Rolling Stones, Μητροπάνο και μπακαλιάρο...

Δεν ακούω πολύ ραδιόφωνο, η αλήθεια είναι. Όσο περνάνε τα χρόνια, αναπόφευκτα αφιερώνεις λιγότερο χρόνο στο να ακούς μουσική ή ραδιόφωνο και όταν μου δίνεται η ευκαιρία επιλέγω το πρώτο. Πριν μερικές μέρες, όμως, ήταν ένα από αυτά τα ταξίδια που είσαι αναγκασμένος να ακούς ραδιόφωνο και τις διαφημίσεις του... Ξανά και ξανά μέχρι να τις εμπεδώσεις.

Η μια διαφήμιση που έπαιζε συνεχώς ήταν για το Σκρατς και το πόσο απολαυστικό είναι να το τα ξύνεις (είμαι σίγουρος ότι θα βρει ενδιαφερόμενους στη χώρα μας) και η άλλη για μια σαββατιάτικη εφημερίδα που με καμάρι ανέφερε πως συνεχίζει να προσφέρει την δισκογραφία των Rolling Stones (αυτή τη φορά με το "A Bigger Bang" του 2005), μαζί με επιτυχίες του Δημήτρη Μητροπάνου και συνταγές για να φτιάξεις νόστιμο μπακαλιάρο.

Σε πρώτη σκέψη ο σουρεαλισμός με κατέβαλε. Σκέφτηκα έναν άνθρωπο που πάει ενθουσιασμένος στο περίπτερο, αγοράζει την εφημερίδα με όλα τα καλούδια, πάει σπίτι, βάζει το CD των Rolling Stones ξεφυλλίζοντας για 5-10 λεπτά την εφημερίδα και μετά τη βρίσκει με Μητροπάνο οδεύοντας προς την κουζίνα για να φτιάξει νόστιμο μπακαλιάρο. Μετά θυμήθηκα το τραγούδι "Νεοέλληνας" του Πανούση, συγκεκριμένα τον στίχο «θέλω να γίνω σαν Αμερικάνος, μ' αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος» και γέλασα λίγο. Αυτοί ήμασταν πάντα...

Πέρα από όλη την πλάκα, όμως, εγώ βλέπω κάτι στενάχωρο: τον ευτελισμό της μουσικής ως προϊόν. Μέσω αυτής της προσφοράς ο κάθε δίσκος των Rolling Stones αξίζει αναλογικά κάτι λιγότερο από 1 ευρώ, ως πακέτο με κάποιο δίσκο λαϊκού καλλιτέχνη και συνταγές μαγειρικής. Από εδώ και πέρα, αυτή είναι η αποτυπωμένη αξία του κάθε CD των Rolling Stones στη συνείδηση του καταναλωτή. Κύριε της δισκογραφικής, εσύ που αποφάσισες να κάνεις αυτή την συμφωνία να ξέρεις ότι ο δυνητικός αγοραστής θα σκεφτεί πως «όταν κατεβάζω παράνομα ένα άλμπουμ, τους ζημιώνω 1 ευρώ. Όταν, όμως, μου ζητάνε 10 και 15 ευρώ για ένα CD, ποιός προσπαθεί να κλέψει ποιόν;».

Επίσης, όταν βλέπω το νέο άλμπουμ ενός μεγάλου εμπορικά ονόματος, όπως οι Scorpions, να κυκλοφορεί με εφημερίδα, σκέφτομαι πόσο υπολογίζουν οι δισκογραφικές τα δισκάδικα. Έχουν μείνει λίγα, τα περισσότερα ψυχορραγούν και διατηρούνται από το μεράκι των ιδιοκτητών τους και η δισκογραφική εταιρεία τους αφαιρεί το δικαίωμα να πουλήσουν δέκα δίσκους των Scorpions (ή του εκάστοτε εμπορικού καλλιτέχνη), προσφέροντας το άλμπουμ με 1 ευρώ, μέσω κάποιας εφημερίδας. Με αυτό που κάνουν οι δισκογραφικές στην Ελλάδα, μπορεί να έχουν βραχυπρόθεσμα οφέλη, αλλά μακροπρόθεσμα είναι σαν να πελεκάνε τα πόδια τους, που λένε και στο χωριό μου.

Όμως, εκεί που η κατάσταση με ξεπερνάει είναι όταν ένας «μουσικόφιλος» θέλει να αποκτήσει «αυθεντική» την δισκογραφία των Rolling Stones, του Ντέμη Ρούσσου ή των Scorpions μέσα από μια εφημερίδα. Εν έτει 2015, όσοι έχουν μείνει να αγοράζουν μουσική τουλάχιστον το κάνουν συνειδητά: θέλουν το σωστό packaging, το σωστό artwork, το σωστό booklet και όλο το μεράκι σε ένα CD ή βινύλιο που ποτέ κανείς δεν θα καταλάβει αν θεωρεί ότι φτιάχνει δισκοθήκη από τα CD των εφημερίδων. Το CD της εφημερίδας στη χάρτινη θήκη χωρίς βιβλιαράκι ή με ένα τυπικό δισέλιδο έχει περίπου την ίδια αξία με το CD-R από το κατεβασμένο torrent. Καμία αυθεντική συλλογή δεν φτιάχτηκε ποτέ με CD εφημερίδας. Μην κοροϊδεύετε τους εαυτούς σας ότι είστε συνειδητοποιημένοι αγοραστές που στηρίζετε τη μουσική.

Στο τέλος της ημέρας, δεν με ενδιαφέρει τι γίνεται στα άλλα είδη μουσικής, αλλά κάθε φορά που βλέπω CD rock καλλιτέχνη σε εφημερίδα απογοητεύομαι και στενοχωριέμαι. Μπορεί οι εγχώριοι λαϊκοί τραγουδιστές να «σκίζονται» για να κυκλοφορήσει το CD τους σε μια κυριακάτικη εφημερίδα με πολλούς αναγνώστες, γιατί περιμένουν να τους τα πάρουν στα μπουζούκια, αλλά θα ήταν ευχής έργον αν από αυτό το κόλπο έμενε έξω η rock μουσική, για πολλούς και διάφορους λόγους.

«One of the wonders of the world is going down I know. It's one of the blunders of the world that no one cares enough». Τα έλεγε ο Steven Wilson, δεν τα έλεγε;