The Big Nose Attack (5 years anniversary show - with special guests) @ An Club, 24/09/16

Τρεις ώρες δράσης και αρκετοί εκλεκτοί καλεσμένοι σε ένα επετειακό live που τα είχε όλα

Από τον Θοδωρή Ξουρίδα, 26/09/2016 @ 13:08

Με τις πόρτες να ανοίγουν επισήμως στις εννέα και λίγος κόσμος να βρίσκεται μερικά λεπτά αργότερα εντός και εκτός του An, άρχισα να σκέφτομαι πως είναι αδιανότητο να μην υπάρχει ανταπόκριση στο μεγάλο συναυλιακό πάρτυ γενεθλίων των Big Nose Attack, την στιγμή μάλιστα που θα συμμετέχουν αρκετοί εκλεκτοί καλεσμένοι.

Θες η συνήθεια της αργοπορημένης προσέλευσης - παρότι βέβαια δεν υπήρχε support, θες η σκέψη «πηγαίνω τελευταία στιγμή για να κάνω εντύπωση», θες το ματς του Παναθηναϊκού στο Αγρίνιο απέναντι στην Παναιτωλικάρα που κράτησε το «μηδέν» και το «Χ»; 

Με τα πολλά ή με τα λίγα, το An γέμισε, και είκοσι λεπτά πριν τις έντεκα τα φώτα έσβησαν, το γκονγκ αντήχησε και ένα slide show με φωτογραφίες των δύο αδελφών από το Μπραχάμι μας έβαλε σε κλίμα γενεθλίων. Χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις, ο Boogieman και ο Little Tonnie πήραν τις θέσεις τους στην σκηνή και εκκίνησαν δυνατά με το "A Bite To Eat".

The Big Nose Attack

Η πρώτη ώρα μέχρι και το σβήσιμο των κεριών επάνω σε πίτσα βεβαίως βεβαίως αποτέλεσε ουσιαστικά ένα κανονικό live του ντουέτου, όπως το έχουμε συνηθίσει και μας αρέσει. Προσωπικά ο Little Tonnie μου φάνηκε καλύτερος από ποτέ, εξοικειωμένος με τις πολλές αρμοδιότητές του ο Boogieman τα κατάφερνε εξαιρετικά και ο πολύ δυνατός ήχος (αν και θα τον ήθελα λίγο πιο καθαρό) γέμιζε το χώρο.

Το κοινό, το οποίο εξαρχής είχε καλή διάθεση, «άρπαξε» στο "Monday Morning Spaghetti" και έκτοτε δεν έπεσε ποτέ, με τη βοήθεια βεβαίως του εξαιρετικού ρεπερτορίου που εμπεριέχει μουσική ιστορία δεκαετιών: από blues και garage του παρελθόντος και του παρόντος, μέχρι το διαχρονικό, εξού και κλασικό, rock της δεκαετίας του '60 και του '70.

The Big Nose Attack

Το δίωρο εν τέλει με τη συμμετοχή των καλεσμένων μουσικών ήταν πολύ καλά μελετημένο και σχεδιασμένο, καθώς είδαμε αρκετά διαφορετικά πράγματα, χωρίς να χάσουμε στιγμή το ενδιαφέρον μας. Για αρχή ραπάραμε, σκρατσάραμε και funkάραμε, με τον Γιάννη Μπιλίρη, τον Rsn, τον Κωνσταντίνο Κύρτση στις hammondιές και τον Πέτρο Κασιμάτη στην τρομπέτα.

Η πρώτη μεγάλη στιγμή ήρθε στο "Yeah! (That Girl)" με τον άψογο Μπάμπη Παπανικολάου να φλερτάρει φωνητικά με την απίθανη Idra Kayne. Ο Θύμιος Σπηλιωτόπουλος των Mr. Highway Band σόλαρε σαν να μην υπάρχει αύριο στο "Hey Joe" του Hendrix και ο τεράστιος Αλέξης Καλοφωλιάς έδωσε ρέστα στην φυσαρμόνικα στο "Let Τhe Love Shine" που ακολούθησε.

Idra Kayne

Οι τόνοι έπεσαν με τον Πάνο Τσεκούρα των Mani Deum (και παραγωγό του πρόσφατου "69") να δημιουργεί μοναδική ατμόσφαιρα στο theremin για την κομματάρα "Don't Look Back", και να συνεχίζει σιγοντάροντας τον Μπάμπη Μαυρίδη των Black Hat Bones, ο οποίος έσταξε κανονικότατα τις πενιές του, εκεί όπου τα blues διασταυρώνονται με το ρεμπέτικο.

Επανήλθαμε σε κανονικό mood συναυλίας με το δύο να γίνεται τρίο και τέσσερο, καθώς ο stage manager Κωνσταντίνος γρονθοκόπησε ως άλλος Geezer το μπάσο (αμέ!) και η μορφάρα Βασίλης Μαγγανάς φόρεσε κανονικά τα παπούτσια του Ozzy, για μια εκτελεσάρα του "N.I.B.". Και στο καπάκι ακολουθεί το τζαμάρισμα του "Wild Cherry" με τον Δάνη των Mods να δίνει άκοπα στο Rickenbacker.

Η συνέχεια ήθελε τον αυθεντικό bluesman και τρομερό frontman Mickey Pantelous να βρίσκεται στην σκηνή για δύο τραγούδια. Πρώτα ακούσαμε ένα τρομερό "Honky Tonk Women" με τέλειο ήχο και όλο του το coolness, για να ακολουθήσει το απολύτως ανεβαστικό "Down With Me" που έκανε το μισό και βάλε An να κουνιέται πάνω-κάτω παρά το προχωρημένο της ώρας.

Mickey Pantelous

Κι εκεί που νομίζαμε ότι τα είχαμε δει όλα, έρχεται με την τρομερή μπασαδούρα του ο Πανόκας των Black Hat Bones, για ένα "Kick Out The Jams" κατευθείαν από το '68 που σε έκανε να θες να κοπανήσεις το κεφάλι σου στο κάγκελο. Το άτυπο και μοναδικό encore έφερε στην σκηνή τον άνθρωπο-μονόχορδο Stam, αφήνοντας τον Boogieman μόνο στο μικρόφωνο (μία χορδή είναι αρκετή εξάλλου) για ένα τζαμάρισμα με όλη την σημασία της λέξεως που έκλεισε ιδανικά το τρίωρο.

The Big Nose Attack

Εν τέλει, το χορταστικότατο τρίωρο πέρασε χωρίς καλά-καλά να το καταλάβεις, αφενός λόγω της εξαιρετικής απόδοσης των δύο αδελφών και αφετέρου με τον πολύ και ωραίο κόσμο που ανεβοκατέβαινε στην σκηνή. Εξίσου σημαντικό ήταν ότι και το κοινό που γέμισε το An σε αυτή την πολύ όμορφη περίσταση φάνηκε πως πέρασε καλά, αποκόμισε σπουδαίες συναυλιακές εμπειρίες και αποζημιώθηκε πλήρως. Το πιο σημαντικό βεβαίως, αφορά την ίδια την μπάντα, η οποία σε πέντε χρόνια έχει καταφέρει αρκετά και έχει την δυναμική να στοχεύσει σε πολλά περισσότερα. Άντε και στα δέκα μάγκες, αλλά ποιος περιμένει πέντε χρόνια ακόμη;

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / www.dionpa.com​

SETLIST

A Bite To Eat
All By Myself
Under Your Spell
Monday Morning Spaghetti
Fifty Shades Of Shame
Dirty Emma
Not The One
I Gotta Luv U
Adam And Eve
Left Alone
Drunk & Gibberish
Drunk Whore Blues

Let Me Tell Ya - Γιάννης Μπιλίρης (Μεθυσμένα Ξωτικά)
The Black Hat Man - Rsn & Κωνσταντίνος Κύρτσης (The Wrinkled Suits)
All The Time - Πέτρος Κασιμάτης (Προφίλ)
Yeah! (That Girl) - Idra Kayne & Μπάμπης Παπανικολάου (Planet Of Zeus)
Hey Joe (Jimi Hendrix) - Θύμιος Σπηλιωτόπουλος (Mr. Highway Band)
Let Τhe Love Shine - Αλέξης Καλοφωλιάς (The Last Drive, Thee Holy Strangers)
Don't Look Back - Πάνος Τσεκούρας (Mani Deum)
Holdin' On - Πάνος Τσεκούρας & Μπάμπης Μαυρίδης (Black Hat Bones)
N.I.B. (Black Sabbath) - Κωνσταντίνος Dreankcrocs (Mock Τhe Mankind) & Βασίλης Μαγγανάς (SuperPuma)
Wild Cherry - Dani G. (1000 Mods)
Honky Tonk Women (The Rolling Stones) - Mickey Pantelous
Down With Me - Mickey Pantelous
Kick Out The Jams (MC5) - Άγγελος Πανόκας (Black Hat Bones)
Blues Jam - Stam Str. (The Bad Slide Stam)

  • SHARE
  • TWEET