Savatage @ O2 Shepherd's Bush Empire, Λονδίνο, 16/06/25

Ιούνιος του 2025 και είμαι στο Λονδίνο για να δω μια headline εμφάνιση των Savatage, 23 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που επισκέφτηκαν την Ευρώπη για headline shows. Μοιάζει κάπως σουρεαλιστικό όλο αυτό. Τόσα πράγματα έχουν αλλάξει αυτά τα χρόνια κι όμως όλο αυτό που συμβαίνει βγάζει μια παράξενη οικειότητα. Είναι κάτι που το κάνει η μουσική των Savatage στους ανθρώπους που γουστάρουν τη μπάντα νομίζω. Είναι κάτι το μοναδικό. Λίγα λεπτά πριν ανοίξουν οι πόρτες και ο κόσμος σχεδόν έχει κυκλώσει το τετράγωνο γύρω από το ιστορικό Shepherds Bush Empire. Η χαρά ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Μπλουζάκια Savatage παντού, άνθρωποι κυρίως 30-40 και πάνω αλλά και κάποιοι πιο πιτσιρικάδες. The Legion is growing stronger... Οι πόρτες ανοίγουν και ο κόσμος αρχίζει να βαδίζει προς τα μέσα.

Γνωρίζοντας πρόσωπα και καταστάσεις εντός της μπάντας, αν με ρωτούσες πριν πέντε χρόνια ή ακόμα και πριν δέκα χρόνια, τότε που έγινε αυτό το μικρό special guest set των Savatage στη σκηνή του Wacken Open Air, θα σου έλεγα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναδούμε τη μπάντα live. Κι όμως γίνονται και (μουσικά) θαύματα καμιά φορά και πολύ σύντομα θα το βιώσουμε και από κοντά στο τελευταίο live αυτής της περιοδείας, στην σκηνή του Terra Republic στην Κατερίνη στα πλαίσια του φετινού Rockwave Festival. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Οι πόρτες στο Shepherds Bush Empire άνοιξαν με ακρίβεια στις 19:00 και ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται και μέχρι τις 19:50 που βγήκαν στη σκηνή οι Γερμανοί Induction το πανέμορφο αυτό venue (χτισμένο το 1903 παρακαλώ) είχε γεμίσει σχεδόν ασφυκτικά. Θα παραδεχτώ ότι αυτό το αρκετά τυπικό euro-power που παίζει η μπάντα με αφήνει παγερά αδιάφορο αν και ήταν πολύ ορεξάτοι και προσπάθησαν να παρασύρουν τον κόσμο με μέτρια - θα πω - επιτυχία. Η διασκευή στο "Final Countdown" δεν έκανε και πολλά παραπάνω γι' αυτούς σε σχέση με τα δικά τους κομμάτια και το 40λεπτο σετ τους πέρασε και δε φάνηκε να ακούμπησε και πολύ κρίνοντας από το χλιαρό χειροκρότημα. Ο κόσμος μετρούσε πλέον αντίστροφα την ώρα για να βγουν οι Savatage στη σκηνή.

Δεν είχα αντισταθεί στον πειρασμό να χαζέψω video από τις εμφανίσεις τους σε Βραζιλία, Αργεντινή και Χιλή στα τέλη του Απρίλη και ήμουν ήδη ψυλλιασμένος ότι η μπάντα βρίσκεται σε τρελή φόρμα αλλά όταν τα φώτα έσβησαν στις 21:00 και η μπάντα βγήκε στη σκηνή η συγκίνηση παντού στο χώρο ήταν έκδηλη. Μπορεί ο Jon Oliva να μην μπορεί πλέον να ακολουθήσει στα live (τουλάχιστον για την ώρα απ’ότι λένε - fingers crossed), αλλά το να βλέπεις μπροστά σου το ίδιο line-up που ηχογράφησε μνημειώδη άλμπουμ όπως το "Dead Winter Dead" και "Wake Of Magellan" είναι σίγουρα ικανό να σε κάνει να βουρκώσεις από χαρά. Για την επόμενη μία ώρα και πενήντα λεπτά το κοινό ταξιδεύει μαζί με τους Savatage σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, κάστρα με τοίχους που στάζουν υγρασία, τους βρώμικους δρόμους της Νέας Υόρκης αλλά και τα μονοπάτια της μνήμης μας με τραγούδια που ο καθένας έχει συνδέσει με τα δικά του βιώματα και συναντιόμαστε όλοι σε αυτή τη γιορτή της επιστροφής της σπουδαίας αυτής μπάντας.

Δεν έχει σημασία να αναφερθώ αναλυτικά στο setlist αλλά το να τους βλέπεις να παίζουν τα πάντα από τα "hits" μέχρι deep cuts που δεν περιμένεις να ακούσεις χωρίς ανάσα και με τόσο καταπληκτική απόδοση πραγματικά σε βάζει στο trip και αυτό που συμβαίνει μπροστά σου είναι κάτι παραπάνω από ένα nostalgia trip. Είναι μια μπάντα η οποία φαίνεται φοβερά χαρούμενη που βρίσκεται ξανά μαζί και παίζει αυτά τα τραγούδια και φαίνεται να έχει όρεξη να δει τι κρύβει γι' αυτούς το μέλλον. Ο «σημαιοφόρος» Chris Caffery που δεν έπαψε ποτέ να πιστεύει στην επιστροφή είναι το «πρόσωπο» του reunion τραγουδώντας κάθε στίχο και κοιτάζοντας παντού στο venue με ένα αστείρευτο χαμόγελο. Ο Zak Stevens είναι σε εξαιρετική κατάσταση και τραγουδάει με την ίδια άνεση τραγούδια που έχει ηχογραφήσει ο ίδιος αλλά και κάποια πιο απαιτητικά old school τραγούδια από άλμπουμ με τον Jon Oliva στα φωνητικά ενώ παράλληλα δε σταματάει να κάνει crowd work πηγαίνοντας από τη μια άκρη του stage στην άλλη, προτρέποντας τον κόσμο να τραγουδήσει και να χτυπάει τα χέρια του στο ρυθμό.

Ο Johnny Lee Middleton, στυλοβάτης της μπάντας από το 1984 μέχρι σήμερα έχει γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα και συναγωνίζεται τον Caffery στο πόσο δεν μπορεί να σταματήσει να χαμογελάει. Ο Jeff Plate είναι ένας πραγματικά υποτιμημένος drummer που στα 63 του κοπανάει με πάθος και ακρίβεια τα τύμπανα σε όλη τη διάρκεια του σετ ενώ ο Al Pitrelli είναι η cool δύναμη που πραγματικά δίνει τόσα πολλά στο δεξί μέρος της σκηνής. Επιφορτισμένος με το μεγαλύτερο μέρος των leads και με το χαρακτηριστικό του tone που μπορείς να αναγνωρίζεις ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα, δίνει αυτή την οικειότητα που τόσο περιμένεις να νιώσεις από αυτά τα κομμάτια. Οι δύο session μουσικοί στα πλήκτρα, Paulo Cuevas και Shawn McNair, η αλήθεια είναι ότι περνούν κάπως απαρατήρητοι όταν έχεις αυτό το line-up να κεντάει μπροστά αλλά κάνουν ουσιαστική δουλειά τόσο μουσικά όσο και στα backing vocals.

Σε τραγούδια-ογκόλιθους σαν το "Gutter Ballet", το "Hall Of The Mountain King" ή το "Wake Of Magellan" όλο το venue από άκρη σε άκρη συντονίζεται ενώ στο "Believe" πρέπει να τραγουδούσαν και οι τοίχοι. Ο Caffery αναλαμβάνει για λίγο τα φωνητικά στο "I Am" από το "Dead Winter Dead" και είναι σαν να ακούμε το μικρό αδερφάκι του Jon Oliva. Για πότε πέρασε η ώρα και η μπάντα υποκλίνεται αγκαλιασμένη ούτε που το κατάλαβα και τα χαμογελαστά πρόσωπα όλων υποδηλώνουν μάλλον το ίδιο. They are back!

Στο after party όπου ήμουν καλεσμένος, είχα τη χαρά να τα πω και λίγο κατι’ ιδίαν με όλα τα μέλη της μπάντας οι οποίοι μου παραδέχτηκαν ότι ανυπομονούν πραγματικά για το live στην Ελλάδα και μάλιστα οι περισσότεροι έχουν φροντίσει να έρθουν στην Κατερίνη και οι οικογένειές τους για να βιώσουν το τι σημαίνει να βλέπεις ένα live Savatage στην Ελλάδα. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ μετράω τις μέρες ίσως λίγο περισσότερο από όσο το έκανα πριν το ταξίδι στο Λονδίνο. Still the orchestra plays!

Κείμενο και φωτογραφίες: Γιάννης Βογιαντζής