Συνέντευξη Σπύρου Γραμμένου

«Δεν είμαι Πανούσης»

Από την Κατερίνα Μυτιληναίου, 14/04/2015 @ 11:47
Εν όψει των εμφανίσεων του Σπύρου Γραμμένου στον Σταυρό του Νότου, σε λίγες μέρες (17 και 24 Απριλίου), τον συναντήσαμε σε γνωστό καφέ-μπαρ της περιοχής και συζητήσαμε μαζί του πολλά που τον αφορούν -έμμεσα και άμεσα-. Πολλές φορές οι ρόλοι άλλαξαν σ' αυτήν τη συζήτηση, ο ερωτώμενος έθεσε τα δικά του ερωτήματα, που πέραν του πηγαίου χιούμορ, έχουν να δώσουν και πολλά πράγματα να σκεφτείς... μην την πάρεις στην πλάκα!

Για πες την πρώτη ερώτηση, να την ακούσω κι άμα μ' αρέσει, θα την απαντήσω κιόλας...

Είθισται η πρώτη ερώτηση να γίνεται για να πάρουμε και οι δύο την κρυάδα της συνέντευξης. Εγώ θα το αλλάξω και θα πω μια κρυάδα, με ρίσκο να τελειώσει η συνέντευξη πριν καλά-καλά αρχίσει: Πόσο Πανούσης νιώθεις;

Καθόλου!

Ναι, αλλά αν αναγκαστώ να περιγράψω σε κάποιον πώς είσαι στη σκηνή, το πρώτο όνομα που θα χρησιμοποιήσω είναι του Τζίμη...
Ναι, γιατί δεν έχεις ακούσει άλλα πράγματα. Είσαι απαίδευτη! (γέλια) Κοίτα, μπορεί επειδή τραγουδάω και ενδιάμεσα στα τραγούδια λέω και κάτι κι είμαι χοντρός και με μούσια... Έχει φορέσει κι ο Πανούσης τιράντες, στον "Δράκουλα Των Εξαρχείων"! Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει πάρα πολύ Πανούση! Πολύ Πανούση, αλλά με έχει επηρεάσει περισσότερο ο Γιάννης ο Λογοθέτης, ο Θεόδωρος Αναστασίου, αυτό το είδος περισσότερο...

Ο Νικολαΐδης;
Ο Βασίλης ο Νικολαΐδης! Τι είπα στην αρχή;! Αυτός νομίζω πιο πολύ απ’ όλους! Και στιχουργικά τον έχω πάρα πολύ ψηλά... τον έχω ακούσει αρκετά, δεν ξέρω γιατί... και ο Πανούσης πάρα πολύ, αλλά αν ο Νικολαΐδης έπαιζε αυτές τις μέρες στον Σταυρό του Νότου και τον έβλεπε ο κόσμος, θα έλεγε ότι θυμίζω αυτόν. Είναι κι άλλοι πολλοί που «μιλάνε»... άσε που είμαι πιο ευγενικός απ’ τον Πανούση... δεν ξέρω, μακάρι να θυμίζω Πανούση. Φαντάζεσαι να σου έλεγε κάποιος «γαμώτο, γράφεις σαν τον Σαίξπηρ, μαλακία...».

Μα κι εγώ δεν το λέω για κακό, δεν το θεωρώ κακό...
Αλλά δεν είμαι Πανούσης, όμως...

Δηλαδή τη διαφορά την εντοπίζεις στο ότι είσαι λιγότερο αιχμηρός στα πολίτικά σου σχόλια;
Είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι.

Σίγουρα άλλη γενιά!
...Άλλα βιώματα, άλλη καταγωγή...

Η επόμενη ερώτηση είχε να κάνει με τις επιρροές σου, αλλά την μισή μου την έκαψες, το σκέλος με τις ελληνόφωνες επιρροές νομίζω απαντήθηκε. Γενικά, έχω την τάση να χωρίζω τις επιρροές των Ελλήνων καλλιτεχνών σε ελληνόφωνες και μη.
Ακούω τα πάντα από μουσική, τα πάντα! Δηλαδή, τι να σου πω, κι ένα ωραίο κομμάτι του Παντελίδη, θα το ακούσω. Δεν θα το συζητήσω καν!

Και μετά θα το τραγουδήσεις κιόλας... (γέλια)
Θα το τραγουδήσω χαλαρά! Όταν πρωτοάκουσα τον Παντελίδη, είπα «μαλάκα, αυτός γράφει ίδια με μένα! Απλά εγώ τα κοροϊδεύω...».

Το ίδιο συνέβη και με τον Ρακιντζή;
Μικρός άκουγα πολύ Ρακιντζή. Κι ακόμα ακούω, καμιά φορά...

Μου θύμισες μια άλλη ερώτηση: ποιά από τα ακούσματά σου θεωρείς «ένοχες απολαύσεις»;
Για τις μουσικές που ακούω γενικά δεν ντρέπομαι. Όταν είναι κάτι καλό κατ’ εμέ και το εκτιμώ, γιατί να ντραπώ;

Ακομπλεξάριστος ακροατής, λοιπόν!
Ε, ναι!

Στον ελεύθερο χρόνο σου είσαι ακόμα κομμωτής;
Δεν έχω ελεύθερο χρόνο πλέον, οπότε δεν είμαι!

Δεν δουλεύεις πια;
Όχι. Έχω από το 2009 που δεν δουλεύω πια σαν κομμωτής, απλά μέχρι και πέρσι κούρευα φίλους. Και τώρα, άμα τύχει, απλά πλέον είμαι πάρα πολύ πιεσμένος για να βάλω κι άλλο ένα πράγμα στο κεφάλι μου.

Πώς προέκυψε αλήθεια αυτό αρχικά;
Το να γίνω κομμωτής; Όταν τέλειωσα την Τρίτη Γυμνασίου έμεινα σε 14 μαθήματα και κάπου εκεί πήρε μια απόφαση η φύση να μην συνεχίσω στο Λύκειο μετά από αυτό. Έπρεπε να κάνω κάτι και το γίνω κομμωτής ήταν αρκετά κοντά μου, αφού είχε η μάνα μου το κομμωτήριο. Μου άρεσε, είναι αρκετά δημιουργική δουλειά. Κάποια κομμάτια της μ’ άρεσαν πάρα πολύ, κάποια δεν θέλω να τ’ ακούω καν! Κούρευα -γυναίκες και άντρες-, δεν έκανα καθόλου πιστολάκι... δεν το βάζω ούτε για να στεγνώσω τα δικά μου μαλλιά... κι η περμανάντ δεν μου άρεσε καθόλου, φαντάσου ότι στο πρώτο έτος είχα μείνει μαθηματικά και περμανάντ! Τώρα τι τα λέμε αυτά, δεν ξέρω... όταν τελείωσα το Γυμνάσιο, μου είπε η μάνα μου «Τι θα κάνεις;», της λέω «θα γίνω μουσικός», «ωραία», μου λέει, «και τι δουλειά θα κάνεις;», της λέω «θα γίνω μουσικός», «ναι και τι δουλειά θα κάνεις;», «θα γίνω μουσικός», «ναι, ωραία, και τι θα τρως; Νότες;» και κάπου εκεί πείστηκα ότι πρέπει να γίνω κομμωτής.

Σπύρος Γραμμένος

Αλλά έγινες μουσικός, τελικά...
Ναι. Ξεκίνησα στα 23 μου να παίζω σε μαγαζιά και το 2009 η ίδια η μάνα που μου 'λεγε αυτά που σου είπα πριν, μου λέει «να σου πω! Σήκω φύγε, πήγαινε στην Αθήνα να δεις...». Στα Γιάννενα είναι περιορισμένο το κοινό, έπαιζα σε ένα-δυο μαγαζιά, ερχόταν ο άλλος με άκουγε μια-δυο φορές, αυτό ήταν... εγώ λέω όλο τα ίδια εν τω μεταξύ, οπότε μου λέει «φύγε γιατί έχω βαρεθεί να σ’ ακούω» κι έτσι ήρθα στην Αθήνα, μέχρι να βγει η μάνα μου στην σύνταξη... ευτυχώς τα μνημόνια κι όλα αυτά που μας βάλανε την κρατάνε να δουλεύει σαν σκυλί δέκα ώρες την ημέρα κι έχω κι εγώ μια ασφάλεια! Ευτυχώς! Να ’ναι καλά...

Ζεις από την μουσική τώρα πια;
Δεν θα ήθελα να πω σε κάποιον «μην το κάνεις», ούτε και να πω «ΝΑΙ! Ζω!»... άμα δεις τ’ αμάξι μου τώρα και την βίλα που μένω, θα καταλάβεις αν ζω...

Πότε αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι και τι σε οδήγησε να το κάνεις επαγγελματικά;
Δεν ξέρω, γιατί από πολύ μικρός έλεγα ότι θέλω να ασχοληθώ μ' αυτό κι ήταν και το πρώτο δώρο που ζήτησα απ' τη μάνα μου, να μου πάρει μια κιθάρα. Πάρα πολύ μωρό ήμουν. Πότε ξεκινάνε τα παιδιά να μιλάνε; Ε, τότε! Την είχα βάλει το '82 να μου πάρει μια κιθάρα που έκανε τρία χιλιάρικα τότε, σχεδόν όσο ήταν το ενοίκιο του σπιτιού μας (γέλια)... μια ψεύτικη ήταν, παιχνίδι, αλλά ήταν ακριβό, όλα τα παιχνίδια τότε ήταν πάρα πολύ ακριβά... τώρα είναι πολύ φθηνά τα παιχνίδια αφού δεν πληρώνονται όσοι δουλεύουν για να τα φτιάξουν τα παιχνίδια... κι αυτοί τα φτιάχνουν ακόμα...

Ποιά είναι τα εναύσματα για να γράψεις ένα τραγούδι; Ξέρουμε την θεματολογία σου και ποικίλει. Συνήθως πού αναζητάς την έμπνευση για να γράψεις;
Συνήθως γράφω για πράγματα που με βασανίζουν εκείνη τη δεδομένη στιγμή που κάθομαι να γράψω, ίσως και λίγο πριν. Όπως για παράδειγμα ένα τραγούδι που έχω ακούσει και μ’ αρέσει το θέμα του, θα προσπαθήσω να το κάνω «καλύτερα» από τον άλλο. Ακούω μουσική και «κλέβω» ιδέες... Διάβασα ένα βιβλίο το καλοκαίρι, το “Κλέψε Σαν καλλιτέχνης” και είναι απίστευτο. Μιλάει γι’ αυτό το πράγμα ακριβώς! Ότι δηλαδή ακούς κάτι, παίρνεις κάτι που το έχει κάνει άλλος και το ξανακάνεις αλλά διαφορετικά.

Αυτό είναι πάνω-κάτω η θεωρία της απόκλισης, της λογοτεχνίας...
Εγώ γενικά και στις μουσικές προσπαθώ οι φόρμες όλες να είναι πολύ εύκολες. Καλά, μου βγαίνει, μην λέω ότι προσπαθώ κιόλας να παίξω απλά... (γέλια) μου βγαίνει έτσι και πάντα τα κομμάτια μου μού θυμίζουν κάτι. Άλλοι προσπαθούν το αντίθετο, εμένα μ’ αρέσει να είμαι οικείος.

Το χιουμοριστικό στοιχείο υπάρχει σχεδόν σε κάθε τραγούδι σου, ακόμα κι όταν πραγματεύεσαι ζητήματα με σοβαρότητα...
Ναι, αυτό είναι μέρος της προσωπικότητάς μου. Το ’χω σαν άμυνα; Ξορκίζω πράγματα έτσι; Δεν ξέρω ακριβώς...

Κι έτσι πάμε στα της κατηγοριοποίησης: ανήκεις στο comedy rock; Θεωρείς ότι διαχωρίζεται ως είδος και είναι βιώσιμο στην Ελλάδα;
Δεν με ενοχλεί καθόλου το «comedy» σαν όρος, αλλά θα σου πω... Κάποια στιγμή κάποιος έγραψε ότι είμαι alternative καλλιτέχνης και επειδή δούλευα σ’ έναν ραδιοφωνικό σταθμό που έπαιζε alternative στα Γιάννενα, έπαιζα μουσικές κι έκανα εκπομπή, δεν μ’ έπαιζε ο σταθμός που δούλευα! Ε, έτσι , αυτοί θα είχαν πρόβλημα, αφού εγώ είμαι alt καλλιτέχνης! (γέλια)

Τι μουσική έπαιζες;
Ό,τι μου ερχόταν! Ανάλογα με τη διάθεσή μου. Η εκπομπή ήταν 14:00-15:00 κάθε μεσημέρι...

Ακούς ραδιόφωνο;
Πάρα πολύ! Ακούω και διαδικτυακούς σταθμούς, πολλούς... Το βράδυ, επειδή κοιμάμαι με μουσική, ακούω στο ιντερνέτ σταθμούς που δεν καταλαβαίνω τι λένε, από Ταϋλάνδη φερ' ειπείν! Για να επανέλθουμε στο θέμα της κατηγοριοποίησης, να σου κάνω εγώ μια ερώτηση; Και να την απαντήσεις... πού ξεκινάει και πού τελειώνει το rock; Πόσα είναι τα είδη που υπάρχουν μέσα στο rock; Ο Ρακιντζής είναι rock;

Και ναι και όχι...
Είναι ή δεν είναι;

Ε...
Ε, με ρωτάς εμένα τι είναι το rock; Όχι, απάντα εσύ!

Είναι σχεδόν power metal!
Δήλωση δημοσιογράφου: «Ο Μιχάλης Ρακιντζής είναι power metal»... Να γραφτεί σε τίτλο παρακαλώ! Η Ευρυδίκη; Είναι rock; Το "Τρελαίνεις Την Πυξίδα Μου" με τις κιθάρες του, είναι rock, είναι pop, είναι κάτι άλλο; Το rock είναι μέσα στο metal; Το metal μέσα στο rock; Το pop είναι μέσα στο rock; Εγώ δεν μπορώ να κάνω τέτοιους διαχωρισμούς. Στο κεφάλι μου, υπάρχουν κάποια ακραία πράγματα, αλλά pop τι είναι; Το popular, το δημοφιλές. Οι Guns N' Roses τι ήταν; Δεν ήταν popular; Ήταν. Άρα, είναι rock ή δεν είναι;

Άλλο η λέξη, άλλο μουσικά τι έχει καθοριστεί ως είδος...
Ωραία! Εγώ τι παίζω; Comedy rock;

Σπύρος Γραμμένος

Αν θες να το τοποθετήσεις σε κάποιο στενό πλαίσιο, ναι, θα μπορούσες να πεις ότι παίζεις σατιρικό rock...
Μα, συγγνώμη, στον πρώτο μου δίσκο είχα μία μπαλάντα με πιάνο, ένα μπολερό, ένα βαλς, ένα τάνγκο, ένα funk κομμάτι, ένα ατμοσφαιρικό κι ένα καθαρόαιμο rock...

Το rock καθορίζεται κι από τα όργανα που χρησιμοποιείς...
Τέλεια! Τώρα μιλάμε καλύτερα... στην μπάντα μου έχω κιθάρα και κλαρινέτο. Τώρα αν κάποιος το πει κλαρίνο, παίζω ηπειρώτικα, αν κάποιος το πει κλαρινέτο, παίζω σατιρική συμφωνική μουσική;

Καλά, κλαρινέτο είχε και το prog rock των '70s... Το rock στα '00s έχει μαρίμπα! Καλά, ό,τι και να λες, εσύ σαν καλλιτέχνης είσαι rock! Ένας από τους καθοριστικούς παράγοντες που σε τοποθετούν στο φάσμα του rock για μένα: να τρομάζεις τους νοικοκυραίους, που τους τρομάζεις... Δεν είναι εύκολο να ψήσεις τη θειά μου να ‘ρθει να σε δει...
Εγώ δεκαπέντε χρόνια στο κομμωτήριο έλεγα ότι θέλω τα τραγούδια μου να τα ακούνε και οι πελάτισσες του κομμωτηρίου.

Θα σε ακούσουν πιθανότατα άμα δεν σε δούνε.
Η εμφάνιση φταίει δηλαδή; Αυτό μπορώ να τ’ αλλάξω...

Όχι, να μην τ' αλλάξεις. Θα πρέπει να μάθουν να βλέπουνε και παρ' όλα αυτά να ακούνε...
Τώρα ανοίγεις μεγάλη συζήτηση.. θα χρειαστείς κι άλλο χώρο στον server να τα γράψεις όλα αυτά... Θέλουμε τον κόσμο που γενικά εμείς λέμε ότι δεν μας καταλαβαίνει, θέλουμε να μας καταλάβει ή θέλουμε να πάει να γαμηθεί; Κι αυτή είναι μία ερώτηση που θα 'πρεπε να μας βασανίζει. Δηλαδή, αν αυτό που λέω εγώ... Έκανα ένα τραγούδι με τον Χρήστο τον Θηβαίο, "Στην Χώρα Των Λωτοφάγων". Ήρθε ένας φίλος σ' ένα αντιρατσιστικό και είναι του χώρου και μου είπε «φιλαράκι, γαμώ!». Δεν με νοιάζει! Μπορώ έναν άνθρωπο που δεν ένιωθε ότι και οι δικοί του οι πρόγονοι ή τώρα οι φίλοι του είναι κι αυτοί μετανάστες να νιώσει και να καταλάβει τι πάει να πει να είσαι μετανάστης; Μ' ενδιαφέρει να μ' ακούσει αυτός που βλέπει τα σίριαλ τα απογευματινά και να σκεφτεί ότι πέρα από τα σίριαλ και τις ειδήσεις των 8, συμβαίνει και κάτι άλλο.

Θεωρείς ότι κάνεις πολιτικό τραγούδι;
Αυτό δεν μπορώ να το πω εγώ. Εγώ κάνω αυτό που μου ’ρχεται. Ούτε μπορώ να αυτοχαρακτηριστώ, ούτε ξεκινάω για να κάνω πολιτικό τραγούδι όταν αρχίζω να γράφω.

Ενώ ο πρώτος σου δίσκος κυκλοφόρησε έστω και περιορισμένα σε φυσική μορφή (εγώ δεν τον έχω βρει ακόμα, βέβαια), ο δεύτερος είναι διαθέσιμος για ελεύθερη διακίνηση μέσω του site σου αποκλειστικά σε ψηφιακή μορφή. Γιατί προτιμάς αυτόν τον τρόπο διάθεσης της μουσικής;
Τον προτίμησα τη δεδομένη στιγμή. Πίστευα ότι δεν υπήρχε κάποιος άλλος βιώσιμος τρόπος να βγάλω τον δίσκο μου. Και λόγω κόστους, οικονομικά δεν θα μπορούσα με τίποτα να το στηρίξω όλο αυτό, τη διανομή, τη διακίνηση. Κάποια από τα λεφτά που έβαλα εκεί, τα πήρα πίσω μέσω paypal δωρεών, από έναν λογαριασμό που είχα βάλει για να δίνει αν και όσα θέλει κάποιος. Κι αυτό ήταν πολύ συγκινητικό, γιατί έβαζε κόσμος 1-2 ευρώ που ήξερα ποιος είναι -από το mail τους- κι ήξερα ότι αυτό το ποσό θα του λείψει... Άσε που κόσμος που δεν είχε κάρτες και τέτοιους τρόπους, με κυνηγούσε στa live μ' ένα δεκάευρω και μου 'λεγε «παρ' το, παρ' το! Για τον δίσκο!» και έλεγα «δεν μπορώ, δεν μπορώ»...

Όμως, αν «έκοβες» 1000 CD ας πούμε, και τα πουλούσες εκεί που εμφανίζεσαι κάθε φορά, σε δέκα live θα τα είχες πουλήσει όλα!
Ναι μωρέ, ok, αλλά το ξέρεις ότι τον πρώτο μήνα που ανέβασα τον δίσκο στο site, είχε 16.000 downloads; Αν είχα κόψει CD, δεν θα είχα μπει σε 16.000 σπίτια επ’ ουδενί! Δεν θα με είχε ακούσει τόσος κόσμος...

Περίμενες την επιτυχία -ειδικά με τον "Κουκουλοφόρο"- ή γούσταρες να ζήσεις ως μποέμ καλλιτέχνης και στο χαλάσαμε;
(Σ.σ.: Μετά από μια μακροσκελή ανάλυση του όρου «επιτυχία», συμφωνήθηκε να απαντηθεί η ερώτηση)
Όχι, δεν την περίμενα... Ήθελα να ακουστεί αυτό το τραγούδι και πραγματικά ακούστηκε...

Το μπαμ το περίμενες να γίνει με το συγκεκριμένο; Με κάποιο άλλο;
Όχι, δεν περίμενα τίποτα! Είχα την αίσθηση ότι θα περάσει στον κόσμο, ότι θα ακουστεί, αλλά όχι τόσο... (παύση)Ναι, το περίμενα! (γέλια)

Θυμάμαι ακόμα το σκηνικό με τον Λαζόπουλο, σε κάποιο τηλεοπτικό «Τσαντίρι»... Εσύ του κάνεις δώρο μια μολότωφ-μινιατούρα κι αυτός δεν την ακουμπάει καν, κάνει λίγα βήματα πίσω κι εσύ αναγκάζεσαι να την αφήσεις στο πάτωμα...
Και μου λέει «Τι μου το δίνεις αυτό; Για να μ' έχουν όλα τα πρωινάδικα και τα μεσημεριανά αύριο;»...

Αυτό θα στο είπε σε άλλη εκπομπή... Εμένα με ξένισε που το είδα, πάντως. Τον περίμενα πιο χαλαρό, ακόμα και μόνο για τα μάτια της «αντισυστημικής» τηλεθέασης...
Εγώ γέλασα, ένιωσα πραγματικά την αμηχανία του, επειδή την επόμενη μέρα πραγματικά θα τα πέρναγε όλα αυτά και πραγματικά όλο αυτό το ηλίθιο σύστημα θα το χρησιμοποιούσε.. την επόμενη μέρα θα τον ζάλιζαν, οπότε τη στάση του εν μέρει τη δικαιολογώ, στη συγκεκριμένη φάση.

Θεωρώ ότι εκτέθηκε και μαγκιά σου!
Αν του το έκανε αυτό στη σκηνή ο Πανούσης, θα την έπιανε την μολότωφ... Γιατί ο κόσμος τον ξέρει, εμένα δεν με ξέρουνε... Κι αυτό είναι τρομαχτικό.

Αυτό είναι που δεν δικαιολογώ. Θεώρησε εκείνη τη στιγμή ότι δεν έχεις το εκτόπισμα που θα τον «ανάγκαζε» να την πάρει...
Ε, δεν το 'χω!

Εκεί έκανε το λάθος. Γιατί εσύ έχεις ένα άλλο εκτόπισμα, το εκτόπισμα της γενιάς σου. Αυτό δεν το «διάβασε» καλά... Θεωρείς εαυτόν φίλα προσκείμενο στον αναρχικό χώρο, απλά συμπαθούντα ή οπαδό αυτής της ιδεολογικής προσέγγισης της κοινωνίας;
Για ξαναπές τι επιλογές έχω... (γέλια)

Είσαι αναρχικός ή δεν είσαι;
Διαβάζω όλους τους αναρχικούς και θα ήθελα να ζω σε μία αναρχική...δεν μπορώ να πω τη λέξη «κοινωνία», επειδή διαβάζω αυτούς... (γέλια)Θα ήθελα να ζω σε μία πρωταρχική κατάσταση, όπως περίπου λέει ο Τζων Λοκ.

Μια στιγμή από διαδήλωση που δεν θα ξεχάσεις...
Το "Χίλιες Φωνές".

Είσαι «παιδί της κρίσης»...
Της μάνας μου είμαι! (γέλια)

...Και έχεις βιώσει την κρίση στην Αθήνα. Το αστικό περιβάλλον της πρωτεύουσας -και όχι μόνο- μας χ-άρισε σκηνές τρομερής κοινωνικής αγριότητας τα τελευταία χρόνια. Πώς είναι να γράφεις τραγούδια όταν δίπλα σου άλλοι ψάχνουν φαγητό στα σκουπίδια και στα συσσίτια;
Αυτό γράφω! Γράφω τραγούδια σύμφωνα με αυτό που ζω καθημερινά και με ό,τι με προβληματίζει.

Σπύρος Γραμμένος

Κερδίζεις κάποια εξιλέωση μέσα από αυτή τη διαδικασία;
Όχι. Και συνεχίζω να πονάω το ίδιο. Όταν πέθανε ο πατέρας μου έγραψα το "Αμυγδαλάκι". Και τo 'παιξα στη μάνα μου και τον αδερφό μου και μου είπαν «θα το βγάλεις τώρα ή θα το βάλεις στον δίσκο», και λέω «δεν θα το βγάλω» μου λένε «γιατί;». Γιατί είναι προσωπικό τραγούδι και τότε μου λένε και οι δύο «ποιά είναι η δουλειά σου; Να παίρνεις συναισθήματα και εικόνες, να τα κάνεις τραγούδι και να τα δίνεις στον άλλο. Αυτό το τραγουδάκι μπορεί να το ακούσει κάποιος και να τον «μαλακώσει»... Τότε έτυχε και διάβασα σε κάποιο λογοτεχνικό οδηγό «να γράφεις προσωπικά, αλλά όχι ιδιωτικά!» κι έτσι κάπως πείστηκα το 'βγαλα...

Κάνεις κάποιες εμφανίσεις και σόλο, κιθάρα, φωνή, stand up και με μπάντα. Προτιμάς κάποια από τις δυο μορφές;
Ε, δεν ξέρω... Το καθένα έχει την χάρη του. Δηλαδή... κοίτα, το να είμαι μόνος μου με μια κιθάρα και είναι λίγο πιο... παρεΐστικο, χάνεται λίγο η οργάνωση που έχει το άλλο, που είναι πιο αυστηρό στις γραμμές. Μου αρέσουν και τα δύο. Στο ένα περνάω ωραία γιατί είναι τελείως ελεύθερο και το κάνουμε μαζί. Στο άλλο  περνάω πάρα πολύ ωραία γιατί έχω κείμενο, ξέρω πώς θα πάει, είμαι πιο χαλαρός και μου αρέσει να παίζω και με άλλους.

Και έχει και την ευκολία ρε παιδί μου ότι μόνος μπορείς να παίξεις και σε κάποιον χώρο που δεν χρειάζεται να διαθέτει καμία τρομερή εγκατάσταση...
Ναι, έχει.

Γράφεις με ομοιοκαταληξία.
Ναι; (γέλια) Γράφω και χωρίς...

Πόσο σε δυσκολεύει και τι σου προσφέρει;
Τι να μου προσφέρει; Τελειώνει το τραγούδι! (γέλια)

Το θεωρείς εκ των ουκ άνευ; Ότι έτσι πρέπει να γραφτεί ένα τραγούδι...
Ναι! Πιστεύω ότι πρέπει να έχει ομοιοκαταληξία. Και η ποίηση που διάβαζα από πάντα είχε ομοιοκαταληξία.

Σουρρή διάβαζες;
Πάρα πολύ!

Φαίνεται! Ποιά λέξη έχεις βάλει σε στίχο έτσι, γιατί δεν σου κόλλαγε τίποτα άλλο;
Εεεε... δυο φορές. Σε δύο τραγούδια το έχω χρησιμοποιήσει. Το σχήμα «πάστες - μετανάστες». (γέλια) Το κατάλαβα μετά! Εγώ γράφω πάρα πολύ γρήγορα ρε παιδί μου και ενώ το άκουσα και δεν το κατάλαβα. Όταν έγραψα ένα κομμάτι που το έχω βγάλει μόνο στο ίντερνετ, το "Εμείς Οι Νέοι Εκδρομείς" που είναι απάντηση στο "Εμείς Του '60 Οι Εκδρομείς" του Σαββόπουλου, έβαλα μέσα στο τέλος ότι είμαστε «όλες της γης οι πάστες», που και αυτό δεν μου αρέσει γιατί κατηγοριοποιεί κάπως τους ανθρώπους. Είμαστε όλοι μετανάστες. Και μετά στο άλλο που λέω ότι ήταν ο άλλος με πάστες για τους μετανάστες; Ε, νομίζω ότι αυτό θα μπορούσα να το είχα αποκλείσει μία από τις δυο φορές.

Και τις πάστες και τους μετανάστες;
(γέλια)Θα μπορούσα να είχα αποφύγει την ομοιοκαταληξία «πάστες-μετανάστες».

Αυτολογοκρίνεσαι όταν γράφεις;
Όχι ρε... Ρε παιδιά, και αυτό πάλι είναι κάτι που απλά ήταν πιο έντονο και στον πρώτο μου δίσκο... Δύο κομμάτια λέγανε για τους μπάτσους και στον δεύτερο ένα... δύο;

Στον τρίτο; Δύο;
Εεεε... Δεν θυμάμαι... Μα σου λέω, δεν μιλάω για τους μπάτσους, μιλάω για την καθημερινότητα. Εγώ φταίω δηλαδή άμα...

Αυτολογοκρίνεσαι τελικά;
Νομίζω κάποιες στιγμές αυτολογοκρίνομαι. Στις λέξεις, νομίζω... Στο νόημα όχι. Με έχουν λογοκρίνει άλλοι. Π.χ. έχω λογοκριθεί όχι επειδή είπα μουνιά ματατζήδες, επειδή είπα την λέξη «μουνιά». Δυστυχώς ρε παιδί μου έτσι μεγαλώσαμε κι είναι πολλά πράγματα που δεν καταλαβαίνω ότι προσβάλλουν. Έτσι μεγαλώσαμε, έτσι μάθαμε να μιλάμε. Εγώ αυτό που έμαθα, αυτό θέλω. Στα τραγούδια μου να μιλάω όσο πιο απλά γίνεται. Τα λόγια μου να είναι όσο πιο απλά γίνεται. Οι λέξεις να είναι οι πιο εύκολες λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό. Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν καλές και κακές λέξεις. Δεν γίνεται να υπάρχουν δύο λέξεις για το πέος, η μια να είναι καλή και η άλλη κακή. Αυτά μπαίνουν πιο πολύ για να σε περιορίζουν.

Βινύλιο ή CD;
Μp3. (γέλια)Τι να σου πω; Ότι είμαι υπέρ του βινυλίου και θα ήθελα πολύ... Μα δεν γίνεται να μην πω το βινύλιο γιατί είμαι υπέρ του βινυλίου, αλλά δεν θα μπορούσα να έχω το πικ-απ στο πίσω μέρος της μηχανής μου και ν’ ακούω με ακουστικά από το πικ-απ μου.

Άρα mp3!
Γιατί mp3; Αφού στο σπίτι μου θέλω να ακούω βινύλιο.

Μου έχει βγει πολυσυλλεκτικός ο συνεντευξιαζόμενος και δεν την παλεύω... Πες μας λίγο για την ποιητική συλλογή σου. Γενικά, για την ενασχόληση σου με το γράψιμο.
Μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω ποιήματα. Με τον πατέρα μου για ένα διάστημα, όταν ήμουν φαντάρος ειδικά, επικοινωνούσαμε με ρίμα - και οι δυο! Μου αρέσει πάρα πολύ να γράφω. Ξεκίνησα κάποτε να γράφω, τα μάζευα, τα μάζευα, σκεφτόμουν να το εκδώσω αυτό το πράγμα. Το «χέζομαι και γράφω» που είναι η ποιητική μου συλλογή. Πλέον έχουν αλλάξει μορφή και τα ποιήματα μου, όποτε νομίζω ότι πλέον θα άλλαζε τίτλο, αν έβγαζα αυτό το πράγμα. Νομίζω ότι θα τα εκδώσω μετά το θάνατο μου όλα μαζί. (γέλια)

Ασχολείσαι και με το θέατρο. Εμφανίστηκες σε μια παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου.
Σε μια παράσταση που τελειώνει τώρα -θα έχει τελειώσει μέχρι να βγει η συνέντευξη- , δηλαδή το "Loot" του Τζο Όρτον, μια φοβερή παράσταση. Για τον Τζο Όρτον στην αρχή έλεγαν ότι θυμίζει Όσκαρ Γουάιλντ, μετά έλεγαν ότι αυτός είναι ο νέος Όσκαρ Γουάιλντ. Τελικά πέθανε 35 χρονών...

Νέος.
Ναι, του έλιωσε το κεφάλι ο εραστής του με ένα σφυρί. Πήρε όλη τη δημοσιότητα ο φόνος και χάθηκε για λίγο καιρό το έργο του. Φοβερός! Φοβερός τύπος, κράζει τα πάντα και είναι μια πολύ ωραία μεταφορά σε αυτήν την σκηνή το συγκεκριμένο έργο. Φοβερή σκηνοθεσία που έχει κάνει ο Μάκης ο Παπαδημητρίου. Και είναι και οι ηθοποιοί αυτοί που θα έπρεπε, για τον κάθε τον ρόλο.

Πώς και ασχολήθηκες με το θέατρο;
Έμενα με πήρανε να γράψω τη μουσική για αυτό το έργο, από άλλα έργα που είχαν δει που είχα κάνει και μετά υπήρχε ένας ρόλος-αστραπή... Δηλαδή μπαίνω, συλλαμβάνω έναν τύπο, βγαίνω και ξαναμπαίνω κάποια στιγμή, λέω τρεις ατάκες και ξαναβγαίνω. Και τώρα κάνω πρόβες με μια παράσταση που θα ανέβει στο Τζένη Καρέζη από τις 20 του Απρίλη, Δευτερότριτα, για πέντε εβδομάδες. Κάνουμε τις “Τρεις Αδελφές” του Τσέχωφ... Θα μου πεις τώρα, είχε τρεις αδελφές ο Τσέχωφ; (γέλια) Εγώ κάνω τον αδελφό, τον Αντρέι. Νομίζω είναι το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει...

Κλασικό ρεπερτόριο... Κανονικά.
Ναι... Το έργο δεν είναι εντελώς κλασικό, βεβαία. Είναι πολύ ωραία η μεταφορά.

Είναι πειραγμένο;
Είναι πειραγμένο... πειραγμένο σκηνοθετικά. Και είναι ωραίο. Δύσκολο, πολύ δύσκολο πράγμα. Η Γεωργία Ανδρέου κάνει την σκηνοθεσία. Παίζουν διάφοροι ωραίοι ηθοποιοί.

Τι άλλο να περιμένουμε από σένα στο μέλλον;
Έπρεπε να είχε βγει από πέρσι ο καινούργιος δίσκος. Είχα έτοιμα δηλαδή τα τραγούδια από πέρσι. Για ευνόητους λόγους δεν μπόρεσα να μπω στο στούντιο. Για διάφορα θέματα καθυστέρησε και δεν ξέρω πότε θα βγει. Ξέρω ότι 25 Απριλίου μπαίνουμε στο στούντιο για να γράψουμε τον δίσκο, 25 Απριλίου ξεκινάμε τις ηχογραφήσεις. Λογικά θα τον βγάλω μετά τον Σεπτέμβρη.

Με τραγούδια που έχουν παιχτεί;
Ναι, τα περισσότερα έχουν παιχτεί. Και υπάρχουν και καινούργια από τα συρτάρια. Γράφω συνέχεια, δεν γράφω για να κάνω δίσκο. Και σκέφτομαι να μπω στούντιο 25 Απρίλη και να μην βγω. Να συνεχίσω...

Να γράψεις δηλαδή τρεις δίσκους καπάκια...
Όχι. Να γράφω τραγούδια και να τα βγάζω όταν πρέπει. Δηλαδή τώρα νομίζω ότι έχω τραγούδια που ήθελα να βγουν σε άλλη φάση και τώρα δεν μου κάνει να τα βγάλω. Έχει περάσει για μένα ο καιρός τους. Δηλαδή πράγματα που έγραψα και τώρα είναι κάτι άλλο.

Επίσης, στις 17 και 24 Απρίλη θα παίξω στον Σταυρό του Νότου, όχι στην κεντρική σκηνή γιατί είναι πάρα πολύ μεγάλη... (γέλια) στο plus θα παίξουμε. Θα είναι ο Χρήστος ο Καλκάνης, θα παίξει κλαρινέτο, πλήκτρα και ό,τι άλλο χρειαστεί να παίξει. Ο Βασίλης ο Λαζαράς, που παίζει κιθάρες και ό,τι άλλο χρειαστεί, επίσης. Με τον Βασίλη παίζουμε από τότε που ήταν 15 χρονών, είναι Γιαννιώτης. Έχω αυτές τις δύο παρανοϊκές προσωπικότητες. Είναι τρελοί και οι δύο, με την κακή έννοια, όχι με την καλή. Κάποια κείμενα απ’ αυτά που θα πω είναι του Πιτσιρίκου. Και θα είναι μαζί μας και ο Αριστοτέλης ο Ρήγας που αυτός κάνει stand-up, εγώ δεν κάνω, αυτός θα παρεμβαίνει. Μου αρέσει πάρα πολύ! Όταν μιλάς μαζί του είναι σαν να διαβάζεις twitter. (γέλια)

Σου ευχόμαστε καλή επιτυχία σε ό,τι κάνεις και σ' ευχαριστούμε...
Τι ευχαριστείς; Δανεικά είναι αυτά. (γέλια) Το λέω πάντα!
  • SHARE
  • TWEET