Pagan Altar, Litany, Sorrows Path @ Underworld Club, 17/05/08

Από τον Γιώργο Ζαρκαδούλα, 23/05/2008 @ 10:13
Πάντα σε κάτι τέτοια συναυλιακά δρώμενα, το δίλημμα επανέρχεται και η απορία του αν τελικά προτιμάμε τα μικρά και «οικογενειακά» live από τα μεγάλα πολυπληθή και φανταχτερά, ξαναγεννάται στο μυαλό κάθε οπαδού που στηρίζει με τον οβολό του συγκροτήματα, μικρά και μεγάλα, όλα αυτά τα χρόνια - δη, το βράδυ διεξαγωγής ποδοσφαιρικού αγώνα για την κατάκτηση κυπέλλου (αδιόρθωτε Έλληνα) και υπό σκιάν του αυριανού «super duper» live του μεγαθηρίου που ακούει στο όνομα Kiss.

Η ερώτηση λοιπόν επανήλθε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας το περασμένο Σάββατο και η απάντηση βρισκόταν ανάμεσα στα λιγοστά άτομα που παρευρίσκονταν στη σκοτεινή αίθουσα του Underworld Club υπό τους ήχους των Sorrows Path, μιας πραγματικά doom, ελληνικής μπάντας, που τα όσα της έχουν συμβεί την έχουν στιγματίσει και η ατυχία δυστυχώς τη στήνει στη γωνία, καθώς ο ρόλος τους είναι μεταβατικός ως πρωτοεμφανιζόμενοι στα shows, πληρώνοντας το τίμημα του απόντος κοινού.

Λίγα λεπτά μετά τις οκτώ και δεδομένου του ότι το πρόγραμμα είχε τηρηθεί κατά γράμμα από τη διοργανώτρια εταιρεία (εύγε που δίνει κάποιος το καλό παράδειγμα), η απαρχή του φετινού doom συναυλιακού γεγονότος, κυρίως εν όψει των Βρετανών doomsters Pagan Altar για πρώτη φορά στη χώρα μας, είχε γίνει κανονικά και ας υπήρχαν μετά βίας 30 (!) άτομα στο χώρο την ώρα που οι «δικοί» μας Sorrows Path κατέθεταν ψυχή, κι ας μην ήταν εκεί και κάποιος να το πάρει χαμπάρι. Μας χάρισαν κομμάτια από το "Resurrection" και από την καινούρια δουλειά τους που είναι στα σκαριά, την οποία και περιμένουμε με ενδιαφέρον και ανυπομονησία. Είναι απογοητευτικό θαρρώ να παίζεις μπροστά σε ανύπαρκτο κοινό, εκείνοι μάλλον ξέρουν καλύτερα. Την παρούσα στιγμή φαινόταν πως αγαπούν πραγματικά αυτό που κάνουν και πως το έκαναν με πολύ μεράκι. Προσωπικά, όμως, θα ήθελα να δω αντιδράσεις του κόσμου στο άκουσμα των κομματιών τους, αλλά πού κόσμος...



Δέκα λεπτά πριν τις εννέα ακούστηκαν οι τελευταίες νότες δια «στόματος» Sorrows Path και το στήσιμο για τους «δικούς» μας (και πάλι) Litany ξεκίνησε, χωρίς φανφάρες και χρονοτριβή. Μετά από δέκα λεπτά οι Παναγιώτης, Άλεξ, Νίκος, Γιώργος και Δημήτρης βρίσκονταν «επί τω έργω» και ο κόσμος είχε αρχίσει πια να κάνει δειλά την εμφάνισή του, φαινομενικά έτοιμος να βουτηχτεί σε doom μονοπάτια, ανυποψίαστος για τη συνέχεια. Στη μία ώρα (!) που έπαιξαν, οι Litany κέρδισαν τις εντυπώσεις από τις πρώτες κιόλας νότες του "Obituary", από το ολόφρεσκο "Aphesis: The Sapience of Dying" (doooom), το "Solemn", μέχρι το "Plunder Thy Sons" και το τέλος της εμφάνισής τους, ικανοποιώντας αρκετά το κοινό και τους pagan φίλους που αδημονούσαν για τη συνέχεια, έπειτα από αρκετή κατάποση μπίρας. Ικανοποιητικός ήχος, πολύ καλύτερη σκηνική παρουσία από εκείνη του Απριλίου του 2006 στους Solitude Aeturnus, που είχα την δυνατότητα να τους δω για πρώτη φορά «ζωντανά», και γενικά μια καλή εμφάνιση, στην οποία η βελτίωση και η δουλειά που έχουν κάνει είναι ολοφάνερη και αξιοσημείωτη. Παιδιά, να είστε σίγουροι πως ονόματα σαν το δικό σας μας κάνουν υπερήφανους για την ελληνική doom σκηνή που το παλεύει και σας ευχαριστούμε που «μαυρίζετε» με την πρώτη ευκαιρία τις ψυχές μας.



22:25 - 00:25

Θυμάστε την ανατριχίλα που αισθανθήκαμε πριν από λίγα χρόνια στις 25 Ιουνίου του 2005 στη Μαλακάσα; Μια παρόμοια, αν όχι η ίδια, με διαπέρασε και όταν ανέβηκαν στη σκηνή οι Pagan Altar. Ένα από τα σπουδαιότερα συγκροτήματα που έβγαλε ποτέ η Γηραιά Αλβιώνα, με 30 χρόνια ιστορία και με ένα θρυλικό διάλειμμα από τα μουσικά δρώμενα, στάθηκε μπροστά μας με τη φιγούρα του ασημομάλλη Terry Jones να δεσπόζει και τον έταιρο διόσκουρο Alan Jones να κλέβει την παράσταση. Μεγάλο μερίδιο της απολαυστικής αυτής βραδιάς ανήκει και στο επίσημο fan club της μπάντας, που σε πανηγυρικό κλίμα έδειξε τον τρόπο του να περνάς καλά χωρίς τη συνδρομή moshpit και stage diving. Αγκαλιές, φιλιά κι άφθονη μπύρα είναι αρκετά τελικά.

Η αποκαθήλωση του σταυρού:
Το εναρκτήριο "Pagan Altar" σήμανε και την αμφισβήτηση του πλέον δημοφιλούς κι αναγνωρίσιμου doom εμβλήματος. Ο σταυρός, οιουδήποτε μεγέθους, απέκτησε ανταγωνιστή δια στόματος Terry Jones. Πόσο doom είναι να μασάς τσίχλα καθ' όλη τη διάρκεια του live και να πίνεις νερό; Πολύ! Πόσο doom είναι να μη φοράς ράσο και να μη σχηματίζεις horn fingers; Πολύ!

Η εκδίκηση της ωτοασπίδας:
Δεν έχω σκοπό να παραπονεθώ για τον ήχο, για μένα μέτρησε περισσότερο η παρουσία και μόνο των Pagan Altar, θα σταθώ όμως σε μια μεγάλη αλήθεια. Τη συναυλία τη χάρηκα μουσικά μόνο όταν έβαλα σε λειτουργία τις αυτοσχέδιες ωτοασπίδες και διαπίστωσα το μεγαλείο της φωνής του Terry Jones, απόλαυσα τα solos και τα riffs του Alan Jones, λες και τα άκουγα από το δίσκο, εξεπλάγην ευχάριστα με τον ογκόλιθο που ακούει στο όνομα Diccon Harper, χάζεψα με τις στακάτες τυμπανοκρουσίες του Andy Green και έμεινα αδιάφορος με τον Rich Walker. Η σκιά του Alan Jones είναι τελικά τεράστια...

Ο αχάριστος παραπονιάρης:
Όταν βλέπεις τους Pagan Altar για μιάμιση συνεχή ώρα, να συνεχίζουν για ένα μισάωρο ακόμα και να είσαι σίγουρος πως άλλη μια ώρα την είχαν στο χαλαρό, αποδίδοντας μάλιστα εξαιρετικά τις συνθέσεις-ύμνους τους που σε έχουν στιγματίσει, πώς, αλήθεια πώς μπορείς να έχεις και παράπονο από πάνω; Επειδή σε αυτόν τον κόσμο τα πάντα είναι πιθανά και είμαι κι άνθρωπος με αδυναμίες, είχα σίγουρο το "Satan's Henchmen", αλλά δεν... Όπως ακριβώς όταν νομίζεις πως σου έχουν τάξει κάτι αγαπημένο και μένεις με την εντύπωση. Αν μου (μας) έδωσαν κάτι καλύτερο; Αυτό έλειπε...



Heavy Metal ρε μ@@@ιά:
Η παραπάνω έκφραση μπορεί να ακούγεται οπαδική, φανατική, γραφική κι εγώ δεν ξέρω τί, περιγράφει όμως και με το παραπάνω τις αντιδράσεις του διασκορπισμένου, πλην όμως εκστασιασμένου, κοινού. Ναι, αυτοί οι 200 περίπου που μαζευτήκαμε εκείνο το βράδυ είχαμε το γνώθι σαυτόν πως αυτοί θα ήμασταν, χωρίς ιπτάμενους κιθαρίστες, πυροτεχνήματα κι αστραφτερό σόου. Κι επειδή μπορούσαμε και θελήσαμε, ξαναβγάλαμε στη σκηνή τους ήρωές μας, αναγκάζοντας τον ηχολήπτη να πατήσει εκ νέου το «on» της κονσόλας του.

«Heavy Metal σ' αγαπώ
να ξενερώσω δε μπορώ
Θα το φωνάζω δυνατά
Metal ρε μ@@@ιά»,
αφιερωμένο σε όλους όσους μεσολάβησαν για την έλευση των μέγιστων Pagan Altar στη χώρα μας.

Ένας gentleman σε ρόλο πορτιέρη:
Ο αγέρωχος Terry Jones ανανέωσε τη τσίχλα του, ήπιε κι άλλο νερό, δεν αρνήθηκε τις κερασμένες από το κοινό μπύρες, μας τραγούδησε το ακυκλοφόρητο "Walkin' In The Dark" και σα να μην έφτανε αυτό, μόλις η αρχέγονη τελετή τους έλαβε τέλος, κοντοστάθηκε λίγο πριν την έξοδο του μαγαζιού, χαιρετώντας κι ευχαριστώντας προσωπικά τον καθέναν από μας. Αντίτιμο; Μηδενικό, μια φωτογραφία μαζί του όμως ήταν επιβεβλημένη εκ μέρους μας. Σας ευχαριστούμε sir!

Οι ηθικοί κυπελλούχοι:
Οι απώλειες σε αριθμητική δύναμη μπορεί να οφειλόταν και στην ατυχή σύμπτωση της διεξαγωγής του τελικού Κυπέλλου Ελλάδος το ίδιο απόγευμα. Από τη στιγμή όμως που αυτός ο τόπος, εκτός από συμπρωτεύουσα, έχει πλέον και ηθική πρωταθλήτρια, δεν του πρέπει και ηθικός κυπελλούχος; Όλοι όσοι λοιπόν παρευρεθήκατε το απόγευμα της 17ης Μαΐου στο live αυτό και ρίξατε άκυρο στο ποδόσφαιρο, θεωρήστε τους εαυτούς σας, ηθικούς κυπελλούχους. Το μετάλλιό μου εγώ πάντως το καβάτζωσα!

Set List:
Pagan Altar - Daemoni na Hoiche (Demons of the Night) - The Lords of Hypocrisy - The Sentinals of Hate - The Cry of the Banshee - Judgement of the Dead - In the Wake of Armadeus - Dance of the Duids - The Witches Pathway - March of the Dead - Armageddon - The Aftermath - Reincarnation

* Sharnie - Highway Cavalier - Walkin’ in the Dark - The Black Mass

** The Lords of Hypocrisy

  • SHARE
  • TWEET