«A Buyer's Guide»: Chris Cornell

Οδηγός δισκογραφίας για μια από τις σπουδαιότερες φωνές της rock μουσικής

Από τον Χρήστο Καραδημήτρη, 27/02/2014 @ 11:46

Ο Chris John Boyle επέλεξε να γίνει διάσημος σε όλο τον κόσμο με το επώνυμο της μητέρας του και αναδείχθηκε σε μια από τις σπουδαιότερες φωνές της rock μουσικής.

Η σταδιοδρομία του είναι συνυφασμένη με τους σπουδαίους Soundgarden, τους οποίους ίδρυσε και οδήγησε σε δυσθεώρητα καλλιτεχνικά και εμπορικά ύψη. Το 1984 ξεκίνησε ως τραγουδιστής και drummer της μπάντας, αλλά άμεσα άφησε τη θέση πίσω από το drum kit για να επικεντρωθεί στα φωνητικά. Μέσω της Sub Pop, οι Soundgarden κυκλοφόρησαν δύο EP ("Screaming Life" και "Fopp"), ενώ το 1988 κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους "Ultramega OK", το οποίο έλαβε και υποψηφιότητα για καλύτερο metal άλμπουμ δύο χρόνια αργότερα, στη γενική σουρεαλιστική λογική του θεσμού. Ως φυσιολογικό επακόλουθο, έγιναν η πρώτη μπάντα από την αναδυόμενη τότε σκηνή του grunge που υπέγραψε σε πολυεθνική εταιρεία κυκλοφορώντας το "Louder Than Love" το 1989. Ο ήχος της μπάντας ακόμα ήταν αρκετά ωμός και τραχύς, φέρνοντας  στο νου μια περίεργη μίξη Sabbath και Stooges, αλλά με έναν πολύ πιο ταλαντούχο τραγουδιστή. Το 90% της μουσικής προερχόταν από τον Chris Cornell και όπως χαρακτηριστικά είχε δηλώσει ο (πάντα εκκεντρικός) κιθαρίστας Kim Thayil ήθελαν να ακούγονται «like Black Sabbath, without the parts that suck» (αμετάφραστο)...



Το 1991 ήταν η breakthrough χρονιά του Seattle και των Soundgarden, αλλά πριν την απογείωση υπήρξε η τραγωδία, το σημείο μηδέν, που εν πολλοίς καθόρισε τον ήχο, το ύφος και την εξέλιξη της σκηνής. Ο αδελφικός φίλος του Cornell, συγκάτοικός του και frontman των Mother Love Bone, Andrew Wood, τον Μάρτιο του 1990 δεν επανήλθε ποτέ από μια υπερβολική δόση ηρωίνης. Ο Cornell απευθύνθηκε στους Stone Gossard και Jeff Ament των Mother Love Bone και τίμησαν τη μνήμη του, μέσω του one off project Temple Of The Dog, που πέραν της ανυπέρβλητης μουσικής και συναισθηματικής αξίας, υπήρξε και ο προπομπός των Pearl Jam.

Το "Badmotorfinger" υπήρξε το άλμπουμ που έβαλε πραγματικά στο mainstream τους Soundgarden, αλλά η απογείωση ήρθε με το "Superunknown" τρία χρόνια αργότερα, κυρίως φυσικά λόγω του "Black Hole Sun", ένα τραγούδι που στις Ηνωμένες Πολιτείες χτυπάει το "Smells Like Teen Spirit" σε δημοτικότητα. Δυο χρόνια μετά, τα μέλη της μπάντας είχαν αλλάξει πολύ, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε μουσικό επίπεδο κάτι που αντανακλάται σε ένα διαφορετικό -αλλά αντίστοιχα απαράμιλλης ποιότητας- άλμπουμ σαν το "Down On The Upside", το οποίο όλα έδειχνα ότι θα αποτελούσε το κύκνειο άσμα της μπάντας, καθώς ένα χρόνο μετά, το 1997, η μπάντα ανακοίνωσε τη διάλυσή της.

Αν και ποτέ δεν παρασύρθηκε όσο άλλοι συντοπίτες του από τις καταχρήσεις, δεν τις απέφυγε, κάτι που έγινε πιο εμφανές τα επόμενα χρόνια, όταν κι αποφάσισε να συνεχίσει ως solo καλλιτέχνης, κυκλοφορώντας το αξιοπρεπέστατο "Euphoria Morning", πριν ξαναμπεί στον κόσμο της δημοσιότητας με το supergroup των Audioslave...



Ένα άλλο μεγαθήριο της σύγχρονης rock μουσικής, οι Rage Against The Machine τράβαγαν τα δικά τους ζόρια, καθώς ο (άλλος ιδιόρρυθμος από εκεί) τραγουδιστής τους Zack De La Rocha είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει τη μπάντα, η οποία αναζητούσε τραγουδιστή για νέες περιπέτειες. Το deal το έκλεισε ο «πανταχού παρών και τα πληρών» της μουσικής βιομηχανίας Rick Rubin, που πρότεινε τον Cornell και ανέλαβε την καλλιτεχνική επίβλεψη της συνεργασίας, ως... παραγωγός. Το πρώτο άλμπουμ των Audioslave έσκασε σαν ενεργειακή βόμβα, αν και πολλοί δεν καλοείδαν το γεγονός πως ο μεν Cornell είχε απολέσει την «ψαγμενιά» των Soundgarden, οι δε Rage Against The Machine το επαναστατικό στοιχείο. Εμπορικά, σημείωσε σημαντική επιτυχία και η συνέχεια είδε τη μπάντα να βγάζει δύο ακόμα αξιοπρεπέστατα άλμπουμ, αν και κατώτερα του ντεμπούτου. Το πρόβλημα, όμως, ήταν ότι ο Cornell ήταν στη φάση των εξαρτήσεων, κάτι που είχε και σημαντικό αντίκτυπο στη φωνή του, ειδικά στις ζωντανές εμφανίσεις, όπου τα περισσότερα τεκμήρια δεν συνάδουν με τα standards που ο ίδιος είχε θέσει.

To 2006 o Cornell είχε την τύχη να αναλάβει τη σύνθεση του επίσημου τραγουδιού για την νέα ταινία του James Bond, "Casino Royale", με το "You Know My Name" να δικαιώνει την προσπάθεια, βγάζοντας από το λήθαργο τις βλέψεις για προσωπική καριέρα και την εισβολή σε πιο mainstream μουσικά μονοπάτια. Έτσι, αποχώρησε από τους Audioslave και κυκλοφόρησε ένα μέτριο προσωπικό άλμπουμ, το "Carry On" από το οποίο έχει μείνει ουσιαστικά μόνο η συγκλονιστική διασκευή στο "Billy Jean" του Michael Jackson.

Όμως το ναδίρ ήρθε το 2009 όταν ο Cornell αποφάσισε να συνεργαστεί με τον μουσικό παραγωγό Timbaland και να κυκλοφορήσει ένα dance-pop-ηλεκτρονικό άλμπουμ, που αποτελεί μια από τις χειρότερες καλλιτεχνικές επιλογές στην ιστορία της μουσικής. Η σκληρές κριτικές που δικαίως έλαβε ίσως έπαιξαν το ρόλο τους στο να αναθεωρήσει κάποια πράγματα...



...Έτσι την πρωτοχρονιά του 2010 οι Soundgarden ανακοίνωσαν την επιστροφή τους και μάλιστα πέραν από πάρα πολλές συναυλίες κυκλοφόρησαν κι ένα εξαιρετικό άλμπουμ, όπως το "King Animal", που επανατοποθετηθεί τον Cornell και τα πράγματα στη σωστή τους θέση και διάσταση. Παράλληλα, στα κενά των Soundgarden διατηρεί την προσωπική του καριέρα μέσω ακουστικών συναυλιών, που αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο την ερμηνευτική του ικανότητα, ενώ δείχνει να έχει ανακτήσει πλήρως το τεράστιο εύρος της φωνής του, εντυπωσιάζοντας με αυτό που παρουσιάζει.

Σε προσωπικό επίπεδο, είναι παντρεμένος με την Έλληνο-Αμερικανίδα Βίκυ Καραγιάννη, μέσω της οποίας έχει προκύψει και το κουμπαριλίκι με την Άννα Βίσση, ενώ επισκέπτεται πολύ συχνά την χώρα μας με την οικογένειά του, δυστυχώς, όμως, όχι για να τον δούμε ζωντανά.

Αναζητώντας κανείς δηλώσεις μερικών εκ των πιο σπουδαίων προσωπικοτήτων στην ιστορία της rock μουσικής, καθώς και διακρίσεις που έχει λάβει σε διάφορες ανά τον κόσμο λίστες με τους πιο σημαντικούς / καλύτερους ερμηνευτές, θα αντιληφθεί πως ο Chris Cornell χαίρει καθολικής αποδοχής ως μια από τις σπουδαιότερες φωνές όχι μόνο της σύγχρονης, αλλά όλης της ιστορίας της rock μουσικής.

Και η ιστορία συνεχίζει να γράφει...
 

Buy Or Die
Temple Of The Dog - Temple Of The Dog
A&M (1991)

Υπήρχε μια φυσιογνωμία στο Seattle τω καιρώ εκείνο, που ήταν ιδιαίτερα ταλαντούχα και αποδεκτή από όλους. Ο Andrew Wood ήταν ο frontman των Mother Love Bone, της μπάντας που είχε με τους Stone Gossard και Jeff Ament, ενώ παράλληλα ήταν συγκάτοικος και κολλητός φίλος του Chris Cornell. Όταν η ηρωίνη έκοψε το νήμα της ζωής του πρόωρα, ο Cornell απευθύνθηκε στους Gossard και Ament για να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ φόρο τιμής στον Wood. Ο πρώτος έφερε τον Matt Cameron στα τύμπανα κι οι άλλοι δύο τους Mike McCready (κιθάρα) και Eddie Vedder (backing vocals), με τους οποίους ετοίμαζαν την επόμενη μπάντα τους, τους Pearl Jam. Οι περισσότερες συνθέσεις ανήκουν στον Cornell που με τις ερμηνείες του καθηλώνει και το Temple Of The Dog αποτελεί το ορόσημο του τέλους της αθωότητας της μουσικής για τη δεκαετία του '90. Δεν υπάρχουν πολλοί δίσκοι στην ιστορία της μουσικής με τόσο συναίσθημα αποτυπωμένο μέσα τους.
Soundgarden - Superunknown
A&M (1994)

Παρά την επιτυχία του "Badmotorfinger" που μεγάλωσε πολύ τους Soundgarden, ο πολύς κόσμος συνέχισε να τους θεωρεί «πολύ heavy» και πολύ «δύσκολους». Παραδόξως, τον πολύ κόσμο τον κέρδισαν τελικά με ένα άλμπουμ που είναι και «βαρύ» και «δύσκολο», αλλά ταυτόχρονα και τέλειο. Το "Superunknown" άλλαξε το status της μπάντας από απλώς επιτυχημένη σε σούπερ σταρ και τους καθιέρωσε μεταξύ των σπουδαιότερων της εποχής τους. Αναλογιστείτε τους στίχους και το video του "Black Hole Sun" και θα πρέπει να απορήσετε πως κατάφερε μια μπάντα με τόσους λίγους συμβιβασμούς να κερδίσει τόσα πολλά. Οι ερμηνείες και οι στίχοι του Cornell σε τραγούδια όπως το "The Day I Tried To Live" και το "Fell On Black Days" είναι ξυράφι, ενώ η μουσική είναι τόσο όμορφα εγκεφαλική, ακόμα και στις πιο απλές του στιγμές του άλμπουμ που προκαλεί... μουσικά εγκεφαλικά.
 
Must Have
Soundgarden - Badmotorfinger
A&M (1991)

Στο δεύτερο άλμπουμ τους σε πολυεθνική εταιρεία και πρώτο με τον Ben Shepherd στο μπάσο, ήρθε η απογείωση των Soundgarden. Αρχικά, έμεινε λίγο στη σκιά των "Nevermind" και "Ten" που κυκλοφόρησαν εκείνη την χρονιά, αλλά ήταν σαφώς πιο βαρύ, πιο πολύπλοκο και πιο δύσκολο άκουσμα, απευθυνόμενο αρκετά περισσότερο στο ακροατήριο του heavy metal, ελέω των πολλών Sabbathικών επιρροών. Παίρνεις το riff του "Outshined" και κάνεις ακόμα και τον Tony Iommi να ζηλέψει. Βάζεις τα "Rusty Cage" και "Jesus Christ Pose" και φτιάχνεις μια νέα σχολή στο songwriting της rock μουσικής. Στο "Slaves & Bulldozers" κάνεις άκρη μη σε πατήσει αυτό που έρχεται κατά πάνω σου και στο "Room A Thousand Years Wide" κολλάς με τα σαξόφωνα. Και μέσα σ' όλα, έχεις ένα Cornell χωρίς μπλούζα, με μαλλούρα, μαύρο κολλητό τζιν και μποτάκια να καθιστά σαφές πως είναι το επόμενο αυθεντικό rock icon.
Soundgarden - Down On The Upside
A&M (1996)

18 χρόνια μετά την κυκλοφορία του "Down On The Upside" δεν πρέπει να υπάρχει οπαδός της rock μουσικής που να αμφισβητεί την αξία και την ποιότητά του. Όχι πως υπήρχαν και πολλοί το 1996, αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι οι αλλαγές δεν είναι το φόρτε των οπαδών ενός rock συγκροτήματος. Οι Soundgarden ελάφρυναν αισθητά τον ήχο τους και κατάφεραν από την τέλεια μετεξέλιξη των Black Sabbath να ακούγονται ως η τέλεια μετεξέλιξη των Led Zeppelin. Πρόκειται για ένα εσωστρεφές άλμπουμ, ακόμα και για τα δεδομένα της μπάντας, με 16 τραγούδια άφταστης ποιότητας, χωρίς μια μέτρια στιγμή. Το "Burden In My Hand" αποτελεί μια από τις καλύτερες συνθέσεις της μπάντας, τα "Pretty Noose" και "Blow Up The Outside World" επίσης ανήκουν σε αυτές και με τραγούδια σαν το "Zero Chance" ο Cornell χτίζει δικαίως τον μύθο γύρω από το όνομά του.
 
Other Essentials
Audioslave - Audioslave
Epic (2002)

Τα supergroup είναι ευχή και κατάρα. Κουβαλούν την συνένωση οπαδικών βάσεων από τη μια πλευρά, αλλά και τις εξαρχής υψηλές απαιτήσεις από την άλλη. Έχουμε δει από απαράδεκτες συμπράξεις, μέχρι μαγικά αποτελέσματα, όμως οι Audioslave είναι μια περίεργη περίπτωση που πέρασε από τον ενθουσιασμό, στην απαξίωση και τελικά στην αναγνώριση. Πολλοί ακόμα δεν έχουν αποφασίσει τι πραγματικά πιστεύουν για την σύμπραξη του Chris Cornell με το μουσικό τμήμα των Rage Against The Machine, αλλά το γεγονός είναι πως ακόμα και σήμερα το ντεμπούτο άλμπουμ που παρουσίασαν μπορεί να σου ταρακουνήσει συθέμελα τον κόσμο με τη δύναμη και τα τραγούδια του. Οι Morello / Commerford / Wilk έφεραν τη δύναμη της απλότητας και το groove, ενώ ο Cornell το γρέτζο και τους θολούς στίχους. Τραγούδια σαν τα "Show Me How To Live", "Like A Stone" και "I Am The Highway" αποτελούν αδιάψευστα τεκμήρια πως η ένωση δυνάμεων ήταν επιτυχής.
Audioslave - Out Of Exile
Interscope (2005)

Όπως συνήθως συμβαίνει σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, το επόμενο άλμπουμ μιας πολύ καλής δουλειάς κεφαλαιοποιεί την μεταχρονολογημένη επιτυχία του προκατόχου του και κάπως έτσι το "Out Of Exile" βρέθηκε απευθείας στο νο.1 του Billboard. Δεν είναι στα ίδια επίπεδα με το "Audioslave", αλλά είναι πολύ μεστό, προσφέροντας όμορφα radio-friendly hitάκια, όπως τα "Be Yourself" και "Doesn't Remind Me". Στην πραγματικότητα, όμως, είναι συνθέσεις σαν το "#1 Zero" που δείχνουν τις δυνατότητες που είχε η συνεργασία του Cornell με τον Morello και την παρέα του. Μπορεί να λείπει το στοιχείο της έκπληξης και της ορμής, αλλά οι Audioslave ακούγονται εδώ περισσότερο σαν μπάντα, παρά σαν συνδυασμός επιμέρους στοιχείων. Επίσης, κάτι μου λέει πως ο ρόλος του Brendan O' Brien στη μίξη ήταν πιο σημαντικός από αυτόν του Rick Rubin στην παραγωγή, του οποίου η συνεισφορά πάντα αποτελεί ένα μυστήριο.
Soundgarden - King Animal
Vertigo (2012)

Η επιστροφή των Soundgarden μετά από 16 χρόνια υπήρξε αποστομωτική. Οι Alice In Chains τρία χρόνια νωρίτερα είχαν αποδείξει ότι στο Seattle κάποια πράγματα δεν πεθαίνουν... ούτε μετά θάνατον, οπότε υπήρχαν αντίστοιχες ελπίδες για επιστροφή κι από αυτό το στρατόπεδο. Μπορεί να μην τα κατάφεραν το ίδιο εντυπωσιακά, αλλά το "King Animal" είναι ένα πραγματικά καλό άλμπουμ, που αξίζει να φέρει το όνομα της μπάντας. Τα τελευταία χρόνια οι φωνές που προσπαθούν να ακουστούν σαν τον Cornell όλο πληθαίνουν, ενώ οι μπάντες που τους αναφέρουν ως επιρροή τους είναι πραγματικά πολλές και σπουδαίες, αλλά ποτέ, κανείς δεν κατάφερε να ακουστεί πραγματικά σαν κι αυτούς σε όλη τη διάρκεια της απουσίας τους. Οι ίδιοι, όμως, το κατάφεραν σα να μην πέρασε όλα αυτά τα χρόνια, προσφέροντας τραγούδια σαν τα "By Crooked Steps", "Bones Of Birds", "Taree" και "Rowing" που μόνο αυτοί θα μπορούσαν να συνθέσουν.
 
Nerd Alert
Chris Cornell - Euphoria Morning
Interscope (1999)

Το τι υπήρχε στο κεφάλι του Chris Cornell, όταν έγραφε και κυκλοφορούσε τον πρώτο προσωπικό του δίσκο, μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί από το εξώφυλλο του και μόνο. Χαμένος από τη μια πλευρά, μετά τη διάλυση των Soundgarden, περιποιημένος όμως ως προϊόν της μουσικής βιομηχανίας που τον έσπρωχνε να γίνει επιτυχημένος σόλο καλλιτέχνης, αφού διέθετε τόσο το ταλέντο, όσο και το απαραίτητο παρουσιαστικό. Πρόκειται για ένα άλμπουμ με αρκετά «εύκολη» μουσική για τα δεδομένα του Cornell, ακουστικές κατά βάση συνθέσεις, μελαγχολική ως καταθλιπτική διάθεση, που σε κάποιους μπορεί να μην πει πολλά, αλλά για τους εξαρτημένους από το γρέτζο της φωνής του θα προσφέρει αρκετές όμορφες, εσωστρεφείς ακροάσεις. Το πρώτο single του άλμπουμ "Can't Change Me" προτάθηκε και για grammy, αν αυτό λέει κάτι σε οποιονδήποτε, ενώ ο κανονικός του τίτλος ήταν "Euphoria Mourning" που έχει και περισσότερο νόημα, βάσει του μουσικού περιεχομένου.
 
Only On Discount
Chris Cornell - Scream
Mosley / Suretone (2009)

Το "Scream" είναι ένα εκ των πιο κακόγουστων αστείων στην ιστορία της rock μουσικής. Ο Chris Cornell έχοντας κλείσει το κεφάλαιο των Audioslave και με το "You Know My Name" για το James Bond να γίνεται αρκετά μεγάλη επιτυχία, αποφασίζει να πάει να μπλέξει σε τελείως ξένα νερά και να βγάλει έναν pop-χορευτικό δίσκο με τον guru του ήχου Timbaland. Δεν ξέρω σε ποιον πιστώνεται η ηλίθια αυτή ιδέα, αλλά τόσο η μουσική, όσο κυρίως η όλη αισθητική (στίχοι, videos κλπ) είναι τουλάχιστον απαράδεκτα. Από το όλο ναυάγιο διασώζεται ελάχιστά το "Never Far Away" ενώ προέκυψαν και δυο καλά. Το ένα είναι ότι στα sessions του έγραψε την τραγουδάρα "Two Drinks Away" που μετονομάστηκε αργότερα σε "As Hope And Promise Fade" και κυρίως έπιασε τόσο πάτο που θα εξαγνιζόταν μόνο αν επανέφερε στη ζωή τους Soundgarden. Όπερ και εγένετο...
 
Live
Chris Cornell - Songbook
UMe (2011)

Μερικές φορές μια unplugged συναυλία αποκαλύπτει όλη την αλήθεια. Ξεγυμνώνει όσους κρύβονται πίσω από εφέ και δίνει τη δυνατότητα να λάμψει το ταλέντο αυτών που έχουν το πραγματικό χάρισμα. Φυσικά, στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο Cornell, που ακόμα και σήμερα διατηρεί την προσωπική του καριέρα δίνοντας ακουστικές συναυλίες, μόνος με την κιθάρα του. Το "Songbook" είναι μια συλλογή τραγουδιών από τέτοιες εμφανίσεις και παρουσιάζει την πλευρά που ο Cornell πάντα ξέραμε ότι διαθέτει, αλλά ποτέ δεν είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε. Ξεκινώντας με το σπαρακτικό "As Hope And Promise Fade" και περνώντας μέσα από όλη τη δισκογραφία του, το "Songbook" είναι το live άλμπουμ που ευχαριστιέσαι από την αρχή μέχρι το τέλος του, καθώς πολλά τραγούδια ακούγονται ακόμα ωραιότερα. Δεν είναι απλά ένας τραγουδιστής με την κιθάρα του. Είναι ένας σπουδαίος μουσικός που καταθέτει την ψυχή του μέσω της ακουστικής κιθάρας και της σπάνια προικισμένης φωνής του.

 


A Compilation
Η παρακάτω συλλογή δεν είναι τίποτα περισσότερο από 80 λεπτά μουσικής ενδεικτικά όλης της καριέρας του Chris Cornell, για να κάψετε ένα CDάκι να το βάλετε στο αμάξι και να ευχαριστηθείτε αυτή την τεράστια φωνή. Δεν περιλαμβάνει απαραίτητα όλες τις καλύτερες ερμηνείες του, αλλά τις περισσότερες και σίγουρα μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για όσους δεν έχουν εντρυφήσει στα άπαντα (τουλάχιστον των Soundgarden) να το κάνουν τώρα.

01. Beyond The Wheel (Soundgarden)
02. Loud Love (Soundgarden)
03. Hunger Strike (Temple Of The Dog)
04. Call Me A Dog (Temple Of The Dog)
05. Rusty Cage (Soundgarden)
06. Outshined (Soundgarden)
07. Fell On Black Days (Soundgarden)
08. Black Hole Sun (Soundgarden)
09. The Day I Tried To Live (Soundgarden)
10. Pretty Noose (Soundgarden)
11. Blow Up The Outside World (Soundgarden)
12. Burden In My Hand (Soundgarden)
13. Preaching The End Of The World (Chris Cornell)
14. Show Me How To Live (Audioslave)
15. Like A Stone (Audioslave)
16. #1 Zero (Audioslave)
17. As Hope And Promise Fade (Chris Cornell)

 

  • SHARE
  • TWEET