Συνέντευξη Thurston Moore

Έχω κάνει 50, 60 συνεντεύξεις αλλά όταν πληροφορήθηκα πως θα μιλήσω με τον Thurston Moore, ενθουσιάστηκα. Μόλις μου είπαν πως έχω 15 λεπτά, σκέφτηκα τι διάολο να τον ρωτήσω. Ήθελα μισή ώρα να του πω πόσο τεράστιος είναι! Τι να πρωτοπείς με τον ηγέτη σε μια από τις κορυφαίες και επιδραστικότερες μπάντες της μουσικής, που έχει ζήσει τα πάντα, και έχει γνωρίσει τους πάντες;

Αφού του είπα πως έχουμε λίγο χρόνο, άρα θα... κόψω τους ύμνους που είχα ετοιμάσει, απάντησε γελώντας «όχι, προχώρα, δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό»! Η συνέντευξη τελικά διήρκεσε 22 λεπτά, με τον Thurtson να σου δίνει την αίσθηση πως ό,τι και να τον ρωτούσες, ακόμα και τι... καιρό κάνει στο Λονδίνο, θα είχε μια συναρπαστική απάντηση. Xαλαρός, καθόλου βαριεστημένος, γελούσε συνεχώς, σοβάρευε όταν έπρεπε, και ήξερε τι συμβαίνει στην Ελλάδα, χωρίς καν τον ρωτήσουμε.

Όσοι γνωρίζετε ποιος είναι, θα βρείτε ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα. Όσοι όχι, αφιερώστε μερικούς... μήνες από τη ζωή σας σε αυτόν και τους Sonic Youth. Ή διαβάστε ακούγοντας τον περσινό δίσκο του "The Best Day" και μετά δώστε το «παρών» στις συναυλίες του στη χώρα μας.

Πώς νιώθεις πλέον με μια νέα μπάντα; Σκέφτεσαι να την κάνεις μόνιμη;
H αλήθεια είναι πως είμαι πολύ χαρούμενος αυτή τη στιγμή με τους ανθρώπους που δουλεύω. Το βλέπω ως κάτι ισχυρό. Δεν μπορώ να σκεφτώ αν θα διαρκέσει 10, 15 χρόνια, άσε που παραείμαι μεγάλος για αυτό! Νιώθω πλέον πως αν καταφέρω να βγάζω μια εβδομάδα κάθε φορά, θα είμαι ευγνώμων (γελά)

Eίσαι 56 ετών, αλλά πάντα μας έκανες να νιώθουμε νέοι μέσα από τα τραγούδια σου, δίνεις μια μόνιμη αίσθηση «νέου».
Αυτό είναι υπέροχο κοπλιμέντο, σε ευχαριστώ πολύ. Όσο για την ηλικία που ανέφερες, πάντα αναφέρω αυτό που είχε πει και ο Albert Ayler. «Music is the healing force of the universe»! Για μένα η δημιουργικότητα μπορεί να λειτουργήσει ως ελιξήριο, ψυχολογικά ή βιολογικά. Υπάρχει δύναμη στην Τέχνη και αρκεί να βάλεις ενέργεια σε αυτή. Ο κόσμος θα σου λέει «πώς καταφέρνεις να δείχνεις ακόμα νέος;» και το μόνο που θα σκέφτομαι είναι πως πραγματικά δεν ξέρω, αλλά έχει να κάνει με τη δύναμη της μουσικής και τον διαλογισμό που φέρνει. Αλλά ναι, είναι ευχάριστο να ξέρεις πως η μουσική μου μπορεί να έχει αυτή την επίδραση και σε άλλους.



Πότε ήταν η τελευταία φορά που πήγες σε συναυλία και ενθουσιάστηκες πραγματικά;
Πάω συχνά σε συναυλίες μουσικών που αρέσκονται σε αυτοσχεδιασμούς. Μου αρέσει πάρα πολύ και εμπνεύομαι από αυτούς. Είναι κάτι πολύ καλλιτεχνικό, δεν είναι απλά τζαμάρισμα. Βασικά το βλέπω ως μια ιδέα που τη μοιράζεσαι με άλλους μουσικούς. Kαι την ίδια στιγμή έχει την ίδια βαρύτητα και ισότιμη αξία για όλους, αδιαφορώντας για το μουσικό υπόβαθρό τους και τις εμπειρίες τους. Αυτοσχεδιάζουν όλοι μαζί με μια αληθινή αίσθηση ισότητας. Εκεί, σε αυτά τα μέρη ανακαλύπτω εξαιρετικά πράγματα.

Νέες rock n' roll μπάντες;
Δεν πολυσυχνάζω σε συναυλίες με νέες μπάντες, ίσως επειδή μπορεί να με χαρακτηρίζουν ή να μετατραπώ σε «indie rock celebrity» κάτι που δεν με ενδιαφέρει. Θέλω να είμαι όσο περισσότερο ανώνυμος και να λείπει η παρενόχληση. Εχω μια τάση να παρακολουθώ πράγματα μακριά από αυτό που παίζω εγώ. Αλλά όσο είμαι «μέσα» στην σκηνή του αυτοσχεδιασμού, είμαι και στο rock n' roll. Θα το αγαπώ για πάντα (γελά δυνατά!)

Έζησες από κοντά την έκρηξη των '70s, με πρωτοπόρους όπως οι Ramones, Τalking Heads, Patti Smith. Πώς αισθάνεσαι όταν λέει κάποιος το ίδιο για σένα και τους Sonic Youth;
Nομίζω πως οι Sonic Youth έχουν μια μοναδική θέση στην ιστορία της rock. Εκείνη την εποχή, στα πρώτα μας βήματα, σχετιζόμασταν με μπάντες όπως οι Swans, Birthday Party, Live Skull, Einstürzende Neubauten, Meat Puppets, Butthole Surfers ή ακόμα και με την hardcore σκηνή με Black Flag και Minutemen. Με αυτές τις αμερικανικές μπάντες αλλά και όταν πήγαμε στην Αγγλία και παίξαμε με Spacemen 3, Jesus and the Mary Chain, My Bloody Valentine, νιώθαμε συντροφικότητα. Αυτή ήταν η δική μας σκηνή. Πολλές από αυτές τις μπάντες είναι πολύ σημαντικές για τα 20 τελευταία χρόνια. Οι Jesus And The Mary Chain και οι My Bloody Valentine είναι δύο παραδείγματα. Καταπληκτικές και σημαντικές μπάντες ιστορικά. Kαι ξεκίνησαν από χρονιές αποφασιστικής σημασίας, με τη μουσική τους να ωθεί σε μια νέα εποχή πέρα από τα '50s και τα '60s και τις ρίζες του rock n' roll. Το αποδόμησαν και το εξέλιξαν σε κάτι πιο πειραματικό και ψυχεδελικό ταυτόχρονα. To punk rock δεν ήταν απλά μια αποκατάσταση για το τι σημαίνει το rock n' roll αλλά τράβηξε μια διαχωριστική γραμμή, δημιουργώντας τη νέα γενιά μουσικών. Όλοι μας γεννηθήκαμε τότε. Όποιος ξεκίνησε τότε, όπως οι Ramones, ο Richard Hell, η Patti Smith ή οι Sex Pistols, ήταν πρωτοπόροι. Δεν μπορείς λοιπόν να ισχυριστείς πως είσαι ισάξια σημαντικός όπως αυτοί, γιατί αυτοί βρέθηκαν στο ξεκίνημα.

Έπαιξε ρόλο και η χρονική συγκυρία;
Ναι, και αυτό, αλλά πιστεύω πως αυτό που έκαναν οι Sonic Youth ήταν κάτι εντελώς μοναδικό και συμβατό με τις εμπειρίες μας. Δεν προσπάθησαν να μοιάσουν με κανέναν άλλο, για να σ' το πω πολύ απλά. Σίγουρα επηρεαστήκαμε από άλλες μπάντες ως προς την μορφή μας. Εγώ ήμουν και θα είμαι απόλυτα πιστός σε κάθε είδος μουσικής γλώσσας αλλά ξέρω πως έχω τη δική μου φωνή.

Γράφεις πλέον με διαφορετικό τρόπο ως αρχηγός μιας μπάντας;
Δεν νομίζω προς γράφω με διαφορετικό τρόπο απ' ότι έγραφα με τους Sonic Youth. H κατάσταση και η διαδικασία είναι διαφορετικές. Όποτε πήγαινα ένα τραγούδι στους Sonic Youth, το πρόσφερα στην μπάντα συνολικά, να το κάνουν ό,τι θέλουν, δημοκρατικά. Αλλά πλέον είναι αλλιώς...



Τέλος στην δημοκρατία;
Eχμ... Κοίτα να δεις, ο Steve Shelley ας πούμε, γράφει τα δικά του μέρη στα ντραμς. Μπορώ να του πω «αυτό μπορεί να πάει πιο αργά, αυτό πιο δυναμικά» αλλά είναι δική του ευθύνη. Ο James Sedwards παίζει πολύ lead guitar, δεν του έχω πει πώς να το κάνει, έχει τη δική του άποψη, το δικό του phrasing. Το μόνο που κάνω είναι να ακούω και να λέω, αυτό είναι καλό, αυτό όχι. Αλλά μπορώ να σου πω, πως 99,9% φορές δίνω την έγκριση! Το ίδιο και με την Debbie Googe. Είναι μια χαλαρή φάση, αλλά εγώ είμαι αφεντικό. Σε εμένα ανήκουν οι συνθέσεις, τα πνευματικά δικαιώματα των τραγουδιών. Στους Sonic Youth τα μοιραζόμασταν όλα...

Σου ζητάνε συνέχεια, να υποθέσω, να παίξεις τραγούδια τους;
Συνήθιζαν, ναι, αλλά όχι τόσο πολύ πλέον... Ok, καμιά φορά πάντα θα πεταχτεί ένας τύπος να φωνάξει!

Ίσως το γεγονός ότι με το internet ξέρουμε το setlist και έχουμε αποδεχτεί το γεγονός ότι «ο τύπος δεν θα παίξει τραγούδια των Sonic Youth».
Να σου πω την αλήθεια, δεν αισθάνομαι πολύ άνετα. Αν και το έκανα πρόσφατα σε ένα πάρτι στο Λονδίνο. Έπαιξα το "Confusion Is Next" και στα ντραμς ήταν ο Jim Sclavunos (των Bad Seeds, Grinderman) που είχε παίξει και στην αυθεντική εκτέλεση. Είχε την πλάκα του. Δεν με πολυπειράζει να το κάνω, απλά το βρίσκω λίγο... (το σκέφτεται, δεν βρίσκει τη λέξη). Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω. Τόσο απλά. Να τα παίζω μόνος, με μια κιθάρα, οk, αλλά να μάθω αυτά τα τραγούδια σε μια νέα μπάντα, δεν ξέρω... Δεν έχω πρόβλημα, αλλά υπάρχουν τόσα νέα κομμάτια που θέλω να επικεντρωθώ. Τα τραγούδια του Sonic Youth έχουν να κάνουν με τα τέσσερα συγκεκριμένα άτομα και τη ζωή τους μέσα στη μπάντα. Είναι σίγουρα παράξενο να τα παίξω με άλλους. Όχι, δεν το κάνω.

Υπάρχει κάποιος που ήθελες να συνεργαστείς και δεν τα κατάφερες ή επιθυμείς ακόμα. Μπορείς να διαλέξεις και νεκρούς...
Και νεκρούς; Χα, χα! Σίγουρα με John Coltrane και Albert Ayler σε μια φάση ελεύθερης μουσικής σύμπραξης, θα ήταν ιδανικά με τέτοιους μουσικούς. Αλλά υπάρχουν και σύγχρονοι, που προέρχονται αν θες από το σύμπαν του Coltrane και του Ayler, όπως ο Βρετανός Evan Parker (σαξοφωνίστας). Έχω ξαναπεί πως ήθελα να κάνω ένα project με τον John Lydon, αλλά δεν βλέπω να πραγματοποιείται. Μετακόμισε στο Λος Αντζελες, και εγώ είμαι πια στο Λονδίνο, αλλά δεν το πολυκυνηγάω. Θα ήθελα να παίξω με τον Irmin Schmidt των Can. Τον έχω συναντήσει μερικές φορές, και θεωρώ πως θα είχε πολύ ενδιαφέρον. Σκέφτομαι πως ξέρω πολύ κόσμο, αλλά δεν έτυχε ποτέ να παίξω μαζί τους. Όπως ο Blixa Bargeld των Einstürzende Neubauten, τον ξέρω καιρό και ανέκαθεν τον θεωρούσα μοναδικό. Πιστεύω ο κόσμος θα το λάτρευε, θα ήταν συναρπαστικό.

Ο μεγαλύτερος φόβος για το μέλλον;
Φοβάμαι πως θα υπάρχει μεγαλύτερη κλιμάκωση μιας ακροδεξιάς, αρνητικής και φασιστικής δύναμης στον κόσμο. Κάτι που σίγουρα ενοχλεί.

Το έχουμε ήδη στη χώρα μας...
Ναι, το ξέρω αλλά την ίδια στιγμή έχετε μια αριστερή κυβέρνηση, κάτι που είναι επιτυχία από μόνο του. Ξέρω βέβαια τα πρόβληματα από τα αυστηρά οικονονικά μέτρα. Αλλά μια αριστερή κυβέρνηση οφείλει και πρέπει να είναι μια πολιτική και πνευματική αντίθεση και εναντίωση στα όπλα και τη βία.

Έχεις πολλά χρόνια να έρθεις στην Ελλάδα. Από το 2005.
Ναι, είναι πολλά τα χρόνια. Θέλω πολύ να γυρίσω στην χώρα σας, έχουν γίνει τόσο από την τελευταία φορά που ήμουν εκεί. Θα μείνω μάλιστα μερικές μέρες. Θα το κάψουμε!

Αν επέλεγες έναν σκηνοθέτη να κάνει είτε ταινία είτε video για σένα ή και κάποιον ηθοποιό να σε υποδυθεί, ποιός θα ήταν;
A, το έχω ήδη σκεφτεί. Eva (φωνάζει την φίλη του Εva Prinz, που είναι παρών) πως λένε εκείνη την Tσέχα σκηνοθέτη με δύο φοβερές ταινίες που είχαμε δει; Ναι, Vera Chytilová. Υπέροχη! Πρέπει να δεις τα "Daisies" (1966) και "Fruit Of Paradise" (1970). Περίεργα και πειραματικά με υπερθρησκευτικό περιεχόμενο. Νομίζω πως μία από τις κοπέλες που έπαιζαν στο "Daisies" θα ήταν τέλεια στο ρόλο μου! Θα ήθελα έναν ερασιτέχνη να με υποδυθεί.



Έχεις μετανιώσει για τίποτα;
Ναι, για ένα πράγμα. Ήμασταν στο Τενεσί στο Μέμφις, ηχογραφώντας το "Washing Machine", όταν ήρθαν άνθρωποι από τους Grateful Dead και μας κάλεσαν να πάμε στην συναυλία τους το βράδι στην πόλη. Δεν πήγαμε, καθώς σκεφτήκαμε πως πληρώσαμε το στούντιο, και έπρεπε να δουλέψουμε. Mάλιστα μάθαμε, εκ των υστέρων, πως είχαν απογοητευθεί που δεν τα καταφέραμε. Το θέμα είναι πως λίγες εβδομάδες μετά ο Jerry Garcia πέθανε και πραγματικά μετάνιωσα. Ίσως να ήταν η σωστή απόφαση εκείνη τη στιγμή, αλλά θα ήθελα να είχα σφίξει το χέρι του.

Καλύτερο και χειρότερο σχόλιο που έχεις ακούσει ποτέ;
Καλά σχόλιο ακουω όλη την ώρα και από ανθρώπους που ίσως να μην σε έχουν ακούσει ποτέ. Αλλά όταν θα έρθει κάποιος εκεί που περπατάς και δεις πως είναι ειλικρινής, ένας μπίζνεσμαν με το κοστούμι του, να σου φτιάξει μια κακή μέρα. Είναι τόσο απλό για μένα, και τόσο φανταστικό να στο πει κάποιος. H Masha από τις Pussy Riot, ήρθε σε μια συναυλία μου στη Νέα Υόρκη και στο τέλος με βρήκε στα παρασκήνια. Μου είπε πόσο της άρεσε και για μένα ήταν σημαντικό να στο λέει μια κοπέλα με καταδίκες, μια νεαρή και μοντέρνα γυναίκα κόντρα στο σύστημα της Ρωσίας.

• Τελειώνοντας, ο Thurston μας ζήτησε να του προτείνουμε μέρη για να φάει καλό φαγητό στην Αθήνα, να αγοράσει δίσκους και βιβλία ενώ μας είπε -και μας κάλεσε- την Κυριακή 26 Απριλίου σε ένα αθηναϊκό βιβλιοπωλείο (όλες οι πληροφορίες από εδώ) όπου θα υπογράψει ένα βιβλίο του με στίχους. Στο τέλος, και αφού έδειχνε χαλαρός, σκέφτηκαν να του... πετάξω μια πλάγια ερώτηση με όσα έχει πει (και γράψει) η πρώην σύζυγός του, Kim Gordon.

Καμιά βιογραφία θα γράψεις, όπως έκαναν άλλα μέλη των Sonic Youth;
Χα, χα! Το τι έφαγα για πρωινό δεν νομίζω πως αξίζει να το διαβάσει κανείς... Να γράψω ιδέες, στίχους, ποιήματα, ok, αλλά όχι για τον εαυτό μου!