Axel Rudi Pell

Ναι, υπάρχουν κι αυτά. Πόσοι και πόσοι μουσικοί δεν επιχείρησαν να αφήσουν πίσω το σχήμα με το οποίο έγιναν γνωστοί, με σκοπό να ξεκινήσουν solo καριέρα και έφαγαν τα μούτρα τους; Η περίπτωση του Axel Rudi Pell είναι πολύ διαφορετική όμως. Όχι μόνο δημιούργησε μια σταθερότατη δισκογραφική καριέρα μετά τους Steeler, αλλά πέτυχε να είναι πλέον διασημότερος απ’ την εν λόγω μπάντα, με την οποία ήρθε στο προσκήνιο.

Αυτό που ξεχώρισε τον κιθαρίστα ήταν η συνέπεια, τόσο στη συχνότητα των κυκλοφοριών του ανά τα χρόνια, όσο και στην ποιότητα τους. Πράγμα διόλου ευκαταφρόνητο, εάν σκεφτούμε πως είναι στο κουρμπέτι για 25 χρόνια ως solo καλλιτέχνης. Είναι λοιπόν το φετινό "Into The Storm" άξιο για να σημαδέψει αυτή τη σημαντική επέτειο;

Όταν ένας μουσικός βρίσκεται στο σημείο να κυκλοφορεί τον δέκατο πέμπτο δίσκο του, τότε αυτό σημαίνει δύο πράγματα: ότι έχει πολύ μα πολύ εμπειρία στις πλάτες του και ότι δύσκολα θα τον επηρεάσει ιδιαίτερα το τι πιστεύει ο κόσμος ή οι κριτικοί πως πρέπει να κάνει. Ιδιαίτερα όσον αφορά τον Axel Rudi Pell, ο οποίος ήτανε πάντοτε πιστός στο δικό του κράμα μελωδικού hard rock και heavy metal.

Έτσι, στο "Into The Storm" δεν θα περιμέναμε να ακούσουμε κάτι συνταρακτικά διαφορετικό. Και γι' αυτόν τον λόγο, το πρώτο πράγμα που κεντρίζει την προσοχή είναι η παραγωγή. Κατάτι καλύτερη απ' τις τελευταίες κυκλοφορίες του κιθαρίστα, φωτίζει το σύνολο του άλμπουμ παντού, ακόμα και σε σημεία που μοιάζουν χιλιοακουσμένα, καθιστώντας τα κι αυτά κάπως ευχάριστα. Το σημαντικό κομμάτι βέβαια είναι οι συνθέσεις. Αυτές είναι στο κλασικό στυλ που έχουμε συνηθίσει απ' τον Pell, κάτι που σημαίνει πως δεν νομίζω πως θα δυσαρεστήσουν οποιονδήποτε οπαδό του. Μάλιστα, υπάρχουν μερικά απ' τα καλύτερα τραγούδια που έχουμε ακούσει από εκείνον, όπως τα "Tower Of Lies" και "Changing Times", αλλά και η συμπαθητική διασκευή του "Hey Hey, My My" του Neil Young.

Τα δυναμικά riff και τα μεγάλα ρεφρέν είναι αυτά που κυριαρχούν κι αυτή τη φορά, αποδίδοντας τα αναμενόμενα, δεν λείπουν όμως και τα μειονεκτήματα. Πρώτον, ο Johnny Gioeli είναι γεγονός πως κάνει πολύ καλή δουλειά πίσω απ' το μικρόφωνο, οι φωνητικές μελωδίες που μας προσφέρει παρ' όλα αυτά μοιάζουν να επαναλαμβάνονται λίγο περισσότερο απ' όσο θα θέλαμε. Δεύτερον, αν και υπάρχουν συνθέσεις που πραγματικά αξίζουν τον κόπο, όπως αυτές που ανέφερα παραπάνω, παρά την πολύ καλή παραγωγή, μερικές απ’ τις υπόλοιπες είτε δίνουν την εντύπωση πως τραβάνε περισσότερο απ' όσο θα 'πρεπε χωρίς ουσιαστικό λόγο ("Into The Storm"), είτε αδυνατούν να κεντρίσουν κι ιδιαίτερα το ενδιαφέρον του ακροατή εξ' αρχής ("High Above").

Συνοψίζοντας, ο Axel Rudi Pell δεν επιχείρησε να κάνει καμία έκπληξη, είτε θετική είτε αρνητική, μένοντας στις φόρμες που τον έχουμε μάθει εδώ και χρόνια. Αυτό που φέρνει το "Into The Storm", λοιπόν, είναι ένα «ρετουσάρισμα» στην επιφάνεια, αφήνοντας επί της ουσίας ανέπαφη τη βάση της μουσικής του γνωστού κιθαρίστα.