Roadburn Festival 2016 @ Tilburg, Netherlands, 14-17/04/16

Διαβάστε τι συνέβη σε ένα επικό τετραήμερο!

Από τους Λεωνίδα Βρανά, Λουκία Κυριοπούλου, 27/04/2016 @ 17:09

Το Roadburn Festival έχει καθιερωθεί πλέον στις συνειδήσεις των φίλων της σκληρής μουσικής ως το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο indoor festival. Για μια ακόμα χρονιά το lineup ήταν παραπάνω από εντυπωσιακό και το Rocking.gr βρέθηκε στην Ολλανδία για να σας μεταφέρει όσα συνέβησαν σε ένα ακόμα επικό τετραήμερο. Ή τουλάχιστον όσα μπόρεσε να προλάβει και να αντέξει. Δεν υπάρχει ανάγκη για μεγαλύτερο πρόλογο. Διαβάστε μόνοι σας και κάντε τα πλάνα σας για το Roadburn 2017.

ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ
Come Touch the Sky
14.04.16

Επιτέλους Roadburn!

Το μουσικό γεγονός που περιμένουμε όλη τη χρονιά. Τι μας άρεσε, τι ανακαλύψαμε, τι άλλαξε, τι μας εξέπληξε και τι μας απογοήτευσε, αναλυτικά παρακάτω.

Φέτος το φεστιβάλ είχε αλλαγές. Ο κεντρικός του χώρος, το Popodium 013, έχει ανακαινιστεί, μεγαλώσει και πλέον μπορεί να φιλοξενήσει αναπηρικά καροτσάκια σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τους fans με ειδικές ανάγκες. Το Bat Cave δεν υπάρχει πια, γιατί έχει ενωθεί με το Green Room, ώστε η χωρητικότητα του να αυξηθεί στα περίπου 800 άτομα. Το Cul de Sac, το κοντινό μπαρ που έχει φιλοξενήσει στο παρελθόν μπάντες του Roadburn, αποτελεί επίσημα πλέον μια ακόμη σκηνή του φεστιβάλ και μαζί με το Extase (επίσης μπαρ έξω από τις εγκαταστάσεις του Popodium 013) και τον καθεδρικό ναό του Het Patronaat, ανεβάζουν τον αριθμό των σκηνών του φεστιβάλ στις πέντε.

115 είναι συνολικά τα live shows που έλαβαν χώρα στις τέσσερις μέρες του φεστιβάλ. Προφανώς, είναι αδύνατο να τα παρακολουθήσει κανείς όλα, όσο καλή διάθεση και αν έχει. Αν το προσπαθήσει, το πιο πιθανό είναι να βγάλει το 4ήμερο περιμένοντας σε εξαντλητικά μεγάλες ουρές. Πάμε λοιπόν!

Πρώτοι, και δυστυχώς για όσους τους αγαπάμε, όχι καλύτεροι, οι Cult of Luna που φέτος περιοδεύουν για τα δέκα χρόνια του "Somewhere Along The Highway", άλμπουμ που δεν συγκαταλέγεται στα αγαπημένα και η εκτίμησή μου είναι πως δεν τους βοήθησε να δώσουν ένα δυνατό άνοιγμα στο φεστιβάλ. Τρομερό lightshow, όμως, ενδεικτικό όσων θα ακολουθήσουν.

Cult Of Luna

Ακολουθούν οι Poisoned Glass, δηλαδή οι Edgy59 και G. Stuart, που μεσουράνησαν ως Burning Witch. Η μπάντα ανεβαίνει στη σκηνή προκαλώντας δονήσεις στο Het Patronaat με την παρουσίαση των τραγουδιών του δίσκου που μόλις κυκλοφόρησαν από την Ritual Productions.

Ένα πέρασμα από το Green Room για μια γρήγορη γεύση από το pure doom/death των Inverloch και κατευθυνόμαστε στο Extase για να απολαύσουμε την πρώτη Ισλανδική Black Metal μπάντα της ημέρας, τους Grafir, που φροντίζουν να μας προσφέρουν μια γερή δόση folk ξεσπασμάτων επί σκηνής.

Ξανά πίσω στην εκκλησία για Der Blutharsch and the Ιnfinite Church of the Leading Hand. Οι Αυστριακοί γιορτάζουν τα είκοσι τους χρόνια και μας χαρίζουν ένα μοναδικό live γεμάτο krautrock και ψυχεδέλεια. Ακολουθούν στην κεντρική σκηνή οι The Skull με ένα '90s Trouble era setlist, εκτός των υπολοίπων. Δάκρυα χαράς στα ακούσματα των "R.I.P.", "At The End Of My Daze", "Come Touch The Sky". Μας χαρίζουν και λίγο από "I Want You /She Is So Heavy", "Till The Sun Turns Black" με ένα πέρασμα σε "In-a-gadda-da-vida", για να τους αφήσουμε κάπου εκεί και να τρέξουμε στους New Keepers Of The Water Tower. Δυστυχώς, όμως, το Cul De Sac μας δίνει την πρώτη κρυάδα των αναμονών και δεν καταφέρνουμε να μπούμε.

Ένα γρήγορο πέρασμα από Usnea στο Green Room για μια δόση από το blackened/Doom ήχο τους και έτοιμοι για τους Oranssi Pazuzu στο Het Patronaat. Είχαμε πριν λίγο καιρό τη χαρά να τους απολαύσουμε επί ελληνικού εδάφους σε ένα εκπληκτικό live, και οι προσδοκίες ήταν υψηλές. Κι όμως, κάτι το αδιαχώρητο που επικράτησε, κάτι ο μέτριος - προς μεγάλη μας έκπληξη - ήχος, η παρέα αποχώρησε διχασμένη με τις πρώτες διαφωνίες της ημέρας να κάνουν την εμφάνισή τους.

Oranssi Pazuzu

Κατευθείαν στο Green Room για τους πολύ καλούς Bang στην πρώτη τους ευρωπαϊκή περιοδεία. Highlight της εμφάνισής τους τα μοναδικά "Our Home", "Lions", "Christians".

Στη μεγάλη σκηνή, οι Converge έχουν ήδη ξεκινήσει να παίζουν το "Jane Doe", ένα άλμπουμ ορόσημο και έμπνευση για χιλιάδες metalcore συγκροτήματα που ξεπήδησαν τα επόμενα χρόνια. Η τετράδα των Jacob Bannon, Kurt Ballou, Nate Newton και Ben Koller σφυροκοπάει ασταμάτητα, τραγουδάει το "Happy Birthday" για την ηχολήπτη της, και καταφέρνει να ξεσηκώσει τον κόσμο, παρότι δεν έχει για σύμμαχο της το σήμα κατατεθέν του Roadburn: τον πραγματικά μοναδικό, συμπαγή ήχο του 013, που ανέκαθεν νιώθαμε πως μας κόβει την ανάσα. Η μπάντα, όμως, είναι απτόητη, μας χαρίζει μεταξύ άλλων τα "Fault & Fracture", "Distance & Meaning", "Phoenix in Flight/ Flames" και ανεβάζει στη σκηνή τον πρώτο της μπασίστα Stephen Brodsky (CaveIn, Mutoid Man) σε ρόλο δευτέρου κιθαρίστα - μελωδικών φωνητικών, για να παίξει το ομότιτλο τραγούδι του δίσκου.

Converge

Αφήνουμε τους Converge ικανοποιημένοι, για να προσπαθήσαμε να εισχωρήσουμε στο Cul De Sac για τους Gomer Pyle. Μάταια. Επικρατεί το αδιαχώρητο. Και οι ήττες συνεχίζονται: αντιλαμβανόμαστε ότι ούτε τους θεούς Zone Six που παίζουν σε περίπου μια ώρα στον ίδιο χώρο θα καταφέρουμε να δούμε. Οδεύουμε, λοιπόν, προς το Het Patronaat για τους Mispyrming. Ποιος από εμάς θα φανταζόταν ποτέ ότι θα απολαύσει ατόφιο black metal μέσα σε εκκλησία! Κάτι τέτοια κάνουν το Roadburn μοναδικό, και εμάς εκθειαστές του. Οι Ισλανδοί, που στη σκηνή εμφανίζονται σαν βουτηγμένοι στο μαύρο αίμα, μπαίνουν αμέσως στο κλίμα και κυριαρχούν. Από τις πιο πολυσυζητημένες εμφανίσεις του φεστιβάλ.

Paradise Lost δεν υπήρχε περίπτωση να χάσουμε, όσες φορές και αν τους έχουμε δει στα μέρη μας. Και ναι, στο Roadburn η εμφάνισή τους δεν είχε καμία σχέση με τα απογοητευτικά live που δυστυχώς μας συνήθισαν τελευταία. Η φωνή του Nick Holmes (αν το πρόβλημα ξεκινάει από εκεί) έβγαινε αβίαστα και η μπάντα έδειχνε πραγματικά ενθουσιασμένη που παρουσιάζει το "Gothic" στο κοινό του Roadburn. Τους το ανταποδώσαμε, η αλήθεια είναι.

Paradise Lost

Η μέρα θα κλείσει με τους Καναδούς psychrockers Black Mountain, που ξεκίνησαν με καθυστέρηση δεκαπέντε λεπτών, παίζοντας το "Mother Of The Sun" από τον τελευταίο τους δίσκο. Αρκετά δυνατό ξεκίνημα που μας κράτησε μέχρι τα μισά του show. Όταν προχώρησαν σε πιο mainstream ρεπερτόριο, η κούραση της ημέρας βγήκε και οι καληνύχτες ήταν αναπόφευκτες. Άλλωστε, η επόμενη μέρα προμηνυόταν κολασμένη.

ΔΕΥΤΕΡΗ ΗΜΕΡΑ
Rituals For The Blind Dead Pt.1 & Pt.2.
15.04.16

Πολλά υποσχόμενη η Παρασκευή, καθώς πρόκειται για την πρώτη ημέρα με curator τον Lee Dorrian. Τα γκρουπ που έχει διαλέξει για σήμερα θα παίξουν στη μεγάλη σκηνή του 013, ενώ τα γκρουπ του Σαββάτου θα παίξουν στο Het Patronaat.

Πρώτο live οι απίθανοι Ιταλοί Nibiru, στο Extase. Από τα ελάχιστα live που καταφέραμε να παρακολουθήσουμε σε αυτόν το χώρο. Δημιουργήθηκαν το 2012 και έχουν ήδη κυκλοφορήσει τρία άλμπουμ. Οι ίδιοι μας λένε "Our concerts are rituals, but they are also a very physical experience. The energy flows from us to the crowd and returns to us. It’s an exchange of energy." Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε όλο το σετ γιατί την ιδία ώρα έπαιζαν οι Mondo Drag!

Nibiru

Γραμμή για το Green Room λοιπόν, καθώς το ομώνυμο και το "The Occultation Of Life" είναι δίσκοι που έλιωσαν στο πικαπ. "Rising Omen", "Incendiary Procession", "Out Of Sight" και "Initiation" ικανοποίησαν τους fans σε μια εμφάνιση χωρίς εκπλήξεις.

Γιατί η έκπληξη ήταν στην κεντρική σκηνή, και ακούει στο όνομα Diamanda Galas. Ομολογώ την ενοχή μου: δεν είχα εκτιμήσει τη συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα όσο της πρέπει. Και παραλίγο να χάσω και αυτήν την ευκαιρία, καθώς οι οδηγίες της εμφάνισής της περιελάμβαναν απαγόρευση φωτογραφιών, λειτουργίας μπαρ και κλείσιμο θυρών με την έναρξή της. Ευτυχώς, κατάφερα και τρύπωσα. Σκοτάδι, κόκκινος φωτισμός, πιάνο με ουρά και η μεγάλη ερμηνεύτρια με τα μαύρα μακριά μαλλιά και το μπουκάλι αλκοόλ παραμάσχαλα, να διασκευάζει Johnny Cash και Billie Holiday. Δικαίως το κοινό του Roadburn την αποθέωσε, η εμφάνισή της έσπασε ρεκόρ ανατριχίλας και θα γραφτεί στην ιστορία του φεστιβάλ.

Συγκλονισμένοι κυριολεκτικά, οδεύουμε προς το Her Patronaat για Steve Von Till. Η ουρά δεν εξαιρεί κανέναν, με αποτέλεσμα να προλάβουμε με το ζόρι τα δύο τελευταία τραγούδια. Τα "Birch Bark Box" και "Known Βut Νot Named", έκλεισαν ένα σετ που απόλαυσαν οι μυημένοι και ζήλεψαν όσοι έμειναν απ' έξω. H καθηλωτική ερμηνεία του Steve είναι εγγυημένη.

Το post-doom των Πορτογάλων Sinistrο έχει σειρά, οι οποίοι καταφέρνουν να ξεχωρίσουν κυρίως λόγω της αισθαντικής φωνής και της αισθησιακής σκηνικής παρουσίας της τραγουδίστριας Patrícia Andrade. Μια εμφάνιση - χαρά της ανακάλυψης για τους fans του είδους.

Όμως, οι Repulsion Fucking Repulsion, έχουν ήδη ανέβει στο stage του 013 και μας παρουσιάζουν το εκπληκτικό "Horrified", που φέτος κλείνει τα τριάντα του χρόνια (1986). "Slaughter", "Repulsion", "Horrified", αλλά και "Bodily Dismemberment" - κομμάτι που γράφτηκε στο δωμάτιο του Chuck Schuldiner τη στιγμή που ο ίδιος έλειπε για δουλειά στο Del Taco, όπως μας είπε ο Scott Carlson. Οι Repulsion δίνουν στο πλήθος αυτό που ζητά και «εισπράττουν» απανωτά crowd surfing, ανάμεσα στις ταμπέλες που το απαγορεύουν. Αγαπημένες στιγμές!

Repulsion

Η ουρά του Scott Kelly, όμως, έχει σχηματιστεί ήδη, και απειλεί να μας αφήσει έξω. Μεταξύ άλλων, ο μεγάλος αυτός δημιουργός, μας χαρίζει τα "Cortez The Killer" και "We Let The Hell Come". Η μυσταγωγία κλείνει με τον Chve των AmenRa στη σκηνή, να συνοδεύει στην ερμηνεία του Tecumseh Valley. Μαγεμένοι παίρνουμε τον δρόμο των Death Alley.

Η μπάντα ξεκινάει το live της στο Green Room με το "Motorhead" των θεών Hawkwind. Από εκείνες τις στιγμές που ένα τραγούδι είναι αρκετό για να δημιουργήσει εκείνο το αίσθημα ευφορίας που δικαιολογεί την παρουσία σε αυτό το φεστιβάλ. Γιατί τα χρονικά περιθώρια είναι στενά και το τιμώμενο πρόσωπο της βραδιάς, ο Lee Dorrian, έχει ήδη ανέβει στη σκηνή του 013 μαζί με το νέο ντράμερ, Alex Thomas (ex-Bolt Thrower), τον παλιό φίλο και μπασίστα των Cathedral Leo Smee και τον Tim Bagshaw στην κιθάρα. Τρίτο live τους ως With The Dead σε ένα κοινό που διψάει για τα ασήκωτα riff της μπάντας. Οι With the Dead γεμίζουν τη σκηνή του 013 με καλοδουλεμένα projections που συνοδεύουν τη μουσική τους. Είναι γεγονός πως φέτος οι μπάντες υστερούσαν σε αυτό το κομμάτι. Μερικά σχόλια για τη φωνή του Lee Dorian που στρώνει όσο προχωράει το live, για να απογειώσει το set με τις ερμηνείες των "Living With The Dead" και "Ι Am Your Virus".

Οι αδυναμίες, όμως, μας καλούν στο Green Room για το live ενός μεγάλου σκαλώματος, που δεν είναι άλλο από τους Σουηδούς The Hills. Με κεντρικό πρόσωπο τον μπασίστα τους Kalle, μας ταξιδεύουν με τους groovy, psych ρυθμούς τους. Φήμες λένε ότι μέλη των Hills προέρχονται από τους Goat. Σίγουρα, πάντως, η σκηνική τους παρουσία δεν είναι εφάμιλλη.

Από τη χαλαρότητα των Hills, επιστρέφουμε στην κεντρική σκηνή για μια πολύ ιδιαίτερη μπάντα. Είναι οι G.I.S.M. που δημιουργήθηκαν πριν τριάντα πέντε χρόνια και έρχονται από την Ιαπωνία. Παίζουν punk/hardcore και στο φεστιβάλ παρουσιάζουν για πρώτη φορά live υλικό τους έξω από την χώρα τους. Το διαβασμένο όμως κοινό του Roadburn, αποδίδει τα μέγιστα με την μπάντα να ανταποκρίνεται, να επικοινωνεί τέλεια και γνωρίζει τελικά την αποθέωση.

Δυστυχώς, δεν μπορέσαμε να δούμε τον Scott Heller να παίζει μαζί με τους Black Moon Circle, ούτε τους Dark Buddha Rising γιατί πολύ απλά το live των Pentagram δεν άφηνε τέτοια περιθώρια. "Forever My Queen", "Relentless", "Last Days Here", "Dying World", "Be Forewarned", και "Dead Bury Dead" ήταν μερικά από τα τραγούδια που χάρισαν σε ένα κοινό που ξέρουν καλά να παίζουν στα δάχτυλα. Ο Bobby σε μεγάλα κέφια, αποπλανούσε τρεις χιλιάδες fans με ένα απλό λίκνισμα του γοφού, ενώ ο ήχος του Griffin ήταν για σεμινάριο. Ένα live πραγματικό show που ανυπομονούμε να ξαναδούμε στο αθηναϊκό DesertFest!

Pentagram

ΤΡΙΤΗ ΗΜΕΡΑ
Stones From the Sky
16.04.16

Το Σάββατο είναι ημέρα μεγάλης προσμονής γιατί όλοι γνωρίζουμε πως οι Neurosis θα παρουσιάσουν το πρώτο από τα δυο επετειακά shows για τα τριάντα χρόνια της πορείας τους. 

Στο δρόμο για το Green Room κοντοστεκόμαστε έξω από το Cul De Sac για να ακούσουμε τους Dool. Η προσπάθεια για να τους δούμε αποδεικνύεται απέλπιδα. Οι Dool γεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες των Devil’s Blood, έρχονται από το Rotterdam και αποτελούν τη φετινή πρόταση του Roadburn. Aν δεν παινέψεις το σπίτι σου, θα πέσει να σε πλακώσει. Gothiζουν εμφανώς με σαφείς επιρροές (εκτός των Devils Blood) από Fields of the Nephilim και λίγο Cult.

Συνεχίζουμε για τους εντυπωσιακούς YodokIII. Ambient, freejazz, drone, με post-rock περάσματα και έναν πραγματικά εκπληκτικό ντράμερ. Παράλληλα, στην κεντρική σκηνή εμφανίζονται οι Φινλανδοί Skeptisism, παρουσιάζοντας ένα σετ - επιλογή των οι fan τους. Για την καλύτερη απόδοση του funeral doom τους, εμφανίζονται με εκκλησιαστικό όργανο επί σκηνής.

Στο Het Patronaat έχει προγραμματισμένη προβολή ταινίας, επιλογή της Diamanda Galas. Είναι του Ιταλού Davide Pepe, έχει τον τίτλο Schrei 27 και soundtrack της Diamanda Galas. Με την ολοκλήρωση της προβολής, η μεγάλη ερμηνεύτρια συνομίλησε και απάντησε σε ερωτήσεις του κόσμου.

Μικρό διάλλειμα για σχολιασμούς και χαλαρή μπυρίτσα, και φύγαμε για την κεντρική σκηνή που βρίσκονται οι Brothers Of The Sonic Cloth. Παρουσιάζουν το debut άλμπουμ τους που κυκλοφόρησε το 2015 από την Neurot. Μαζί τους έχουν και έναν έξτρα κιθαρίστα, που στη σκηνή στήνεται δίπλα στη γυναίκα του Tad Doyle και μπασίστρια των BOTSC, Peggy. Δυνατός, γεμάτος ήχος, που κάνει το 013 να σείεται.

Brothers Of The Sonic Cloth

Ένα γρήγορο πέρασμα από το Het Patronaat για να πάρουμε μια γεύση από το english folk rock των Galley Beggar (αγαπημένος δίσκος του Walter για την χρονιά που μας πέρασε) και κατευθείαν στο Green Room για Astrosoniq. Ένα συγκρότημα άμεσα συνδεμένο με το Roadburn, καθώς ο ντράμερ τους Marcel Van De Vondervoort, είναι υπεύθυνος για τις live ηχογραφήσεις που κυκλοφορούν κάθε χρόνο από τη δισκογραφική εταιρεία του Roadburn, την Burning World. Ιδιαίτερο το γεγονός της εμφάνισης τους, και ο Walter - ο διοργανωτής του Roadburn - αναλαμβάνει τα visuals, όπως έκανε και πέρσι στο live των The Heads.

Η μυρωδιά που προλάβαμε να πάρουμε από τους Tau Cross, με Away από Voivod στα ντραμς, Rob Miller από Amebix στα φωνητικά και δυο μέλη των cult crustάδων Misery σε κιθάρα και μπάσο, δεν μας ενθουσίασε. Οπότε τρέχουμε στο Het Patronaat να προλάβουμε τους Αμερικανούς Beastmaker. Δυνατό hard rock, στα ίχνη των Sabbath, με τον ντράμερ σημαιοφόρο. Ωραίοι!

...Αλλά το talk of the festival είναι οι Mispyrming και κατευθυνόμαστε στο Green Room να τους ευχαριστηθούμε από την πρώτη σειρά αυτή τη φορά. Παρουσιάζουν τον πρώτο τους δίσκο "Söngvar Elds Og Óreiðu", και μας αφήνουν με εξίσου καλές εντυπώσεις.

Ωστόσο, πίσω στην κεντρική σκηνή το πρόγραμμα έχει Converge με "Blood Moon". Αυτή τη φορά ο ήχος είναι καλύτερος - ίσως βοηθάει το tempo και το πειραματικό του "Blood Moon". Μαζί τους στη σκηνή εμφανίζονται οι Stephen Brodsky, Steve Von Till, Chelsea Wolfe και ο Ben Chisholm, προσφέροντάς μας μια ουσιαστικά ξεχωριστή δεύτερη εμφάνιση που λάτρεψε ένα κοινό ευρύτερο.

Κάπου εδώ ξεκινά η αντιστροφή μέτρηση για τo ακουστικό σετ των AmenRa και το πρώτο live των Neurosis.

Οι μεν πρώτοι, παρατάσσονται κυκλικά στη σκηνή του 013, με τον Chve να μας χαρίζει για άλλη μια φορά την πλάτη του. Η μαγεία τους ξεδιπλώνεται ξεκινώντας από το "Aorte". Nous Sommes Du Même Sang, εντάσσει βιολί στα "The Dying Of Light" και "Wear My Crown", και προκαλεί τις επευφημίες του κοινού από τις πρώτες κιόλας νότες του "Parabol" των Tool. Δίκαια. Η χροιά του Chve, δένει σαγηνευτικά με ένα τραγούδι που στο κλείσιμό του, το πλήθος κυριολεκτικά ζητωκραυγάζει.

AmenRa

Αδύνατον να βγεις από αυτό το live, όσο και αν θες να δεις Atomikyla. Οι ατρόμητοι που κατάφεραν να εισχωρήσουν στο Extase μας μίλησαν για μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις του φεστιβάλ και μας έκαναν να ζηλέψουμε.

Μέχρι να έρθει η ώρα των Neurosis. Γιατί όταν οι Neuroris ξεκινούν το set τους με "Lost", τα ξεχνάς όλα (συμπεριλαμβανομένης και της ταυτόχρονης εμφάνισης των Blood Ceremony στο Het Patronaat). Οι επόμενες δύο ώρες περιέχουν απανωτό σφυροκόπημα με "Times Of Grace", "Pain Of Mind", τη διασκευή του "Day Of The Lords" των Joy Division, "Through Silver In Blood" και εμάς όλους από κάτω να κοιταζόμαστε σοκαρισμένοι από το τσουνάμι συναισθημάτων που μας προκαλεί η θέα και ο ήχος αυτής της μπάντας. Γιατί κάθε νέο live Neurosis, είναι μια καινούρια ερμηνεία της έννοιας «κορυφαία εμφάνιση». Εγκαταλείπουμε το 013 προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μόλις ζήσαμε. Είναι αδύνατον να δούμε άλλο live για σήμερα.

Neurosis

ΤΕΤΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ
The Pain It Is Shapeless
17.04.16

Αισίως φτάνουμε στην τελευταία μέρα του φετινού Roadburn. Όλα τα όμορφα τελειώνουν ακόμα πιο γρήγορα κάθε φορά, με εμάς να αναρωτιόμαστε πότε κιόλας πέρασαν τρεις μέρες. Οι αναδρομές αναπόφευκτες: από τη στιγμή που αντικρίσαμε το ανανεωμένο 013 και προσπαθήσαμε να συντονιστούμε στις προσθήκες των καινούργιων σκηνών, μέχρι και σήμερα, όπου οι πέντε σκηνές έχουν γίνει τρεις, το 013, το Green και το Cul De Sac.

Η μέρα ξεκινάει με το εκτός προγράμματος live των Vintage Caravan. Τα παιδιά ήταν περαστικά από το φεστιβάλ και αυτές τις ευκαιρίες η οικογένεια του Roadburn δεν τις αφήνει ανεκμετάλλευτες. Παρουσιάζουν ένα ωριαίο set στο Cul De Sac για τους τυχερούς που πρόλαβαν και μπήκαν.

Για εμάς, το πρώτο live της ημέρας είναι οι Νορβηγοί progsters Green Carnation του μπασίστα των Emperor, Tchort. Στο φεστιβάλ παρουσιάζουν το "Light Of Day, Day Of Darkness", ένα άλμπουμ που αποτελείται από το εξηντάλεπτης διάρκειας ομώνυμο τραγούδι. Το κοινό δείχνει να τους αγκαλιάζει και ο frontman τους Kjetil Nordhus ανταποδίδει ποζάροντας αγκαλιά με τους υπόλοιπους της μπάντας.

Ακριβώς δίπλα, στο Green Room, εμφανίζονται οι Mirrors for Psychic Warfare, το ντουέτο των Scott Kelly και Sanford Parker (με τους Buried at Sea θα κλείσει και τις εμφανίσεις στο 013). Οι Mirrors for Psychic Warfare είναι παρακλάδι των Corrections House, χωρίς τους Mike Williams και Bruce Lamont. Τα τραγούδια τους εξελίσσονται αργά, μέσα από massive drone layers και riffs που ξερνάει με τη γνωστή χαρακτηριστική ευχέρεια η κιθάρα του Scott. Η μέρα ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς.

Πέντε το απόγευμα και τη σκυτάλη της κεντρικής σκηνής παίρνουν οι Νέο-Ζηλανδοί post rockers Jakob. Οι λάτρεις του είδους ας τους αναζητήσουν, καθώς αποτέλεσαν από τις πιο καλοδουλεμένες εμφανίσεις του φεστιβάλ. Ελπίζουμε να τους είδατε στο live που έδωσαν επί ελληνικού εδάφους λίγο πριν την εμφάνιση τους στο Roadburn.

Τους Ecstatic Visions, δικαίως ήθελαν να δουν όλοι. Με δυσκολία, λοιπόν, καταφέραμε να βρούμε τη θέση μας στο κατάμεστο Green Room. Πνευστά και heavy psych ήχοι αλά Hawkwind, Leaf Hound, Black Sabbath και Amon DüülII επιρροές που οδηγούν τις συνθέσεις και το live τους σε άλλο level.

Ecstatic Visions

Το κανονικό σετ των AmenRa, όμως, δεν αφήνει περιθώρια. Εγκαταλείπουμε τους Ecstatic Visions με την ευχή να τους ευχαριστηθούμε στα μέρη μας.

Η αγάπη μας για τους AmenRa είναι δεδομένη. Όποιος όμως δεν έχει παρακολουθήσει live τους, θα δυσκολευτεί να αντιληφθεί σε απόλυτο βαθμό τα «έντονα συναισθήματα εσωτερικής πάλης» που η μπάντα ονομάζει "sparagmos". Πράγματι, δεν υπάρχει καταλληλότερος χαρακτηρισμός για την ερμηνεία του λιπόσαρκου Colin H. van Eeckhout, με το χαρακτηριστικό tattoo στην πλάτη και τα ασύλληπτης έντασης σκισμένα φωνητικά. "Boden", "Razoreater", "Aorte", "Nowena", αποδίδονται αφορώντας τους πάντες στο 013. Κλείνουν με "Silver Needle. Golden Nail.", αφήνοντάς μας εξαντλημένους από αυτή τη λαίλαπα. Όλεθρος.

Η αλήθεια είναι πως το πρώτο live των Neurosis σήκωσε πολύ ψηλά τον πήχη. Η σημερινή αναδρομή που περιλάμβανε μέσα σε άλλα τα "Locust Star", "Eye", "No River To Take Me Home", "Given To The Rising" και "The Tide", μας έδωσε τη δυνατότητα να ικανοποιήσουμε την περιέργεια μας τρυπώνοντας στους Gentleman’s Pistols, έστω και για ένα κομμάτι. Όντως, πολύ δυνατοί στη σκηνή με τον Bill Steer (Firebird, Carcass, Napalm Death) να σηκώνει στις πλάτες του το live, αποτίοντας φόρο τιμής στα '70s.

Οι Buried at Sea αναλαμβάνουν τον δύσκολο ρόλο του κλεισίματος ενός για μια ακόμη φορά, σπουδαίου φεστιβάλ. Οι sludge - doom ήχοι τους αποτελούν μουσικό χαλί για τους αποχαιρετισμούς, τις αναμνηστικές φωτογραφίες, τις ανταλλαγές email και τα αιτήματα φιλίας.

Μέχρι την επόμενη φορά...

Thank you Walter, thank you Becky, Thank you ROADBURN.

Φωτογραφίες: Λουκία Κυριοπούλου

  • SHARE
  • TWEET