτός ο ανακαταμερισμός αρμοδιοτήτων, ο οποίος χαρίζει στα πλήκτρα τον χώρο που στερήθηκαν (ειδικά) στις δύο πρώτες μετα-reunion κυκλοφορίες, καταφέρνει πολύ εύκολα να προσδώσει βάθος ακόμη και στις λιγότερο καλές στιγμές του δίσκου, αναδεικνύοντας συγχρόνως τους Deep Purple (και δευτερευόντως τους Uriah Heep) ως την κυρίαρχη επιρροή σε αυτή τη φάση της καριέρας των Σουηδών.

Από κοντά, αλλά σε λιγότερο έντονο βαθμό, εμφανίζονται οι Led Zeppelin αναφορές, που γίνονται περισσότερο αντιληπτές κυρίως στο "The Siege". Στο εναρκτήριο ομότιτλο, είναι το επικό/συμφωνικό στοιχείο των Rainbow εκείνο που ξεχωρίζει, ενώ το "Pictures" στέκεται ως ένας  ενδιαφέροντας φόρος τιμής στον (προσφάτως εκλιπόντα) David Bowie. Αντίθετα, στα "GTO", "Haze" και "Election Day" ακούμε πολλούς Deep Purple, με το δεύτερο να κρίνεται και ως μια αναθεωρημένη οπτική πάνω στις "Space Truckin'" μανιέρες, ενώ στο τελευταίο ξεχωρίζει η ερμηνεία του Joey Tempest και η φανταστική εκφορά των στίχων του.

Γενικότερα, πάντως, η δουλειά που έχει γίνει σε μουσικό επίπεδο είναι αψεγάδιαστη, καθώς, εκτός των πλήκτρων του Michaeli που στέκονται πρωταγωνιστικά στο όλο εγχείρημα, τόσο ο John Norum, με την πάντοτε ανταγωνιστική κιθαριστική του δουλειά, όσο και οι ιδανικές (στουντιακές) ερμηνείες του Tempest συναγωνίζονται μεταξύ τους αρμονικά, με το rhythm section να μην υπολείπεται σε κάτι, αλλά να έχει σαφώς πιο υποστηρικτικό ρόλο.

Η μόνη ένσταση που τελικά έχω μετά από τις ακροάσεις του "Walk The Earth" δεν αφορούν την ποιότητα του καθαρά μουσικού μέρους του, το οποίο, πέραν από ελάχιστες filler στιγμές (που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν σε σχεδόν κάθε Europe άλμπουμ), με ικανοποίησε πλήρως, αλλά στο ευρύτερο ζήτημα που αφορά την εξέλιξη του ήχου τους και των επιμέρους επιρροών του. Σίγουρα, στο σημείο που βρίσκονται αυτοί τη στιγμή οι Σουηδοί, δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν, οπότε και παίζουν τη μουσική που οι ίδιοι γουστάρουν, δίχως ιδιαίτερους περιορισμούς. Όμως, αυτή η ηχητική προσέγγιση, η οποία ουσιαστικά αποτελεί μια βελτιωμένη εκδοχή εκείνης του προ διετίας άλμπουμ τους, φανερώνει μια σχετική στασιμότητα, μια «ασφαλή» λογική διατήρησης μιας επιτυχημένης νόρμας. Κι επειδή οι Europe μας είχαν κακομάθει τα τελευταία χρόνια με την τάση τους να «ψάχνονται» και να εξερευνούν διάφορες εκφάνσεις του hard rock φάσματος, αυτή τους η καταστάλαξη σε έναν συγκεκριμένο ήχο ίσως ξενίζει λίγο, αλλά όχι τόσο ώστε να μας εμποδίσει από το να απολαύσουμε ένα τόσο δυνατό αποτέλεσμα.