Συνέντευξη: Pain Of Salvation

Ο νέος δίσκος των Pain Of Salvation με τίτλο "Scarsick" γέννησε πολλές απορίες από τις πρώτες κιόλας ακροάσεις. Ο διχασμός του ακροατηρίου αλλά και τα πολλά ερωτήματα για παλαιότερα ζητήματα σχετικά με το γκρουπ μας έκαναν να αδράξουμε την ευκαιρία για μία φιλική κουβέντα με τους Daniel Gildenlow και Johan Hallgren. Εκτός του νέου δίσκου, εστιάσαμε την προσοχή μας σε εσωτερικά ζητήματα του γκρουπ, μουσικές προτιμήσεις, καθώς και στο κοντινό αλλά και μακρινό παρελθόν. Καλή ανάγνωση!



Πρώτα απ' όλα συγχαρητήρια για το “Scarsick”. Το θεωρώ έναν πολύ καλό δίσκο.
Daniel και Johan: Ευχαριστούμε πολύ.

Αρκετοί λένε πως το “Scarsick” είναι μάλλον το “Perfect Element Part II” (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε πριν γίνουν δηλώσεις πως το “Scarsick” όντως είναι το αναμενόμενο δεύτερο μέρος). Όλοι περιμένουν το επόμενο breakthrough της μπάντας. Εγώ πάντως σταμάτησα να το περιμένω όταν βγάλατε το “Be” και πλέον δε με νοιάζει τόσο. Πιστεύεις πως θα έπρεπε να το περιμένει τόσο πολύ ο κόσμος;
D.G.: Όπως και εσένα, δε με νοιάζει, αλλά βασικά είναι όντως το “Perfect Element Part II”. Απλά δε θέλουμε να προωθήσουμε το δίσκο ως “Perfect Element Part II” λόγω των προσδοκιών του κόσμου. Έχω δει τόσες άλλες μπάντες να κάνουν το δεύτερο μέρος του πετυχημένου δίσκου τους και να προσπαθούν να πουλήσουν το δίσκο με βάση τα παλαιότερα επιτεύγματά τους. Για μένα το πιο σημαντικό σε ένα δίσκο είναι το πόσο καλή είναι η μουσική και οι στίχοι. Πρέπει να πουλήσεις τον δίσκο για αυτό που είναι. Θέλω ο λόγος που ο κόσμος θα αγοράσει το “Scarsick” να είναι επειδή είναι ο καλύτερος δίσκος και όχι για κάτι άλλο. Ο δίσκος έχει να κάνει με την πτώση του πολιτισμού σε διάφορες έννοιες και τα προβλήματά του. Ενώ στο “Perfect Element Part I” ασχολούμαστε με τα συμπτώματα δύο ανθρώπων…

...Κοιτώντας το από την πλευρά του άντρα.
D.G.: Ναι, ακριβώς.

Περίμενα ότι το Part II θα ήταν από την πλευρά της γυναίκας ή κάτι παρόμοιο.
D.G.: Στο δεύτερο μέρος του “Scarsick” βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άντρα που κείτεται στο πάτωμα όπου τον αφήσαμε πριν τόσα χρόνια. Κοιτώντας τον κόσμο βλέπουμε πως η κοινωνία σε γενικές γραμμές έχει τα ίδια συμπτώματα με τους δύο κύριους χαρακτήρες από το “Part I”. Γίνεται ξεκάθαρο ότι αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι τα προϊόντα αυτού του κόσμου. Αν η κοινωνία τους χαρακτηρίσει δυσλειτουργικούς, τότε πρέπει να θεωρήσει την ίδια ως δυσλειτουργική. Γίνεται η επανάληψη του ίδιου ταξιδιού του “Perfect Element Part I” σε άλλο επίπεδο.

Δηλαδή δείχνει την όλη γενική εικόνα. Πολύ καλό!
D.G.: Ασφαλώς (σ.σ.: γέλια). Το πρώτο μέρος παρουσίαζε δύο χαρακτήρες και τα διαφορετικά τους προβλήματα, και ακολουθούμε την πτώση του αντρικού χαρακτήρα, μία πνευματική πτώση επειδή συναντά το παρελθόν. Φτάνει το σημείο δίχως επιστροφή, όπου δεν υπάρχει περίπτωση να επανακτήσει την τύφλωση που είχε προς τον κόσμο. Είναι μία αποδοχή της αλήθειας κατά κάποιο τρόπο. Βλέπουμε το ίδιο σε άλλη κλίμακα στο “Scarsick”, όπου φαίνεται το ταξίδι της κοινωνίας μέσα από το πνευματικό ταξίδι του κυρίως χαρακτήρα που βλέπει την κοινωνία μέσα από την τηλεόραση ενώ κείτεται στο πάτωμα. Εκεί που φτάσαμε σε μία πτώση και ένα σημείο δίχως επιστροφή σε πνευματικό επίπεδο, τώρα φτάνουμε σε ένα σημείο μίας πτώσης και σημείου δίχως επιστροφής σε φυσικό επίπεδο.

Του κόσμου όπως είναι σήμερα…
D.G.: Ναι, και επίσης του κυρίου χαρακτήρα. Θέτουμε την πίεση στον κυρίως χαρακτήρα και σιγά – σιγά την αυξάνουμε μέχρι να τον οδηγήσουμε στο χείλος του γκρεμού στο τελευταίο τραγούδι, όπου δεν υπάρχει επιστροφή όπως στον πρώτο δίσκο και υπάρχουν σημάδια ότι γενικά η κοινωνία έχει πάρει τις ίδιες αποφάσεις και το ίδιο ρίσκο.



Κατάλαβα. Λοιπόν, Johan, μία ερώτηση σχετική με σένα. Ο Daniel γράφει την μουσική, τους στίχους και παίζει κύριο ρόλο σε ότι αφορά τους Pain Of Salvation. Τι γίνεται όμως με την υπόλοιπη μπάντα; Έχετε γνώμη; Είναι ομαδική δουλειά; Ή απλά έχετε συμφωνήσει στο όραμα του Daniel και το ακολουθείτε;
J.H.: Είναι ομαδική δουλειά…

Πάντως δε ρωτάω μόνο για το πώς δουλεύετε στην τελική μορφή των κομματιών. Όταν για παράδειγμα ο Daniel έχει μία ιδέα, έχετε γνώμη πάνω σε αυτήν;
J.H.: Βασικά έχω αρκετή υπομονή, επειδή ξέρω πως στο τέλος θα είναι ένα καλό τραγούδι.

Δηλαδή τον εμπιστεύεσαι.
J.H.: Ναι, φυσικά. Είναι μία πολύ καλή διαδικασία, καθώς όταν παρουσιάζει μία μουσική ιδέα, ένα τμήμα του κομματιού, δε ξέρεις τι τελικά θα γίνει. Έχεις τις προσδοκίες σου και κάποια σημάδια του πως θα είναι. Κάποιες φορές μπορεί να συμβαδίζει με τις ιδέες που μπορεί να έχω και να είναι μία ευχάριστη έκπληξη.

...Tο ότι τα μουσικά σας γούστα μπορεί να είναι παρόμοια.
J.H.: Ναι, φυσικά. Μου αρέσει όμως το στοιχείο της έκπληξης όταν όλα τα όργανα μπαίνουν στην υλοποίηση, επειδή τότε όλα αλλάζουν. Σε αυτόν το δίσκο υπάρχει σε μεγάλο βαθμό ομαδική δουλειά επειδή «jam-άραμε» πολύ με τα κομμάτια. Υπάρχουν κάποια μέρη στο δίσκο που παίζω από τα jamming sessions. Είναι πολύ καλό που δουλεύω μαζί του επειδή όταν κάθομαι και παίζω με κοιτάει και ξέρω αν το παίξιμο ταιριάζει ή όχι στο κομμάτι. Μετά δοκιμάζουμε κάτι άλλο και ξαφνικά το βρίσκουμε.
D.G.: Όπως στο κυρίως μέρος του “Enter Rain” όπου σύστησα όλη την ομάδα που ήταν εκεί και ηχογράφησα ένα μεγάλο κομμάτι με το να παίζουν πάνω σε αυτό. Μετά τραγούδησα τα κύρια μέρη, αλλά δε το χρησιμοποιήσαμε επειδή φοβόμουν πως όλα τα φωνητικά θα «μπούκωναν» τα μικρόφωνα.
J.H.: Βλέπω τον Daniel ως το σκηνοθέτη της μπάντας και εμάς τους υπόλοιπους ως τους ηθοποιούς.
D.G.: Κανείς δε περιμένει ο Johnny Depp να έχει γράψει τους «Πειρατές Της Καραϊβικής», αλλά και πάλι τον λατρεύεις! (σ.σ.: γέλια).
J.H.: Είναι ομαδική δουλειά και πρέπει να είναι έτσι, διαφορετικά δεν θα ήμασταν μία μπάντα αλλά ένα project.
D.G.: Πιστεύω υπάρχουν αρκετές μπάντες στις οποίες ένας άνθρωπος γράφει τη μουσική. Δε το θεωρώ πρόβλημα εφόσον η μουσική είναι καλή. Αυτό είναι το κυρίως ζητούμενο.

Δηλαδή είναι σα να είσαι ο «σκηνοθέτης» της μπάντας και οι άλλοι όχι μόνο εμπιστεύονται το όραμά σου, αλλά συμμετέχουν σε αυτό...
J.H.: Ναι, έτσι είναι. Αν αναρωτιόμουν για το αν ο Daniel είναι ένας δικτάτορας, τότε θα θεωρούσα τον εαυτό μου σκλάβο, και σίγουρα δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Αν είχε κάποιες ιδέες με τις οποίες δε θα συμφωνούσα, φυσικά και θα έλεγα όχι.

Κάθε φορά που γράφετε έναν δίσκο, στοχεύετε να κάνετε ένα καλό album, ή ένα καλό progressive album; Ο όρος “progressive” με τον οποίο σας χαρακτηρίζουν έχει νόημα για εσάς;
D.G.: Θα τον ξεφορτωνόμουν ευχαρίστως! (σ.σ.: γέλια)

Δηλαδή έναν απλά καλό δίσκο...
D.G.: Όχι απλά ένα καλό δίσκο, τον καλύτερο δίσκο!



Δηλαδή το μόνο που έχει σημασία είναι η μουσική και θα έπρεπε να απορρίψουμε τις «ταμπέλες»;
D.G.: Κατά κάποιο τρόπο γίναμε μία progressive metal μπάντα...

Ναι, ειδικά στους πρώτους δίσκους που είχαν μία πιο «τεχνική» σκοπιά και όχι γενικά μία progressive άποψη. Εξάλλου progressive σημαίνει να προοδεύεις.
D.G.: Τότε είσαι από τη μία μεριά εκ των δύο της λεγόμενης progressive discussion...

Βασικά ναι! Επόμενη ερώτηση: Έχεις πει (σ.σ.: στο παρελθόν) πως δεν έχεις επηρεαστεί από Pink Floyd, Tool, Dream Theater κ.τ.λ.. Νομίζω είχες πει σε μία συνέντευξη ότι πρόσφατα είχες ακούσει το "Dark Side Of The Moon" και σου άρεσε.
D.G.: Δεν έχω ακούσει το “Dark Side Of The Moon”!

Τότε τι μουσική ακούς; Είμαι περίεργος.
D.G.: Βασικά είναι δύσκολο να αναφέρω μπάντες…

Πες μου γενικά τότε από διάφορα είδη.
D.G.: Είναι πιο περίπλοκο.

Γιατί;
D.G.: Επειδή μπορεί να μου αρέσει ένα κομμάτι από μία μπάντα και να απεχθάνομαι όλα τα υπόλοιπα. Δεν υπάρχει μουσικό είδος που να είναι καλό ή κακό…

Δε μιλάω για το αν είναι καλά ή όχι, αλλά για μουσικά είδη και μπάντες που αρέσουν σε σένα. Θα τα μοιραστείς μαζί μας;
D.G.: Αυτή είναι η γνώμη μου. Πάντως, θα αναφέρω κομμάτια αν θες. Το δεύτερο μισό του “Abbey Road” των The Beatles. Όλο το album είναι πολύ καλό, αλλά ειδικότερα η δεύτερη μεριά. Τη movie version του “Jesus Christ Superstar”. Βασικά, κυρίως τα “Heaven On Their Minds”, “Gethsemane” και το instrumental outro. Το “Life On Mars” του David Bowie, to “Winter” της Tori Amos. Το “Chocolate Starfish…” των Limb Bizkit από το 4ο κομμάτι και μετά μου αρέσει. Είναι αρκετά ευρύ σε ακούσματα, κάτι που δεν είναι συνηθισμένο σε nu-metal μπάντες.

Μάλλον είναι το καλύτερό τους.
D.G.: Δεν έχω ακούσει τα άλλα. Και έτσι συμβαίνει με μένα. Μπορεί να ακούσω ένα κομμάτι που να μου αρέσει πάρα πολύ και να μην ακούσω κάτι άλλο από το γκρουπ. Δεν έχω την ανάγκη να ακούσω καλή μουσική. Έχω αρκετή σπίτι και δεν έχω χρόνο να ακούσω. Αν ακούσω κάτι, θα ακούσω και τους άλλους δίσκους του καλλιτέχνη αν είναι κάτι το πραγματικά εκπληκτικό. Το “Californication” των Red Hot Chili Peppers είναι πολύ καλός δίσκος, ο John Denver έχει κάποια πολύ καλά τραγούδια, η Dolly Parton έχει βγάλει καλή μουσική…

Χρησιμοποιούσατε σε όλα τα εξώφυλλα, μέχρι και στο ακουστικό live το πορτοκαλί χρώμα. Στα “Be” και “Scarsick” τα χρώματα είναι σκούρα όπως μαύρο και γκρίζο. Πιστεύεις ότι η αλλαγή αυτή, έστω και υποσυνείδητα, έχει να κάνει με την αλλαγή της μουσικής κατεύθυνσης της μπάντας;
D.G.: Έκανα δύο versions για το εξώφυλλο του δίσκου. Το άλλο είναι άσπρο και πορτοκαλί (σ.σ.: γέλια). Μου αρέσει που το πορτοκαλί χρώμα είναι μεταξύ φωτιάς και γης. Κάνει αντίθεση όταν το συνδυάζεις με άλλα χρώματα και μου αρέσει πολύ.

Δηλαδή έχει να κάνει με την σκοπιά του εξωφύλλου.
D.G.: Ναι, είναι κάτι που πρέπει να κολλάει με τη μπάντα και το εξώφυλλο.

Πιστεύεις ότι το “Be” ήταν ένα πετυχημένο πείραμα; Το concept είναι τεράστιο. Ήθελες απλά να δώσεις κάποια στοιχεία για να το ψάξει ο κόσμος ή να εξηγήσεις το νόημά του;
D.G.: Είναι δύσκολο να εξηγήσεις το concept. Θα χρειαζόταν να γραφτεί ένα αρκετά μεγάλο βιβλίο.

Ναι, είδα την βιβλιογραφία που αναφέρεις.
D.G.: Αυτές είναι οι πηγές. Μετά χρειάζεται να σκεφτείς για να καταλήξεις σε κάποια συμπεράσματα. Όχι, ποτέ δεν υπήρχε πρόθεση να το εξηγήσω ακριβώς στον κόσμο. Θα ήταν καλό, αν ήταν δυνατόν, αλλά θα χρειαζόταν να γράψω ένα βιβλίο μαζί με τον δίσκο. Ήθελα να κάνω έναν πολύ καλό δίσκο και νομίζω το πέτυχα. Όσον αφορά στη γνώμη των άλλων, είναι δικό τους πρόβλημα. Οι αντιδράσεις ήταν πολύ πιο θετικές απ’ ό,τι φανταζόμουν και δε περίμενα ο κόσμος να το καταλάβει παρά 3-4 χρόνια αργότερα…

Έχετε δύο τύπους οπαδών. Αυτούς που τους αρέσουν τα δύο πρώτα albums, και αυτούς που τους αρέσουν οι πιο πολυδιάστατοι δίσκοι σας. Τα τελευταία σας albums είχαν μεγάλη επιτυχία, αλλά και τις δύο φορές που ήρθατε παίξατε το μισό Entropia. (σ.σ.: η συνέντευξη έγινε πριν τη συναυλία του Απριλίου). Σας αρέσουν πιο πολύ τα πρώτα albums; Γιατί έγινε αυτό;
D.G.: Μου αρέσει περισσότερο το “Scarsick”, μετά το “Be”, το “12:5” δεν ξέρω που να το κατατάξω επειδή είναι αρκετά διαφορετικό, μετά από το “Be” πάει το “Remedy Lane”, μετά το “The Perfect Element”, μετά το “Entropia” και μετά το “One Hour By The Concrete Lake”.

Πώς και έγινε αυτό τότε;
D.G.: Όταν είσαι σε περιοδεία, παίζεις ότι έχεις αποφασίσει για την περιοδεία, δε κάνουμε εξαίρεση για την Ελλάδα…αλλά θέλω να παίξω μουσική από όλους τους δίσκους συνέχεια…



Οκ. Τελευταία ερώτηση (σ.σ.: μιας και ο χρόνος ήταν λίγος). Υπάρχει περίπτωση να μην κάνετε concept album στο μέλλον; Πότε θα έρθετε στην Ελλάδα για κανονικό show; Δύο ερωτήσεις σε μία...
D.G.: Θα έρθουμε Ελλάδα στις 31 Μαρτίου και 1η Απριλίου αν όλα πάνε όπως είναι σχεδιασμένα. Οπότε δεν είναι πολύ να περιμένει κανείς. Όσον αφορά τα concept albums, δεν έχω ιδέα. Μπορεί και να γίνει, αλλά το θέμα είναι πως θέλω να γράφω για πράγματα που τα αισθάνομαι, και αυτά που αισθάνομαι χρειάζονται πολύ χώρο (σ.σ. για έκφραση). Συνήθως γίνεται concept album στην πορεία.

Έχετε καμία ιδέα του πως θα είναι η επόμενη κυκλοφορία σας;
D.G.: Τρίτη ερώτηση!

Ω, ναι! (σ.σ.: γέλια) Απάντησε αν μπορείς συνοπτικά.
D.G.: Δεν ξέρω. Δεν έχω ιδέα προς το παρόν…

Σχετικά με τους Crypt Of Kerberos (σ.σ.: death metal γκρουπ που συμμετείχε με τον Johan)... ακούς death metal;
D.G.: Όχι...

Άκουγες τότε;
D.G.: Όχι...

Γιατί έπαιξες εκεί τότε;
D.G.: Είχε πλάκα. Επί τη ευκαιρία, όταν τραγουδούσα στους Crypt of Kerberos ήταν πολύ πιο progressive και μελωδικοί.

Λοιπόν, ευχαριστώ πολύ! Κλείστε την συνέντευξη όπως θέλετε!
J.H.: (σ.σ.: με φωνή τύπου ομιλητή ραδιοφώνου) All of you Greek fans out there... take care...

“We'll be here after this short break” (σ.σ.: αποσπάσμα από το “America”).
D.G.: Όχι, “we'll be back…”.

Ναι, κάτι τέτοιο...

P.S.: Χίλια ευχαριστώ στον Ματθαίο για την βοήθεια που μου πρόσφερε. You rock mate!