Black Country Communion

2

Mascot (2011)
Από τον Αντώνη Μουστάκα, 14/06/2011
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Η επιστροφή των BCC στη δισκογραφία θα πυροδοτήσει ξανά τις συζητήσεις στο μουσικό κόσμο. Οι τελευταίες θα κινηθούν πάνω σε δύο κυρίως θεματικές.

H πρώτη και πιο βαρετή ίσως θα αφορά το πόσο (περισσότερο ή λιγότερο από το ντεμπούτο) κοντά στους Led Zeppelin βρίσκεται ηχητικά το τελευταίο άλμπουμ, πράγμα λογικό, μιας και το γκρουπ του μπαμπά Bonham έχει στοιχειώσει μουσικούς και μουσικόφιλους, με τους πρώτους να αναζητούν την ηλεκτρισμένη μαγική συνταγή που θα τους οδηγήσει στην κορυφή και τους δεύτερους να ψάχνουν απεγνωσμένα για άξιους συνεχιστές της εκπληκτικής κληρονομιάς που άφησαν τα άλμπουμ του γκρουπ.

Η δεύτερη θα αφορά στην αναγκαιότητα ύπαρξης άλλης μιας ρετρο ροκ μπάντας. Μια μεγάλη συζήτηση, με στιβαρά επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές. Αν και πάντα έκλινα προς την άποψη «καλή μουσική να είναι κι ας μην είναι καινοτόμα», η αλήθεια είναι πως μεγάλες μουσικές έβγαλαν κυρίως όσοι πήραν τις επιρροές τους και τους έδωσαν μια προσωπική μοντέρνα πινελιά.

Για το πόσο κοντά στους Zeps είναι το "2" θα το γράψω στην αρχή για να ξεμπερδεύω: Το πνεύμα της θρυλικής μπάντας βρίσκεται παντού, στις κιθάρες του Bonamassa, ο οποίος λάμπει και σε αυτό το άλμπουμ, στα τύμπανα του υιού Bonham, αλλά κυρίως στις συνθέσεις του Hughes και στο μυαλό του Kevin Shirley, που είναι φανερό ότι έχει στήσει αυτό το project με σκοπό να αναπαράγει το μεγαλείο της. Ζυγαριά Zeppelinότητας δε διαθέτω πάντως για να βάλω πάνω τα δύο άλμπουμ και να συγκρίνω ποιό διαθέτει περισσότερη και δε νομίζω πως έχει και νόημα.

Για τη δεύτερη συζήτηση περί ρετρό και πρωτοπορίας θα συμφωνήσω πως και η δεύτερη δουλειά αποτελεί μια (πετυχημένη στις περισσότερες περιπτώσεις) μίξη δοκιμασμένων και υπέροχων υλικών με ελάχιστες καινοτομίες. Και για να είμαι δίκαιος με τους θιασώτες της άποψης πως «αν είναι να ακούω Zeppelin-like μουσικές, ακούω τα δικά τους άλμπουμ», θα πω πως δε θα πεθάνεις αδαής και πτωχός τω πνεύματι αν δεν ακούσεις το "2". Από την άλλη, όμως, φαντάζομαι πως δε μπορείς να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου παίζοντας στο repeat το "II" ή το "Physical Graffiti".

Τι θα ανακαλύψεις, λοιπόν, αν επενδύσεις στο συγκεκριμένο άλμπουμ;

Μουσικούς που χαίρονται αυτό που κάνουν και «κοντράρονται» α λά '70s στα σόλο τους (Bonamassa - Sherinian), στο δυναμικό "The Outsider". Τον Glenn Hughes να χρωματίζει υπέροχα το ρεφραίν του "Man In The Middle", ενώ Kashmirικά έγχορδα δημιουργούν τη ζητούμενη επική αίσθηση. Τον Joe Bonamassa να τραγουδά το «slow epic με ξέσπασμα» "The Battle For Hadrian's Wall" στο στυλ του "Black Lung Heartache" από το φετινό "Dust Bowl". Το εξίσου επικό -προερχόμενο από τις πρόβες των Page, Jones και Bonham- "Save Me", που αποτελεί και τον πυρήνα του άλμπουμ, συγκεντρώνοντας όλες τις επιρροές και το παρελθόν των μουσικών και του παραγωγού του "2". Zeppelin, Deep Purple, Jimmy Page, Ritchie Blackmore, Kashmir είναι οι πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό, ενώ οι φωνητικές γραμμές εναλλάσσονται μεταξύ του γνωστού «μαύρου σπαραγμού» του Hughes, ενός κλασικού AOR ρεφραίν και μιας μικρής δόσης Alice In Chains (κι όμως!) να δίνει ένα τόνο διαφορετικότητας.

Από εκεί και πέρα τα πράγματα είναι λίγο ως πολύ αναμενόμενα. To "Smokestack Woman" είναι σα να βγήκε κατευθείαν από το "Physical Graffiti", ενώ τα "Faithless" και "An Ordinary Son" θα ταίριαζαν απόλυτα στις τελευταίες σόλο δουλειές των Hughes (το πρώτο) και Bonamassa (το δεύτερο). Τέλος, το μπαρουτοκαπνισμένο αδερφάκι του "Misty Mountain Hop", το "I Can See Your Spirit", και το επίσης δυνατό α λα Hendrix "Crossfire" επαναφέρουν την αδρεναλίνη στα επίπεδα των δύο πρώτων κομματιών, ενώ οι ρυθμοί πέφτουν στα slow blues "Little Secret" και "Cold".

Στιχουργικά ο Hughes (που ευθύνεται για το βασικό κορμό του άλμπουμ) ξεπερνά τα rock and roll cliché και με εξαίρεση το απλοϊκό "Smokestack Woman" αναδεικνύει πιο προσωπικά και στενάχωρα θέματα, ακόμα και στα up-tempo κομμάτια. Οι απώλειες αγαπημένων προσώπων, η έλλειψη πίστης και οι τελειωμένοι rock stars είναι κάποιες από τις θεματικές που αγγίζουν οι στίχοι, οι οποίοι προέρχονται από προσωπικά βιώματα του Hughes (κυρίως) και του Bonamassa.

Με το πρόσημο σίγουρα θετικό και δύο αξιόλογα άλμπουμ σε λιγότερο από ένα χρόνο, οι Black Country Communion θα συνεχίσουν να απασχολούν τον blues & classic rock / hard rock χώρο, ικανοποιώντας τους διψασμένους  οπαδούς της ροκ «όπως αυτή πρέπει να παίζεται» μουσικής. Η υπόλοιπη ανθρωπότητα κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να συγκλονιστεί από το στιβαρό βρετανικό '70s rock τους, αλλά εμείς που κάποτε πέσαμε στη ροκ μαρμίτα ξέρουμε καλύτερα, έτσι δεν είναι;

15 seconds review (εμπρός στον ροκ ψυχίατρο):

The Outsider: Fast & Furious again
Man In The Middle: This riff is all over
The Battle For Hadrian's Wall: Do it like Jimmy
Save Me: Purple Chained Zeppelins.
Smokestack Woman: Southern spirits, Graffiti guitars
Faithless: We have faith in Glenn
An Ordinary Son: Not an ordinary bluesman
I Can See Your Spirit: Misty Mountain Rock
Little Secret: Slow blues for loneliness
Crossfire: Firing riff
Cold: Blues for lost hopes
  • SHARE
  • TWEET