Bloodbath

Grand Morbid Funeral

Peaceville (2014)
Από τον Νικόλα Ρώσση, 31/10/2014
Η μεταγραφή της χρονιάς
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όταν έχουν περάσει από την μπάντα ονόματα όπως ο Akerfeldt, ο Tagtgren, αλλά και ο Swano, για να καλύψεις το κενό πρέπει να παίξεις βρώμικα και τολμηρά γιατί ο πήχης που έχει φτάσει στην ταράτσα θα πέσει και θα σε πλακώσει. Σίγουρα η επιλογή του Nick Holmes έχει τον παράγοντα έκπληξη, έχει λίγο νοσταλγία και σίγουρα εξάπτει και την περιέργεια. Αναμφισβήτητα είναι μια μεταγραφή που δημιούργησε γκρίνιες και ενστάσεις, ειδικά για το πόσο «βοθρίλα» μπορεί να βγάλει ο Holmes στα γεράματα, αλλά είναι και μια επιστροφή που αναζωπύρωσε το ενδιαφέρον και τις προσδοκίες μας. Βέβαια ποτέ δεν ήταν ο πιο brutal death metal τραγουδιστής ακόμα και στην πρώτη του νιότη, αλλά χωρίς εντυπωσιασμούς τα καταφέρνει επαρκώς και φέρνει και μια πνοή ανανέωσης στην μπάντα.

Όχι πως οι Bloodbath χρειάζονται κάποια πνοή ανανέωσης, γιατί αυτός ο Jonas Renkse και το άλλο το παιδί ο Anders Nystrom έχουν το μουσικό άγγιγμα του Μίδα, πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Με όποιο είδος και να ασχοληθούν -και έχουν παίξει πολλά πράματα- το κάνουν με αριστοτεχνικό τρόπο. Στο "Grand Mordib Funeral" υπάρχει λοιπόν μια χρυσή τομή. Είναι αρκετά ωμό και brutal ώστε να ικανοποιήσει τους πιουρίστες και λοιπούς «κάφρους», ενώ είναι και τόσο μελωδικό ώστε να χαρούν όλοι οι φίλοι του σουηδικού death metal. Υπάρχουν blast beats στην μία γωνία και στην άλλη κάποια μελωδικά κιθαριστικά περάσματα που κάνουν το άλμπουμ να ακροβατεί σε ένα μεγάλο εύρος του death metal ήχου, χωρίς όμως να παίρνει ξεκάθαρη θέση. Και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι, γιατί σε ένα είδος που εύκολα γίνεται μονοδιάστατο και επαναλαμβανόμενο, υπάρχει κάτι να ταράζει λίγο (τονίζω το «λίγο») τα λιμνάζοντα νερά.

Μπορεί o Holmes να είναι λίγο χαμηλά στην μίξη, μπορεί στα live να μην είναι και ο ίδιος σίγουρος για το πώς θα ανταπεξέλθει και μπορεί η πρόσληψή του να ήταν και μια κίνηση εντυπωσιασμού εκ μέρους του Anders και του Jonas. Αλλά, για να χρησιμοποιήσω επιστημονικούς όρους του ποδοσφαίρου, ακόμα κι αν αυτή η μεταγραφή είναι τελείως «παλτό», σίγουρα θα κάνει την «ομάδα» και τους οπαδούς να ζητήσουν ανανέωση συμβολαίου. Έστω και για ένα ΕΡ ακόμα.

Από τα έντεκα τραγούδια του δίσκου ξεχωρίζω το "Anne" γιατί έχει ένα ευχάριστο άρωμα Morbid Angel. Επίσης το "Mental Abortion" με το ενδιαφέρον adagio πέρασμα στη μέση του, παρόλο που πάλι έχουν ξεσηκώσει κάποιο παλιό ξεχασμένο riffάκι που θα πήγαινε στους Bewitched, αλλά και τα "Unite In Pain" και "His Infernal Necropsy" που προδίδουν την καταγωγή της μπάντας πιο πολύ από τα άλλα tracks. Αλλά πρέπει να επισημανθεί και το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ, που είναι το ομότιτλο με τον δίσκο, όπου αισθάνεσαι ότι το έγραψαν ειδικά για το λαρύγγι του Holmes και διαφέρει αρκετά από τα υπόλοιπα σε ύφος και tempo.

Απλά με αυτόν τον δίσκο οι Bloodbath ανεβάζουν ακόμα περισσότερο τον δείκτη δυσκολίας για τον επόμενο. Θα είναι μια από τα ίδια; Θα έχουν επαρκή έμπνευση να μας σερβίρουν κάτι διαφορετικό χωρίς να ενοχλήσει; Ή θα κάνουν πάλι μεταγραφή έκπληξη για να μας κρατήσουν το ενδιαφέρον και την περιέργεια; Αλλά ως τότε θα χαιρόμαστε την επιστροφή του Holmes στα brutal φωνητικά και άλλον έναν εξαιρετικό δίσκο από μια μπάντα με ποιοτική συνέπεια που αποτελεί και εξαίρεση στο κανόνα των supergroup, που παραδοσιακά βγάζουν φόλες.

  • SHARE
  • TWEET