Live and let die

Διαβάζω πως οι Stone Temple Pilots θα κάνουν audition για να βρουν τον νέο τους τραγουδιστή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι «αλήθεια τώρα;».

Μετά από λίγη ώρα που το βλέπω πιο ψύχραιμα αντιλαμβάνομαι πως η κίνηση αυτή ήταν μάλλον αναμενόμενη. Μάλιστα, η δικαιολογία είναι έτοιμη, καθότι οι Stone Temple Pilots είχαν ήδη προχωρήσει στην συνεργασία με τον Chester Bennington των Linkin Park πριν αποβιώσει ο Scott Weiland, οπότε δύσκολα κάποιος θα μπορέσει να τους κατηγορήσει ότι ξαφνικά καπηλεύονται μια τραγωδία. Αλλά και πάλι, για ποιους Stone Temple Pilots μιλάμε χωρίς τον Weiland;

Την ίδια στιγμή, οι Thin Lizzy ανακοίνωσαν ότι θα δώσουν κάποιες εμφανίσεις το καλοκαίρι. Για όσους θυμούνται την ιστορία, πρώην συνοδοιπόροι του Phil Lynott είχαν επαναφέρει το όνομα της μπάντας και περιόδευαν με αυτό, έχοντας τον Rick Warwick πίσω από το μικρόφωνο να κάνει ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά, αλλά κάποια στιγμή αντιλήφθηκαν ότι θα ήταν καλύτερο να συνεχίσουν ως Black Star Riders. Η κίνηση αυτή επικροτήθηκε από την πλειονότητα των οπαδών ως ένδειξη σεβασμού, καθώς για ποιους Thin Lizzy μιλάμε χωρίς τον Lynott; Κι όμως να που ξανά επικαλούνται το όνομά τους.

Υπάρχουν πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις που μπορεί να ανακαλέσει κάποιος, απλά μερικές είναι πιο τρανταχτές. Επίσης, υπάρχει η περίπτωση των Kiss που έχουν αναφέρει ότι θα ήθελαν να συνεχίσει να υπάρχει το brand name της μπάντας ακόμα κι όταν αποσυρθούν, εκχωρώντας τα δικαιώματα της επιχείρησης μπάντας σε άλλους μουσικούς. Ίσως αυτή η απεχθής εμπορικότητα των πάντων που βγάζουν οι Kiss να είναι ο λόγος που δεν μπόρεσα ποτέ να εκτιμήσω δεόντως την μουσική τους.

Κάπου εδώ μπαίνει η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα και αναφέρομαι στους Alice In Chains. Ο Layne Staley υπήρξε ένας μοναδικός τραγουδιστής που δεν θα μπορούσε να αντικατασταθεί από κανέναν και ευλόγως η ανακοίνωση της επιστροφής των Alice In Chains δημιούργησε καχυποψία και προβληματισμό. Παρόλα αυτά, οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν αγγίζουν τα όρια του κλασσικού, ειδικά το "Black Gives Way To Blue", και αναρωτιέμαι μήπως τελικά το αποτέλεσμα αγιάζει τα μέσα. Εγώ, πάντως, νιώθω ευγνώμων που ο Jerry Cantrell πήρε αυτή την γενναία απόφαση, διότι η πικρή αλήθεια είναι πως αν δεν το έκανε, η μουσική αυτή θα πήγαινε στα αζήτητα από εταιρείες και κόσμο.

Κι εδώ κρύβεται όλη η ουσία. Ο κόσμος αγοράζει όνομα κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ.

Σκεφτείτε κάτι πολύ κοντινό σας. Πείτε σε κάποιον γνωστό σας «έρχονται οι Thin Lizzy, θα πάμε;» και σκεφτείτε αν τους πείτε «έρχονται οι Black Star Riders, που είναι πρώην μέλη των Thin Lizzy, θα πάμε;». Στην πραγματικότητα τους λέτε το ίδιο πράγμα, αλλά το πώς θα το εκλάβουν δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Ή αν ερχόντουσαν οι Queen με τον Adam Lambert πόσοι θα στεκόντουσαν στην «λεπτομέρεια» της απουσίας του Freddie Mercury;

Για κάθε έναν οπαδό που ασχολείται διεξοδικά και ξέρει ότι οι Thin Lizzy ήταν ο Phil Lynott, και το τι σήμαινε ο Staley για τους Alice In Chains, υπάρχουν δέκα εκεί έξω που ούτε ξέρουν, ούτε τους ενδιαφέρει αυτή η πληροφορία. Τους αρκεί που θα δουν την μπάντα με της οποίας τα τραγούδια είχαν συνδεθεί κάποτε. Πείτε τους ότι έρχονται οι Nirvana και υποπτεύομαι ότι θα επικρατήσει παροξυσμός.

Αντιλαμβάνομαι πλέον ότι δεν μπορεί κανείς να στερήσει στους αδερφούς DeLeo να συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το όνομα των Stone Temple Pilots, όπως κανείς δεν μπορούσε να σταματήσει τον Axl από το να χρησιμοποιεί το brand name των Guns N' Roses τόσα χρόνια, όσο κι αν δεν μας αρέσει αυτό.

Έχουμε κάθε δικαίωμα να το αντιμετωπίζουμε με καχυποψία και αρνητική προκατάληψη τέτοιες κινήσεις και κυρίως να είμαστε καυστικοί όταν τα κίνητρα είναι μόνο εμπορικής εκμετάλλευσης. Αλλά στο τέλος της ημέρας, ο ίδιος ο κόσμος με τη στάση του είναι που «αναγκάζει» τους καλλιτέχνες πολλές φορές να ακολουθούν αυτή την τακτική, οπότε αφού είναι αναπόφευκτο ας κρίνουμε και την ουσία και τον τρόπο με τον οποίο υλοποιείται. Οι Alice In Chains απέδειξαν ότι μπορεί να αξίζουν και δεύτερες ευκαιρίες εκεί που δεν το περιμένεις.