Puressence @ Floyd, 14/12/24

Κι αν έχουν περάσει μπάντες από τα γούστα μας... ...οι Βρετανοί Puressence κατέχουν μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του Έλληνα ακροατή. Αυτή η ιδιαίτερη και ανταποδοτική σχέση μεταξύ της μπάντας από το Manchester και του ελληνικού κοινού αποκτήθηκε από τον πρώτο τους κιόλας δίσκο. Το ομότιτλο ντεμπούτο των Puressence από το μακρινό πια 1996 ήταν περίπου ένα instant classic στη χώρα μας και τους έβαλε κατ’ ευθείαν στα ραντάρ μας. Το επίσης εξαιρετικό "Only Forever" ήρθε λίγο αργότερα για να τους εδραιώσει μια και καλή.

Από τότε κύλησε πολύ, πολύ νερό στο αυλάκι. Οι Puressence έπαιξαν αρκετές φορές σε όλη την Ελλάδα, έβγαλαν μερικούς ακόμα δίσκους και κάπου το 2013 αποφάσισαν να διαλυθούν. Χωρίς να μαθαίνουμε καθόλου νέα τους όλα αυτά τα χρόνια, ξαφνικά πριν λίγο καιρό ανακοίνωσαν επανασύνδεση και συναυλία στην πατρίδα τους το Manchester. Το επόμενο φυσιολογικό βήμα για το συγκεκριμένο συγκρότημα ήταν μια συναυλία στη δεύτερη πατρίδα τους, δηλαδή τη δική μας. Στο Floyd έδωσαν τη δεύτερη, μόλις, συναυλία τους μετά την επανασύνδεση.

Εντελώς αναμενόμενα, η δύναμη της νοσταλγίας αποδείχτηκε ακαταμάχητη και η συναυλία ξεπούλησε από την προπώληση. Το γεγονός ότι δεν υπήρχε support act δε μας πείραξε καθόλου. Οι πόρτες στο Floyd είχαν ανοίξει από νωρίς και ένα κατάλληλο μουσικό χαλί κράτησε παρέα στους λίγους που πήγαν από την αρχή και στους πολλούς που συνέρευσαν καθώς πλησίαζε η προγραμματισμένη ώρα έναρξης. Για ηλικίες στο κοινό μη ρωτήσετε, αλλά προσωπικά αισθάνθηκα λίγο περίεργα όντας από τους νεαρότερους, γιατί αυτό είναι σπάνιο.

Ακριβώς στην ώρα τους οι Puressence βγήκαν στη σκηνή, την οποία κοσμούσε μόνο το λογότυπό τους, λιτά και απέριττα. Δεν είχαν πρόβλημα να «ξοδέψουν» από την αρχή της βραδιάς πολύ γνωστά τους κομμάτια όπως το "I Suppose" ή το "It Doesn't Matter Anymore", αλλά ίσως έπρεπε να μην το είχαν κάνει τελικά. Η φωνή του James Mudriczki μου φάνηκε σε καλή κατάσταση, παρ’ όλη τη μεγάλη περιπέτεια που πέρασε με την υγεία του πολύ πρόσφατα. Ο άνθρωπος έπαθε σοβαρή εγκεφαλική αιμορραγία, νοσηλεύτηκε και όμως φάνηκε να δίνει ό,τι είχε στη σκηνή.

Εκ των πραγμάτων το setlist έγειρε προς τους δύο πρώτους δίσκους, που αδιαμφισβήτητα και αυτοί είναι που ξεχωρίζουν μέσα στη μικρή τους δισκογραφία. Η ίδια η μπάντα έδειχνε να περνάει καλά και ο James, που είχε μάλλον δανειστεί τα γυαλιά του από τον Elton John, μας απευθύνθηκε αρκετές φορές στα ελληνικά. Η σημαντικότερη από όλες τις λέξεις που μας είπε ήταν το «σπίτι». Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει ότι οι Puressence αισθάνονται την Ελλάδα σαν το δεύτερο σπίτι τους.

Από την πλευρά του ήχου, τα πράγματα δεν ήταν ιδανικά στη θέση που καθόμασταν. Σε μια βόλτα γύρω-γύρω παρατήρησα επίσης ότι αρκετοί άνθρωποι που καθόντουσαν στο πίσω μέρος του χώρου δεν μπορούσαν πρακτικά να δούνε τη σκηνή, ενώ ο κόσμος μου φάνηκε και περισσότερος απ’ ό,τι θα έπρεπε να ήταν. Χαρακτηριστικό είναι ότι κάποιοι είχαν βγει στο φουαγιέ – και δε φαινόντουσαν αδιάφοροι. Αυτά έπαιξαν έναν ρόλο στο ότι η γενικότερη διάθεση και ο ενθουσιασμός δεν ήταν στο φόρτε τους και η συναυλία ήταν κατά κάποιον τρόπο συμβατική.

Πίσω στα μουσικά, το "All I Want" ο James το αφιέρωσε στον περιβόητο σκύλο Λουκάνικο εν μέσω χειροκροτημάτων και επευφημιών. Προς τη μέση του set πάντως, διαφάνηκε μια κοιλιά και γι’ αυτό είπα πριν ότι θα βοηθούσε κάποιο γνωστό hit κάπου εκεί. Πηγαίνοντας προς το τέλος, μια από τις πιο καλές στιγμές ήταν το "Don’t Forget To Remember", το οποίο αφιερώθηκε στην Carol "Caz" Matthews. Πρόκειται για την αδελφή του μπασίστα τους, η οποία δυστυχώς πέθανε σε πολύ νεαρή ηλικία λίγο μετά την πρώτη συναυλία της επανασύνδεσης στο Manchester πριν λίγους μήνες.

Αμέσως μετά ήρθε η καλύτερη εκτέλεση της βραδιάς και αυτή ήταν το "Casting Lazy Shadows" από τον πρώτο δίσκο. Η βρετανική του μελαγχολία διαχύθηκε στον χώρο και μας κέρδισε. Το "Sharpen Up The Knives" ήταν άλλο ένα αγαπημένο τραγούδι που ακούστηκε και έκλεισε το κανονικό set της βραδιάς. Για το encore πήραμε το "This Feeling" και το μεγαλοπρεπές "India", που ακόμα θυμάμαι το σοκ όταν το είχα πρωτοακούσει στο ραδιόφωνο όταν είχε βγει. Μετά από μερικούς ακόμα χαιρετισμούς στα ελληνικά, οι Puressence μας αποχαιρέτησαν έχοντας κάτσει μιάμιση ώρα μαζί μας.

Από άποψη νοσταλγίας όσοι μεγαλώσαμε μουσικά ακούγοντας τους δίσκους των Puressence σίγουρα γυρίσαμε πίσω σ’ εκείνα τα χρόνια. Το γεγονός ότι είδαμε πως στο τυπωμένο setlist υπήρχαν δύο ακόμα κομμάτια στο encore τα οποία τα έφαγε τελικά η μαρμάγκα μας (το ένα ήταν περιέργως το δημοφιλές "Don’t Know Any Better" μάλιστα) στενοχώρησε λίγο, αλλά μας χαροποίησε που είδαμε αγαπημένα μας πρόσωπα να παίζουν αγαπημένα μας τραγούδια. Οι Puressence μας έδωσαν μια εμφάνιση που μας συγκίνησε, αλλά που δε θα αργήσουμε να ξεχάσουμε. Ως συγκρότημα σήμερα απέχουν από το να βρίσκονται στην καλύτερη φάση τους και μας βγήκαν λίγο σκουριασμένοι, αλλά όποιος αγαπάει, συγχωρεί και περιμένει. Κι εμείς τους αγαπάμε.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά