Ace Frehley

Origins Vol .1

Steamhammer (2016)
Από τον Κώστα Πολύζο, 24/05/2016
Δίσκος που ευχαριστιέται περισσότερο ο καλλιτέχνης ηχογραφώντας τον παρά ο ακροατής ακούγοντάς τον
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Διαβάζοντας πίσω από τις λέξεις του δελτίου τύπου σχετικά με την κυκλοφορία του δίσκου των διασκευών του Ace Frehley και αφού ακολουθήσει η ακρόασή του, μάλλον αυτό που μένει περισσότερο σε κάποιον είναι η συνεργασία του μετά από χρόνια με τον Paul Stanley εκ πρώτης. Σε δεύτερο χρόνο οι σημαντικές συμμετοχές καταξιωμένων μουσικών και τελευταία και καταϊδρωμένα έρχονται τα τραγούδια που επέλεξε να διασκευάσει.

Ο Frehley δεν λες πως έχει και καμία ιδιαίτερη φωνή, οπότε το στοιχείο που κάποιος θα δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα είναι η κιθαριστική δουλειά. Αλλά τόσο η καλή δουλειά που έχει κάνει ομολογουμένως και παρά τα ηχηρά ονόματα που παρελαύνουν, ο δίσκος μοιάζει να μην έχει λόγο ύπαρξης στα ράφια των δισκοπωλείων και αυτό γιατί σε κανένα σχεδόν σημείο τα τραγούδια δεν έχουν να σου πουν κάτι. Η προσέγγιση είναι αυτή της ψυχρής επανεκτέλεσης και δεν προσφέρει τίποτα στα ήδη κλασικά τραγούδια που επέλεξε να διασκευάσει.

Δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε το αποτέλεσμα σαν αυτό που παίρνει κάποιος σε ένα μπαρ από την house band όταν εκείνη διασκευάζει αξιόλογα μεν, χωρίς καμιά πρωτοτυπία δε, αγαπημένα τραγούδια. Θα πιεις την μπύρα σου, θα κουνήσεις λίγο τον κώλο σου, θα γυρίσεις στον κολλητό σου σε κάποια φάση να του πεις «γαμάτα το παίζει το σόλο», θα παραγγείλεις κι άλλη μπύρα, αλλά ως εκεί.

Αλλά για να μην τα ισοπεδώνουμε όλα, έχει ενδιαφέρον η κιθαριστική μονομαχία μεταξύ αυτού και του John 5 (Rob Zombie) στο "Parasite" των Kiss, ο Mike McCready (Pearl Jam) θα μας δώσει ένα πολύ καλό solo στο "Cold Gin", το δεύτερο από τα τρία τραγούδια της πρώην μπάντας του και τα οποία συμπεριέλαβε σε αυτήν τη συλλογή. Το "Fire & Water" με τη συμμετοχή του Stanley έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον λόγω ερμηνείας, αλλά και τα "White Room" (Cream) και "Magic Carpet Ride" (Steppenwolf) στέκονται αξιοπρεπώς έστω και να εμπίπτουν στην κατηγορία «πιο safe προσέγγιση πεθαίνεις».

Από την άλλη, η Lita Ford δεν κάνει κάτι ιδιαίτερο στο χιλιοδιασκευασμένο "Wild Thing" των The Troggs, ενώ και το "Till The End Of The Day" (The Kinks) περνάει και δεν ακουμπάει. Τέλος, η εμφάνιση του Slash για να μοιραστεί τα lead μέρη στο "Emerald" των Thin Lizzy έχει μόνο μουσειακού χαρακτήρα ενδιαφέρον αφού τα solo των Gorham και Robertson είναι απλά αξεπέραστα.

Για να μην πολυλογούμε, πρόκειται τελικά για μια καραμπινάτη περίπτωση δίσκου που ευχαριστιέται περισσότερο ο καλλιτέχνης ηχογραφώντας τον παρά ο ακροατής ακούγοντάς τον και δεν έχει να σου προσφέρει κάτι ιδιαίτερο ή που δεν έχεις ξανακούσει από την αξιόλογη τοπική μπάντα διασκευών της πόλης σου.

  • SHARE
  • TWEET