Έρχονται οι James!!!!

Διάολε

Από τον Μάνο Πατεράκη, 19/02/2016 @ 20:11

Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε έναν ευχάριστο πυρετό ανακοινώσεων μεγάλων συναυλιών. Δεν γνωρίζω τον εμπορικό λόγο που συνέπεσαν ή αν αυτό είναι συγκυριακό –εγώ ούτως ή άλλως περισσότερο χάρηκα που μας ματαξαναέρχεται ο Matt Elliott. Όμως, περισσότερο και από αυτό, περισσότερο και από την αναμονή μου να δω τι είναι αυτό το διαφορετικό που θα φέρει το Release Festival (η σημαντικότερη συναυλία απ’ όσες ανακοινώθηκαν είναι μακράν αυτή των Sigur Ros), αυτοί που μου καρφώθηκαν στο μυαλό είναι οι James...

Χωρίς να έχω εντρυφήσει στη δισκογραφία τους και συνεχίζοντας να εκτιμάω κάποιες εκ των επιτυχιών τους, για μένα είναι ο ορισμός αυτού που αποκαλούμε «ροκάκι». Εύπεπτες μουσικές για επιφανειακούς ακροατές. Εντάξει, δεν είναι και Ονιράμα, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Δεν έρχομαι εδώ να πω κάποια μεγάλη αλήθεια διότι δεν την γνωρίζω. Την ειλικρινή μου απορία θέλω να θέσω. Γιατί οι James; Γιατί απ’ όλους, κάποτε, αυτοί συγκεκριμένα μας έκατσαν τόσο καλά στο αυτί; 


«Μετά το πόσο λίγοι φάνηκαν πρόσφατα κάτι Kasabian, Editors, Black Keys κτλ –ακόμα και τους φοβερούς Black Angels κατάπιε η μεγάλη σκηνή…»

Όσον αφορά τους Muse, για τους οποίους βουίζουν τα πέριξ –είχε πάρει κι εμένα το αυτί μου κατιτίς αλλά δεν έχω την παραμικρή ιδέα αν είναι έγκυρο- εύχομαι να είναι αλήθεια. Διότι, μετά το πόσο λίγοι φάνηκαν πρόσφατα κάτι Kasabian, Editors, Black Keys κτλ –ακόμα και τους φοβερούς Black Angels κατάπιε η μεγάλη σκηνή- οι Muse είναι το μεγάλο συγκρότημα που πιστεύω θα μας δώσει τη μεγάλη rock συναυλιακή εμπειρία που αναζητούμε εδώ και καιρό. Υπό την προϋπόθεση, βέβαια, ότι θα μας έρθουν με πλήρες show.

Οκέη, προφανώς και θα τους ευχαριστιόμουν περισσότερο αν έπαιζαν ολόκληρο το έπος “Origin Of Symmetry” παρά τις χρυσές μετριότητες των τελευταίων άλμπουμ, αλλά ακόμα και έτσι, με σωστό σέτλιστ από όλη την καριέρα τους, πιστεύω πως θα είναι ισοπεδωτικοί. Και υπόψιν, έχουν ανέβει πολλά συναυλιακά επίπεδα από εκείνο το βράδυ που τους είδαμε στην Μαλακάσα το 2007, την εποχή που το “Starlight” κατέκλυζε τα ραδιόφωνά μας και πολλοί γλίστρησαν μέχρι το “City Of Delusion” και από εκεί η κατρακύλα τους έριξε σε “Sunburn” και λοιπές τελειότητες.

«Όμως, πραγματικά, πόσο καναβούρι πρέπει να φάτε μέχρι να χορτάσετε;»
 

Πέρα από τα παραπάνω, λοιπόν, για τα οποία το μέλλον θα δείξει, το παροντικό ερώτημα παραμένει. Ποιος είσαι εσύ που μου φέρνεις και μου ξαναφέρνεις και μου ξαναφέρνεις και κάνεις sold out διαδοχικές βραδιές των James κάθε χρόνο; Ποιος είσαι εσύ που υποχρεώνεις τον εκάστοτε διοργανωτή να φέρνει τους James ξανά και ξανά για να βγάλει κανά φράγκο; Ποιο είναι το μουσικό σου προφίλ; Δεν με ενοχλείς, ούτε φυσικά έχω τίποτα με τον ερχομό των James. Μαγκιά τους. Αλλά το βλέπω από εδώ, το βλέπω από εκεί, προσπαθώ να βρω κάτι το θετικό και αδυνατώ. Ποιος ο σκοπός;

Και να επαναλάβω, δεν έχω τίποτα με τους James. Σέβομαι όσους καλλιτέχνες καταφέρνουν να φτιάξουν με απλά υλικά και κλισέ συνταγές χιτάκια που να αποκτούν λαϊκό έρεισμα. Είναι εξίσου δύσκολο με το να φτιάξεις καλή μουσική που βρίθει από ουσία και περιεχόμενο. Αλήθεια. Ούτε έχω κάτι με τους διοργανωτές. Τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα, η θέληση του κόσμου αντιπαρατίθεται επί ίσοις όροις στο οικονομικό πρόσημο. Όμως, πραγματικά, πόσο καναβούρι πρέπει να φάτε μέχρι να χορτάσετε;


 

Footnotes

♠ Λοιπόν –μεταξύ μας αυτό- έχω πάθει πλάκα με τον φετινό δίσκο κάτι Φινλανδών. Και λέω μεταξύ μας διότι φανταστείτε ότι η σελίδα τους στο Facebook έχει 45 likes –εγώ τους άκουγα από όταν είχαν 32 likes, in your face!- οπότε μην το χαλάσουμε όλο αυτό /hipster mode off. Ονομάζονται Solarhall και ακούτε όλο το άλμπουμ τους από εδώ. Εστιάζουμε ιδιαίτερα στο κομμάτι ονόματι “Shelter”, το οποίο συνιστώ να λιώσετε. Τι παίζουνε; Ας το πούμε εναλλακτικό προοδευτικό rock, άλλοτε μελωδικό, άλλοτε βαρύ.

♠ Ο ένας δίσκος που κόπηκε στο νήμα από την περσινή μου δεκαπεντάδα ήταν αυτός των All Them Witches και κάθε μέρα που περνάει το μετανιώνω περισσότερο. Βγάλανε και video clip για το “Open Passageways”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του 2015 hands down. Ανυπομονούμε για τη συναυλία τους. Μας έδωσαν και συνέντευξη που θα διαβάσετε σύντομα. Τίποτα το φοβερό –ωραία διαφήμιση μου κάνω- αλλά το σημαντικό είναι να βγάλουν την ψυχεδέλειά τους στο σανίδι. Αν τα καταφέρουν, πάνε για ένα από τα live της χρονιάς. Θα τα πούμε εν ευθέτω χρόνω.

♠ Πολύ όμορφο και το αφιέρωμα που ετοίμασαν τα παιδιά στο US Power, το πιο ατσάλινο είδος της metal μουσικής και ένα από τα πλέον αγαπημένα μου. Επίσης, πρόκειται για το heavy metal είδος με τα περισσότερα πανάγνωστα διαμάντια, οπότε τι να πρωτοχωρέσεις σε 15 θέσεις; Κατ’ εμέ, το “Ample Destruction” των Jag Panzer και το “Digital Dictator” των Vicious Rumours –έκαστα δεκάρια ακατέβατα- είναι οι κορυφές. 

♠ Σε pop rock μονοπάτια, μπακ ενδ φορθ λέμε, ο νέος δίσκος της Lissie είναι η ένοχή μου απόλαυση αυτόν τον μήνα. Έχει όλα τα κλισέ, ραδιοφωνικά στοιχεία που θα έπρεπε να με απωθούσαν, όμως έχω κολλήσει. Ειδικά με το “Daughters” –με στιχουργία σχετικά με φεμινιστικό κίνημα της Λιβερίας. Αντικειμενικά μέτριο άλμπουμ, αλλά γουστάρω. Διάολε. Ίσως φταίει που μεγαλώνει η μέρα και φτιάχνει η διάθεση. Ωραίο ροκάκι.

  • SHARE
  • TWEET