Mondo Drag

Ξεκινούν οι πρώτες νότες το εναρκτήριου "Zephyr" και είσαι σίγουρος ότι ξεδιάλεξες κατά λάθος δίσκο των Deep Purple και ξεχύθηκαν στο δωμάτιο τα μουστάκια του Jon Lord. Το artwork είναι λες και βλέπεις εξώφυλλο του Roger Dean μέσα από σαράι. Περνούν τα 35 λεπτά που διαρκεί το άλμπουμ δίχως ανάσα και συνειδητοποιείς ακρόαση με την ακρόαση πως και τα επτά κομμάτια είναι ένα κι ένα. Ποιοί είναι τέλος πάντων αυτοί οι Mondo Drag;

Ιδρύθηκαν κάπου το 2006 στο Davenport, στην Iowa των Η.Π.Α. Έχοντας ήδη δύο-τρεις κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους, το 2010 υπογράφουν με την εταιρεία Alive Naturalsound, όπου μοιράζονταν τη χίππικη στέγη με τους γνωστούς χεντριξάδες Radio Moscow. Αυτό που είναι κοινή γνώση πια, είναι πως όταν οι Radio Moscow διασπάστηκαν, τα μισά μέλη έκαναν την καλή και έφτιαξαν τους Blues Pills. Εκείνο που έχει μείνει στη σκιά, ενδεχομένως, είναι πως ετούτος ο δίσκος για τον οποίο διαβάζετε είναι ο ενδιάμεσος κρίκος.

Το 2011, ο πρώην μπασίστας των Radio Moscow, Zack Anderson, και ο πρώην ντράμερ τους, Cory Berry, ένωσαν τις δυνάμεις τους με τα μέλη των Mondo Drag, John Gamino (φωνή / πλήκτρα), Nolan Girard (κιθάρα) και Jake Sheley (κιθάρα). Σύντομα, βέβαια, μετακόμισαν στη Σουηδία για να βρουν τη θεά Ellin Larsson και να γίνουν πραγματικότητα οι Blues Pills. Ωστόσο, πρόλαβαν να ηχογραφήσουν το rhythm section του "Mondo Drag", το οποίο βρήκε επιτέλους το δρόμο προς τα δισκάδικα φέτος τον Απρίλιο!

Σε μια ακόμη χρονιά που κατακλύζεται από ποιοτικό '60s / '70s rock και έχοντας ακούσει αρκετά εξ αυτών, μπορώ να πω με ασφάλεια πως το heavy psych των Mondo Drag ξεχωρίζει και καπαρώνει θέση στις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Το Hammond ήδη από την αρχή θα δείξει τα δόντια του και τον πρωταγωνιστικό ρόλο που θα έχει πλάι στις δυναμικές κιθάρες, οι οποίες δεν θα διστάσουν να αποκτήσουν το βάρος των Atomic Rooster. Ο ρυθμός είναι ανεβαστικός στις πλείστες των περιπτώσεων με Wishbone Ash χροιά. Δεν λείπουν δε και τα προοδευτικά νοσταλγικά περάσματα, όπως αυτό στο "Plumajilla".

Η φωνή του Gamino, επεξεργασμένη μέσα από πετάλια, αποτελεί και αυτή ένα από τα ατού μιας κυκλοφορίας η οποία, όπως προείπα, αποτελείται από επτά κομματάρες που ουδέποτε κάνουν κοιλιά. Η κορυφή βρίσκεται στο τέλος, με το "Pillars Of The Sky" να δημιουργεί ένα νωχελικό ταξίδι σε δεκαετίες μακρινές και το καθηλωτικό "Snakeskin" να μας πωρώνει με τον τρόπο που μας μάθαιναν οι κολοσσοί του παρελθόντος, όταν το hard rock βρισκόταν στα σπάργανα.

Ακούτε όλο το άλμπουμ μέσω Bandcamp εδώ.