Candlemass @ Πειραιώς Academy 117, 12/02/16

30 χρόνια δισκογραφικής ύπαρξης συμπληρώνουν οι Candlemass φέτος και με αφορμή αυτό το γεγονός, αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια εορταστική περιοδεία, μη έχοντας κάποιο album στις αποσκευές τους για να προωθήσουν και δίχως τον αιώνιο ηγέτη / συνθέτη / στιχουργό / μπασίστα τους, το μεγάλο Leif Edling, ο οποίος, για κάποιο λόγο που επισήμως δε μάθαμε, δεν θα περιοδεύσει με τη μπάντα καθόλου φέτος (ούτε και με τους Avatarium). Αντιλαμβάνομαι και σέβομαι το γεγονός ότι η απουσία του Leif απέτρεψε πολύ κόσμο από το να ενδιαφερθεί γι’ αυτή τη συναυλία (δεν προσήλθαν και λίγοι, πάντως) και η ερώτηση «ποιοι Candlemass χωρίς τον Edling;» ήταν λογικό να ακούγεται, οδηγώντας αρκετούς στο συμπέρασμα ότι η συγκεκριμένη περιοδεία είναι μια αρπαχτή πολυτελείας.

Παρ’ όλα αυτά, τα πέντε μέλη που περιοδεύουν φέτος με τους Candlemass (οι παλιοί Jan Lindh, Lars Johansson, Mappe Bjorkman και οι «νέοι», Mats Leven στη φωνή και o αντικαταστάτης του Edling, Per Wiberg), είναι έμπειροι και ικανοί μουσικοί με πολυετή πείρα και αγάπη στη μπάντα τους, και ευτυχώς για όλους, η συναυλία της 12ης Φεβρουαρίου 2016 (η πρώτη της περιοδείας, σύμφωνα με τα όσα είπε ο Μats) ήταν παραπάνω από ικανοποιητική. Κάπου εκεί στο τρίτο με τέταρτο τραγούδι δηλαδή, οι επιφυλάξεις των παρευρισκομένων, φάνηκαν να έχουν εξανεμιστεί και άπαντες απολάμβαναν τα έπη των Candlemass, για άλλη μια φορά.

Το καινούριο live club της πρωτεύουσας στην Πειραιώς, ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, όντας πολύ ευρύχωρο, με μεγάλη κλίση στο έδαφος (ακόμα και οι πιο βραχύσωμοι έβλεπαν ικανοποιητικά, είτε βρίσκονταν μπροστά είτε πιο πίσω), με μεγάλη και εντυπωσιακή σκηνή (όπου δέσποζε τώρα η νεκροκεφαλή του Epicus…) και με καθαρό και ογκώδη ήχο. Βέβαια, θα μπορούσε το μπαρ να είχε περισσότερη ποικιλία στα ποτά και να είχε προβλεφθεί ένας χώρος για να αφήνει ο κόσμος τα πανωφόρια του (είδαμε τη συναυλία με τα μπουφάν – ευτυχώς ο εξαερισμός ήταν ικανοποιητικός και δεν έκανε ζέστη), αλλά αυτά είναι μειονεκτήματα που μπορούν εύκολα να απαλειφθούν, και σύντομα κιόλας. Στα σημαντικά, τον ήχο και την καλή οπτική επαφή με τη σκηνή, το καινούριο club παίρνει άριστα.

Στο προκείμενο λοιπόν, ακριβώς στις 21.30, σύμφωνα με το πρόγραμμα, οι ήχοι του “Marche Funebre” δόνησαν το χώρο και καπάκι το αριστούργημα Prophecy/Dark Reflections (από το αγαπημένο άλμπουμ του γράφοντος, “Tales Of Creation”), αποδώθηκε με μεγαλοπρέπεια. Στα καπάκια “Bewitched” και “Mirror, Mirror”, τα οποία διώχνουν κάθε γκρίνια και μας παρασύρουν με το μεγαλείο τους. Πρώτο συμπέρασμα: Ο τεράστιος εργάτης – frontman Mats Leven (βλ. και Krux, Therion, Malmsteen κ.ά.) απλά σκίζει στα φωνητικά. Μπορεί τα κομμάτια της εποχής Messiah Marcolin να φαντάζουν πάντοτε «περίεργα» δίχως τον ευτραφή καλόγερο και την ιδιότυπη χροιά του, όμως ο Mats έκανε το καλύτερο που μπορούσε, ελαχιστοποιώντας τις hard rock αναφορές και επιρροές του και όντας αρκούντως σκοτεινός και «επικός». Η σκηνική του παρουσία ήταν άψογη, η ψιλόλιγνη φιγούρα του γέμιζε το χώρο και το κοινό ήταν πρόθυμο να ακολουθήσει τα προστάγματά του. Πραγματικά άξιος, και ήταν μάλιστα ακόμα πιο απολαυστικός όταν ήρθε η ώρα του τεράστιου “The Dying Illusion” (από το παραγνωρισμένο “Chapter VI”), αλλά και των τραγουδιών της Rob Lowe εποχής του συγκροτήματος (“Emperor Of The Void”, “Prophet”). Επίσης, δεν έχασε ποτέ τους στίχους, σεβόμενος την τιμή του να είσαι ο frontman των Candlemass, σε αντίθεση με κάποιον άλλον, παλιότερα... Στα δε κομμάτια μέσα από το κοσμογονικό “Epicus Doomicus Metallicus” (“Crystal Ball”, “Solitude”, “Under The Oak”, “A Sorcerer’s Pledge”), το συγκρότημα συνολικά, έπιασε την καλύτερη απόδοσή του.

Τα αρνητικά; Σε κάποια σημεία, η συναυλία ήταν αρκετά «επαγγελματική» και «διεκπεραιωτική», με κάποια -μεγάλα- κενά ανάμεσα στα κομμάτια, που χαλούσαν λίγο τη συνοχή και τη ροή της βραδιάς. Κάπως αστείο ήταν κι αυτό το πράγμα με το encore, μετά το “Crystal Ball”, καθώς ουδείς από το κοινό φώναξε, όντας όλοι βέβαιοι ότι το συγκρότημα θα επανερχόταν, όπως και έγινε, κάνοντας αυτή τη μικρή απουσία της μπάντας από τη σκηνή να μοιάζει με μικρό διάλειμμα για διαφημίσεις... Ίσως πρέπει κάποια στιγμή αυτή η παράδοση με τα encore να σταματήσει, γιατί έχει γίνει τελείως σούπα και κλισέ – ευτυχώς πολλές μπάντες έχουν ήδη επιλέξει να μην καταφεύγουν σε αυτό το τέχνασμα... Τέλος, ας γκρινιάξω και λίγο για το γίγαντα Lasse Johansson, ο οποίος δεν ήταν και ιδιαίτερα προσεκτικός στα lead κιθαριστικά μέρη των τραγουδιών, παίζοντάς τα «στο περίπου»...

Συνολικά, παρά τις αρχικές επιφυλάξεις μου, οι μεγάλοι Candlemass, ακόμα και «ακέφαλοι», ακόμα και χωρίς τον κλασικό τους τραγουδιστή, ανταπεξήλθαν στο υπέρ-βάρος του ονόματός τους, προσφέροντάς μας άλλη μια όμορφη συναυλιακή εμπειρία. Έπαιξαν λίγο πάνω από μιάμιση ώρα, μπροστά σε αρκετό κόσμο και συντήρησαν το μύθο τους, που αντέχει 30+ χρόνια τώρα. Πολλά εύσημα πρέπει να δοθούν αφενός, για άλλη μια φορά στο Mats το Leven, ο οποίος τίμησε τη φανέλα και ήταν η αδιαμφισβήτητη ψυχή του συγκροτήματος που είδαμε επί σκηνής, αφετέρου στον Per Wiberg, που ήταν σεμνός και διακριτικός στη σκηνική του παρουσία και ακριβέστατος στο παίξιμό του. To setlist ήταν ένα καθαρό best of, περιέχοντας ύμνους από κάθε περίοδο του συγκροτήματος, μολονότι έλαμψαν διά της απουσίας τους αρκετές κλασικούρες της Messiah εποχής (βλ. “The Well Of Souls”, “Samarithan”, “The Bells Of Acheron”, κλπ), αλλά δεν πειράζει, ας έχουμε κάτι να περιμένουμε για την επόμενη φορά που θα μας επισκεφτούν (ελπίζω μαζί με τον ογκόλιθο Leif Edling και τη θρυλική του χαίτη).

Φωτογραφίες: Ανδρέας Πανόπουλος / whentimefreezes.com