Gang Of Four

What Happens Next

Membran (2015)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 26/02/2015
Οι Gang Of Four της μετά John King εποχής έχουν λιγότερη κιθάρα και περισσότερο ηλεκτρονικό στοιχείο
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Θα ήταν εύκολο να ανακηρύξουμε το "What Happens Next" ως έναν διαφορετικό δίσκο, μία στροφή στην πορεία των Gang Of Four και άλλα παρόμοια, λόγω της αποχώρησης του μόνιμου μέχρι το 2012 τραγουδιστή John King και την αντικατάστασή του με τον John 'Goaler' Sterry. Και η αλήθεια είναι ότι πολλοί οπαδοί μπορεί να μην μπορούν να φανταστούν το συγκρότημα χωρίς αυτόν και να δυσανασχετούν με αυτόν τον νεαρό που πήρε τη θέση του και είναι πιο τυπικά new wave / post punk από ότι ακόμα και οι πρώτοι τραγουδιστές του είδους ήταν, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο χαρακτήρας του συγκροτήματος έχει ήδη χαθεί πριν φτάσουμε στη φωνή.

Παρότι ως κιθαρίστας θα περίμενε κανείς ότι τώρα που έμεινε μόνος του να ορίζει την τύχη του συγκροτήματος ο Andy Gill θα έδινε σε αυτό το όργανο έμφαση, η κιθάρα στην πραγματικότητα είναι μάλλον απούσα από κάθε πρωταγωνιστικό ρόλο. Κι αν όχι συγκριτικά με τους δύο πρώτους και πιο περίφημους δίσκους τους, ακόμα και συγκριτικά με το "Contnent" του 2011. Το βάρος έχει πλέον πέσει σε electro, industrial ήχους συχνά με χορευτική διάθεση και με αρκετά φορτωμένη παραγωγή. Ρυθμικοί ήταν πάντα οι Gang Of Four ακόμα και funky στοιχεία είχαν εισβάλει στη μουσική τους αλλά ταυτόχρονα ήταν και πιο οργανικοί, πιο ελεύθεροι, χωρίς να χάνουν ευκαιρία να ξεσπάσουν μουσικά σε ένα τραγούδι που τους παίρνει. Και θα τους έπαιρνε σε πολλά στο "What Happens Next".

Γενικότερα με το "What Happens Next" o Andy Gill φαίνεται να ντύνεται περισσότερο παραγωγός παρά μουσικός (στο "Broken Dogs" το ριφάκι της κιθάρας ακούγεται σαν σαμπλάρισμα). Ίσως για αυτό και οι τόσοι καλεσμένοι; Θα ήταν υπερβολή να ειπωθεί ότι το "What Happens Next" είναι ένας δίσκος συμμετοχών σαν αυτούς που διάφοροι «δεινόσαυροι» κυκλοφορούν κατά καιρούς. Ούτε τα ονόματα που συμμετέχουν έχουν το ειδικό βάρος να λογιστούν ως κράχτες και ο Andy Gill μοιάζει ειλικρινής ακόμα και εκ του αποτελέσματος όταν μας λέει ότι απλά οι φωνές κάποιων φίλων ταίριαξαν στη μουσική του.

Η πρώτη ακρόαση του δίσκου λίγο ως πολύ περνάει με αυτές τις σκέψεις και μόνο από τη δεύτερη και μετά αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι τη μουσική και τα τραγούδια για αυτά που είναι. Μερικά από αυτά που ξεχωρίζουν έχουν έναν ελκυστικό badass χορευτικό χαρακτήρα όπως το "England's In My Bones" με την Alison Mosshart των Kills στη φωνή ή μία σκοτεινή, κρύα συναισθηματικότητα όπως το "The Dying Rays" που σχεδόν κάνει τον Andy Gill τον Eno στον Bowie του Γερμανού τραγουδιστή Herbert Grönemeyer. Κι αυτά που δεν ξεχωρίζουν όμως έχουν μία ποιότητα που σαφώς δεν ολισθαίνει σε εύκολες λύσεις.

Παρά τις καλές στιγμές του και τις τίμιες προσπάθειές του όμως, το "What Happens Next" είναι ένας δίσκος που δεν κυλάει με άνεση, μένει μία αίσθηση ότι κάτι του λείπει. Από τη μία αποτελεί μία ιστορική συνέχεια του συγκροτήματος που μοιάζει σαν εξέλιξη σε παράλληλο σύμπαν (θα μπορούσε να είχε συμβεί αλλά δεν συνέβη) που θα τους έφερνε σε κάτι σαν εναλλακτικούς Depeche Mode, από την άλλη δε εκτιμάται και να μπορεί να εμπνεύσει είτε την παλιά είτε την νεότερη γενιά ακροατών του συγκροτήματος.
  • SHARE
  • TWEET