Συνέντευξη Gang Of Four (Andy Gill)
«Μερικές φορές ήθελα απλώς να πω πράγματα που να ενοχλήσουν τους punks»
Από τον Κώστα Σακκαλή, 26/02/2015 @ 11:50
Η πρόσφατη αποχώρηση του John King ως τραγουδιστή των Gang Of Four ανακάτεψε κάπως τα πράγματα στις τάξεις αυτού του μακρόβιου συγκροτήματος και κατέληξε στον δίσκο "What Happens Next". Ρωτάμε τον ηγέτη τους, Andy Gill, σχετικά με το νέο πρόσωπο και τη νέα αρχή των Gang Of Four για την οποία μοιάζει ειλικρινά ενθουσιασμένος. Οι καλεσμένοι στο δίσκο προσφέρουν κάποια τροφή για ερωτήσεις όπως και η διαδικασία της παραγωγής του δίσκου. Στο τέλος, πάντως, δεν μπορούμε να αποφύγουμε και την απαραίτητη πολιτική ερώτηση. Ο Andy, ευτυχώς, είναι χαρούμενος να ρίξει φώς στα πάντα.
Πρώτα απ' όλα υπάρχουν κάποιες αλλαγές στo τρέχον line-up σας. Θα ήθελες να μας συστήσεις το συγκρότημα όπως είναι τώρα;
Εντάξει, προφανώς η πιο σημαντική αλλαγή είναι ότι ο Jon King δεν είναι πλέον στο συγκρότημα. O Jon μπορεί να είναι μια απόλυτη ιδιοφυΐα, όταν πρόκειται για τους στίχους, αλλά δεν νομίζω ότι ένιωθε ενεργός εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι, όταν είπε ότι δεν ήθελε να μπει στο στούντιο και πάλι, άδραξα την ευκαιρία να επαναφανταστώ τους Gang Of Four από το μηδέν. Αυτό μου έδωσε νέα ώθηση. Ήδη εργάζομαι για ένα-δύο χρόνια με έναν λαμπρό τραγουδιστή, τον John 'Gaoler' Sterry, ο οποίος έχει μεγάλο φωνητικό εύρος και δύναμη και έντονη σκηνική παρουσία. O Thomas McNeice έχει εργαστεί μαζί μου για χρόνια και συνεχίζει να είναι μία κινητήρια δύναμη στo συγκρότημα: ένας απίστευτος μπασίστας με μια καταπληκτική ζωντανή δυναμική ενέργεια. Μαζί του είναι και ο Jonny Finnegan που είναι ακριβής και ισχυρός στα τύμπανα.
Το "What Happens Next" διαθέτει επίσης συμμετέχοντες σε περισσότερα από τα μισά τραγούδια. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα, πώς επελέγη κάθε guest και τελικά τι προσέφερε ο καθένας στο άλμπουμ;
Η διαδικασία της συνεργασίας με άλλους καλλιτέχνες ήταν κάτι που συνέβη πολύ απλά. Η διαδικασία ήταν αρκετά ενστικτώδης για μένα. Οι Gang Of Four υπήρξαν πάντα ένα project με ανθρώπους να βουτάνε μέσα και έξω και μένα ως τη μόνη σταθερή παράμετρο. Είχα κάνει λίγη δουλειά με τους The Kills στο στούντιο και η Alison ξεπήδησε στο μυαλό μου όταν σκεφτόμουν για κάποιον να τραγουδήσει το "Broken Talk". Ήταν πολύ χαρούμενη να έρθει στο στούντιο και να τραγουδήσει δύο από τα τραγούδια. Μου άρεσε αυτό το τραγούδι "Dominoes" που οι Big Pink έκαναν λίγα χρόνια πίσω. Ήρθα σε επαφή με τον Robbie Furze και τον ρώτησα αν ήθελε να τραγουδήσει σε αυτό το κομμάτι που δούλευα και ήρθε στο στούντιο μερικές φορές και τραγούδησε με αυτά τα θαυμάσια, σκληρά, γεωμετρικά φωνητικά. Η Gail Ann Dorsey είναι μία πολύ παλιά φίλη και βεβαίως έχει εμφανιστεί σε διάφορα σχήματα των Gang Of Four όλα αυτά τα χρόνια ως μπασίστρια. Είναι μία φανταστική μουσικός και μια μεγάλη, μεγάλη τραγουδίστρια. Το τραγούδι που τραγουδά, "First World Citizen", φώναζε για τη φωνή της.
Ο Herbert Grönemeyer είναι φίλος - τον έχω γνωρίσει τουλάχιστον εδώ και 20 χρόνια. Ο Anton Corbijn αρχικά μας σύστησε. Μιλούσα με τον Herbert για το νέο δίσκο, εκτιμώ πριν από 18 μήνες, και αναρωτήθηκε αν θα τον ήθελα να τραγουδήσει κάτι για αυτόν. Το συγκεκριμένο πράγμα που κάνει ο Herbert και αγαπώ πραγματικά, είναι μάλλον οι γεμάτες αγωνία μελαγχολικές μπαλάντες του. Ήξερα ότι έπρεπε να γράψω ένα τραγούδι που θα μπορούσε να ενσωματώσει τη συγκεκριμένη πτυχή του χαρακτήρα του έτσι, περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι, αυτό θα έπρεπε πραγματικά να είναι φτιαγμένο ειδικά στα μέτρα του. Έπρεπε να εργαστώ αρκετά πάνω σε αυτό και σεργιάνισα σε πολλά αδιέξοδα μέχρι που εμπνεύστηκα τη μουσική για το "Dying Rays". Ήταν μια πραγματικά σπάνια εμπειρία το να τον ακούσω να τραγουδάει το κομμάτι όπως το είχα ακούσει στο κεφάλι μου - αλλά καλύτερα από ό,τι τον είχα ακούσει στο κεφάλι μου. Ο Tomoyasu Hotei είναι ο μεγαλύτερος ροκ κιθαρίστας της Ιαπωνίας. Περνάει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του χρόνου του περιοδεύοντας σε στάδια στην Ιαπωνία. Τέλος πάντων, ήταν πάντα ένας οπαδός του τρόπου που παίζω κιθάρα και φτάσαμε να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο. Τελικά αποφασίσαμε να γράψουμε κάτι μαζί. Το εναρκτήριο riff του "Dead Souls" είναι καθαρός Hotei.
Υπάρχει μια γενική εντύπωση ότι ο νέος δίσκος είναι μια επανεκκίνηση των Gang Of Four. Μπορείς να περιγράψεις τις βασικές ιδέες της «νέας εποχής»; Τι κρατάς από το παρελθόν;
Ήδη από το πρώτο τραγούδι άρχισα να εξετάζω ό,τι έκανα με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και να λαμβάνω ευρύτερη δημιουργική έμπνευση. Το "What Happens Next" είναι πολύ προφανώς ένα Gang Of Four άλμπουμ, αλλά βρήκα τον εαυτό μου να το πλησιάζει με την ενέργεια και την τόλμη ενός πρώτου άλμπουμ. Λέγοντας αυτό, πιστεύω ότι, για μένα, με κάθε Gang Of Four δίσκο, είναι λίγο σαν να ξεκινάω από το μηδέν. Αν και, προφανώς, με την αποχώρηση του Jon King είναι ακόμη περισσότερο, πολύ περισσότερο. Έτσι για μένα αυτό το άλμπουμ αντιπροσωπεύει μια τεράστια δήλωση προθέσεων και ήταν τεράστια σημαντικό το γεγονός ότι ήταν τόσο καλό όσο οτιδήποτε οι Gang Οf Four είχαν κάνει ποτέ. Πολλοί κριτικοί μέχρι στιγμής έχουν δηλώσει το ίδιο, είμαι πολύ ευτυχής να μπορώ να πω.
Μήπως ο τίτλος του άλμπουμ έχει κάποιο νόημα; Είναι μια δήλωση;
Ο τίτλος αναφέρεται φυσικά στο ίδιο το συγκρότημα, και το που βρίσκεται στην εξέλιξη του, καθώς και στον κόσμο και στην προσωπική μας ζωή, τη ζωή όλων μας. Αναφέρεται σε όλους μας όπως είμαστε στην άκρη του χρόνου - αυτό είναι ό,τι συμβαίνει τώρα, όπως ορμάμε προς το μέλλον. Είναι είναι μια σειρά από στιγμιότυπα από το τώρα.
Για κάποιον που θυμάται μόνο τις πρώτες ημέρες της μπάντας, θα έλεγες ότι αυτό είναι ένα «σκοτεινό χορευτικό άλμπουμ»; Ακόμα και στα πιο αργά τραγούδια ο ρυθμός είναι στην πρώτη γραμμή.
Ο ρυθμός και το groove ήταν πάντα πρώτη προτεραιότητα για κάθε άλμπουμ μας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλες οι δουλειές των Gang Of Four είναι «σκοτεινά χορευτικά άλμπουμ».
Με την ευκαιρία, είναι αλήθεια ότι ακόμη και από την αρχή σας ήσασταν οπαδοί του ABBA;
Πιστεύω ότι ήμασταν λίγο, αλλά μερικές φορές νομίζω ότι ήθελα απλώς να πω πράγματα που να ενοχλήσουν τους punks. Του Jon King και εμένα μας άρεσαν πραγματικά ορισμένες πτυχές της ντίσκο, η οποία θεωρούνταν το έργο του διαβόλου από την punk κοινότητα.
Αισθάνεσαι άνετα με την ετικέτα «post-punk» για το παρελθόν ή / και το παρόν;
Η αρχική εποχή του post-punk είχε ποικιλία, ενσωματώνοντας τους Gang Of Four στο ένα άκρο και ίσως τους Joy Division από την άλλη. Συμβαίνει μερικές φορές να θεωρούνται οι Gang Of Four ως πρότυπο για το πώς πρέπει να κινείσαι στη μουσική σήμερα. Είμαι απόλυτα άνετος με το να ονομαζόμαστε post-punk, είναι πραγματικά απλώς μια ετικέτα, δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα.
Ήταν η παραγωγή του άλμπουμ μία πρόκληση; Αισθάνεται κανείς σαν να ήταν εξίσου σημαντικό μέρος του άλμπουμ όσο και οι συνθέσεις. Στο πλαίσιο αυτό, πώς φαντάζεσαι τα νέα τραγούδια να εκτελούνται ζωντανά;
Νομίζω ότι με κάθε δίσκο των Gang Of Four το τελικό αποτέλεσμα είναι σαν ένα γάμο μεταξύ του τραγουδιού και της παραγωγής. Μερικές φορές είναι δύσκολο να δούμε πού σταματά η σύνθεση των τραγουδιών και πού ξεκινά ν παραγωγή. Αν και κάθε ήχος έχει σχολαστικά επεξεργαστεί για το άλμπουμ, ήμουνα προσεκτικός ώστε να τον κρατήσω απλό. Στα τελευταία στάδια της παραγωγής διέγραφα μαζικά ηχογραφήσεις για να βεβαιωθώ ότι ο σκελετός των τραγουδιών θα έλαμπε. Αυτά είναι τραγούδια που μπορούν να (και ήδη γίνεται) εκτελούνται χωρίς τέχνασμα.
Έχετε συνδεθεί με συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις. Μήπως αυτό σας ενοχλεί πλέον; Υποστηρίζετε ακόμα τις ίδιες ιδέες και πώς αυτό εκπροσωπείται στους στίχους σας;
Η πολιτική ατζέντα έχει προχωρήσει. Οι πολικότητες υπάρχουν αλλά δεν είναι πάντα η ίδια διάσταση αριστεράς-δεξιάς που ήταν τόσο κραυγαλέα στα τέλη της δεκαετίας του '70 - αρχές του '80. Θα διαπιστώσετε ότι πολλοί από τους στίχους μου είναι πολιτικοί, επειδή είναι χρονογραφήματα της ζωής, όπως βλέποντας έναν τραπεζίτη κοιτάζοντας προς τα κάτω από το γυάλινο πύργο του να προσπαθεί να καταλάβει τι μας παρακινεί να κάνουμε τα πράγματα που κάνουμε. Μου αρέσουν πραγματικά οι Sleater-Kinney, για παράδειγμα, προφανώς όχι ένα ολοκαίνουργιο συγκρότημα, αλλά εξακολουθούν να είναι σχετικά νέες, και η μουσική τους προσέγγιση είναι διαποτισμένη με όλα τα είδη των πολιτικών θεμάτων και με την σεξουαλική πολιτική. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι μουσικοί πρέπει να ανησυχούν λιγότερο για το μαγείρεμα εμπορικών επιτυχιών και θα πρέπει να ενδιαφέρονται λίγο περισσότερο να κάνουν πράγματα που είναι σημαντικά και ριζικά νέα. Φαίνεται πως πολλά νέα συγκροτήματα είναι απρόθυμα να ασχοληθούν με οτιδήποτε έχει να κάνει με την πολιτική. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι πιθανόν να φοβούνται ότι μπορεί να καταλήξουν βαρετοί για το κοινό. Πολλές φορές σκέφτομαι αυτά τα πράγματα είναι μάλλον καθοδηγούμενα από τη μόδα. Η πολιτική δεν φαίνεται να είναι στη μόδα.
Έχεις ακούσει τι συμβαίνει στην Ελλάδα σε σχέση με την πολιτική και με τους Ευρωπαίους «φίλους» μας; Έχεις κάποιο σχόλιο;
Όλος ο κόσμος παρακολουθεί τι συμβαίνει με την Ελλάδα και την ΕΕ! Έχω τεράστια συμπάθεια προς τον ελληνικό λαό και γνωρίζω προσωπικά ορισμένους από τους αριστερούς στην Ελλάδα. Η αίσθησή μου είναι ότι αν αυτό το ευρωπαϊκό σχέδιο είναι να αναπτυχθεί θα πρέπει να είναι πολύ πιο ευέλικτο. Υπάρχουν ταχέως αναπτυσσόμενα κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα σε όλες τις χώρες της ΕΕ, οι οποίοι αμφισβητούν την πορεία που έχει λάβει. Αν υπάρχει μια Grexit, θα υπάρξει τεράστιος βραχυπρόθεσμος πόνος, αλλά ίσως πιο μακροπρόθεσμα τα πράγματα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καλύτερα για την Ελλάδα.
Πρώτα απ' όλα υπάρχουν κάποιες αλλαγές στo τρέχον line-up σας. Θα ήθελες να μας συστήσεις το συγκρότημα όπως είναι τώρα;
Εντάξει, προφανώς η πιο σημαντική αλλαγή είναι ότι ο Jon King δεν είναι πλέον στο συγκρότημα. O Jon μπορεί να είναι μια απόλυτη ιδιοφυΐα, όταν πρόκειται για τους στίχους, αλλά δεν νομίζω ότι ένιωθε ενεργός εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα. Έτσι, όταν είπε ότι δεν ήθελε να μπει στο στούντιο και πάλι, άδραξα την ευκαιρία να επαναφανταστώ τους Gang Of Four από το μηδέν. Αυτό μου έδωσε νέα ώθηση. Ήδη εργάζομαι για ένα-δύο χρόνια με έναν λαμπρό τραγουδιστή, τον John 'Gaoler' Sterry, ο οποίος έχει μεγάλο φωνητικό εύρος και δύναμη και έντονη σκηνική παρουσία. O Thomas McNeice έχει εργαστεί μαζί μου για χρόνια και συνεχίζει να είναι μία κινητήρια δύναμη στo συγκρότημα: ένας απίστευτος μπασίστας με μια καταπληκτική ζωντανή δυναμική ενέργεια. Μαζί του είναι και ο Jonny Finnegan που είναι ακριβής και ισχυρός στα τύμπανα.
Το "What Happens Next" διαθέτει επίσης συμμετέχοντες σε περισσότερα από τα μισά τραγούδια. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα, πώς επελέγη κάθε guest και τελικά τι προσέφερε ο καθένας στο άλμπουμ;
Η διαδικασία της συνεργασίας με άλλους καλλιτέχνες ήταν κάτι που συνέβη πολύ απλά. Η διαδικασία ήταν αρκετά ενστικτώδης για μένα. Οι Gang Of Four υπήρξαν πάντα ένα project με ανθρώπους να βουτάνε μέσα και έξω και μένα ως τη μόνη σταθερή παράμετρο. Είχα κάνει λίγη δουλειά με τους The Kills στο στούντιο και η Alison ξεπήδησε στο μυαλό μου όταν σκεφτόμουν για κάποιον να τραγουδήσει το "Broken Talk". Ήταν πολύ χαρούμενη να έρθει στο στούντιο και να τραγουδήσει δύο από τα τραγούδια. Μου άρεσε αυτό το τραγούδι "Dominoes" που οι Big Pink έκαναν λίγα χρόνια πίσω. Ήρθα σε επαφή με τον Robbie Furze και τον ρώτησα αν ήθελε να τραγουδήσει σε αυτό το κομμάτι που δούλευα και ήρθε στο στούντιο μερικές φορές και τραγούδησε με αυτά τα θαυμάσια, σκληρά, γεωμετρικά φωνητικά. Η Gail Ann Dorsey είναι μία πολύ παλιά φίλη και βεβαίως έχει εμφανιστεί σε διάφορα σχήματα των Gang Of Four όλα αυτά τα χρόνια ως μπασίστρια. Είναι μία φανταστική μουσικός και μια μεγάλη, μεγάλη τραγουδίστρια. Το τραγούδι που τραγουδά, "First World Citizen", φώναζε για τη φωνή της.
Ο Herbert Grönemeyer είναι φίλος - τον έχω γνωρίσει τουλάχιστον εδώ και 20 χρόνια. Ο Anton Corbijn αρχικά μας σύστησε. Μιλούσα με τον Herbert για το νέο δίσκο, εκτιμώ πριν από 18 μήνες, και αναρωτήθηκε αν θα τον ήθελα να τραγουδήσει κάτι για αυτόν. Το συγκεκριμένο πράγμα που κάνει ο Herbert και αγαπώ πραγματικά, είναι μάλλον οι γεμάτες αγωνία μελαγχολικές μπαλάντες του. Ήξερα ότι έπρεπε να γράψω ένα τραγούδι που θα μπορούσε να ενσωματώσει τη συγκεκριμένη πτυχή του χαρακτήρα του έτσι, περισσότερο από κάθε άλλο κομμάτι, αυτό θα έπρεπε πραγματικά να είναι φτιαγμένο ειδικά στα μέτρα του. Έπρεπε να εργαστώ αρκετά πάνω σε αυτό και σεργιάνισα σε πολλά αδιέξοδα μέχρι που εμπνεύστηκα τη μουσική για το "Dying Rays". Ήταν μια πραγματικά σπάνια εμπειρία το να τον ακούσω να τραγουδάει το κομμάτι όπως το είχα ακούσει στο κεφάλι μου - αλλά καλύτερα από ό,τι τον είχα ακούσει στο κεφάλι μου. Ο Tomoyasu Hotei είναι ο μεγαλύτερος ροκ κιθαρίστας της Ιαπωνίας. Περνάει ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του χρόνου του περιοδεύοντας σε στάδια στην Ιαπωνία. Τέλος πάντων, ήταν πάντα ένας οπαδός του τρόπου που παίζω κιθάρα και φτάσαμε να γνωρίσουμε ο ένας τον άλλο. Τελικά αποφασίσαμε να γράψουμε κάτι μαζί. Το εναρκτήριο riff του "Dead Souls" είναι καθαρός Hotei.
Υπάρχει μια γενική εντύπωση ότι ο νέος δίσκος είναι μια επανεκκίνηση των Gang Of Four. Μπορείς να περιγράψεις τις βασικές ιδέες της «νέας εποχής»; Τι κρατάς από το παρελθόν;
Ήδη από το πρώτο τραγούδι άρχισα να εξετάζω ό,τι έκανα με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και να λαμβάνω ευρύτερη δημιουργική έμπνευση. Το "What Happens Next" είναι πολύ προφανώς ένα Gang Of Four άλμπουμ, αλλά βρήκα τον εαυτό μου να το πλησιάζει με την ενέργεια και την τόλμη ενός πρώτου άλμπουμ. Λέγοντας αυτό, πιστεύω ότι, για μένα, με κάθε Gang Of Four δίσκο, είναι λίγο σαν να ξεκινάω από το μηδέν. Αν και, προφανώς, με την αποχώρηση του Jon King είναι ακόμη περισσότερο, πολύ περισσότερο. Έτσι για μένα αυτό το άλμπουμ αντιπροσωπεύει μια τεράστια δήλωση προθέσεων και ήταν τεράστια σημαντικό το γεγονός ότι ήταν τόσο καλό όσο οτιδήποτε οι Gang Οf Four είχαν κάνει ποτέ. Πολλοί κριτικοί μέχρι στιγμής έχουν δηλώσει το ίδιο, είμαι πολύ ευτυχής να μπορώ να πω.
Μήπως ο τίτλος του άλμπουμ έχει κάποιο νόημα; Είναι μια δήλωση;
Ο τίτλος αναφέρεται φυσικά στο ίδιο το συγκρότημα, και το που βρίσκεται στην εξέλιξη του, καθώς και στον κόσμο και στην προσωπική μας ζωή, τη ζωή όλων μας. Αναφέρεται σε όλους μας όπως είμαστε στην άκρη του χρόνου - αυτό είναι ό,τι συμβαίνει τώρα, όπως ορμάμε προς το μέλλον. Είναι είναι μια σειρά από στιγμιότυπα από το τώρα.
Για κάποιον που θυμάται μόνο τις πρώτες ημέρες της μπάντας, θα έλεγες ότι αυτό είναι ένα «σκοτεινό χορευτικό άλμπουμ»; Ακόμα και στα πιο αργά τραγούδια ο ρυθμός είναι στην πρώτη γραμμή.
Ο ρυθμός και το groove ήταν πάντα πρώτη προτεραιότητα για κάθε άλμπουμ μας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι όλες οι δουλειές των Gang Of Four είναι «σκοτεινά χορευτικά άλμπουμ».
Με την ευκαιρία, είναι αλήθεια ότι ακόμη και από την αρχή σας ήσασταν οπαδοί του ABBA;
Πιστεύω ότι ήμασταν λίγο, αλλά μερικές φορές νομίζω ότι ήθελα απλώς να πω πράγματα που να ενοχλήσουν τους punks. Του Jon King και εμένα μας άρεσαν πραγματικά ορισμένες πτυχές της ντίσκο, η οποία θεωρούνταν το έργο του διαβόλου από την punk κοινότητα.
Αισθάνεσαι άνετα με την ετικέτα «post-punk» για το παρελθόν ή / και το παρόν;
Η αρχική εποχή του post-punk είχε ποικιλία, ενσωματώνοντας τους Gang Of Four στο ένα άκρο και ίσως τους Joy Division από την άλλη. Συμβαίνει μερικές φορές να θεωρούνται οι Gang Of Four ως πρότυπο για το πώς πρέπει να κινείσαι στη μουσική σήμερα. Είμαι απόλυτα άνετος με το να ονομαζόμαστε post-punk, είναι πραγματικά απλώς μια ετικέτα, δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μένα.
Ήταν η παραγωγή του άλμπουμ μία πρόκληση; Αισθάνεται κανείς σαν να ήταν εξίσου σημαντικό μέρος του άλμπουμ όσο και οι συνθέσεις. Στο πλαίσιο αυτό, πώς φαντάζεσαι τα νέα τραγούδια να εκτελούνται ζωντανά;
Νομίζω ότι με κάθε δίσκο των Gang Of Four το τελικό αποτέλεσμα είναι σαν ένα γάμο μεταξύ του τραγουδιού και της παραγωγής. Μερικές φορές είναι δύσκολο να δούμε πού σταματά η σύνθεση των τραγουδιών και πού ξεκινά ν παραγωγή. Αν και κάθε ήχος έχει σχολαστικά επεξεργαστεί για το άλμπουμ, ήμουνα προσεκτικός ώστε να τον κρατήσω απλό. Στα τελευταία στάδια της παραγωγής διέγραφα μαζικά ηχογραφήσεις για να βεβαιωθώ ότι ο σκελετός των τραγουδιών θα έλαμπε. Αυτά είναι τραγούδια που μπορούν να (και ήδη γίνεται) εκτελούνται χωρίς τέχνασμα.
Έχετε συνδεθεί με συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις. Μήπως αυτό σας ενοχλεί πλέον; Υποστηρίζετε ακόμα τις ίδιες ιδέες και πώς αυτό εκπροσωπείται στους στίχους σας;
Η πολιτική ατζέντα έχει προχωρήσει. Οι πολικότητες υπάρχουν αλλά δεν είναι πάντα η ίδια διάσταση αριστεράς-δεξιάς που ήταν τόσο κραυγαλέα στα τέλη της δεκαετίας του '70 - αρχές του '80. Θα διαπιστώσετε ότι πολλοί από τους στίχους μου είναι πολιτικοί, επειδή είναι χρονογραφήματα της ζωής, όπως βλέποντας έναν τραπεζίτη κοιτάζοντας προς τα κάτω από το γυάλινο πύργο του να προσπαθεί να καταλάβει τι μας παρακινεί να κάνουμε τα πράγματα που κάνουμε. Μου αρέσουν πραγματικά οι Sleater-Kinney, για παράδειγμα, προφανώς όχι ένα ολοκαίνουργιο συγκρότημα, αλλά εξακολουθούν να είναι σχετικά νέες, και η μουσική τους προσέγγιση είναι διαποτισμένη με όλα τα είδη των πολιτικών θεμάτων και με την σεξουαλική πολιτική. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι μουσικοί πρέπει να ανησυχούν λιγότερο για το μαγείρεμα εμπορικών επιτυχιών και θα πρέπει να ενδιαφέρονται λίγο περισσότερο να κάνουν πράγματα που είναι σημαντικά και ριζικά νέα. Φαίνεται πως πολλά νέα συγκροτήματα είναι απρόθυμα να ασχοληθούν με οτιδήποτε έχει να κάνει με την πολιτική. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι πιθανόν να φοβούνται ότι μπορεί να καταλήξουν βαρετοί για το κοινό. Πολλές φορές σκέφτομαι αυτά τα πράγματα είναι μάλλον καθοδηγούμενα από τη μόδα. Η πολιτική δεν φαίνεται να είναι στη μόδα.
Έχεις ακούσει τι συμβαίνει στην Ελλάδα σε σχέση με την πολιτική και με τους Ευρωπαίους «φίλους» μας; Έχεις κάποιο σχόλιο;
Όλος ο κόσμος παρακολουθεί τι συμβαίνει με την Ελλάδα και την ΕΕ! Έχω τεράστια συμπάθεια προς τον ελληνικό λαό και γνωρίζω προσωπικά ορισμένους από τους αριστερούς στην Ελλάδα. Η αίσθησή μου είναι ότι αν αυτό το ευρωπαϊκό σχέδιο είναι να αναπτυχθεί θα πρέπει να είναι πολύ πιο ευέλικτο. Υπάρχουν ταχέως αναπτυσσόμενα κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα σε όλες τις χώρες της ΕΕ, οι οποίοι αμφισβητούν την πορεία που έχει λάβει. Αν υπάρχει μια Grexit, θα υπάρξει τεράστιος βραχυπρόθεσμος πόνος, αλλά ίσως πιο μακροπρόθεσμα τα πράγματα θα μπορούσαν να λειτουργήσουν καλύτερα για την Ελλάδα.
ΣΧΕΤΙΚΑ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
