Tool live @ Palamalaguti, Bologna (Ιταλία) - 22/06/06

Όταν μια από τις καλύτερες μπάντες της εποχής μας κυκλοφορεί καινούργιο δίσκο (μετά από 5 ολόκληρα χρόνια) και βγαίνει σε περιοδεία, δίνοντας μάλιστα 3 συναυλίες στη γειτονική Ιταλία, τότε δεν έχεις και πολλά να σκεφτείς. Το μόνο που έπρεπε να αποφασίσω ήταν ποια πόλη θα επισκεπτόμουν (το χρηματικό δεν είναι θέμα, γιατί, ως γνωστόν, εμείς εδώ στο rocking παίρνουμε πιο πολλά λεφτά και από τον Ριβάλντο).

Τελικά κατέληξα στην Μπολόνια (όχι στη Μπουλόνια ηλίθιο Word...) μαζί με 2 φίλους, μετά από συνολικό ταξίδι 30 ωρών. Εκεί υπήρχαν και αρκετοί Έλληνες οι οποίοι είχαν ταξιδέψει για τον ίδιο σκοπό (μεταξύ αυτών και ο μέγας drummer των Planet Of Zeus, ο οποίος αργότερα αρνήθηκε να εμφανιστεί στη σκηνή με τον Carrey για να μην τον κάνει ρόμπα). Πήραμε το ειδικό λεωφορείο (το "675" συγκεκριμένα) από το σταθμό των τραίνων και μετά από 20 περίπου λεπτά ήμασταν στο Palamalaguti που βρίσκεται στην περιοχή Casalechio.Το Palamalaguti είναι βασικά το γήπεδο μπάσκετ της Virtus Bologna το οποίο όμως χρησιμοποιείται και για άλλου τύπου εκδηλώσεις.



Όσο περνούσε η ώρα ο κόσμος πλήθαινε και όλοι μας απλά αναμέναμε την έναρξη της συναυλίας. Πέντε λεπτά πριν τις 21:00 τα μέλη της μπάντας σιγά σιγά εμφανίζονται στη σκηνή. Αρχίζει να ακούγεται ο θόρυβος από το μπάσο και η μελωδία της εισαγωγής του "Lost Keys (Blame Hoffman)". Αυτό είναι... βλέπουμε τους Tool live! Ο Danny Carrey με την κλασσική φανέλα του Cobe Bryant των Los Angeles Lakers, ο Justin Chancellor έτοιμος να τα δώσει όλα και ο Adam Jones κοιτώντας στο κενό. Η μορφή του Maynard James Keenan ξεπροβάλλει πίσω από τις ειδικές οθόνες (τις οποίες μπορείτε να παρατηρήσετε στις υπερφωτογραφίες του υπεροικογενειάρχη Φώτη Ψαρρά) και το κοινό αντιδρά ανάλογα. Αυτός ο άνθρωπος πρέπει να έχει πέσει στην χύτρα του αλλόκοτου από μικρός. Έρχεται η ώρα του "Rosetta Stoned" ...Allright then, picture this if you will... το πλήθος αρχίζει να κινείται στους ρυθμούς της μουσικής. Οι εναλλαγές του κομματιού μας καθηλώνουν όλους και πλέον έχουμε μπει κανονικά στην Toolight Zone. Ο Justin απόλυτα συγκεντρωμένος δίνει το ρυθμό, ο κιθαρίστας Floyd-ίζει, ο Keenan δίνει τη δική του ερμηνεία για το τι σημαίνει λυρισμός και ο Danny κάνει όλους τους drummer να χτυπάνε το κεφάλι τους. Το κομμάτι τελειώνει και πλέον δεν έχω καμία αμφιβολία για το αν άξιζε το κόπο και τα χρήματα αυτό το ταξίδι. Ο Keenan, ο οποίος κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της συναυλίας είχε πλάτη το κοινό, μας καλησπερίζει και δίνει τα συγχαρητήρια στους Ιταλούς για τη νίκη τους στο μουντιάλ επί των Τσέχων.

Στα καπάκια ξεκινάει το "Stinkfist" -το οποίο και παρατείνανε λίγο- με τον υπνωτικό ρυθμό του, στο οποίο το κοινό δείχνει μεγαλύτερη ανταπόκριση, καθώς φαίνεται ο νέος δίσκος δεν έχει ακόμα αφομοιωθεί από τους Ιταλούς, που έτσι και αλλιώς δεν τα πάνε και πολύ καλά με τα αγγλικά. Συνέχεια με το "46&2 πάλι από το "Aenima"... "I've been crawling on my belly" τραγουδάει ο Maynard... Οι κοφτοί ρυθμοί, σήμα κατατεθέν των Tool, μας παρασέρνουν σε μια πιο ανατολίτικη διάθεση που διακόπτεται από τα εκπληκτικά ρυθμικά μέρη και τούμπαλιν. Έρχεται η στιγμή που ο drummer μας αφήνει όλους με ανοιχτό το στόμα στο solo break που κάνει προς το τέλος του κομματιού. Ο άνθρωπος απλά δε χάνει τίποτα. Επιστροφή στον καινούργιο δίσκο με το "Jambi". Ο Adam αναλαμβάνει το ρόλο του μπάσου πραγματοποιώντας το κλασσικό rotation, συνεργαζόμενος τέλεια με τον Justin που χρησιμοποιεί άψογα το Talkbox, παίρνοντας το ρόλο του lead εγχόρδου σε στιγμές. Παράλληλα ο Keenan φοράει το καουμπόικο καπελάκι του και ρίχνει κλωτσιές στον αέρα με στυλ, "πιάνοντας" μερικούς από τους ρυθμούς του drummer.



Σειρά έχει από τον προηγούμενο δίσκο το "Schism" ("I know the pieces fit...") στο οποίο προσθέτουν και ένα μικρό ιντερλούδιο (παιδιά που πήγε η μπάλα;) το οποίο νομίζω προέρχεται από το "Intension". Κάνοντας μερικά βήματα προς τα πίσω παρατηρώ καλύτερα τις οθόνες που έχουν στηθεί στη σκηνή και τις χαζεύω για λίγο. Βίντεο, εικόνες και χρώματα επηρεασμένα από το "net of being" concept του Alex Grey και των Tool εναλλάσσονται, προσθέτοντας τη δική τους νότα στο show. Στη συνέχεια ακούω την αρχική μελωδία του "Right In Two". Το κομμάτι αυτό είναι για μένα ο ορισμός της μπάντας. Ψαγμένοι ήχοι, περίεργοι ρυθμοί, στίχοι με νόημα και σαρκασμό... ψυχή! Το υπόλοιπο κοινό δε δείχνει να συμμερίζεται την τρέλα μου αλλά δε με νοιάζει... ( ρε φέρτε τους Ελλάδα να γίνει μαζική ονείρωξη). Στο μέσο του κομματιού ο κιθαρίστας, που έβγαλε όλη τη συναυλία σχεδόν ανέκφραστος, ρίχνει ματιές προς τον drummer ο οποίος θα έδινε το σήμα για την επίθεση. Ο ρυθμός ανεβαίνει σταδιακά και η μπάντα δε χαρίζεται σε κανέναν. Μιλάμε για ένα μουσικό ογκόλιθο ο οποίος πέφτει πάνω σου και περνάει από μέσα σου σαν καταιγίδα. Τη στιγμή που το «ακούς» δε μπορείς να το καταλάβεις και να το εξηγήσεις, απλά το βιώνεις στο μέγιστο. Πριν προλάβουμε να αναδιοργανωθούμε (όπα παιδιά κάποιος να ανοίξει το φως...) έρχεται η σειρά του "Sober", μοναδικού εκπροσώπου της πρώτης περιόδου του συγκροτήματος, και συγκεκριμένα του "Undertow". Χωρίς να το αλλάξουν ή να προσθέσουν κάποιο τζαμάρισμα ,το συγκεκριμένο κομμάτι αποτέλεσε μια από τις κορυφαίες στιγμές της συναυλίας όπου ο Keenan δίνει μία απίστευτη ερμηνεία. Τελευταίο κομμάτι για το πρώτο μέρος της συναυλίας, το "Lateralus" από τον ομότιτλο δίσκο. Σαν ψέμα μου φαίνεται ότι ακούω αυτό το μελωδικό και ταξιδιάρικο κομμάτι. Η ατμόσφαιρα του είναι πραγματικά υποβλητική και οδηγεί το πλήθος, στην κορύφωση του κομματιού, να τραγουδά μαγεμένο μαζί με τον Keenan: Spiral out, keep going...

Είχε έρθει η ώρα για διάλειμμα. Η μπάντα λοιπόν απλά κάθισε πάνω στη σκηνή του Palamalaguti και κοίταζε το κοινό, ενθαρρύνοντας το σε στιγμές να φωνάξει λίγο παραπάνω. Ούτε ανούσια ποζεριλίκια ούτε τίποτα. Ο τραγουδιστής, κλασσικά στην κοσμάρα του, είχε κρυφτεί πίσω από τους 3 συνοδοιπόρους του. Τι να γράψεις δηλαδή τώρα για αυτό το ψυχάκι... Μετά από μερικά λεπτά το κουαρτέτο ξαναπαίρνει θέση για τα 2 τελευταία κομμάτια.

"Vicarious"... Το hit (αν μπορούμε να μιλήσουμε για τέτοιο φυσικά) του καινούργιου δίσκου τους αποδίδεται εκπληκτικά επί σκηνής. Ο τραγουδιστής παίζει τις αρχικές νότες στα πλήκτρα και οι υπόλοιποι τρεις απόλυτα «κουρδισμένοι» δεν αντιμετωπίζουν κανένα πρόβλημα να μας παρασύρουν με τους, απαιτητικούς αν μη τι άλλο, ρυθμούς τους. Στο τέλος του κομματιού ο Chancellor δίνει ότι έχει, οργιάζοντας στην ταστιέρα και δείχνοντας να ζει τη συναυλία πολύ έντονα.

Hey, hey, hey, hey, hey ...Some say the end is near, some say we'll see Armageddon soon. I certainly hope we will. I sure could use a vacation from this bullshit three ring circus sideshow of freaks... και ναι είναι το "Aenima" και όλοι στο γήπεδο μπαίνουν στη δίνη της σπειροειδής μουσικής γραφής του «Εργαλείου», μεταφερόμενοι ανάλογα με τη διάθεση του κομματιού. Learn to swim, Flush it down... το μήνυμα είναι σαφές και δεν επιδέχεται παρερμηνείας... Hey, hey, hey, hey, hey, hey...



Και ξαφνικά η μουσική σταματά, η συναυλία έχει μόλις τελειώσει , ο Carrey πετάει σε μερικούς τυχερούς ενθύμια (α ρε Θρούμπα τι σου έκανε ο Άγγλος...) και έχουμε μόλις βιώσει μια εμπειρία ζωής. Θα ήθελα να ακούσω τουλάχιστον άλλα 10 κομμάτια (το "The Pot" ρε παιδιααααά...) αλλά και πάλι δε θα ήμουν ευχαριστημένος απόλυτα. Αυτό το συγκρότημα ξέρει να επικοινωνεί με έναν μοναδικό τρόπο και να προσφέρει στον ακροατή πλούσια οπτικοακουστικά βιώματα που τον κρατούν σε εγρήγορση. Πλέον είμαι σίγουρος πως οι Τool είναι η πιο επικίνδυνη μπάντα εκεί έξω...

Setlist: "Lost Keys", "Rosetta Stoned", "Stinkfist", "46&2", "Jambi", "Schism", "Intension" (μέρος αυτού), "Right In Two", "Sober", "Lateralus", "Vicarious", "Aenima".

Υ.Γ.: Φέρτε τους άμεσα στην Ελλάδα!