40 Χρόνια Manilla Road

Αντί εισαγωγής

Είθισται να λέγεται ότι οι πρώτες φορές είναι σημαδιακές. Στην περίπτωση των Manilla Road η πρώτη φορά ήταν μάλλον περίεργη. Από την μία το εξώφυλλο του "Out Of The Abyss" με τα αίματα στον βωμό δεν είναι η καλύτερη απάντηση στην ερώτηση «ποιόν δίσκο αγόρασες για Χριστούγεννα;», από την άλλη στα πρώτα δευτερόλεπτα του "Whitechapel" δημιουργήθηκε η εντύπωση πως το πικάπ έπαιζε στις 45 στροφές. Όταν ακούς κάτι σαν thrash ενώ περιμένες το επόμενο επικό metal συγκρότημα που θα σε καθηλώσει, δεν είναι εύκολο να πιστεύεις στα αυτιά σου.

Στη συνέχεια της ακρόασης οι εντυπώσεις ήταν σίγουρα διαφορετικές, ενώ οι δεδομένες για την εποχή επαναλήψεις συνετέλεσαν στη διαμόρφωση της καλύτερης δυνατής γνώμης. Το επόμενο λογικό βήμα ήταν η αναζήτηση της υπόλοιπης δισκογραφίας, και όσο άνοιγε η όρεξη, τόσο μεγαλύτερη ήταν η δίψα για περισσότερη μουσική. Εφόσον έμπαινες σε αυτήν την διαδικασία, δύο τρόποι ήταν οι πλέον ενδεδειγμένοι. Τα επανειλημένα τηλεφωνήματα στα δισκάδικα της Αθήνας και ο έλεγχος στον κύκλο των φίλων και των γνωστών.

Ότι δεν μπορούσες να αγοράσεις σε δίσκο ή CD, είχες τουλάχιστον την δυνατότητα να το αντιγράψεις σε κασσέτα, μιας και στο Αγρίνιο υπήρχε θαρρείς ανέκαθεν ένας σκληρός πυρήνας ενημερωμένων μεταλλάδων. Έπειτα από κοπιαστικές προσπάθειες αρκετών ετών το παζλ συμπληρώθηκε και η πολυπόθητη πρόσβαση στο σύνολο της δισκογραφίας από το 1980 έως το 1992 ήταν πλέον γεγονός. Το μεγάλο ερωτηματικό όμως ήταν η τύχη της μπάντας σε μια πολύ δύσκολη περίοδο με την πληροφόρηση να είναι μηδαμινή.

Η απάντηση θα ερχόταν στην αλλαγή της χιλιετίας. Με την δυναμική που προέκυπτε από την δημιουργία ενός νέου underground κινήματος και αρωγό το διαδίκτυο που διευκόλυνε τις εποικοινωνίες, οι αναμορφωμένοι Manilla Road θα έπαιζαν για πρώτη φορά στην Ευρώπη, θα κυκλοφορούσαν νέο δίσκο μετά από πολλά χρόνια, θα γνώριζαν από πρώτο χέρι την λατρεία που τρέφουν στο πρόσωπό τους οι Έλληνες και εν τέλει θα γνώριζαν την καταξίωση σε πολλαπλά επίπεδα.

Πλέον οι Αμερικανοί αισθάνονται υπερήφανοι να γιορτάζουν τέσσερις δεκαετίες ύπαρξης με συνεχόμενες συναυλίες, και επιστρέφουν στην χώρα μας για πρώτη φορά με τον αυθεντικό ουσιαστικά ντράμερ Rick Fischer, για να βρεθούν ξανά στο σανίδι του Gagarin μετά από 16 χρόνια, στα πλαίσια του δέκατου τρίτου Up The Hammers Festival. Με αυτή την αφορμή σκαλίσαμε τα κοιτάπια μας και ανοίξαμε το χρονοντούλαπο των αναμνήσεων, σε μια προσπάθεια καταγραφής της Manilla ιστορίας.

Βιογραφία (με τη βοήθεια του Mark Shelton)

Τα πρώτα βήματα του Mark Shelton στη μουσική

Η διαμόρφωση της μουσικής προσωπικότητας του ηγέτη των Manilla Road, Mark Shelton, ξεκινάει από την παιδική του ηλικία. Από την μητέρα του το οικογενειακό του περιβάλλον θα γνωρίσει την κλασσική μουσική, την jazz και την country, για να αγοράσει σε ηλικία πέντε ετών το "Meet The Beatles" ως καινούρια κυκλοφορία! Εκείνη την εποχή θα κάνει τα πρώτα μαθήματα πιάνου και φωνητικής, ενώ από αρκετά νεαρή ηλικία μπορεί να παίζει διάφορα πνεύστα και  κρουστά, και βεβαίως να διαβάζει νότες.

Η πρώτη του rock μπάντα στα χρόνια του λυκείου φέρει το όνομα Embryo, με εκείνον στα τύμπανα και τον συμμαθητή του Jim Stark στην κιθάρα. Το πρώτο τραγούδι που είχε μάθει στην ακουστική κιθάρα από τον ετεροθλή αδελφό του ήταν το "Hey Joe", ο Stark ήταν όμως εκείνος που θα του μάθαινε τα βασικά στην ηλεκτρική, όντας οπαδός των μεγάλων Jimi Hendrix, Bryan May, Ted Nugent και Johnny Winter.

Οι Manilla Road είναι γεγονός

Μετά το Λύκειο και μια σύντομή θητεία στον Αμερικανικό Στρατό ως πεζονταύτης, ο Shelton επιστρέφει στην γεννέτειρά του, Wichita (η μεγαλύτερη πόλη της πολιτείας του Kansas), γεμάτος ενέργεια και όνειρα για μία ζωή ως επαγγελματίας μουσικός. Με την επιστροφή του θα συναντήσει τον παλιό του γνώριμο, Scott Park, και θα συγκατοικίσουν στο διαμέρισμα που μοιραζόταν με κάποιους φίλους του. Όπως αποδείχθηκε, ο Park ενδιαφέροταν να γίνει μπασίστας, και ο φίλος και συγκάτοικός του, Benny Munkirs, ήξερε να παίζει τύμπανα. Ο Shelton έφερε τον πλούσιο για τα δεδομένα εξοπλισμό που είχε από τις μέρες των Embryo (bass rig, drum set, sound system) και σύντομα τα πράγματα έγινε πολύ σοβαρό.

Ο Shelton και ο Munkirs σκέφτηκαν το όνομα Manilla Road ένα βράδυ που έπιναν στο τραπέζι της κουζίνας παρακαλουθώντας το Flying Circus των Monty Python. Για κάποιον λόγο σήμαινε γι’ αυτούς «Ο Δρόμος του Φωτός», αλλά η αλήθεια είμαι μάλλον ότι ήταν πιωμένοι. Όσο κι αν προσπάθησαν να το αποβάλλουν, προφανώς το όνομα έμεινε, και με την προσθήκη του μικρού αδελφού του Scott Park, Robert, το πρώτο line-up των Manilla Road ήταν γεγονός εν έτει 1977.

Πολύ γρήγορα η τετράδα απέκτησε την μορφή πραγματικής μπάντας και αρκετούς ακολούθους που ανέλαβαν τον ήχο και τα φώτα στις πρώτες ζωντανές εμφανίσεις. Μέσα σε κλίμα γενικότερου ενθουσιασμού, συνέβη ένα γεγονός που παρότι δεν ανέστρεψε την πορεία των πραγμάτων, σημάδεψε την οικογένεια των Manilla. Ο επικεφαλής των οπτικοακουστικών συστημάτων Allen Denny έχασε την ζωή του σε ατύχημα, με άμεση συνέπεια την αντικατάσταση του Benny Munkirs από τον Myles Sype και κατόπιν την αποχώρηση του Robert Park, λίγο πριν από την πρώτη επίσημη ηχογράφηση.

Σε τροχιά παρά τις δυσκολίες

Παρά την δυσκολίες, η τριάδα των Shelton, Park και Sype ηχογράφησε το 1979 το demo "Underground", που περιελάμβανε τα κομμάτια "Far Side of the Sun", "Herman Hill" και "Manilla Road". Από τα 50 με 100 κομμάτια που δόθηκαν, φαίνεται πως κανένα δεν διασώθηκε, μέχρι που βρέθηκαν τα master tapes, με αποτέλεσμα την κανονική κυκλοφορία. Στα live που ακολούθησαν φάνηκε πως ο Sype δεν ταίριαζε στην μουσική κατεύθυνση της μπάντας και αντικαταστάθηκε από τον σχολικό φίλο του Shelton, Rick Fisher.

Απροσδόκητα φάνηκε πως τα μέρη ταίριαξαν ιδανικά, η μπάντα ακουγόταν πολύ καλά και το κλίμα ήταν εξαιρετικό. Καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση του ύφους την μπάντας και περαιτέρω στην απήχησή της στο τοπικό κοινό φαίνεται πως έπειξαν δύο πράγματα. Πρώτον η στιχουργική προσέγγιση του Shelton και δεύτερον η πίστη στο πρωτότυπο υλικό. Οι επιρροές από συγγραφείς όπως οι Robert E. Howard και H.P. Lovecraft, καθώς και η επική θεματολογία πέρασαν και στην μουσική, που διαμορφώνονταν σε ότι πιο heavy υπήρχε στην ευρύτερη περιοχή.

Το όραμα παίρνει σάρκα και όστα

Το πρώτο μεγάλο βήμα έγινε με την ηχοφράφση του ολοκληρωμένου ντεμπούτου "Invasion" που κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του 1980 από την εταιρεία της μπάντας Roadster Records. Λίγο πιο πριν, σημαντικό ήταν και το γεγονός της ζωντανής αναμετάδοσης από τον τοπικό πανεπιστημιακό ραδιοφωνικό σταθμό KMUW FM. Πέντε από το κομμάτια αυτής της εμφάνισης που δεν περιλαμβάνονταν στο "Invasion" κυκλοφόρησαν επίσημα το 2009 υπό τον τίτλο "After Midnight Live".

Έχοντας από την μία επιρροές από το βαρύτερο κιθαριστικό rock  των '70s και από την άλλη αναφορές στο ψυχεδελικό, προοδευτικό και space rock με τις πλούσιες σε αυτοσχεδιασμό και μεγάλες σχε διάρκεια συνθέσεις, οι Manilla προσπαθούσαν να βρουν το δικό τους ύφος και στίγμα, κάτι που αποτυπώνεται στο πιο υποτoνικό αλλά ταυτόχρονα μαγικό "Dreams Of Eschaton" ή "Mark Of The Beast", το οποίο ηχογραφήθηκε το 1981 αλλά κυκλοφόρησε επίσημα μόλις το 2002 και ενώ είχε διαρρεύσει ανάμεσα στις τάξεις των οπαδών.

Και εγένετο epic metal

Κρίνοντας με όρους ηχητικής συνέχειας, η τότε απόφαση ήταν μάλλον σωστή, μιας και το "Metal" που ακολούθησε το 1982 αποτέλεσε το επόμενο λογικό βήμα προς την διαμόρφωση του κλασικού epic metal ήχου των Manilla. Το πρώτο μεγάλο μπαμ βεβαίως έγινε το 1983 με την κυκλοφορία του κλασικού πλέον "Crystal Logic", για να κλείσει ιδανικά ο κύκλος του πρώτου line-up και να μπει το νερό στο αυλάκι. Απόξειξη η σειρά κομματιών που περιλαμβάνει και συγκαταλέγονται όχι μόνο στα καλύτερα στην ιστορία της μπάντας, αλλά και στα καλύτερα του ιδιαίτερου και αρκετά κλειστού ιδιώματος που συνδημιούργησε η παρέα του Shelton.

Μέρος την εποποιίας του εν λόγω άλμπουμ θα πρέπει να θεωρείται και το πολύ αγαπημένο single "Flaming Metal Systems", που ηχογραφήθηκε την ίδια περίοδο για τις αγάγκες της συλλογής "U.S. Metal Vol. III", του γκουρού των κιθαριστών Mike Varney. Κάπως έτσι, οι Manilla Road δεν ξεπερνούν μόνο τα όρια της πολιτείας τους, αλλά και τα όρια της πατρίδας τους, με το όνομά τους να γίνεται γνωστό και στην Ευρώπη. Άμεσο αποτέλεσμα είναι η έναρξη της δισκογραφικής συνεργασίας τους με την νεοσύστατη γαλλική εταιρεία Black Dragon Records.

Κλασική Εποχή

Η υφολογική εξέλιξη επιβάλει την αντικατάσταση του Fisher από τον ταχύτερο και σαφώς ικανότερο ντράμερ Randy "Thrasher" Foxe, καθώς ο Shelton μπορεί μεν να δημιουργούσε αποστασιωποιημένος από την μαζική μουσική βιομηχανία ως «τρελός επιστήμονας» στην «αναζήτηση της χαμένης συγχορδίας», δεν έμενε όμως ασιγκίνητος μπροστά στις εξελίξεις στον σκληρότερο ήχο. Κάπως έτσι, το εκτεταμένης διάρκειας "Open The Gates" που κυκλοφορεί το 1985 αποτελεί πιθανότατα το αντιπροσωπευτικότερo δείγμα του τι πρεσβεύουν οι Manilla Road μέχρι και σήμερα.

Υψηλές ταχύτητες και πολύπλοκο κατά κανόνα drumming, παρανοϊκό παίξιμο και βαρύς ήχος σε αντιδιαστολή με πιο ήρεμα περάσματα και θείες μελωδίες, απλά και πολύπλοκα riff που δένουν με τρομερά lead και απόλυτα προσωπικά solo, παραγωγές «γυαλόχαρτο» και φωνητικά άλλοτε τραχιά και άλλοτε μεγάλης έκτασης, που είτε θα λατρέψεις είτε θα μισήσεις. Στον ίδιο δρόμο θα ακολουθήσει το "The Deluge" και το thrash θα μπεί για τα καλά στο παιχνίδι από το "Mystification" και έπειτα.

Μετά από το ζωντανά ηχογραφημένο "Live Roadkill", θα προκύψει η συνεργασία με τον David T, Chastain και την εταιρεία του Leviathan Records στις Η.Π.Α. για το "Out Of The Abyss" και ο δισκογραφικός επίλογος για το δεύτερο line-up θα μπει το 1990 με το "Courts Of Chaos", στο οποίο τα πλήκτρα θα μπουν για τα καλά στο παιχνίδι, χωρίς να εκλείψει η προηγούμενη μαγεία. Πρόκειται συνολικά για μία σειρά πέντε studio άλμπουμ που θεωρούνται κλασικά από τους οπαδούς με τα δύο τελευταία να υπολείπονται μόνο οριακά στην αξιολογική κρίση.

Μπορεί η δισκογραφική συνεργασία του Shark με τον Thrasher να κράτησε groso moto μόλις έξι έτη, μιλάμε όμως για συμπυκνωμένο ιστορικό χρόνο με πλούσια παρακαταθήκη που αναλόγου εμπορικού βεληνεκούς μπάντες θα ζήλευαν και επέφερε σαφώς την διαχρονική απήχηση στους cult κύκλους των metal οπαδών. Δυστυχώς ένας συνδυασμός παραγόντων - αδυναμία διανομής της Black Dragon, δύσκολοι καιροί γενικότερα για το metal, κακές σχέσειες μεταξύ του Foxe και του Park και προσωπικά ζητήματα των μελών - οδήγησε ουσιαστικά στην παύση των Manilla Road για αρκετά χρόνια.

Τα δύσκολα χρόνια

Μοναδικό χειροπιστό πράγμα κατά την διάρκεια της δεκαετίας του ’90 ήταν η κυκλοφορία του "Circus Maximus" το 1992. Πρόκειται στην ουσία για ένα βραχύβιο side-project του Shelton, που μοιράστηκε στίχους, μουσική και φωνητικά με τον ντράμερ Aaron Brown και τον μπασίστα Andrew Coss. Άλμπουμ που μόνο τυπικά κυκλοφόρησε υπό το όνομα των Manilla Road έπειτα από επιμονή της Black Dragon Records, χαρακτηρίζεται από πιο γυαλισμένη ηχητική προσέγγιση σε ευρύτερα εναλλακτικά metal πλαίσια, προκαλεί το ενδιαφέρον, αλλά πρέπει να αντιμωτωπίζεται μόνο όμως ως project.

Το υπόλοιπο της δεκαετίας βρίσκει τον Shelton να παίζει ξανά με τον Foxe και για σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα με τον Harvey Patrick, αδελφό του Bryan "Hellroadie" Patrick, επί χρόνια tour mamager που στην νεότερη εποχή θα αναλάμβανε me επιτυχία τον ρόλο του frontman. Πρακτικά ζητήματα και προβλήματα συννενόησης που χρονίζουν δεν επιτρέπουν στον Shelton να ηχογραφήσει νέο υλικό με τον Foxe και φτάνουμε αισιώς στο 2000, όταν έρχεται η πρόταση για την συμμετοχή των Manilla Road στο Bang Your Head Festival, που συνέβαλε καθοριστικά στην επαναδραστηριοποίηση της μπάντας μέχρι και σήμερα.

Η αναγέννηση

Η μπάντα εμφανίζεται με υπαρχηγό τον Hellroadie και νέους μουσικούς σε τύμπανα και μπάσο για πρώτη φορά στην Ευρώπη και ταυρόχρονα προκύπτει σαφές ενδιαφέρον από το underground κύκλωμα οπαδών και εταιρειών. Το 2001 κυκλοφορεί το άλμπουμ που βρισκόταν στα σκαριά ("Atlantis Rising"), οι επανακυκλοφορίες των δυσεύρετων πια άλμπουμ της δεκαετίας του ’80 και του ανέκδοτου υλικού μπαίνουν σε σειρά, για να ακολουθήσουν κι άλλες συναυλίες, κυρίως στην Ευρώπη και βεβαίως στη Ελλάδα.

Η μπάντα συνεχίζει να κυκλοφορεί τακτικά νέα studio άλμπουμ και παρά τις αναπόφευκτες αλλαγές των μελών σε μπάσο και τύμπανα, βρίσκει πιο αξιόπιστους συνεργάτες, παραμένει σε απερίσπαστη τροχιά και αποκτά ολοένα και περισσότερο ισχυρό status. Με ακόμη περισσότερες συναυλίες, σταθερή πλέον συνεργασία με τις γερμανικές εταιρείες Golden Core και High Roller Records και απολαμβάνοντας τον σεβασμό που ξεφεύγει από τα όρια του underground, οι Manilla Road συμπλήρωσαν 40 ολόκληρα χρόνια ιστορίας και έχουν τα φόντα να συνεχίσουν όσο βαστάει η μεγάλη καρδιά του Mark "The Shark" Shelton.

Δισκογραφία (Άλμπουμ - Εκδόσεις - Επανεκδόσεις - Εξώφυλλα)

Underground (1979)

Όποιος οπαδός των Manilla Road αναζητούσε παλιότερα πληροφορίες για τις απαρχές του συγκροτήματος, σίγουρα πραγματοποιούσε μία αναλυτική αναζήτηση για το πρώτο demo εν έτει 1979. Κυριότερος λόγος η ύπαρξη σε αυτό του ομώνυμου τραγουδιού "Manilla Road", το οποίο έκτοτε ξεχάστηκε από την παρέα του Mark Shelton και δυστυχώς δεν ήταν διαθέσιμο σε οποιαδήποτε μορφή.

Όταν το υλικό ανασύρθηκε και μάλιστα υπό την μορφή των εξαιρετικά διατηρημένων master tapes, η κανονική (επανα)κυκλοφορία ήταν θέμα χρόνου και τελικά το επονομαζόμενο "Underground" demo κυκλοφόρησε από την High Roller Records τον Ιούνιο του 2016 με την προσθήκη ενός ακόμη ακυκλοφόρητου κομματιού από εκείνη την περίοδο.

Το demo ανοίγει με τo γνώριμο από τους δύο πρώτους δίσκους "Far Side Of Τhe Sun" σε μία ακόμη ενδιαφέρουσα εκδοχή, που δεν διαφέρει όμως σημαντικά από τις ήδη διαθέσιμες. Δεδομένο άξια αναφοράς είναι ότι ακούμε για πρώτη φορά στα τύμπανα τον Myles Sipe, το στυλ του οποίου κρίνεται σίγουρα θετικά παρότι συνηθισμένο για τα δεδομένα της εποχής. Ακόμη, ο ήχος είναι αρκετά καλός τηρουμένων των αναλογιών, γεγονός που κάνει ακόμη πιο ευχάριστη την ακρόαση.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η εμπειρία έχει δείξει ότι είναι αρκετά πιθανό να ενθουσιαστείς με κάτι καινούριο από τα παλιά που αφορά αγαπημένα σου συγκροτήματα. Σε αυτό το κλίμα, το ομώνυμο τραγούδι των Manilla Road, που αποτελεί σαφώς την ουσία της κυκλοφορίας, δικαιώνει τις προσδοκίες και τον όποιο μύθο. Η ήρεμη εισαγωγή με την πρώτη στροφή, σύντομα οδηγεί στο break για τις δύο επόμενες, με το αργό, βαρύ και επικό riff του Shelton, εναλλασόμενο με τα χαρακτηριστικά του solo, να χτυπά στην καρδιά.

Στην εξέλιξη του τραγουδιού, το πιο γρήγορο riff στο ύφος των πρώιμων Judas Priest προσφέρει μία ακόμη ευκαιρία για κάποια lead στον Shark, διαδικασία που επαναλαμβάνεται και στην επαναφορά του αρχικού riff. H space-psych παρεμβολή είναι χαρακτηριστική των αναζητήσεων των Manilla στην πρώιμη περίοδό τους και η κορύφωση με το γρήγορο τελείωμα μάλλον αναμενόμενη, όπως και τα χαρακτηριστικά σολίδια που δίνουν και παίρνουν.

Εν τέλει, ο οπαδός θα νιώσει δικαιωμένος για την προσμονή, αναγνωρίζοντας χαρακτηριστικά ενός ύφους που έμελλε να χτιστεί στα επόμενα χρόνια, και ίσως απορρημένος για την παράκαμψη ενός σημαίνοντος από πολλές απόψεις κομματιού. Όσον αφορά τους στίχους, αυτοί γίνονται καλύτερα αντιληπτοί από την εξιστόρηση του Mark Shelton για την σύλληψη του ονόματος.

Η ουσία που κρατάμε από και μάλλον εκφράζει σε μεγάλο βαθμό την όλη πορεία της μπάντας, συνοψίζεται στον στίχο "People, they ask us what can you play, there's only one thing to say, we're Manilla Road", ο οποίος χρησιμοποιήθηκε κατόπιν και στο οπισθόφυλλο του "Invasion".

Το "Herman Hill" που κλείνει το demo και γνωρίζαμε ήδη από το "After Midnight Live", εδώ ακούγεται αρκετά καλύτερα, είναι κατάτι πιο αργό και διαφορετικό στην εξέλιξή του, με το χασιματικό κόψιμο το επιβλητικό τελείωμα. Η προσθήκη του ατμοσφαιρικού "Flakes Of Time" αντιπροσωπεύει τις space και ψυχεδελικές αναζητήσεις του trio, σε αντιδιάσταση με  τις hard rock βάσεις των τριών κομματιών του demo.

Το "Underground" κυκλοφόρησε μεν αποκλειστικά σε βινύλιο από την από την High Roller, αλλά συμπεριλήφθηκε και στο διπλό CD έκδοση του "Dreams Of Eschaton".

Invasion (1980)

Το full-length ντεμπούτο ηχογραφείται στα τέλη του 1979 κυκλοφορεί στις αρχές του 1980 από την εταιρεία της μπάντας, Roadster Records. Έξι τραγούδια και διάρκεια που υπερβαίνει τα 45 λεπτά. Ξεχωρίζει μακράν το 13λεπτο και πλέον έπος "The Empire". Στα υπόλοια αξιόλογα τραγούδια βρίσκουμε το κλασικό "Far Side Of The Sun", το straight rock 'n' roll "Street Jammer", το όμορφο ακουστικό "Centurian War Games" και τα μεγάλα σε διάρκεια "The Dream Goes On" και "Cat And Mouse".

Το original βινύλιο βρίσκεται και στην επανατύπωση του 1982 με διαφορετικό (πιο απλό) οπισθόφυλλο. Όμορφες οι πρόσφατες επανεκδόσεις σε βινύλιο (πιο πλούσια φυσικά αυτή της High Roller) και standard οι εκδόσεις σε CD. Για τους συλλέκτες υπάρχει το bootleg της σειράς Reborn Classics σε μονό CD μαζί με το "Metal" και χωρίς το "Centurian War Games". Πλούσιο σε ανέκδοτο υλικό το πρόσφατο διπλό CD "Metal Invasion".

Metal (1982)

Μετά την παρεμβολή του "Dreams Of Eschaton" ή "Mark Of The Beast", το οποίο ηχογραφήθηκε το 1981 αλλά κυκλοφόρησε επίσημα μόλις το 2002, έρχεται το 1982 το δεύτερο άλμπουμ με τον τίτλο-δήλωση “Metal”. Τα πράγματα σοβαρεύουν με τραγούδια όπως το "Queen of the Black Coast" και "Cage of Mirrors", προσωπικό αγαπημένο το ομώνυμο που είχαμε την τύχη να ακούσουμε στην Αθήνα το 2012, απλή επανεκτέλεση του "Far Side Of The Sun" και τρία ακόμη standard τραγούδια ("Enter the Warrior", "Defender", "Out of Control With Rock 'n' Roll").

Αρκετά δυσέυρετο το original βινύλιο καθώς τυπώθηκε μόλις μία φορά, ενώ έχει κυκλοφορήσει και σε κασέτα. Για τις πιο πρόσφατες επανεκδόσεις ισχύει ότι και για το "Invasion", ενώ δυστυχώς ούτε στην επανέκδοση της High Roller σε βινύλιο έχει αποτυπωθεί όμορφα η αρχική ιδέα της μπάντας.

Crystal Logic (1983)

Σίγουρα ανάμεσα στα πιο αγαπημένα άλμπουμ όλων των οπαδών και εκείνο που άνοιξε τον δρόμο για ευρύτερη αναγώριση. Εξαιρουμένου του πολύ καλού πλην ραδιοφωνικόυ "Feeling Free Again", περιλαμβάνει μόνο κλασικά κομμάτια που θεωρούνται από τα πρώτα και πιο αντιπροσωπευτικά στον χώρο του επικού heavy metal, οπότε η επιμέρους αναφορές είναι περιττές. Ξεχωριστή μνεία τέλος αξίζει στην μασκότ Smiling Jack που μας συστήνεται για πρώτη φορά στο οπισθόφυλλο, ενώ εμβληματική είναι η φωτογραφία του εσωφύλλου.

Τελευταία μεμονωμένη κυκλοφορία στην Roadster Records. Τυπώνεται από την Black Dragon το 1986 σε μπλε βινύλιο και σε άγνωστη χρονική στιγμή, ίσως μόνο για την Ελλάδα, σε μαύρο με σιέλ ετικέτα. Το 2000 κυκλοφορεί για πρώτη φορά σε CD και Picture Disc, ενώ ακολουθούν τα τελευταία χρόνια αρκετές επανεκδόσεις, με προτεινόμενη το διπλό CD με πλούσιο επιπλέον υλικό από την Golden Core.

Open The Gates (1985)

Το αντιπροσωπευτικότερo ίσως δείγμα του τι εστί Manilla Road στην αντίστοιχη ηχητική εκδοχή. Ο Randy "Thrasher" Foxe προσδίδει ταχύτητα και πιο πολύπλοκο παίξιμο, ενώ διαφορετικού ύφους στίχοι και συνθέσεις σε κοινό όμως πλαίσιο αποδεικνύουν την ευελιξία και την συνοχή που διαθέτει η νέα τριάδα. Επικό heavy metal σε καταιγιστικoύς, doom και straight-forward ρυθμούς, με οκτώ κομματάρες να καλύπτουν το ένα βινύλιο και τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια έπη να απλώνονται σε επιπλέον 12ιντσο 45 στροφών.

Πρώτη αποκλειστική κυκλοφορία από την Black Dragon, κυκλοφορεί και στην Βραζιλία, ενώ στις αρχές των ‘90s διατίθεται σε κασέτα και CD. Επανακυκλοφορεί σε Digipak CD μετά το 2000 και σε μονό βινύλιο διαφόρων χρωμάτων από την High Roller Records. Τελευταία έκδοση από την Golden Core σε μονό CD με τρία επιπλέον κομμάτια και εναλλακτικό εξώφυλλο.

The Deluge (1986)

Οι Shelton, Park και Foxe συνθέτουν και ηχογραφούν στα καπάκια το επόμενο άλμπουμ, που τους βρίσκει υφολογικά να διαθέτουν μεγαλύτερη συνοχή, χωρίς όμως εκπτώσεις στην ποιότητα. Τα περισσότερα κομμάτια χαρακτηρίζει η αμεσότητα με καλύτερο παράδειγμα το hit "Divine Victim", ενώ στον αντίποδα βρίσκονται το πιο πολύπλοκο "Friction In Mass" και η ασύληπτης έμπνευσης και εκτέλεσης ομώνυμη τριλογία.

Μοναδική έκδοση από το 1986 και για 15 χρόνια το βινύλιο της Black Dragon. Ακολουθούν το 2001 Picture Disc και Digipak CD από την ιταλική Undergroung Symphony και το 2011 επανεκδόσεις σε CD από την Shadow Kingdom για την Αμερική και σε βινύλια από την High Roller για την Ευρώπη. Στο CD της Golden Core βρίσκουμε εναλλακτικές στουντιακές και ζωντανά ηχογραφημένες εκτελέσεις.

Mystification (1987)

Το thrash φαίνεται να κυριαρχεί στον metal κόσμο και οι Manilla Road δεν μένουν ασγκίνητοι, παρουσιάζοντας κατά κύριο λόγο την δική τους, περισσότερο ή λιγότερο επική εκδοχή, ποτισμένη από την παράνοια του Edgar Allan Poe. Για ένα ακόμη άλμπουμ η ποιότητα και η εκελεστικές ακροβασίες φαίνεται να περισσεύουν, με κορυφαία τα "Masque Of The Red Death" και τον ομώνυμο ύμνο.

Διπλή αρχική κυκλοφορία από Black Dragon στην Ευρώπη και την Roadster στην Αμερική (και σε κασέτα). Στις διάφορες επανεκδόσεις από το 2000 και μετά η κατάσταση περιπλέκεται με το νέο εξώφυλλο, τις διαφορετικές μίξεις και το track listing (δωράκι το ακυκλοφόρητο instrumental "The Asylum"). Μπόλικο επιπλέον υλικό με αρκετό ενδιαφέρον στην τελευταία επανέκδοση σε διπλό CD από την Golden Core.

Live Roadkill (1988)

Το μοναδικό μέχρι στιγμής «κανονικό» ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ των Manilla Road έχεται το 1988 ως αποτέλεσμα της περιοδείας στις Η.Π.Α. για την προώθηση του "Mystification" το έτος της κυκλοφορίας του. Ως εκ τούτου, περιλαμβάνει τραγούδια από τα τρία τότε πιο πρόσφατα άλμπουμ, συν το "Far Side Of The Sun" που υπήρχε στα δύο πρώτα. Το οργανωμένο χάος των ζωντανών εκτελέσεων αποτελεί πειστήριο των ικανοτήτων της τριάδας επί σκηνής, με πρωταγωνιστή το κτήνος Randy "Thrasher" Foxe.

Κυκλοφορεί από την Black Dragon σε βινύλιο και CD που περιλαμβάνει επτά επιπλέον studio κομμάτια, έξι από το "Deluge" συν το "Death By The Hammer" από το "Mystification". Μόλις το 2017 βγαίνει ξανά στην αγορά από την High Roller σε βινύλιο, με τον τίτλο "Live Roadkill - The Raw Tapes" και δύο επιπλέον τραγούδια ("The Books Οf Skelos", "Up From Τhe Crypt"), αλλά χωρίς τις ψεύτικες επευφημίες, καθώς το υλικό προέρχεται κατευθείαν από την αρχική πηγή.

Out Of The Abyss (1988)

Το "Out Of The Abyss" συνεχίζει στα χνάρια του "Mystification", διαθέτοντας κάποια κομμάτια που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ξεκάθαρα thrash, άλλα και άψογους συνδυασμούς καταιγιστικών τυμπάνων με θαυμάσιες επικές μελωδίες. Σημαντική διαφοροποίηση είναι η πιο καθαρή παραγωγή, ενώ ποιοτικά μπορεί να μην βρισκομαστε πλέον στα επίπεδα των προηγούμενων δίσκων, ωστόσο οι μαγικές στιγμές είναι ουκ ολίγες.

Διπλή κυκλοφορία, σε Ευρώπη από την Black Dragon και σε σε Αμερική από την Leviathan Records του David T. Chastain που έβαλε το χεράκι του στην παραγωγή, σε βινύλιο και πρώτη φορά σε CD. Οι επανακυκλοφορίες ήρθαν μόλις τα τελευταία χρόνια, σε βινύλιο από την High Roller με ελαφρώς διαφοροποιημένο εξώφυλλο και σε CD από την Shadow Kingdom για την Αμερική, ενώ έπεται special edition από την Golden Core.

The Courts Of Chaos (1990)

Το κύκνειο άσμα της πρώτης περιόδου έμελε να είναι και το πιο πολλυσυλεκτικό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν ποτέ οι Manilla Road. Χρήση πλήκτρων, τριγκαρισμένα τύμπανα, προοδευτική και μοντέρνα χροιά, συν τη μοναδική ever (εξαιρετική) διασκευή στo hit "D.O.A." των σπουδαίων Τεξανών Bloodrock. Εντούτοις αποτελεί σε σημαντικό βαθμό λογική συνέχεια στην δισκογραφία, ποιοτικά στέκεται δίπλα στο "Out Of The Abyss" και φυσικά περιλαμβάνει αξιομνημόντευτες στιγμές.

Κυκλοφορεί σε βινύλιο, CD και κασέτα από την Black Dragon, ωστόσο λόγω των προβλημάτων της εταιρείας είναι σχεδόν εξαρχής δυσεύρετο. Στην Αμερική κυκλοφορεί από την Leviathan σε κασέτα υπό το όνομα του Shelton για νομικούς λόγους. Επανακυκλοφορία το 2002 από την Iron Glory σε Picture LP και βινύλιο και το 2011-12 από High Roller σε βινύλιο και Shadow Kingdom σε CD.

The Circus Maximus (1992)

Η αδράνεια που ακολούθησε την κυκλοφορία του "The Courts Of Chaos" δεν θα μπορούσε να δεσμεύσει το ανήσυχο πνεύμα του Shelton, ο οποίος επιστρατεύει τον υπεύθυνο για τα εξώφυλλα των δύο τελευταίων δίσκων των Manilla Road, Aaron Brown και τον μπασίστα Andrew Coss, για την δημιουργία του project Circus Maximus και εν τέλει την κυκλοφορία του ομώνυμου άλμπουμ. Το διαφοροποιημένο από τα συνηθισμένα μουσικό περιεχόμενο κρίνεται ενδιαφέρον εάν αντιμετωπιστεί ως side-project που είναι και κάπως έτσι μπαίνει μια άνω τελεία που θα μείνει καρφωμένη μέχρι το λυκαυγές της νέας χιλιετίας.

Το "The Circus Maximus" κυκλοφορεί σε CD και κασέτα από την Black Dragon, επανακυκλοφορεί σε διπλό βινύλιο και CD από την Iron Glory το 2002 και σε διπλό βινύλιο με νέο εξώφυλλο από την High Roller το 2013.

Atlantis Rising (2001)

Το project που έχει ξεκινήσει ο Shelton με τον Bryan "Hellroadie" Patrick και τον Mark Anderson γρήγορα γίνεται το άλμπουμ της επιστρφής των Manilla Road. Θεματολογικά αποτελεί συνέχεια της ιστορίας του "The Deluge", η εισαγωγή μας γυρίζει πίσω στο "Open The Gates" και παρά την κατά τόπους πιο μοντέρνα και επιθετική προσέγγιση, αποδεικνύεται πως ο Shark διαθέτει ακόμη την έμπνευση που μπορεί να μαγέψει παλαιούς και νέους οπαδούς, με οποκορύφωμα την θεϊκής προέλευσης μελωδία του ομώνυμου τραγουδιού.

Η πρώτη έκδοση από την Iron Glory γίνεται σε CD, διπλό βινύλιο και μονό picture disc, ενώ η μοναδική επανέκδοση έρχεται το 2013 από την High Roller σε μονό βυνύλιο με το αρχικό πρωτόλειο γραφιστικό εξώφυλλο να έχει μετατραπεί σε έναν πολύ όμορφο ζωγραφικό πίνακα.

Spiral Castle (2002)

Με κεκτημένη ταχύτητα από το "Atlantis Rising", το "Spiral Castle" συνεχίζει εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχος του, με το υλικό να μην παρουσιάζει την ίδια συνοχή, χωρίς βεβαίως να κρίνεται αρνητικά, καθώς έχει τις ιδιαίτερες στιγμές του, όπως το βιολί στο "Sands Of Time". Τελευταία εμφάνιση για τον Scott Peters πίσω από τα τύμπανα.

Πρώτη κυκλοφορία σε CD από την Iron Glory και επανέκδοση στο ίδιο format από την Shadow Kingdom το 2013. Σε βινύλιο κυκλοφορεί αρχικά το 2003 από την ιταλική Black Widow και το 2012 από την High Roller. Σε όλες τις εκδόσεις πλην της αρχικής βρίσκουμε επιπλέον το "Throne Οf Lies".

Mark Of The Beast (2002)

Οι Manilla Road έπαιξαν ατμοσφαρικό, ψυχεδελικό και προοδευτικό metal ήδη στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με καλύτερη απόδειξη τα συγκεκριμένα, πολυθρύλητα τραγούδια που κυκλοφόρησαν εν τέλει επίσημα το 2002 υπό τον τίτλο "Mark Of The Beast" και το artwork του Jim Fitzpatrick (Thin Lizzy). Αρκετά κατατοπιστικό έως συγκινητικό είναι το ένθετο σημείωμα του μακαρίτη Phil Baker εκ μέρους της σπουδαίας στο underground στερέωμα Monster Records, που συνεχίζει μέχρι σήμερα υπό το όνομα Rockadrome / Forged In Fire, με αφεντικό το Dennis Bergeron.

Κυκλοφόρησε από την Monster Records σε διπλό βινύλιο και μονό CD, και ξανά σε CD από την Forged In Fire το 2011. Όλο το περιεχόμενο βρίσκεται και στο άλμπουμ "Dreams Of Eschaton" που βγήκε το 2016 από την High Roller το 2016.

Gates Of Fire (2005)

Με τον Harvey "The Crow" Patrick (αδελφό του Hellroadie) στο μπάσο και τον πιτσιρικά Cory "Hardcore" Christner στα τύμπανα, οι Manilla παρουσιάζουν ένα επικό από πολλές απόψεις άλμπουμ που κατέχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιές πολλών. Εννέα κομμάτια χωρισμένα σε τρεις τριλογίες των τριών, μεγάλες διάρκειες και συνολικά 72 λεπτά κατέθεσης μουσικής ψυχής από τον Shelton κερδίζουν την προσοχή τουλάχιστον των πραγματικών οπαδών.

Κυκλοφορεί αρχικά μόνο σε CD από τη γερμανική Battle Cry Records και κατόπιν σε διπλό βινύλιο διαφορετικών εκδόσεων από την High Roller, αρχής γενομένης το 2007.

Voyager (2008)

Χωρίς τον Hellroadie στα φωνητικά αλλά με σταθερό το ίδιο rhythm section, ο Shelton συνεχίζει να «τραβάει» τις διάρκειες σε έναν ακόμη δίσκο που υπερβαίνει την μία ώρα, αλλά αυτή τη φορά είναι μονοθεματικός. Τα ακουστικά μέρη πληθαίνουν, η επιθετικότητα παραμένει, οι μελωδίες και τα lead κάνουν όπως πάντα την διαφορά και το "Voyager" κρίνεται αναπόφευκτα ικανό να προσφέρει συγκινήσεις.

Σε CD κυκλοφορεί αρχικά από την ιταλική My Graveyard Productions και το 2014 επανεκδίδεται από την Shadow Kingdom. Σε διπλό βινύλιο, πρώτη έκδοση από την High Roller ταυτόχρονα με το CD και δεύτερη το 2011.

After Midnight Live (2009)

Τον Δεκέμβριο του 1979, μετά την ηχογράφηση του "Invasion" και πριν την κυκλοφορία του, οι Μanilla Road παίζουν ζωντανά στο studio του ραδιοφωνικού σταθμού του κρατικού πανεπιστημίου της Wichita, KMUW, με ταυτόχρονη αναμετάδοση. Εκτός από τα έξι ηλεκτρικά τραγούδια του ντεμπούτου παρουσιάζονται και μερικά άλλα, τα οποία ευτυχώς επιβιώνουν και κυκλοφορούν το 2009. Πρόκεται για πέντε τον αριθμό με συνολική διάρκεια 40 λεπτών, που υφολογικά προφανώς κινούνται ανάμεσα στο "Invasion" και το "Mark Of The Beast", με λιγότερο μεταλική αλλά σαφώς προοδευτική διάθεση, αποτελώντας θησαυρό για κάθε μελετητή του φαινομένου Μanilla.

Αρχικά κυκλοφορεί μόνο σε βινύλιο, σε διαφορετικές εκδόσεις από την High Roller, και κατόπιν το 2010 σε CD από την Shadow Kingdom. Το 2016 θα συμπεριληφθεί από την High Roller στην έκδοση του "Dreams Of Eschaton" σε διπλό CD.

Playground Of The Damned (2011)

Επιστροφή τρόπος του λέγειν στην κανονικότητα, με τον Vince Goleman να μοιράζεται λόγω ανωτέρας βίας το μπάσο με το alter ego του Shelton, Ernest Cunningham Hellwell, τον Hellroadie να βρίσκεται κανονικά στην μπάντα και την διάρκεια (κομματιών και συνόλου) να περιορίζεται σημαντικά. Βασικό επακόλουθο είναι αρκετοί κερδισμένοι πόντοι σε όρους αμεσότητας και ένα τελικό αποτέλεσμα περισσότερο προσιτό αλλά σε καμία περίπτωση λιγότερο αντιπροσωπευτικό του τι πρεσβεύει η μπάντα.

Το "Playground Of The Damned" Κυκλοφορεί το 2011 σε CD από την Shadow Kingdom και σε βινύλιο, σε διαφορετικά χρώματα, από την High Roller.

Mysterium (2013)

Το "Mysterium" σηματοδοτεί την μερική τουλάχιστον επιστροφή της μπάντας στον κλασικό, δικό της ήχο, καθώς ο Cory παίρνει μαζί του το δίκασο που κυριαρχούσε επί μια δεκαετία, ενώ ο Andreas "Neudi" Neuderth στα τύμπανα με τον Joshua Castillo αποτελούν το νέο rhythm section. Από το παρόν άλμπουμ ξεκινάει κα η συνεργασία με την μεγάλου εκτοπίσματος γερμανική εταιρεία ZYX / Golden Core. Περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία του δίσκου, αλλά και την πορεία της μπάντας συνολικά, μπορείτε να βρείτε στην εκτενέστατη συνέντευξη που μας είχαν παραχωρήσει ο Mark Shelton και ο Bryan Patrick.

Κυκλοφορεί από την ZYX / Golden Core σε CD που συνοδεύεται από DVD με ζωντανή εμφάνιση στο Hammer of Doom Festival του 2011, σε μονό CD από την Shadow Kingdom στις Η.Π.Α. και σε βινύλιο, σε διαφορετικές εκδόσεις, από την High Roller.

The Blessed Curse (2015)

Έχοντας μπει για τα καλά σε τροχιά, τουλάχιστον όσον αφορά το συναυλιακό κομμάτι, οι Manilla συνεχίζουν να κυκλοφορούν με σταθερή συχνότητα άλμπουμ και το 2015 το "The Blessed Curse" έρχεται ως φυσική συνέχεια του "Mysterium", με σταθερά περιορισμένους ρυθμούς και αρκετές μαγικές στιγμές. Αρκετό ενδιαφέρον παρουσιάζει o δεύτερος δίσκος με τίτλο "After The Muse" και αρκετούς εκλεκτούς συμμετέχοντες σε περισσότερο ακουστικό ύφος, με το έπος "All Hallows Eve" να δεσπόζει, τόσο στην φρέσκια εκτέλεση, όσο και σε εκείνη του μακρινού 1981.

Το "The Blessed Curse" / "After The Muse" κυκλοφορεί σε διπλό, digipak CD και διπλό βινύλιο από την ZYX / Golden Core.

Dreams Of Eschaton (2016)

Το 2016 η High Roller κυκλοφορεί σε διπλό βινύλιο υπό τον τίτλο "Dreams Of Eschaton" ουσιαστικά το "Mark Of The Beast", χρησιμοποιώντας όμως διαφορετική και κατά δήλωση του Shelton, καλύτερη πηγή. Η έκδοση σε διπλό CD περιλαμβάνει επιπλέον τα τέσσερα τραγούδια του "Underground" και το "After Midnight Live".

To Kill A King (2017)

Το τελευταίο στουντιακό άλμπουμ κυκλοφορεί πριν από ένα χρόνο, με τελευταία προσθήκη τον Phil Ross στο μπάσο. Η παραγωγή είναι σταθερά καλύτερη από εκείνες των άλμπουμ στα ‘00s, οι ρυθμοί συνεχίζουν να είναι περιορισμένοι και οι διάρκειες αρχίζουν να ξεφεύγουν πάλι, με πρώτο και καλύτερο το ομώνυμο τραγούδι. Αυτό που πάντως επιβεβαιώνεται για μία ακόμη φορά, είναι ότι οι φρέσκοι Manilla Road μπορεί να μην πλησιάζουν τα μεγαλεία του παρελθόντος, αλλά είναι θαρρείς καταδικασμένοι να μην κυκλοφορήσουν ποτέ αδιάφορο δίσκο.

Κυκλοφορεί από την ZYX / Golden Core σε διπλό βινύλιο με επιπλέον κομμάτι το "Book Of Skelos Pt.1 (The Book Of Ancients)" συν το CD, κουτί που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων το κανονικό CD και το CD single "The Wake", και τέλος σε μονό CD.

Side Project και συνεργασίες του Shelton

Σε αναζήτηση της χαμένης συγχορδίας και ως τρελός επιστήμονας στο μουσικό εργαστήρι του, τα τελεταία χρόνια ο Shelton έχει κυκλοφορήσει δύο άλμπουμ με το side project Hellwell, ένα προσωπικό ακουστικό άλμπουμ και ένα ακόμη σε συνεργασία με τον Rick Fischer.

Στο πρώτο άλμπουμ των Hellwell με τίτλο "Beyond The Boundaries Of Sin" που βγήκε στην αγορά το 2012, έχοντας ως βάση το ύφος των Manilla Road και κυρίως τα άλμουμ των zeros, προσθέτει σε σημαντικό βαθμό doom στοιχεία και κινείται προς το progressive των '70s, κυρίως λόγω της χρήσης των πλήκτρων, παρουσιάζοντας όπως πάντα ένα ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Στο "Behind The Demon's Eyes" που κυκλφόρησε πέρυσι γράφεται ιστορία, καθώς ο Shelton συνεργάζεται για πρώτη φορά με τον Randy "Thrasher" Foxe μετά από 27 ολόκληρα χρόνια. Παρότι η σπιτική παραγωγή δεν βοηθάει ιδιαίτερα, ο δίσκος παράγει μαγεία, ως αποτέλεσμα της σύμπραξης δύο μουσικών που μεγαλούργησαν στο παρελθόν και μας ανοίγει την όρεξη για ακόμη μεγαλύτερα πράγματα.

Τα τραγούδια σε περισσότερο ή αποκλειστικά ακουστικό ύφος αποτελούσε ανέκαθεν ένα ακόμη χαρακτηριστικό που ξεχώρισε τους Manilla Road. Η δημιουργία ενός προσωπικού, ακουστικού άλμπουμ από τον Shelton βρισκόταν στα σκαριά πολλά χρόνια και η κυκλοφορία του "ObsidianDreams" εν τέλει το 2015 δικαίωσε τις προσδοκίες, αποδεικνύοντας το αυτονόητο, την ικανότητα του δηλαδή ως storyteller, ακόμη και χωρίς ηλεκτρισμό σε πλήρη απομόνωση.

Στα τέλη της περασμένης χρονιάς ο Shelton κυκλοφόρησε ένα ακόμη άλμπουμ, υπό το όνομα Mark Shelton & Rick Fisher’s Riddlemaster και τον τίτλο "Bring The Magik Down". Με λιτό και απέριτο παίξιμο στα τύμπανα από τον αυθεντικό ουσιαστικά ντράμερ των Manilla Road και έμφαση στην περισσότερο ατμοσφαιρική λιγότερο ηλεκτρισμένη πλευρά του Shelton, το τελικό αποτέλεσμα διαθέτει (hard) rock αύρα από τα τέλη των ‘70s και τις αρχές των ‘80s, και συνίσταται ανεπιφύλακτα σε όσους εκτιμούν το υλικό των πρώτων ημερών.

Εκτός από συμμετοχές σε δίσκους των Battleroar, Dawnrider και Ironsword, o Shelton έχει γράψει τους στίχους για το "Shockwaves", τραγούδι που ονόμασε τον πρώτο προσωπικό δίσκο της Leather Leone, ένώ έχει αναλάβει στην δεκαετία του ’80 παραγωγές για τους συντοπίτες του Stygian Shore και Ripsaw.

Οι προσωπικές ιστορίες των οπαδών

Προσπαθώντας να καταγράψουμε την ιδιαίτερη σχέση που έχουν αναπτύξει πολλοί οπαδοί με το συγκρότημα σε διαφορετικά επίπεδα, ζητήσαμε από τρεις εξ αυτών να μας περιγράψουν πως ήρθαν σε επαφή με την μουσική των Manilla Road, υπό ποιες συνθήκες συνάντησαν την παρέα του Mark Shelton, και βεβαίως να μας διηγηθούν ιστορίες μεταλικής τρέλας!

Ο Γερμανός Andreas "Neudi" Neuderth, ντράμερ, μουισκός δημοσιογράφος και οπαδός των Manilla Road από πολύ παλιά, βρέθηκε «αναγκαστικά» πίσω από τα τύμπανα για τις ανάγκες της εμφάνισης της μπάντας στο Hammer Of Doom Festival το 2011, άρπαξε την ευκαιρία και έκτοτε μονιμοποιήθηκε, βοηθώντας παράλληλα και στο διαχειριστικό κομμάτι.

Neudi, πως ήρθες σε επαφή με τη μουσική των Manilla Road;

Στα τέλη του 1985, όταν ήμουν δεκατεσσάρων ετώ, ξεκίνησα την δική μου τηλεοπτική εκπομπή σε καλωδιακό κανάλι με τίτλο "Heavy Metal Battle". Μέρος της εκπομπής, εκτός από μπάντες που έπαιζαν ζωντανά (αργότερα αυτό έγινε playback εμφανίσεις και video clip), ήταν κριτικές δίσκων. Έτσι ήρθα σε επαφή με όλες τις σχετικές εταιρείες όπως η Noise, η Roadrunner, η Steamhammer κλπ, και μετά από λίγο έγραψα και στην Black Dragon Records (Παρίσι). Μου έστειλαν το "The Deluge" από Manilla Road μαζί με κάποια άλλα άλμπουμ. Αυτός ο δίσκος με έκανε οπαδό μετά από μόλις μερικά δευτερόλεπτα. Λίγο πιο μετά πήρα το "Open The Gates" και το "Crystal Logic" και έμαθα για το "Invasion" και το "Metal" από έναν φίλο που είχε και τα δύο σε κασέτα. Μετά το "The Deluge", είχα όλα τα άλμπουμ για κριτική στην εκπομπή μου (την οποία συνέχισα μέχρι το 1992).

Πώς αποφασίστηκε να μπεις στο συγκρότημα;

Είχα συναντήσει στο παρελθόν αρκετές φορές τους Manilla Road και ήμουν τόσο κακός που ήλπιζα ο ντράμερ τους να σπάσει το πόδι του ή κάτι τέτοιο ώστε πιθανώς να μου ζητήσουν να παίξω σε μια συναυλία, χαχα! Στην πραγματικότητα, το πώς μπήκα στην μπάντα ήταν κάπως έτσι. Το 2011 ο Cory, ο ντράμερ εκείνη την περίοδο, δεν μπορούσε να φύγει από την πολιτεία του Kansas για κάποιους λόγους και οι Manilla Road ήθελαν να ακυρώσουν την συναυλία τους στο Hammer Of Doom Festival. Ήταν ο διοργανωτής Oliver Weinsheimer (επίσης γνωστός από το Keep It True) που είπε στα παιδιά ότι υπάρχει κάποιος που θα μπορούσε να παίξει στην συναυλία. Αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Ο Mark Viron ήξερε τι είχα κάνει προηγουμένως, από τους Viron μέχρι τους Κokoon και τους Roxxcalibur και συμφώνησε να δοκιμάσει. Ήταν μια δίωρη συναυλία και έκανα μόνο μικρά λαθάκια, πράγματα που κανένας στο κοινό δεν πρόσεξε. Αυτή η συναυλία επίσης κινηματογραφήθηκε για ένα DVD (το επιπλέον DVD στο "Mysterium"). Μετά τη συναυλία η μπάντα αποφάσισε να με κρατήσει ως μόνιμο ντράμερ. Βρισκόμουν φυσικά στον έβδομο ουρανό. Απλά είχα μπει στην αγαπημένη μπάντα...

Ποια η αίσθηση του να βρίσκεσαι σε μπάντα της οποίας είσαι οπαδός;

Τον πρώτο χρόνο ήταν περίεργο γιατί έμοιαζε τόσο απίστευτο! Στο μεταξύ το συνήθισα αλλά είμαι χαρούμενος γι’ αυτό μέχρι σήμερα. Κατά τα τελευταία χρόνια είχα διάφορες προτάσεις από μπάντες που χρειάζονταν ντράμερ και κάποιες από αυτές ήταν σίγουρα μεγαλύτερες από τους Manilla Road, αλλά ποτέ δεν δέχτηκα (εκτός από την περίπτωση των Trance, γιατί συμφώνησαν με έναν δεύτερο ντράμερ που θα παίζει μαζί τους όταν θα είμαι σε περιοδεία με τους Manilla Road). Βλέπω τα μέλη και τις οικογένειές τους σαν φίλους και αδέλφια πλέον, αλλά το να βρίσκομαι στην σκηνή με τον Mark Shelton ήταν πραγματικά τρελλό, ειδικά στις πρώτες συναυλίες το 2011 και το 2012. Εκτός του να παίζω τύμπανα, είμαι ακόμη υπεύθυνος για τις επανεκδόσεις του καταλόγου των Manilla Road και επιτέλους μπορώ να τις δημιουργήσω με τον τρόπο που θέλω ως οπαδός. Ακόμη Manilla Road σημαίνει πλήρης ελευθερία στα τύμπανα. Όχι «δεν μπορείς να κάνεις αυτά τα σκατά». Είναι η πρώτη μπάντα στην οποία μπορώ να παίξω όπως αισθάνομαι. Στους Trance παίζω πιο απλά αλλά μου αρέσει έτσι, και το ίδιο ισχύει στιυς Roxxcalibur.

Ο Βαγγέλης Κρούσκας υπήρξε τραγουδιστής των Battleroar, της πρώτης ίσως μπάντας παγκοσμίως που είχε τους Manilla Road ως βασική επιρροή, στις αρχές της πορείας τους, ενώ στην συνέχεια βρέθηκε στους Valor, με τους οποίους συνεχίζει μέχρι σήμερα. Αξιοζήλευτη προσωπική του εμπειρία αποτελεί η παρουσία του στην πρώτη συναυλία που έδωσαν οι Αμερικανοί στην Ευρώπη το 2000.

Βαγγέλη, πότε άκουσες για πρώτη φορά Manilla Road και πώς κόλλησες;

Με πας πολλά χρονιά πίσω φίλε Θοδωρή, πραγματικά προσπαθώ να θυμηθώ πως έσκασε πρώτη φορά στα αυτιά μου το φαινόμενο Manilla Road! Αυτό πάντως που θυμάμαι σίγουρα είναι ότι ήταν κασέτα και μεταξύ ενός κλειστού κύκλου μεταλλάδων κάπου στα μέσα προς τέλη των '90s. Η μουσική διακινούταν αποκλειστικά μεταξύ φερέγγυων αδελφών της metal μουσικής! Τα πράγματα όπως καταλαβαίνεις ήταν τόσο σοβαρά που απαραίτητη προϋπόθεση ήταν φυσικά να έχεις ήδη κερδίσει την εμπιστοσύνη παλαιοτέρων ώστε να περάσουν εμπιστευτικά στα χέρια σου απόκρυφες μελωδίες από την κρύπτη! Το συναίσθημα όμως το θυμάμαι ξεκάθαρα! Το επικό στοιχείο μεγαλειώδες όπως δεν το είχα αισθανθεί ποτέ όχι απλά με έκανε να κολλήσω, αλλά να ταυτιστώ ξεκινώντας ένα μουσικό ταξίδι με εκπλήξεις που ο νους ούτε καν τις φανταζόταν ότι θα ακολουθήσουν τους επόμενους μήνες, χρόνια, δεκαετίες!!!

Είχες βρεθεί το 2000 στο Bang Your Head μαζί με μια παρέα Ελλήνων. Πώς κανονίστηκε το ταξίδι και τι θυμάσαι πιο έντονα;

Το 2000 και αφού είχε δημιουργηθεί ένα αρκετά δυνατός πυρήνα οπαδών, μαθαίνω αν θυμάμαι καλά από τον αδερφό Μιχάλη "HMRM" Νωχό ότι κυκλοφόρησε μια φήμη σχετικά με την εμφάνιση τους στην Γερμανία, στο Bang Υour Head. Το ίδιο ανοιξιάτικο βράδυ στο καθιερωμένο απογευματινό καφέ στο καφέ "Τζάκι" στο Χαλάνδρι μεταφέρω τα νέα σε φίλους! Φυσικά όλο αυτό ακούστηκε σαν φάρσα η οποία έπρεπε να διασταυρωθεί αν όντως ήταν! Έπρεπε να βρεθούμε εκεί και να το δούμε ζωντανά στις 12:45 το πρωί για να το πιστέψουμε.  Δεκατρείς στο σύνολο, δώδεκα άτομα λοιπόν ξεκινάνε το ταξίδι από την Ελλάδα και εγώ στα τελειώματα των σπουδών μου ταξιδεύω από Αγγλία να συναντήσω του φίλους στο αεροδρόμιο και να κατευθυνθούμε προς το Balingen! Σε αυτό το σημείο να πω ότι η επικοινωνία ακόμα και τότε δεν ήταν τόσο εύκολη! Υπήρχαν ένα-δύο κινητά στην παρέα και όλα είχαν οργανωθεί από πριν! Δυστυχώς, οι δώδεκα με περίμεναν εκείνο το πρωί στο αεροδρόμιο ενώ εγώ είχα χάσει μια μέρα στο μέτρημα... shit! Δεν βγήκα ποτέ από την πτήση που με περίμενε η παρέα η οποία είχε ανησυχήσει για το τι μου έχει συμβεί. Όταν εγώ κατάλαβα τι μου είχε συμβεί, φυσικά μου κοπήκαν τα πόδια! Όλα όμως τελικά λειτούργησαν θετικά! Κατάφερα να κλείσω το επόμενο πρωί και να φτάσω περίπου 2-3 ώρες πριν την εμφάνιση των Μanilla Road την στιγμή που το πρωινό της πτήσης και ενώ με έψαχνε η παρέα στο αεροδρόμιο, έσκασαν και οι ίδιοι Μanilla Road! Φυσικά οι αγαπημένοι μου κολλητοί ξεχάσανε για λίγο τι μπορεί να έχω απογίνει αλλά δεν ήταν και μικρή η έκπληξη!!! Ο Shelton και η παρέα του εκεί...! Μπορώ να φανταστώ τι έγινε, γιατί φτάνοντας στο Balingen μόνος το επόμενο πρωί είχα την πιο εορταστική υποδοχή που μπορούσα να έχω (μιας και ήμουν η αιτία χωρίς να το γνωρίζω για ότι έγινε)  από φίλους στη ζωή μου, παρέα με τον Marky να πίνουμε μπύρες και να γιορτάζουμε κάτω από τον γερμανικό ήλιο..!!! Αξέχαστες επικές στιγμές χαράς και ευτυχίας...!!!

Προφανώς τότε συναντήσατε και γνωρίσατε τον Shelton. Τι εντύπωση σας είχε κάνει τότε και ποια είναι η συνολική σου γνώμη, μιας και τον έχεις συναντήσει πολλές φορές από τότε νομίζω!

O Mark ήταν εμφανώς ξαφνιασμένος τότε και δεν είχε την παραμικρή ιδέα για το τι μπορεί να συμβαίνει στην Ευρώπη! Ήπιαμε, γελάσαμε, και τον θαυμάσαμε επί σκηνής. Το ξύλο που έπεσε μέρα μεσημέρι από κάτω δεν περιγράφεται…! Για ένα πράγμα που τον θαυμάζω ακόμα και σήμερα μετά από όσες φορές έχουμε ξανασυναντηθεί είναι η ακεραιότητα του χαρακτήρα του. Ο ίδιος ακόμα όπως και τότε, γεμάτος καλοσύνη και ομορφιά στα λόγια και τον τρόπο του! Νομίζω αυτός ο άνθρωπος ταυτίστηκε με το έργο του τόσο πολύ που ο ίδιος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι αυτού. Manilla Road και Mark Shelton είναι ένα και το αυτό…σε μουσική και στίχους, σάρκα και οστά!!!

Στο μουσικό κομμάτι, ο Μανώλης Καραζέρης συνέδεσε το όνομά του με τους Battleroar στη δεκαετία του 2000 και συνέχισε δημιουργώντας τους Dexter Ward, ενώ συμμετείχε ακόμη στους Finger Of Scorn και τους Heathens From The North (μπάντες διασκευών στους Cirith Ungol και τους Heavy Load αντίστοιχα). Από το 2006 βρίσκεται πίσω από το φεστιβάλ Up The Hammers και έχει συνεργαστεί ως διοργανωτής συναλιών αρκετές φορές με τους Manilla Road. Η προσωπική σχέση του με το συγκρότημα ξεκίνησε το 2001, όταν και φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Mark Shelton!

Πότε άκουσες για πρώτη φορά Manilla Road και πώς κόλλησες;

Πρώτη φορά Manilla Road στην ζωή μου άκουσα σε ένα πάρτι στην εφηβεία μου, όταν έπαιξε το "Divine Victim" και λέω τι είναι αυτό το πράγμα, έπαθα πλάκα. Μ' άρεσε πάρα πολύ, αλλά αυτό ήταν μια κι έξω, ήταν και χιτάκι κι ενθουσιάστηκα. Μετά είχα βρει στα 500άρικα στο Rock City το "Out Of The Abyss" και τότε άκουγα περισσότερο Blind Guardian, Manowar, πιο mainstream πράγματα, και βάζω το "Out Of The Abyss" και λέω «τι μαλακία είναι αυτή!», έτσι όπως στο λέω. Να μην στα πολυλογώ, δεν το πολυάκουσα, το άφησα στην άκρη, και σε κάποια φάση, με τον Χρήστο τον Ρεμούνδο έτυχε να είμαστε μαζί φαντάροι, και πως έγινε η συζήτηση, του το πούλησα κιόλας! Δεν είχα άλλη επαφή με την μπάντα, και μετά όταν φτιάξαμε με τον Χρήστο τους Battleroar, βγαίναμε όλοι μαζί, ακούγαμε πολύ μουσική και άκουσα κι άλλα τραγούδια. Στη συνέχεια πήρα το "Mystification" και λέω, πω πω... να, ωραίο! Έτσι, σιγά σιγά και μέσω των Battleroar που ακούγαμε τα κομμάτια, "Dragon Star" κι αυτά, τα οποία δεν τα είχα ακούσει πιο πριν, στην ουσία φτιάχνοντας την μπάντα, βγαίνοντας με τις παρέες που κάναμε τότε με τον κύκλο αυτόν που ήταν στο επικό, πηγαίναμε στο "Αγκάθι" που έβαζε κι άλλα Manilla Road που δεν ήξερα, στην ουσία τότε άρχισα να ασχολούμαι και είπα τους αδίκησα. Έπαιρνα τους δίσκους μετά και κόλλησα, φαντάσου ότι αυτό έγινε και πωρώθηκα με τους Manilla λίγο πριν πάω στην Αμερική. Και τότε στην ουσία ήταν λίγο η φάση, η παρέα, πάμε να δούμε, δεν ήμουν και τόσο. Φαντάσου πως όταν πήγα στην Αμερική δεν είχα ακούσει ακόμα τους δύο πρώτους δίσκους. Τότε ήμουνα πωρωμένος με τους δίσκους που έπαιζε ο Thrasher, δεν είχα δώσει τόσο πολύ βάση στο "Invasion" και στο "Metal. Θυμάμαι ότι είχα ακούσει το "Metal" πρώτη φορά νομίζω στο βανάκι που πηγαίναμε από την Wichita στο Kalamazoo για να παίξουνε που το είχανε σε κασέτα εταιρείας και λέω «κοίτα να δεις, διαφορετικό άλλά πάλι ωραίο»!

Πλέον το πράγμα πηγαίνει μόνο του... Στην Αμερική πώς έγινε και πήγατε;

Με τους Manilla πλέον είμαστε σαν αδέλφια, υπάρχει τόσο καλή σχέση, είναι σαν να είσαι με τον φίλο σου, πως να στο πω, το έχουμε τερματίσει. Έχουμε παίξει και μαζί, στο Keep It True με τους Battleroar όταν παίζανε και οι Manilla, είχαμε κάνει και μια μίνι περιδεία στην Ευρώπη. Μένουνε παραπάνω μέρες, πηγαίνουμε σε εστιατόρια, τρώμε μαζί. Στην Αμερική είχαμε πάει εγώ, ο Μιχάλης ο Νωχός και ο Νίκος ο Παπαδόπουλος, ο ντράμερ των Battleroar. Είχαμε πάει στην Wichita και είχαμε μείνει στο σπίτι του Shelton. Είχανε έρθει και άλλοι Έλληνες οι οποίοι είχανε πάει απευθείας στο φεστιβάλ στο Kalamazoo. Στην ουσία είχαμε μείνει μια βδομάδα στο σπίτι του Shelton, είδαμε όλα τα μέρη που είχαν ηχογραφήσει οι Manilla Road, κάνανε πρόβες, πίναμε ούζα, χαμός! Ήταν εμεπιρία ζωής! Το ταξίδι το κανόνισα εγώ επειδή είχα γνωρίσει τον Bryan Patrick όταν κατέβαζα ένα τραγούδι από το Napster. Στο Napster μπορούσες και να συνομιλήσεις και αυτός από τον οποίο κατέβαζα ήταν ο Patrick. Είχε γίνει τότε τραγουδιστής των Manilla, γιατί στο Bang Υour Head τραγούδησε ο Shelton. Τους έλεγα «γνώρισα τον τραγουδιστή των Manilla Road στο Napster και μου λένε «τι λες μωρέ μαλάκα!», λέω «είναι ένας Bryan Patrick», λένε «δεν υπάρχει κανένας Bryan Patrick, ο Shelton είναι τραγουδιστής των Manilla Road», «ναι, το ξέρω» λέω, «αλλά αυτός μου λέει ότι είναι τραγουδιστής»! Φαντάσου πως το ότι να έρθουν να μας πάρουν από το αεροδρόμιο για να πάμε σπίτι κανονίστηκε μέσω Napster. Ξεκινήσαμε δηλαδή ένα ταξίδι στην Αμερική, στο πουθενά, εμπιστευόμενοι ότι αυτός μας έλεγε την αλήθεια και δεν είναι κάποιος ψυχάκιας που μου έλεγε ότι είναι ο τραγουδιστής των Manilla Road και έλατε να μείνετε σε εμάς! Φτάνουμε στο αεροδρόμιο και ήταν ο Shelton με τον Bryan Patrick.

Οι συναυλίες στην Ελλάδα

26-27 Οκτωβρίου 2002: Θεσσαλονίκη (Υδρόγειος) & Αθήνα (Gagarin)

Η πρώτη φορά που οι Manilla Road θα επισκέπτονταν την Ελλάδα για συναυλίες αποτελούσε για τους οπαδούς τους πραγματικά ένα όνειρο που θα γινόταν πραγματικότητα. Ενδεικτικό είναι ότι αρκετοί παρακολούθησαν και την δύο συναυλίες, ταξιδεύοντας μάλιστα με το πούλμαν που μετέφερε την μπάντα. Από την άλλη μεριά, η κρυάδα του να βλέπεις μόνο ένα αυθεντικό μέλος, ο μέτριος ήχος στο Gagarin και τα πολλά καινούρια τότε τραγούδια  μετρίασαν τις εντυπώσεις, παρά τις αναμενόμενες ανατριχίλες στους ύμνους του παρελθόντος.

16-17 Απριλίου 2004: Αγρίνιο (Dewars) & Αθήνα (An)

Όταν μαθαίνεις πως ένα από τα αγαπημένα σου συγκροτήματα παίζει στην πόλη που μεγάλωσες και ανδρώθηκες, η πρώτη σκέψη είναι ότι αυτή η συναλία δεν χάνεται και ξεκινάς αμέσως να μετράς τις μέρες. Η είσοδος στο ιστορικό Dewars πριν τελειώσει το soundcheck με έκανε να καταλάβω ότι θα έβλεπα μία από τις καλύτερες συναυλίες της ζωής μου. Στο ενδιάμεσο είχα την ευκαιρία να συναντήσω για πρώτη φορά τον Mark "The Shark" Shelton, να πάρω υπογραφές και να μιλήσω μαζί του, μεταφερόμενος θαρρείς σε άλλη διάσταση. Με καταπληκτικό ζωντανό ήχο χωρίς μιρκόφωνα στα τύμπανα, τον Hellroadie να τραγουδά πάνω σε κομμένο κορμό τεράστιου δέντρου γιατί δεν τον χωρούσε η σκηνή, το κόσμο που γέμισε το Dewars να ρίχνει το ξύλο της ζωής του και το setlist να είναι ονειρεμένο, είπα, ναι, αυτό είναι live Manilla και θα το λέω για μια ζωή.

8-9-10-12 Απριλίου 2008: Καβάλα (Jazz Rock), Σουίτα (Τρίκαλα), Αθήνα (Jasmin & An)

Η συναυλιακή επιστροφή των Manilla στην Ελλάδα μετά από τέσσερα χρόνια συνδυάστηκε με μια μίνι περιοδεία στην περιφέρεια και την πρώτη τους παρουσία σε Up The Hammers. Από το περιορισμένο σετ στο Jasmin που δεν είχα παρακολουθήσει έχω μόνο να θυμάμαι τον Γρηγόρη Βαρσάμη στο παλιό Eat Metal, στον ημιόροφο της Ακαδημίας, να κάνει spelling στο τηλέφωνο σε κάποιον ξένο το "Michalakopoulou" χρησιμοποιώντας ονόματα συγκοτημάτων. Από το πρώτο μου, διήμερο Up The Hammers έχω να θυμάμαι μια επική, δίωρη εμφάνιση των Manilla με παλιά και φρέσκα τραγούδια, τα δάκρυα στο "Don’t Fear The Night" των Omen, το Texas μετά, τους πολλούς τρελλούς ξένους που γνώρισα, τις κουβέντες με τους ήρωές μου. Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι να βλέπω τον Shelton την Παρασκευή στη Σολωμού, και πριν προλάβω να του μιλήσω να με χαιρετάει και να μου λέει καταλαβαίνοντας την απορία μου, «σε θυμάμαι, θυμάμαι το πρόσωπό σου». Και εγώ να μένω μαλάκας.

14 Οκτωβρίου 2012: Αθήνα (Κύτταρο)

Το γεγονός ότι οι Manilla Road θα έπαιζαν ολόκληρο το "Open The Gates" στην τέταρτη επίσκεψή τους τους στην χώρα μας, στα πλάισια του δεύτερου χειμερινού Up The Hammers (Special Edition), αρκούσε για να προσελκύσει το κοινό, που με την ολοκλήρωση της εμφάνισης κατάλαβε πως αυτό που βίωσε θα έμενε στην ιστορία για αρκετούς ακόμη λόγους. Τρεις ολόκληρες ώρες καθαρής μουσικής, άψογη απόδοση από την τετράδα χωρίς σκαμπανεβάσματα, αμέτρητα stage diving και crowd surfing, σπουδαία τραγούδια που ακούστηκαν για πρώτη φορά ("Street Jammer", "Metal", "Crystal Logic") και ονειρεμένο συνολικά setlist συνετέλεσαν σε μία εμπειρία φαινομενικά αξεπέραστη.

7 Μαρτίου 2015: Αθήνα (Κύτταρο)

Φαινομενικά, γιατί το νέο τρίωρο που μας είχαν υποσχεθεί για το δέκατο, επετειακό Up The Hammers οι Αμερικανοί, με τον Randy "Thrasher" Foxe να βρίσκεται στο πλευρό του αγέραστου Shelton για έναν κανονικό set αναμένοταν να χαραχτεί ακόμη πιο βαθιά στην μνήμη μας. Παρά την κούραση, την δική μας και κυρίως του Thrasher, είχαμε την μοναδική ευκαιρία να βιώσουμε πως είναι στο σανίδι οι Manilla που αγαπήσαμε από τους δίσκους. Και φυσικά να δούμε αυτόν τον βασανιστή των δερμάτων να κοπανάει χωρίς αύριο, πραγματοποιώντας μερικά από τα πιο εντυπωσιακά γεμίσματα ever.

24-26 Μαΐου 2016: Πάτρα (Memphis) & Θεσσαλονίκη (Eightball)

Έχοντας παρακολουθήσει τουςManilla Road και τις πέντε προηγούμενες φορές που είχαν επισκεφθεί τη χώρα μας για συναυλίες, ήταν σχεδόν αδύνατον να αφήσω το σερί να απάσει, οπότε επέλεξα να κάνω βρεθώ από την Αθήνα στην Πάτρα για λίγες μόνο ώρες, για ένα event βγαλμένο από το παρελθόν (και στα καλά, και στα κακά).  Παρά τις τεχνικές δυσκολίες, η τετράδα απέδωσε για μία ακόμη φορά εξαιρετικά εκμεταλλευόμενη το τρομερό ρεπερτόριο που διαθέτει και ο κόσμος που είχε γεμίσει το Memphis διασκέδασε με την ψυχή του επιδιδόμενος σε sing along, headbanging, crowd surfing, moshpit και όλα τα καλά.

1 Μαΐου 2017: Αθήνα (Κύτταρο)

To έβδομο ραντεβού με το ελληνικό κοινό την επόμενη χρονιά ήταν σχεδόν δεδομένο, μιας και τα 40ά γενέθλια της μπάντας επιβαλλόταν να εορταστούν δεόντως. Το ραντεβού ορίστηκε για το Κύτταρο ανήμερα Πρωτομαγιά και ο επετειακός χαρακτήρας του event επέτρεψε χωρίς περιστροφές ένα σετ αποτελούμενο μόνο από παλιά τραγούδια. Οι εκτελέσεις ήταν για μία ακόμη φορά εξαιρετικές, εκείνο το "The Empire" που ακούσαμε για πρώτη φορά αποτέλεσε ένα ακόμη απωθημένο που εκλπηρώθηκε και ο κόσμος ήταν ξανά όπως έπρεπε, με μεγαλειώση sing along και πολύ ξύλο. Η κορυφαία στιγμή όμως ήρθε μετά το φινάλε, καθώς ο Shelton βρέθηκε μαζί με τον λαμπρό νέο Phil Ross στην έξοδο για να ευχαριστήσει τους οπαδούς για την παρουσία τους.

Αντί Επιλόγου

Μετά από κυριολεκτικά χιλιάδες λέξεις, δεν υπάρχουν πολλά επιπλέον πράγματα που μπορούν να ειπωθούν. Για τα αγαπημένα του συγκροτήματα, ο καθένας μπορεί να παραθέσει πολλούς λόγους για τους οποίους τα ξεχωρίζει και είναι σεβαστοί. Αυτό που κρατάω εγώ περισσότερο από τους Manilla Road είναι η περηφάνεια που νιώθω όταν σκέφτομαι και λέω πως είμαι οπαδός τους, σκεπτόμενος μερικά από τα μικρά-μεγάλα κατορθώματά τους, όπως την καλλιτεχνική αξία τους που προσωπικά αντιλαμβάνομαι, την επιδραστικότητα που επέφεραν, έστω και σε περιοσμένο κύκλο, αλλά και την αναγνώριση της πρωτοπορίας τους. Εάν όμως έπρεπε να απαντήσω με το μαχαίρι στο λαιμό τι είναι οι Manilla Road, θα έδειχνα κατευθείαν τον Mark "The Shark" Shelton, έναν άνθρωπο που αποπνέει απίστευτη ευγένεια και μεγαλοπρέπεια και έχει ταυτιστεί όσο λίγοι δημιουργοί με το έργο τους.