In Mourning

Opeth. Να μία λέξη που, όσο και να προσπαθούσα, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω σε μια κριτική δίσκου των In Mourning. Ήδη από το ντεμπούτο τους, το "Shrouded Divine" του '08, οι Σουηδοί είχαν καταστήσει σαφείς τις προθέσεις τους, με την αφοσίωσή τους στα πρότυπα των «μεγάλων» συμπατριωτών τους να είναι κάτι παραπάνω από έκδηλη. Η συνέχεια μετά από δύο χρόνια ήταν ευθέως ανάλογη σε ποιότητα, ωστόσο στο "Monolith" η doomόφιλη πρώιμη προσέγγιση έδωσε περισσότερο χώρο σε μια τεχνοκρατική prog αντίληψη που εν τέλει κυριάρχησε.

Στο φετινό "The Weight Of Oceans", οι In Mourning φαίνεται να δημιουργούν μία παράλληλη χρονική ακολουθία, στην οποία εμπλέκουν τις δύο κύριες εκφράσεις τους σε συνθέσεις κατά το πλείστον αργές, μεγάλες σε διάρκεια και πλούσιες σε αλλαγές. Οι Opeth είναι για ακόμη μια φορά το κεντρικό σημείο του κύκλου που διαγράφεται στα 61 λεπτά του δίσκου, με την περίοδο "Morningrise" - "Blackwater Park" να βγαίνει νικήτρια στις περισσότερες αντιπαραθέσεις.

Το ξεκίνημα με τα "Colossus" και "A Vow To Conquer The Ocean" είναι ιδανικό, αφού αμφότερα είναι εύκολα ανάμεσα στα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει ποτέ η μπάντα και τα δεκαεφτά λεπτά της συνολικής τους διάρκειας είναι σαν μία εισαγωγή που δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ. Οι εναλλαγές στα φωνητικά, από brutal σε σκιστά κι από κει σε καθαρά, δεν αφήνουν το ενδιαφέρον να μειωθεί σε κανένα σημείο, ενώ κάποια post σημάδια αφήνουν το στίγμα τους με τρόπο που υπερεκτείνουν τον χαρακτήρα των συνθέσεων χωρίς να τον φθείρουν. Τα "From A Tidal Sleep" και "Isle Of Solace" διατηρούν τον πήχη στο ίδιο ύψος, το πιο «περιπετειώδες» "Convergence" αγγίζει το ανώτατο στην ίδια κατεύθυνση, εντούτοις ανάμεσά τους καταφέρνει να διακριθεί ακόμη και το «outsider» "Celestial Tear", ένα βαρύ ατμοσφαιρικό μπαλαντοειδές με εξαιρετικό χτίσιμο στο τελείωμά του.

Σαφέστατα, ο τομέας που αξίζει τα περισσότερα εύσημα στο "The Weight Of Oceans" είναι η κιθαριστική δουλειά που έχει γίνει, αφού τα θέματα που παίζουν οι Netzell, Nedergård και Pettersson συμβαδίζουν με τα κορυφαία σημεία του δίσκου, με την τριάδα των κιθαριστών να εκμεταλλεύεται ευφυώς την ...αριθμητική υπεροχή της. Πολλαπλά layers παράγουν μαγικές ατμόσφαιρες που μόνο Σκανδιναβοί θα μπορούσαν να δημιουργήσουν, μεστές μελωδίες αναδεικνύονται εμφατικά μέσα απ' την πολυμερή τους υπόσταση, λακωνικά solo βρίσκουν πλήρως στόχο με σύμμαχο τη λακωνικότητά τους και οδηγούς αυτά των Lindgren/Åkerfeldt και, γενικά, όλα βρίσκονται στην εντέλεια.

Το μοναδικό παράπτωμα των Σουηδών πηγάζει από την εμμονή τους στην Opethολαγνεία, η οποία ενίοτε τους οδηγεί σε ακρότητες που δεν απέχουν πολύ απ' τον μιμητισμό. Παρόλο που κι εκεί τα καταφέρνουν περίφημα, οι υπερβολικές ομοιότητες ώρες-ώρες δεν μπορούν παρά να ξενίσουν, όμως ευτυχώς αυτό το σφάλμα περιορίζεται στο προτελευταίο "The Drowning Sun".

Εν τέλει, η τρίτη δουλειά των In Mourning δεν λειτουργεί σαν ένα αφελές υποκατάστατο για τους λάτρεις των Opeth που βρίσκονται «σε πένθος» για την πρόσφατη στροφή της αγαπημένης τους μπάντας, κι εκεί είναι που κερδίζει. Η  πεντάδα απ' το Falun διαθέτει πλέον τη στόφα μεγάλου συγκροτήματος και το "The Weight Of Oceans" είναι το απαύγασμα της μουσικής ωριμότητας και της δημιουργικότητάς της.