Marillion: «Το prog ως ταμπέλα μπορεί να είναι είτε κομπλιμέντο, είτε προσβολή»

Οι Marillion έχουν κερδίσει τον θαυμασμό του rock κόσμου, όχι μόνο γιατί μετά από τόσα χρόνια συνεχίζουν να δισκογραφούν σε κορυφαίο επίπεδο και να εξελίσσουν τον ήχο τους, αλλά και λόγω του ήθους που επιδεικνύουν τα μέλη της μπάντας και των όσων πρεσβεύουν. Ο κιθαρίστας Steve Rothery αποδείχθηκε ένας εξαιρετικός συνομιλητής, ήρεμος, κατασταλαγμένος στις θέσεις του, αποπνέοντας έναν σεβασμό που σπανίζει στους rock καλλιτέχνες. Μας είπε πολλά ενδιαφέροντα πράγματα, τόσο για την μουσική του νέου άλμπουμ, όσο και για το πόσο το Brexit επηρέασε τις ζωές των Βρετανών, αλλά και για το τι θεωρεί πραγματικά προοδευτική μουσική.

Καλησπέρα Steve, πώς είσαι; Είναι χαρά μου που έχω την ευκαιρία να συνομιλώ μαζί σου.

Είμαι καλά, σε ευχαριστώ. Μόλις επέστρεψα από μια εξαιρετική συναυλία στην Ιταλία αυτό το Σαββατοκύριακο, στη Βερόνα...

Ακούγεται ωραίο...

Ναι, ήταν σε ένα ρωμαϊκό αμφιθέατρο, που έβλεπε στο ποτάμι της Βερόνα. Μια εκθαμβωτική τοποθεσία.

Ήδη με κάνει να σκέφτομαι μια εμφάνισή σας στην Ελλάδα σε κάποιον αντίστοιχο χώρο, αλλά εδώ δεν σας έχουμε δει σε μια απλή συναυλία...

(γέλια) Ναι, ειλικρινά, θα θέλαμε πολύ να έρθουμε στην Ελλάδα. Απλά χρειάζεται ένας promoter να μας κάνει μια προσφορά με την οποία δεν θα χάσουμε λεφτά αν έρθουμε εκεί. Θα ήταν υπέροχα, έχω βρεθεί στην Ελλάδα μια φορά και θα ήθελα πολύ να έρθω ξανά για να παίξω εκεί.

Μιας και μιλάμε τώρα γι' αυτό, είστε γνωστοί ως μια «ανορθόδοξη» μπάντα, υπό την έννοια ότι πάντα βρίσκατε νέους τρόπους τόσο για να εκφραστείτε, όσο και για να κυκλοφορήσετε τη μουσική σας. Μήπως μπορούμε να βρούμε κάνα τέτοιο τρόπο για να έρθετε στην Ελλάδα; (γέλια)

Μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσει η χρηματοδότηση της ελληνικής περιοδείας για να σηκώσουμε κάνα λεφτό. Αυτό είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ. Αλλά, ειλικρινά, θα θέλαμε να έρθουμε και να παίξουμε αρκετά σόου στην Ελλάδα αν είναι πιθανό.

Προφανώς και θα ήθελα κι εγώ κάτι τέτοιο. Τώρα, θα ήθελα να σε συγχαρώ για το ότι κυκλοφορείτε έναν ακόμα φανταστικό δίσκο. Μοιάζει να είναι μια πολύ καλή περίοδος για τους Marillion αυτή, ε;

Είναι συναρπαστική περίοδος. Τα πάντα δείχνουν να χτίζονται σωστά για την κυκλοφορία αυτού του δίσκου. Ο θόρυβος που γίνεται στη βιομηχανία για την μπάντα είναι φανταστικός και οι οπαδοί είναι πολύ ενθουσιασμένοι. Μόλις ανακοινώσαμε την νοτιοαμερικανική σύναξή μας στο Σαντιάγκο (σ.σ.: στη Χιλή) τον επόμενη χρονιά, κάτι που σημαίνει πως θα έχουμε τέσσερα Σαββατοκύριακα (σ.σ.: μιλάει για τα περίφημα Marillion weekends) κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του επόμενου έτους. Επίσης, θα ταξιδέψουμε στην Αμερική για την έναρξη της περιοδείας μας εκεί σε μόλις λίγους μήνες από τώρα...

Φαντάζομαι πως πολλοί οπαδοί της περιόδου της δεκαετίας του '80 θα ενοχληθούν από αυτό που θα πω, αλλά θεωρώ ότι οι Marillion βρίσκονται στην καλύτερή τους περίοδο με τις τελευταίες δουλειές τους και με άλμπουμ όπως το "Marbles", το "Sounds That Can’t Be Made" και το καινούργιο. Πώς νιώθεις εσύ σχετικά με αυτό που λέω;

Βασικά, κάθε φορά απλά προσπαθείς να βγάλεις το καλύτερο άλμπουμ που μπορείς... Αλλά, στην προκειμένη περίπτωση νομίζω πως αυτό είναι ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχουμε βγάλει. Πιθανότατα μεταξύ των πέντε, ίσως και των τριών καλύτερών μας και υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτό. Χρειάστηκε πολύ χρόνο για να δημιουργηθεί και κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου η μουσική και οι στίχοι είχαν την δυνατότητα να εξελιχθούν. Και ο Mike Hunter, ο παραγωγός μας, έκανε φανταστική δουλειά στο να επιβλέπει πως αναπτυσσόταν η μουσική. Πρέπει να του αποδώσουμε πολλά εύσημα στην πραγματικότητα. Είναι ο δικός μας George Martin κατά κάποιο τρόπο και νομίζω πως το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας πολύ ολοκληρωμένος δίσκος. Θεωρώ πως είναι δυναμικό μουσικά, πολύ κινηματογραφικό και περιλαμβάνει μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχει γράψει ο Steve. Είμαστε όλοι πολύ ενθουσιασμένοι με αυτό το άλμπουμ.

Ο τίτλος του άλμπουμ είναι αρκετά ιντριγκαδόρικος. Σε ποιον λέτε «να τα γαμήσει όλα και να τρέξει» και για ποιο λόγο;

Χμ, ξέρεις δεν έχει να κάνει με την έννοια του θυμού, έχει να κάνει περισσότερο με την στεναχώρια. Έχει να κάνει με το πώς έχει διαμορφωθεί ο κόσμος, με τους πλούσιους και τις συντεχνίες να εκμεταλλεύονται τον πλανήτη και τους ανθρώπους χωρίς κανένα φόβο για συνέπειες. Οπότε αυτή είναι η οπτική γωνία. Έχει να κάνει με τη στεναχώρια για τα όσα περιμένουμε αυτή την εποχή που ζούμε...

Φαίνεται κιόλας από τον τρόπο που τραγουδάει τον εν λόγω στίχο ο Steve...

Ναι, απολύτως. Κατά κάποιο τρόπο αυτοί οι στίχοι γράφτηκαν πριν δυο-τρία χρόνια και δεν θα μπορούσαν να έρθουν σε πιο κατάλληλη χρονική περίοδο. Είναι σαν τον Νοστράδαμο κάποια θέματα με τα οποία καταπιάνεται ο Steve, όπως η επερχόμενη καταιγίδα και η ανθρωπιστική κρίση. Είναι άβολα ταιριαστά θα μπορούσες να πεις...

Φαντάζομαι πως το χρυσό εξώφυλλο έχει να κάνει με το "The Gold" μέρος του "El Dorado". Θα μπορούσε, όμως, να συνδέεται με τη λέξη «φόβος» και τον τίτλο του άλμπουμ, οποίος εμφανίζεται στο τραγούδι "The New Kings"; Ποια είναι η ιστορία πίσω από το εξώφυλλο;

Και πάλι έχει να κάνει με την απληστία. Με τη θεοποίηση των υλικών αγαθών και των κερδών και με το γιατί κάποιοι δυνατοί και πλούσιοι άνθρωποι τα κατανέμουν έτσι ώστε οι πολυεθνικές εταιρείες να βγάζουν κέρδη και με το γιατί η επιθυμία για κέρδος είναι πάνω από όλα τα άλλα. Θεωρήσαμε πως θα είναι μια πολύ δυνατή εικόνα και όντως φαίνεται πως κάνει εντύπωση. Αυτήν την περίοδο σχεδιάζουμε το merchandising για την περιοδεία στην Αμερική τον επόμενο μήνα και βγαίνει πολύ ωραίο. Ξέρεις οι αφίσες και όλα τα υπόλοιπα. Πρόκειται για μια πολύ δυνατή οπτική ταυτότητα του άλμπουμ.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει μερικά μεγάλα σε διάρκεια τραγούδια. Νιώθετε πιο άνετα όταν έχετε όση ώρα χρειάζεται για να αναπτύξετε τις ιδέες σας σε ένα μόνο τραγούδι;

Ναι, δεν ξέρω πώς προκύπτει αυτό. Μάλλον δυσκολευόμαστε να γράψουμε σε επιμέρους κομμάτια. Πάντα έλεγα πως τα μεγάλα τραγούδια είναι διαφορετικά όπως είναι μια μικρή ιστορία από μια νουβέλα. Μπορείς να εξερευνήσεις τόσα πολλά περισσότερα θέματα, τόσο στιχουργικά, όσο και μουσικά όταν έχεις τον χρόνο που θες. Είναι πιο κινηματογραφικό, όπως ανέφερα και πιο πριν, το να έχεις αυτό το ταξίδι κατά τη διάρκεια ενός τραγουδιού. Θεωρώ πως είναι η φυσιολογική διάρκεια γι' αυτού του είδους τα κομμάτια. Δεν γράφονται με σκοπό να είναι μεγάλα σε διάρκεια ή prog ή οτιδήποτε άλλο, απλά έτσι εξελίσσεται η μουσική. Αυτές οι διάρκειες έμοιαζαν να λειτουργούν καλά.

Πίσω στους στίχους του "El Dorado" σε ένα σημείο λέει «τα χρώματα της σημαίας που κυματίζουμε, πότε θα γίνουν το κόκκινο του αίματος ξανά;» και σε ένα άλλο σημείο λέει «οι τρελοί λένε πως ακούνε φωνές, ο Θεός τους λέει τι να κάνουν. Θεωρείς το τρίπτυχο «Θεός-Σημαία-Χρυσός» ως πηγή για την κατάσταση του κόσμου σήμερα;

(γελώντας) Βασικά, ναι, πάντα είχε να κάνει με την θρησκεία και την πολιτική. Τι να σου πω, ο καθένας έχει μια προσωπική γνώμη γύρω από τι προκαλεί τα δεινά αυτού του κόσμου και όταν αναφέρεσαι σε Θεούς, οφείλεις να είσαι πολύ προσεκτικός, ώστε να μην φτάσεις στο να κηρύττεις την προσωπική σου άποψη. Ειδικά η θρησκεία είναι ένα πολύ προσωπικό θέμα και παρόλο που είμαι άθεος σέβομαι τα δικαιώματα των ανθρώπων και τα πιστεύω τους, οπότε δεν θα ήθελα να εκφραστώ για το αν η θρησκεία είναι ή δεν είναι υπεύθυνη για όλα τα κακά αυτού του κόσμου. Παρ' όλα αυτά, θεωρώ πως ο φανατισμός και ο εξτρεμισμός οποιασδήποτε θρησκείας αποτελούν μια πολύ επικίνδυνη και θλιβερή πλευρά του κόσμου.

Επίσης, σκεφτόμουν ότι η όλη ιστορία του Brexit επηρέασε τη θεματολογία του άλμπουμ και ειδικά του "El Dorado". Όντας περιοδεύοντες μουσικοί πως αισθάνεστε για το Brexit και πόσο σας επηρεάζει;

Ξέρεις, όλοι ξυπνήσαμε τρομοκρατημένοι με τα πρωινά νέα εκείνης της Παρασκευής. Όχι μόνο για τους εαυτούς μας, αλλά και για τα παιδιά μας. Ξέρεις πως θα επηρεάσει τη ζωή σου, θα κάνει τις ζωές μας πιο δύσκολες. Και έχεις την αίσθηση ότι τα κουτσομπολίστικα μέσα δημοσίευαν τα ψέματα τα οποία επηρέασαν τη γνώμη αρκετά ώστε να μας οδηγήσουν σε αυτό που συνέβη. Και τότε, όλες οι υποσχέσεις ξαφνικά χάθηκαν μετά το αποτέλεσμα και αυτοί που ήταν υπεύθυνοι για την πρόκληση αυτού του χάους παραιτήθηκαν και εμείς μείναμε με αυτήν την κατάσταση. Οκ, η πλειονότητα ψήφησε υπέρ του Brexit, αλλά δεν ξέρω κανέναν που πραγματικά να το θεωρεί καλή ιδέα. Ίσως να έχει να κάνει με τους ανθρώπους που γνωρίζω, αλλά είναι κάτι πολύ στενάχωρο. Όλοι μας, μας βλέπουμε σαν μέρος της Ευρώπης και έτσι θέλουμε να παραμείνει. Ειδικά για τα πιο φτωχά μέρη της χώρας που ψήφισαν υπέρ του, ήταν μια ψήφος αντίδρασης, ακόμα κι αν οι άνθρωποι που ψήφιζαν δεν καταλάβαιναν τι ακριβώς παίζει. Βασικά, είναι ένα τεράστιο μπλέξιμο...

Για να το ελαφρύνω λίγο, είναι και μια ανακούφιση για εμάς τους Έλληνες το να ξέρουμε ότι δεν έχουμε μόνο εμείς τόσο κακούς πολιτικούς...

Ναι, ναι (γέλια). Είναι ένα στενάχωρο γεγονός πάντως αυτό. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι πολιτικοί στον κόσμο.

Τώρα, όσον αφορά στο "The Leavers", πρέπει να απευθύνεται σε ανθρώπους σαν κι εσάς που λόγω της φύσης της δουλειάς σας πρέπει να αφήνετε το σπίτι, την οικογένεια, τους φίλους και τα αγαπημένα πρόσωπα όλη την ώρα. Γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο όσο περνάνε τα χρόνια ή μήπως η επιστροφή σε μια πιο «κανονική» ζωή είναι τελικά πιο δύσκολη μετά από τόσα χρόνια συνεχών ταξιδιών;

Βασικά, δεν περιοδεύουμε ούτε καν κοντά στο πόσο περιοδεύαμε κάποτε. Θέλω να πω, κατά την περίοδο της επιτυχίας του "Misplaced Childhood" ήμασταν στον δρόμο συνεχόμενα επί ενάμιση χρόνο. Αυτό σου αλλάζει λίγο την αντίληψη περί κανονικής ζωής. Πλέον, είμαστε καλοί στο να προσαρμοζόμαστε, αλλά είμαι 37 χρόνια σε αυτήν την μπάντα και θα βοηθούσε μια αλλαγή. Το συνεχές ταξίδι είναι περίεργος τρόπος ζωής. Είναι φοβερό το να δημιουργείς μουσική για την οποία είσαι υπερήφανος και να έχεις την ευχαρίστηση να την παίζεις μπροστά σε ένα κοινό, λαμβάνοντας την απίστευτη ενέργεια που σου δίνει. Αλλά σε κάνει κάπως δυσλειτουργικό ως άνθρωπο αφού δεν σου επιτρέπει να αναπτυχθείς. Ακόμα κι αν δεν τρελαθείς τελείως, μπορεί να γίνεις λίγο εκκεντρικός. Αλλά, νομίζω πως κρατιόμαστε καλά, βάσει του πόσο σώφρονες είμαστε.

Στο προηγούμενο άλμπουμ είχατε το καταπληκτικό "Gaza" στο οποίοι προσπαθήσατε να προσεγγίσετε από μια ανθρωπιστική πλευρά το πρόβλημα που υπάρχει στην εν λόγω περιοχή, αφού πρώτα συνομιλήσατε με αρκετούς ντόπιους. Το παρακολουθείτε ακόμα το θέμα στην Γάζα; Πώς βλέπεις τα πράγματα να εξελίσσονται εκεί;

Νομίζω πως ο Steve είναι ο κατάλληλος να απαντήσει αυτό το ερώτημα. Προσωπικά παρακολουθώ το θέμα περιστασιακά, μόνο όταν εμφανίζεται στους τίτλους ειδήσεων. Αν δεν κάνεις ενεργή έρευνα και δεν παρακολουθείς websites που κάνουν ακριβή ανταπόκριση του ποια είναι η τρέχουσα κατάσταση, σου ξεφεύγει λίγο το θέμα. Είμαι σίγουρος πάντως πως είναι ακόμα δραματική η κατάσταση εκεί. Έχω την αίσθηση πως όλα τα άλλα συμβάντα στον κόσμο έχουν αποσπάσει την προσοχή από εκεί και πρέπει να γίνει κάτι τρομερό και φοβερό για να το δεις στις ειδήσεις.

Όμως, αυτό που μπορείς να κάνεις όταν γράφεις ένα τραγούδι σαν και αυτό είναι να προσπαθήσεις να επισημάνεις την παράνοια του θέματος από μια ανθρωπιστική πλευρά. Αλλά και πάλι με θέματα πολιτικής οφείλεις να είσαι προσεκτικός, λόγω των αντιδράσεων που θα προκαλέσουν. Όταν πρωτοβάλαμε το τραγούδι στο YouTube οι αντιδράσεις από τα δυο στρατόπεδα κατέληξαν σε έναν μικρόκοσμο του ίδιου του μέρους όπου κανείς δεν έμπαινε στη διαδικασία να προσπαθήσει να δει την οπτική γωνία του άλλου. Ξέρεις, ήταν πολύ μαύρο ή άσπρο η όλη κατάσταση, πολύ θλιβερό και στενάχωρο το να βλέπεις όλα αυτά τα σχόλια πριν τα κλειδώσουμε στο YouTube. Το πόσο μπορείς να επηρεάσεις το να αλλάξουν κάποια πράγματα μέσω της μουσικής είναι συζητήσιμο, αλλά σίγουρα δεν κάνει κακό το να επισημαίνεις τέτοια θέματα αν έχεις τη δύναμη.

Τώρα, μέσα στο 2017 - όπως ανέφερες και νωρίτερα - θα πραγματοποιηθούν τέσσερα "Marillion Weekends" σε Ολλανδία, Πολωνία, Αγγλία και Χιλή. Για όλους εμάς που δεν είχαμε ποτέ τη δυνατότητα να παρευρεθούμε μοιάζει κάτι το ονειρικό όλο αυτό. Περιέγραψε μας την εμπειρία αυτού το event και τι σημαίνει για εσάς.

Βασικά, είναι φανταστικά! Ειδικά το αυθεντικό στην Ολλανδία! Κι όταν λέω αυθεντικό εννοώ ότι είναι το κύριο συνέριο για τα τελευταία τρία χρόνια, με 3.000 οπαδούς των Marillion να πετάνε από όλες τις γωνίες του πλανήτη. Κυριολεκτικά, γιατί έρχονται από την Αυστραλία, την Ιαπωνία, τη Νότια Αμερική, τη Ρωσία...

Συναθροίζονται όλοι και καταλαμβάνουμε τα κεντρικά πάρκα. Είναι σαν μέρος διακοπών, στο οποίο στήνουμε την τεράστια τέντα μας με την παραγωγή, τα φώτα και τα ηχητικά και μετατρέπεται σε ένα «χωριό των Marillion» για όλη τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου. Οπότε, όπου και να πας βλέπεις οπαδούς των Marillion! Το κοινό που έρχεται έχει φοβερό πάθος για τη μουσική, είναι πιθανότατα το καλύτερο κοινό για το οποίο μπορείς να παίξεις. Επίσης, δημιουργούνται φιλίες, ο κόσμος παρτάρει όλο το βράδυ και είναι μια απίστευτη εμπειρία. Θέλω να πω πως πέρα από τη μουσική, γνωρίζεται κόσμος, αρραβωνιάζονται και παντρεύονται μετά το συνέδριο και είναι γενικά μια φοβερή κατάσταση.

Μάλιστα. Τώρα, ήθελα να σε ρωτήσω για όλες τις άλλες ασχολίες που όλοι έχετε πέραν των Marillion. Εσύ κυκλοφορείς σόλο δουλειές, ο Steve Hogarth δουλεύει με τον Richard Barberi, ο Peter παίζει και με τους Transatlantic κατά καιρούς. Πώς τα ισορροπείτε όλα αυτά;

Κοίτα, είναι περιορισμένες οι στιγμές στην καριέρα μας όπου υπάρχει η δυνατότητα να βρεις τον χρόνο για ένα σόλο άλμπουμ. Οπότε πιάνεις αυτές τις ευκαιρίες είτε για να γράψεις και να ηχογραφήσεις, είτε για να παίξεις ζωντανά. Για παράδειγμα στις αρχές του επόμενου χρόνου, τον Ιανουάριο, ο Pete θα πάει διακοπές για δυο εβδομάδες. Οπότε θα δώσω κάποιες σόλο συναυλίες σε Γερμανία, Ολλανδία και στο Ηνωμένο Βασίλειο αυτές τις δυο εβδομάδες, ενώ μετά ο Pete θα πάει να παίξει στην "Cruise Of The Edge", οπότε ελπίζω να δώσω κάποια show στην Ιταλία. Γενικά, αρπάζεις όποιες ευκαιρίες δοθούν και επίσης πρέπει να έχεις κατανοητική σύζυγο (γέλια)...

Έχεις ακούσει καθόλου από το υλικό των άλλων μελών στις δραστηριότητές τους εκτός των Marillion;

Ναι, έχω δει κάνα δυο φορές τον Pete να παίζει με τους Transatlantic, έχω δει μερικές σόλο εμφανίσεις του Steve, καθώς τόσο την μπάντα του Willy όσο και το πιανιστικό σόλο show του. Είναι καλό να υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλο Ο Mark κι ο Peter έχουν παρευρεθεί σε σόλο εμφανίσεις μου, το ίδιο κι ο Ian νομίζω. Το να κάνεις πράγματα εκτός μπάντας νομίζω ότι βοηθάει την όλη κατάσταση καθώς μερικές φορές γράφεις μουσική που δεν χρησιμοποιείται και σε ενοχλεί αυτό. Βοηθάει το να έχεις μια εκτόνωση για όλες τις υπόλοιπες ιδέες που έχεις.

Οι Marillion θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως πρωτοπόροι σε πολλά θέματα και ένα εκ των πιο επιτυχημένων τέτοιων περιπτώσεων είναι το crowdfunding. Πόσο δύσκολο είναι τελικά για μια μπάντα να χρηματοδοτήσει τα ίδια της τα άλμπουμ και πώς βλέπεις όλη αυτή τη διαδικασία να εξελίσσεται;

Βασικά, οφείλεις να κρατάς επαφή με την οπαδική σου βάση. Πρέπει να έχεις έναν καλό αριθμό οπαδών στη βάση αυτή, τουλάχιστον δυο χιλιάδες ανθρώπους και έπειτα να χρησιμοποιείς το email, τα social media και ιδιαίτερα το facebook που είναι πολύ σημαντικό αυτήν την εποχή. Αν μπορείς να δημιουργήσεις το συναίσθημα μιας κοινότητας μεταξύ της οπαδικής σου βάσης, τότε αυτοί πολύ πιθανόν να μπορούν να σε βοηθήσουν. Το θέμα με την αυτοχρηματοδότηση των δίσκων σου είναι μια ευλογία, αλλά πρέπει να είσαι πολύ-πολύ τυχερός για να βγάλεις αρκετά έσοδα από τη δημιουργία ενός δίσκου για να χρηματοδοτήσεις τον επόμενο. Με το crowd funding αν από τους δυο χιλιάδες οπαδούς ο καθένας δώσει 15 ευρώ, έχεις το απαραίτητο budget για τον πρώτο δίσκο, οπότε είναι ένα καλό εργαλείο και μικρές και μεσαίες ανεξάρτητες μπάντες.

Τώρα θα ήθελα να σε ρωτήσω την άποψή σου για τους Gazpacho, μια μπάντα που ξεκίνησε τιμώντας τους Marillion και πλέον στέκεται στα δικά της πόδια. Αν δεν κάνω λάθος διατηρείτε φιλικές σχέσεις...

Ναι, είναι υπέροχοι τύποι...

Και πώς σου φαίνεται η μουσική τους;

Ξέρεις, έχω ήδη παίξεις σε ένα από τα άλμπουμ τους, κάνοντας μια guest εμφάνιση σε ένα τραγούδι μέσα από αυτό. Θεωρώ πως είναι πολύ ταλαντούχοι, έχουν πολύ καλή χημεία και είναι πάντα χαρά μου να τους βλέπω...

Καθώς ο όρος progressive μοιάζει να είναι ελκυστικός αυτές τις ημέρες, θεωρείς τους Marillion μέρος αυτής της prog κοινότητας;

Εξαρτάται από το πώς αντιλαμβάνεσαι το prog. Βλέπεις το prog ως ταμπέλα θα μπορούσε να είναι είτε κομπλιμέντο, είτε προσβολή, ανάλογα με το ποιος το λέει και σε τι πλαίσιο. Μπορεί να είναι μεγάλο ραβδί που σε βαράει στο κεφάλι ή μπορεί να είναι παράδειγμα τεμπέλικης δημοσιογραφίας. Άλλες φορές είναι απλά ένας τρόπος να προσπαθήσεις να περιγράψεις μια γενική περιοχή της μουσικής. 

Για εμένα το πραγματικό prog είναι μουσική χωρίς όρια και κανόνες. Έχει να κάνει με την ελευθερία. Δεν έχει να κάνει με το να παίζεις λες και είχες κλειδωθεί τα τελευταία δέκα χρόνια σε ένα δωμάτιο ακούγοντας τα άλμπουμ των Genesis.Έχει να κάνει με την ελευθερία του να αναμιγνύεις διαφορετικές επιρροές και στυλ και να δουλεύεις έξω από προκαθορισμένες ή συμβατικές δομές σύνθεσης τραγουδιών. Αυτό είναι το πραγματικό prog.

Έχεις ακούσει κάποιον νεότερο καλλιτέχνη που είχε αυτή την καλλιτεχνική/δημιουργική ελευθερία για την οποία μιλάς;

Υπάρχουν μερικοί σπουδαίοι καλλιτέχνες στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μπάντες σαν τους Big Big Train και τους Panic Room και ο καλός φίλος του Mike και κιθαρίστας ο Dave Foster. Το τελευταίο του σόλο άλμπουμ ήταν ένα όνειρο, πολύ δυνατό. Νομίζω πως πολλές μπάντες γράφουν ενδιαφέρουσα μουσική. Απλά, δεν καλύπτεται από τα mainstream μέσα. Μόνο περιοδικά σαν το Prog και περιστασιακά σταθμοί σαν το Total Rock Radio στο Λονδίνο, ίσως την παίξουν.

Τελευταία ερώτηση. Στο "White Paper" υπάρχει ένας στίχος που λέει "I used to be centre stage, time I should act my age". Ελπίζω να μην υπονοεί ότι οι Marillion σκοπεύουν να χαλαρώσουν ή ακόμα περισσότερο να σταματήσουν...

Όχι, έχει να κάνει περισσότερο με το να έχεις ένα νεαρό παιδί και να συνειδητοποιείς ότι το νεαρό παιδί είναι το κέντρο της προσοχής του συντρόφου σου, αυτό που κάποτε ήσουν εσύ.

Και πάλι, να σε ευχαριστήσω γι' αυτήν την κουβέντα και ελπίζω να καταφέρουμε να σας δούμε στην Ελλάδα. Ξέρω πως πολύς κόσμος το εύχεται...

Ελπίζω να τα καταφέρουμε. Θα ήθελα πολύ να έρθουμε εκεί.

Διαβάστε εδώ την κριτική του δίσκου "F.E.A.R" από τον Πάνο Παπάζογλου.