King Dude, :Skull & Dawn:, The Dark Red Seed @ Temple, 11/11/17

Η πορεία της 3 Shades Of Black άρχισε περίπου τρία χρόνια πριν, όταν και πάλι στο επίκεντρο βρέθηκε ο ίδιος σκοτεινός κύριος των blues, ο King Dude· πορεία που συνεχίζεται τώρα με το Temple, στον γνώριμο - και συνάμα αγνώριστο πλέον - χώρο του πάλαι ποτέ Kookoo, στο Γκάζι.

Το βράδυ του Σαββάτου βρεθήκαμε στο πρώτο μέρος των διήμερων συναυλιακών εγκαινίων του νέου αυτού συναυλιακού «Ναού» της πόλης που φιλοδοξεί να στεγάσει την μουσική έκσταση των ιδιοκτητών αλλά και των θαμώνων του, που συνέρευσαν να ευχηθούν τα καλορίζικα.

Το εναρκτήριο λάκτισμα δόθηκε λίγο μετά τις 21:00, από τους σκοτεινούς κιθαρισμούς του Tosten Larson, ο οποίος αργότερα εκτέλεσε χρέη κιθαρίστα για τον headliner της βραδιάς. Με το πρώτο, άρτι κυκλοφορηθέν ΕΡ "Stands With Death" του νέου του project The Dark Red Seed υπό μάλης, ο ταλαντούχος πολυοργανίστας τραγουδοποιός έδειξε να ταιριάζει γάντι στην «κοκκινοπουλική» διάθεση του κοινού. Μέσα σε είκοσι λεπτά, μόνος με μια κιθάρα, ένα επικίνδυνα ιώδες set και ίσως μια φωνητική συγγένεια με τον Morrison, κατάφερε να φυτέψει βαθιά τον σπόρο.

Ένα τέταρτο μετά τις 22:00, στην σκηνή ανέβηκαν οι :Skull & Dawn:. Πάνω από έναν χρόνο μετά το πολύ καλό "Zombie Horses" και εν αναμονή του δεύτερου άλμπουμ τους, που φέρει τον τίτλο "The Harvest", οι Αθηναίοι άδραξαν την ευκαιρία να μας παρουσιάσουν ζωντανά αρκετά νέα τραγούδια και με την απόδοσή τους ανέβασαν τον πήχη των προσδοκιών για την επερχόμενη κυκλοφορία.

Το τελικό μουσικό μείγμα είναι πλέον πιο μεστό και δεμένο, αλλά οι επιρροές από 16 Horsepower, Ghoultown και Nick Cave είναι ακόμη εδώ, παίρνουν από το αυτί τον ακροατή και τον βάζουν με το έτσι θέλω στον ιδιαίτερο κόσμο μιας americana με ελληνική καταγωγή.

Με το πολύ δυνατό "Desert", αλλά και την διασκευή στο "Folsom Prison Blues" του Johnny Cash, ο κόσμος ανέβασε παλμό και η μπάντα, αν και συναισθηματικά φορτισμένη λόγω της ημέρας, απέδωσε εξαιρετικά την σκοτεινή ατμόσφαιρα του αμερικανικού Νότου που τόσο ταιριάζει στον νέο χώρο, αφού πρώτα την μπόλιασε με στακάτο Μεσογειακό κέφι.

Όπως εξαιρετικά απέδωσε και η νέα ηχητική εγκατάσταση, αφού ο ήχος σε μας έβγαινε κρυστάλλινα καθαρός. Ο κλιματισμός ίσως να ήταν παραπάνω αποδοτικός από το επιθυμητό, αλλά αυτό μόνο κατά τόπους και όχι συνεχώς. Επίσης, κάτι που έτυχε να παρατηρήσω λόγω μιας κοπέλας που ήρθε σε αναπηρικό και πρέπει να αναφερθεί είναι πως το σκαλί που χωρίζει τον χώρο της υποδοχής και του πρώτου μπαρ από την κυρίως πλατεία δεν διευκολύνει ακριβώς τα καροτσάκια, αλλά το μικρό ύψος του κάνει την πρόσβαση μπροστά εφικτή. Κλείνοντας τα του μαγαζιού, τα παιδιά σε πόρτα και μπαρ πολύ ευγενικά και γενικά η εξυπηρέτηση ταχεία και χαμογελαστή.

Επανερχόμενοι, λοιπόν, στα της μουσικής, μία περίπου ώρα γέμισαν την σκηνή οι Skull, με την γνωστή πλέον κιθάρα που θυμίζει στο παίξιμο ολίγον από μπουζούκι και το πολύ ταιριαστό βιολί τους, επιλέγοντας να κλείσουν την εμφάνισή τους με ακόμη ένα νέο τραγούδι ("Hail To The King"), γραμμένο και αφιερωμένο στον δυσοίωνο κύριο που θα ακολουθούσε.

Μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα, ο King Dude, επιστρέφοντας για τέταρτη, αν δεν απατώμαι, φορά στην αθηναϊκή νύχτα, άρχισε να ξεδιπλώνει από σκηνής τα σκοτεινά του blues. Με πρωταγωνιστικό το βιβλικό στοιχείο αλλά και με το παιχνίδι της σαγήνης παρόν σε αρκετά σημεία της περφόρμανς του, ο ίδιος ο T.J.Cowgill αλλά και η σατανική περσόνα που έχει φτιάξει ακροβάτησαν γοητευτικά μεταξύ βαριάς και ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας, blues και country, goth και rock n’ roll, υφαίνοντας έτσι με μαεστρία τα neo-folk πέπλα τους.

Η πλατεία, που όλως παραδόξως ήταν σαφώς ανδροκρατούμενη, απήλαυσε ιδιαίτερα τα τραγούδια από τον πιο πρόσφατο δίσκο του Αμερικανού, "Sex", ενώ έδειξε να έχει αρκετή τριβή με το παλιότερο υλικό του. Αν και οι αντιδράσεις απείχαν μακράν από τα να χαρακτηριστούν χορευτικές και ίσως επιδερμικά ο κόσμος να έμοιαζε κάπως απόμακρος, για μας που βρεθήκαμε εκεί ήταν προαποφασισμένο ότι η μυσταγωγία άξιζε περισσότερο από την διασκέδαση, η οποία όμως δεν έλειψε.

Η πολύ καλή διάθεση του ίδιου του πρωταγωνιστή της βραδιάς αποδείχθηκε τόσο από το μεγάλο encore, στην αρχή του οποίου είπε ξεκάθαρα ότι «δέχεται παραγγελιές» ενώ είναι γνωστό ότι παίζει πάντα χωρίς προκαθορισμένο setlist, όσο και από την επίσης μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλε μόνος με μια κιθάρα να θυμηθεί ακόρντα και στίχους του "Lord, I'm Coming Home" από το "Burning Daylight" του '12. Μπορεί τελικά να μην τα κατάφερε, αλλά άφησε σε όλους τις καλύτερες των εντυπώσεων με την αβίαστα ευγενική στάση του.

Λίγο πριν τη μία, το εκκλησίασμα αποχαιρέτισε προσωρινά τον «Ναό» της Ιάκχου, μετά από τρεις ώρες ατμοσφαιρικής και ποιοτικής μουσικής κατάνυξης.

Καλορίζικο!

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής