Helloween, Gamma Ray live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

26/11/2007 @ 13:44
24/11/07, Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικός Κόσμος, Αθήνα

Τη σήμερον ημέρα για τους κάπως πιο ρομαντικούς της ευρύτερης metal σκηνής κάποιες αξίες και ιδανικά παραμένουν ανεξίτηλα. Είναι κάποιες μπάντες που καλώς ή κακώς έχουν βάλει τα θεμέλια σε αυτό που λέμε ευρωπαϊκό power/ heavy metal. Το τελευταίο διάστημα, το είδος θεωρώ ότι διέρχεται μεγάλης κρίσης. Δυστυχώς κάποιες δουλειές θυμίζουν αρκετά παλιότερες κυκλοφορίες, με αποτέλεσμα ο χώρος να μην έχει τη φρεσκάδα και την πρόοδο που ίσως θα έπρεπε να υπάρχει.

Φέτος, δυο εκ των κορυφαίων συγκροτημάτων της παγκόσμιας metal σκηνής αποφάσισαν να συμπορευτούν ζωντανά. Η περιοδεία τους ονομάστηκε Hellish Rock Tour, έχοντας μαζί τους, σε δυστυχώς λίγα μέρη, support μια από τις ανερχόμενες μπάντες, τους Axxis, θέλοντας να αποδείξουν γιατί παραμένουν στην ελίτ του metal.

Ένας από τους σταθμούς ήταν και η χώρα μας. Όταν ανακοινώθηκε η έλευση τους στην Ελλάδα και μετά από τις άτυπες φήμες περί σύμπραξης των δυο συγκροτημάτων επί σκηνής, αποδίδοντας κομμάτια που έχουν να ακουστούν από όλους μαζί για περίπου μια εικοσαετία, σίγουρα τα μόρια του ανδρικού πληθυσμού έστεκαν όρθια αγέρωχα περιμένοντας την ημέρα του live (χωρίς παρεξήγηση...). Ε, δεν είναι και λίγο να βλέπεις σε μια μέρα το group που έχει επηρεάσει τη μισή και βάλε υφήλιο στο power μαζί με το group του οποίου ο αρχηγός υπήρξε μέλος στη χρυσή συνθετική εποχή του και έχει βγάλει δίσκους που συνέχισαν τη φήμη του περί μεγάλου σύνθετη.

Ο κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και των δυο σχεδόν, γεμίζοντας το χώρο της συναυλίας. Δυστυχώς για ακόμα μια φορά ο επιλεγμένος χώρος δεν ήταν ο κατάλληλος. Μπαίνοντας μέσα και αντικρίζοντας τον, φοβήθηκα πολύ για άλλο ένα μέτριο live, ειδικά στον ηχητικό τομέα. Ευτυχώς μετά και την πάροδο και των 2 εμφανίσεων δεν επιβεβαιώθηκα.



Περιμένοντας καρτερικά και ήδη αισθανόμενος αρκετή ζέστη, τα φώτα έσβησαν περίπου 10 λεπτά μετά από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης. Πάλι καλά. Οι Gamma Ray με τη συνοδεία του intro "Welcome" από τον πρώτο δίσκο τους, έκαναν την εμφάνιση τους επί σκηνής σκορπώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού, όπως άλλωστε αναμενόταν. Ενώ όλοι περίμεναν να ακουστεί το "Lust For Life", που είναι η συνέχεια της εισαγωγής στο δίσκο, εκείνοι έκαναν μια μικρή έκπληξη παίζοντας το "Heaven Can Wait" από τον ίδιο δίσκο, κάτι που δε νομίζω να ενόχλησε κανέναν. Η συνέχεια, με το "New World Order" αλλά και τα άλλα παλιότερα πολύ αγαπημένα κομμάτια, ανέβασε την αδρεναλίνη όλων στα ύψη. Είναι κάπως δύσκολο να περιγράψω το πως ένοιωθα, ειδικά στα παλαιότερα κομμάτια.



Η μπάντα, όντας σε μεγάλη φόρμα, πραγματικά με εντυπωσίασε, αποδεικνύοντας γιατί είναι μεγάλο όνομα και ιδιαίτερα αγαπητό στη χώρα μας. Με πρωτοστάτη τον εκπληκτικό Kai Hansen, του οποίου η πραγματική ηλικία δε συμβάδιζε με τον τρόπο που τραγουδούσε, αφού νόμιζες ότι δεν έχει περάσει μια μέρα πάνω από τις φωνητικές του χορδές, αλλά και με άξιους υποστηρικτές τους υπόλοιπους τρεις, η μπάντα μας χάριζε μοναδικές στιγμές. Ευτυχώς ο ήχος, εκτός απειροελάχιστων στιγμών, ήταν πολύ καλός και έδωσε στη μπάντα την ώθηση που χρειαζόταν.

Ο κόσμος συμμετείχε όπως μπορούσε στην όλη εμφάνιση, δίνοντας ένα άλλο χρώμα στη βραδιά και ωθώντας το συγκρότημα να αποδώσει τις συνθέσεις του όσο πιο άρτια γινόταν. Η καλύτερη στιγμή της εμφάνισης τους, κατά τη γνώμη μου, ήταν το "Ride The Sky", όπου οι περίπου 2500-3000 παρευρισκόμενοι τραγουδούσαν με τα εσώψυχα τους τους στίχους, δείχνοντας το πόσο έχει στιγματίσει το κομμάτι αλλά και μάλλον η εποχή τον κόσμο. Δυστυχώς δεν ακούσαμε από τους Gamma Ray άλλο κομμάτι των Helloween, αλλά σκεπτόμενοι την μετέπειτα εμφάνιση τους αλλά και τη σύμπραξη τους, μάλλον το γεγονός δε στεναχώρησε τους περισσότερους. Βέβαια μετά και το τέλος όλων των κομματιών της συναυλίας τουλάχιστον εγώ θα ήθελα να ακούσω κομμάτια όπως τα "How Many Tears" ή "Judas". Δεν πειράζει όμως.

Οι Gamma Ray, παρόλο που έπαιξαν περίπου 70 λεπτά, έδειξαν ότι σεβάστηκαν και τίμησαν τον κόσμο που είχε έρθει να τους δει, κάτι που μετουσιώθηκε σε ένα πολύ δυνατό και παρατεταμένο χειροκρότημα όταν αποχώρησαν. Με το που τελείωσαν την εμφάνιση τους οι Gamma Ray, μεγάλο μέρος του κόσμου μαζικά αποχωρούσε, βγαίνοντας για λίγα λεπτά εκτός της κεντρικής εισόδου, προσπαθώντας να πάρει λίγο αέρα από την αποπνικτική ατμόσφαιρα που υπήρχε. Ο χώρος θύμιζε σάουνα, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι η επιλογή ήταν λάθος. Αν υπήρχε έστω στοιχειώδης εξαερισμός τα πράγματα θα ήταν καλύτερα.


Ενώ ο κόσμος, λοιπόν, είχε αρχίσει να ξεπερνά την εξαιρετική εμφάνιση των Gamma Ray, τα φώτα χαμηλώνουν, η σκηνή έχει μεταμορφωθεί σε χώρο βγαλμένο από το εξώφυλλο του "Gambling With The Devil", δίνοντας ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα στο show, και η φωνή του Biff Byfford κατακλείει (τον ακατάλληλο) χώρο και το intro του τελευταίου album μετουσιώνεται σε intro μιας ακόμη εμφάνισης ενός ιστορικότατου και πολυαγαπημένου στην Ελλάδα group όπως είναι οι Helloween. Όλα τέλεια μέχρι εκείνη τη στιγμή. Κι όμως μπορούσαν να γίνουν ακόμα καλύτερα κάτω από τους ήχους του επικού "Halloween" που άνοιξε το live. Πραγματικά εξαιρετική επιλογή του group να ξεκινά με ένα τέτοιο κομμάτι, προκαλώντας ρίγος συγκίνησης σε κάθε οπαδό που έχει μεγαλώσει με albums όπως τα "Keepers".



Δυστυχώς όμως το ιδανικό ξεκίνημα δε γινόταν να έχει ανάλογη συνέχεια, γιατί αλλιώς θα μιλούσαμε πραγματικά για κάτι εξαιρετικό, πέραν ακόμα και από τα καθιερωμένα (πολύ υψηλά σαφώς) standards του ίδιου του group. Πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι το group είχε διάθεση, αλλά δε βρισκόταν σε πολύ καλή βραδιά. Βασικός λόγος που διέκρινα ήταν η αστάθεια του συμπαθέστατου κατά τα άλλα Andi Deris αλλά και ο απαράδεκτος ήχος, γεγονός που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μετά τον πολύ προσεγμένο ήχο που είχαν οι Gamma Ray. Είναι κρίμα πραγματικά να έχεις απέναντί σου τους Helloween να παίζουν κομμάτια όπως τα "March Of Time", "Sole Survivor" και "Eagle Fly Free" και να μη μπορείς να ξεχωρίσεις τι παίζει ο καθένας, ενώ μάλιστα μέχρι τα μισά του live η κιθάρα του Sascha Gerstner δεν ακουγόταν καθόλου.



Όλα τα παραπάνω όμως δε φάνηκαν ικανά για να περιορίσουν τον υπέρμετρο ενθουσιασμό του κόσμου, ο οποίος είχε ζεσταθεί για τα καλά όταν έφτασε η ώρα για το "As Long As I Fall" που σε μένα ξεκαθάρισε πολλές απορίες που μου είχαν δημιουργηθεί μέχρι εκείνη τη στιγμή. Είχα την εντύπωση ότι η φωνή του Deris ήταν χαμηλωμένη ενώ οι ρυθμίσεις της κονσόλας δεν κολάκευαν καθόλου τον ταλαντούχο frontman. Όταν όμως ακουγόταν πεντακάθαρα στο "As long As I Fall", πρώτο single που βγήκε από το "Gambling", κατάλαβα ότι είναι καθαρά θέμα δικό του. O Deris, σε αντίθεση με την προηγούμενη συναυλία των Helloween στη χώρα μας στα πλαίσια της περιοδείας για το τρίτο μέρος του "Keepers", έμοιαζε να μην το πιστεύει καν ότι μπορεί να τραγουδήσει τα κομμάτια εποχής Kiske, κάτι το οποίο αποδείχτηκε περίτρανα όταν το "Dr.Stein" ακολούθησε το «δικό του» "King Of 1000 Years", όπου ενώ στο δεύτερο ήταν εκφραστικότατος και άνετος, στο πρώτο ήταν τουλάχιστον διεκπεραιωτικός.

Αν εξαιρούσε κανείς όμως αυτές τις λεπτομέρειες, θα συνειδητοποιούσε ότι οι Helloween πραγματοποιούσαν ένα αρκετά μακροσκελές show, με ένα πολύ σωστά επιλεγμένο setlist, αφού το νέο album αντιπροσωπευόταν από τον μικρότερο δυνατό αριθμό κομματιών κατά τη γνώμη μου ("As Long As I Fall", "The Bells Of The Seven Hells"), κόβοντας μάλιστα και το "Paint A New World" που αποτελεί μέρος του set list της περιοδείας και δίνοντας χώρο κυρίως στο "Halloween", γεγονός που αποδεικνύει σεβασμό στον κόσμο και τους οπαδούς. Για το "Kill It" δεν τολμώ καν να μιλήσω, καθώς η live απόδοσή του μάλλον θα αποτελούσε ένα στοίχημα του group που δε θα μπορούσε να κερδίσει με τις παρούσες συνθήκες. Μοναδικό μαύρο σημείο στο θέμα της επιλογής κομματιών θα μπορούσε να εντοπίσει κάποιος στο τεράστιο drum solo του Daniel Loble που μοιάζει να έχει ενσωματωθεί πλήρως στην παρέα αυτή που λέγεται Helloween, σε αντίθεση με τον Sascha Gerstner (κιθάρα) που ακόμα και μετά από τόσα χρόνια μοιάζει να ψάχνει τον ρόλο του δίπλα στον Weikath. Η μόνη δικαιολογία που θα μπορούσα να σκεφτώ για το κουραστικό αυτό solo είναι η ξεκούραση του group. Κατά τη διάρκεια μάλιστα του solo οι Helloween δεν έχασαν την ευκαιρία να δείξουν άλλη μια φορά ότι δεν παίρνουν και πολύ στα σοβαρά τους εαυτούς τους, καθώς η παρωδία του "Smoke On The Water" με τους Deris, Grosskopf και Gerstner σε ρόλο νάνων μαριονέτων μου θύμισε γιατί είναι αυτή η μπάντα τόσο προσφιλής σε οπαδούς ενός ιδιώματος που δε διακρίνεται κυρίως για τον αυτοσαρκασμό του.

Κάπως έτσι το βασικό set list του group έλαβε τέλος. Η στιγμή που περίμενε ο περισσότερος κόσμος πλησίαζε. Η προαναγγελλόμενη συνύπαρξη Helloween και Gamma Ray στην ίδια σκηνή επί ελληνικού εδάφους έπρεπε να περιμένει λιγάκι ακόμα, καθώς οι κολοκύθες ως πρώτο encore μας χάρισαν ένα εξαιρετικό medley από τα "I Can" / "Where The Rain Grows" / "If I Could Fly" / "Perfect Gentleman" / "Power" και "Keeper Of The Seven Keys", τα οποία πολλοί σίγουρα θα ήθελαν να ακούσουν ολόκληρα, αλλά δεν είναι δυνατόν σε ένα setlist να χωρέσουν ταυτόχρονα τα "Halloween", "King For 1000 Years" και "Keeper Of The Seven Keys" το οποίο το ακούσαμε στην προηγούμενη εμφάνιση του group στη χώρα μας μαζί με τα "Power" και "If I Could Fly".

Και ω τι έκπληξη (!), ο Kai Hansen και οι Gamma Ray ανεβαίνουν στη σκηνή και μας κάνουν μάρτυρες ενός από τα σπουδαιότερα συναυλιακά γεγονότα εδώ και πολλά χρόνια στη χώρα μας, αφού κάτω από τους ήχους των "Future World" και "I Want Out" πραγματοποιείται εν μέρει το όνειρο των περισσοτέρων οπαδών και των δύο group να δουν τον Kai ξανά με τους Helloween. Ο Kai τραγουδά κυρίως στο δεύτερο, δίνοντας μια αίσθηση ειρωνείας, άθελα του ασφαλώς, αφού το να τραγουδάς το "I Want Out" μαζί με ένα group από το οποίο έχεις φύγει, όπως έφυγε ο Kai, είναι δεδομένο ότι θα δημιουργήσει συνειρμούς. Και τα δύο group φάνηκε να το διασκεδάζουν ιδιαίτερα, δίνοντας, ευτυχώς, στα μάτια μου την αίσθηση μιας ευχάριστης παρέας που νοιώθει πραγματικά αυτό που κάνει κι όχι μιας ομάδας στυγνών επαγγελματιών που καπηλεύονται τη μουσική ιστορία.



Μια δεκάλεπτη ψευδαίσθηση, λοιπόν, έκλεισε μια επαγγελματικότατη εμφάνιση που μάλλον θα μας μείνει ως ανάμνηση μόνο λόγω του τελευταίου «ιστορικού» γεγονότος. Τώρα το μόνο που μένει είναι να γίνει το θαύμα να αλλάξουν τα μυαλά και οι απόψεις κάποιου που πραγματικά θα ήθελε πολύς κόσμος να έβλεπε έστω και περιστασιακά στην ίδια σκηνή με τους προαναφερθέντες.

Gamma Ray setlist:

Welcome / Heaven Can Wait / New World Order / Land Of The Free / Fight / Real World / Rebellion In Dreamland / Heavy Metal Universe / Silence / Ride The Sky / Somewhere Out In Space / Send Me A Sign

Helloween setlist:

Halloween / Sole Survivor / March Of Time / As Long As I Fall / Eagle Fly Free / A Tale That Wasn’t Right / Drum solo / The Bells Of The Seven Hells / We Burn / King For A 1000 Years / Dr. Stein
Encore:
Medley: I Can / Where The Rain Grows / If I Could Fly / Perfect Gentleman / Power/ Keeper Of The Seven Keys
Helloween + Gamma Ray: Future World / I Want Out




23/11/07, Principal Club Theater, Θεσσαλονίκη

Από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η συναυλία/πακέτο Helloween - Gamma Ray οι μνήμες όλων πήγαν πίσω 19 περίπου χρόνια. Οι παλαιότεροι -και πιο ρομαντικοί- έσπευσαν να προμηθευτούν κατευθείαν το μαγικό τους χαρτάκι, ενώ οι νεότεροι βιάστηκαν να κάνουν συγκρίσεις και επικρίσεις. Γενικότερα φάνταζε μία μοναδική ευκαιρία για να ζήσουμε κάτι από το παρελθόν, έστω και για οκτώμιση μόλις λεπτά. Αμφότεροι με νέο υλικό, είχαν την αφορμή να βγουν στο δρόμο και τι καλύτερο από μία από κοινού εμφάνιση. Η προσέλευση στο Principal ήταν ικανοποιητική, αφού γέμισε, αλλά χωρίς να γίνεται το αδιαχώρητο. Αυτό που μπορούσε να διακρίνει κανείς ήταν η αγωνία/ανησυχία των περισσοτέρων για τα setlists και τη διάρκεια τους.

Καθαρά αξιοκρατικά, πρώτοι στη σκηνή βγήκαν οι Gamma Ray, με μερικά προβλήματα στον ήχο, αλλά με όρεξη. Αρχικά ο κόσμος φαινόταν μουδιασμένος και προφανώς δεν ήταν λίγοι αυτοί που προσήλθαν αποκλειστικά για τους Helloween, αλλά η αταξία αποκαταστάθηκε ιδιαίτερα μετά τα "Land Of The Free" και "Rebellion In Dreamland". Ο ήχος ήταν δυσανάλογος της απόδοσης, αλλά το πιο ενοχλητικό, πραγματικά ενοχλητικό, κατά τη διάρκεια του set των Gamma Ray δεν είχε να κάνει με τεχνικά θέματα. Υπήρχε πολύ απλά ένας προβολέας πάνω στη σκηνή που τύφλωνε όλη τη δεξιά πτέρυγα του μαγαζιού και με δυσκολία μπορούσε να διακρίνει κανείς το συγκρότημα. Σημείο αναφοράς το "Ride The Sky" που δε παρέλειψαν ούτε αυτή τη φορά, δημιουργώντας πανδαιμόνιο.



Παρ' όλο το ικανοποιητικό setlist, αυτό που ξένισε λίγο την εικόνα ήταν ότι οι Ray δεν ήταν η μπάντα-κόλαφος που βγήκε να υπερασπιστεί το co-headlining, να κλείσει στόματα και να φύγει. Ήταν κάτι σαν ένα... ηχηρό support. Ηχηρό μεν, support δε. Και αυτό είναι μάλλον θέμα προσωπικοτήτων. Ο ίδιος ο Kai είναι μία ιστορία από μόνος του, δεκτό, αλλά όταν τον πλαισιώνουν ο Richter, που δε μας δόνησε παίζοντας πιο soft από αυτό που έχουμε συνηθίσει, και ο Schlachter (που σίγουρα κάνει παρέα με τον DeMaio!), δεν είναι δυνατό η μπάντα να πείσει απόλυτα. Το αποτέλεσμα και η εικόνα φαίνονται αλλοιωμένα.

Από την άλλη πλευρά, οι Helloween βγήκαν εμφανώς με τον αέρα του πρωταθλητή. Αφού ακούσαμε το intro του "Gambling With The Devil" και περιμέναμε το "Kill It", οι κολοκύθες μας έβγαλαν τη γλώσσα και ξεκίνησαν το set με το "Halloween". Ο κόσμος διασκέδαζε στο έπακρο και η διαφορά μεταξύ των δύο ονομάτων ήταν ορατή (με γυμνό μάτι).

Ο Deris ήταν ως συνήθως χαμογελαστός, κάνοντας τα γνωστά παιχνίδια με το κοινό, αλλά σε πολλά σημεία της συναυλίας τον άκουγε κανείς με δυσκολία. Κι εδώ έρχονται οι προσωπικότητες που λέγαμε προηγουμένως. Βλέπει κανείς τους Grosskopf και Weikath και αντικρίζει πάνω τους όλη την ιστορία των Helloween και του ευρωπαϊκού power (προπαντός ο Michael είναι μορφή). Δυστυχώς ο Sasha μοιάζει λίγο ξεκάρφωτος μπροστά στον ηγετικό αέρα και το cool προφίλ των άλλων δύο, χωρίς όμως να τον επηρεάζει το γεγονός.

Από το νέο δίσκο ακουστήκαν τα "As Long As I Fall", "Paint A New World" και "Bells Of The Seven Hells", χωρίς να ενθουσιάσουν ιδιαίτερα τον κόσμο, κάτι που φαίνεται λογικό αφού στο δίσκο υπάρχουν πολύ καλύτερες συνθέσεις. Π.χ. το "Kill It" ήταν must για τη συναυλία. Ούτε όμως και το μνημειώδες "King For 1000 Years" ξεσήκωσε τα πλήθη. Πιθανότερη ερμηνεία είναι ότι όλοι περίμεναν το ξέσπασμα με τα κλασσικά κομμάτια και την επανεμφάνιση του Hansen. Μετά τα "We Burn" και "Dr. Stein" το μπαρούτι ήταν απλωμένο περιφερειακά του χώρου, έτοιμο να εκραγεί από λεπτό σε λεπτό. Έλειπε μόνο η σπίθα και το encore ήταν αρκετό για να τη δημιουργήσει.

Μετά από ένα έξυπνο medley με τα "I Can", "Where The Rain Grows", "Power", "Perfect Gentleman", "If I Could Fly", "Steel Tormentor", "Keeper Of The Seven Keys" ακουστήκαν οι πρώτες νότες του "Future World" και οι Gamma Ray σχεδόν σύσσωμοι ανέβηκαν στη σκηνή. Τα συναισθήματα ήταν πραγματικά έντονα, αν και ο καθένας τα βίωσε διαφορετικά. Ο Hansen ήταν πάνω στη σκηνή μαζί με τους Helloween και, παρόλο που φάνηκε να μη θέλει ιδιαίτερα να τραγουδήσει, κάνοντας νόημα στο Deris, η παρουσία του και μόνο ήταν αρκετή για να παντρέψει το παρελθόν με το παρόν. Ακολούθησε το "I Want Out" και από το Principal ξεχείλιζε μία εορταστική αύρα με τον κόσμο να βρίσκεται σε φρενήρη ρυθμό από την αιώνια φαντασίωση που έπαιρνε σάρκα και οστά, έστω και για δύο μόλις κομμάτια, για οκτώμιση λεπτά.



Δεν ξέρω κατά πόσο θα 'φευγε ικανοποιημένος ο κόσμος σε περίπτωση που δε γινόταν αυτή η συνεύρεση στο τέλος κάθε συναυλίας. Το σημαντικό είναι ότι έγινε και μας άρεσε.

Υ.Γ.1. Κρίμα που κόπηκε από το set των Gamma Ray το "Valley Of The Kings", αλλά πολύ πιο κρίμα που το "King For A 1000 Years" παίζεται σε "cut version".

Υ.Γ.2. Όταν ο Hansen τραγουδούσε "So they push me then from side to side..." ο Grosskopf έτρεξε και τον έσπρωξε όπως και στο video clip...! Ωραία πράγματα.

Gamma Ray setlist:

Welcome / Heaven Can Wait / New World Order / Land Of The Free / Fight / Real World / Rebellion In Dreamland / Heavy Metal Universe / Silence / Ride The Sky / Somewhere Out In Space / Send Me A Sign

Helloween setlist:

Halloween / Sole Survivor / March Of Time / As Long As I Fall / Eagle Fly Free / A Tale That Wasn’t Right / Paint A New World / Drum solo /King For A 1000 Years / We Burn / The Bells Of The Seven Hells / Dr. Stein
Encore:
Medley: I Can / Where The Rain Grows / Power / Perfect Gentleman / If I Could Fly / Steel Tormentor / Keeper Of The Seven Keys
Helloween + Gamma Ray: Future World / I Want Out

  • SHARE
  • TWEET