The Knife
Shaking The Habitual
Brille / Mute (2013)
Από τον Πάνο Κατσούρη, 12/04/2013
Ο καλλιτέχνης οφείλει να εκπαιδεύει τον κριτικό. Ο κριτικός οφείλει να εκπαιδεύει το κοινό.
Όσκαρ Ουάιλντ
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κριτικό, μια παράξενη ανεξάρτητη παρέα που κάνουμε την καύλα μας είμαστε εδώ στο Rocking.gr, όμως εφόσον αυτό το οποίο διαβάζεις αυτή την στιγμή θεωρείται κριτική δίσκου δεν υπάρχει κάτι που να με εμποδίσει να επικαλεστώ τα παραπάνω λεγόμενα του αγαπημένου μου δανδή.
Ο συγκεκριμένος δίσκος χρίζει μιας ιδιαίτερης και διαφορετικής προσέγγισης για αυτό θα μιλήσω καθαρά ελιτιστικά, διότι τέτοιες κυκλοφορίες απευθύνονται σε λίγους, όσο και αν ακούγεται ψωνίστικο αυτό. Βλέπεις σε τούτα τα μέρη που κινούμαστε σε δυτικούς τρόπους και ρυθμούς ζωής, σε αυτή την κοινωνία που διαχωρίζεται παράλογα από ένα σύστημα πλασμένο μεταξύ Χάξλεϊ και Όργουελ λίγοι θα δώσουν σημασία σε τόσο άρρωστα σκηνικά και θα αφεθούν σε μια ακραία βιομηχανική μετα-ουμανιστική όπερα όπως το "Shaking The Habitual".
Βγάζοντας έξω όσους δεν μπορούν να κατανοήσουν, κρατάμε τους ελάχιστους που θα παραμερίσουν για λίγο τα ηλίθια σπορ και θα εισχωρήσουν στις σκιές του ιδιόμορφου ντουέτου από την Σουηδία.
Η επανάσταση μπορεί να είναι μόνο μία... Επανάσταση της Συνείδησης. Και μόνο αυτή... Όλα τα υπόλοιπα είναι απλούστατα μηχανή του κρέατος που μετατρέπει την σάρκα σε χρήμα.
Mr Freeman
Ίσως η αλήθεια στις μέρες μας είναι κάτι που στην τελική κάποιος μπορεί να ξετρυπώσει. Και η αλήθεια μπορεί να θεωρηθεί πράξη επαναστατική, σωστά; Πως όμως πρέπει να σερβιριστεί έτσι ώστε να μπορέσει να οδηγήσει σε μια επανάσταση συνείδησης; Την πραγματική και μόνη επανάσταση δηλαδή, όπως σωστά επισημαίνει και το προαναφερόμενο απόσπασμα του τρομερού μοντερνο-φιλοσοφικού διαδικτυακού project "Mr Freeman".
Κατά κάποιον τρόπο οι Knife συμβαδίζουν με τα παραπάνω βάση του τελευταίου και πολυαναμενόμενου τέταρτου δίσκου τους, με αυτό το απρόβλεπτο μουσικό μανιφέστο. Διότι τούτο το απόσταγμα χρόνιων σκοτεινών ψυχικών περιπλανήσεων, κατά την διάρκεια του οποίου ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθούσε να γευτεί την electro-synth-art pop τους κάπως αργοπορημένα, έρχεται παρέα με ένα σωρό καλούδια. Δεν είναι μόνο η ηχητική κατεύθυνση που παίρνει η οποία έχει την ικανότητα να ξεχειλώσει τους μουσικούς σου ορίζοντες, είναι το όλο σύνολο της κυκλοφορίας, από τους στίχους των τραγουδιών, το «σε αφήνω μαλάκα» δελτίο Τύπου, τα comics στην σελίδα του site, τα videoclip και ό,τι ακόμα ας θέλει να 'ρθει.
Προς Θεού, δεν σου λέω πως επρόκειτο να σου αλλάξει την ζωή, ωστόσο είναι σίγουρα ικανό να μπολιάσει το μυαλό σου με νέες ιδέες ή στην ελάχιστη να σου φέρει στην επιφάνεια κάποιες ξεχασμένες. Και ξέρεις κάτι; Η μαγεία είναι πως το καταφέρνει με έναν έμμεσο τρόπο, διότι το "Shaking The Habitual" είναι κάτι εντελώς προσωπικό, κάτι πέρα για πέρα δικό τους.
«We have made some decisions. We want to fail more, act without authority», δηλώνουν στην δημόσια διακήρυξη ιδεών τους αλλά και στην συνάμα μίνι βιογραφία των επτά χρόνων που μεσολάβησαν μεταξύ των δύο τελευταίων κυκλοφοριών. «No habits! There are other ways to do things. Don't worry we won't commit Harakiri, stomach cutting or anything like it.»
Τι πραγματεύεται το "Shaking The Habitual";
Συσσώρευση υπερβολικού πλούτου, μοναρχία, ελεγχόμενη κυβέρνηση μιας κοινωνίας από γηραιούς άντρες, υποβάθμιση του περιβάλλοντος, παραπλάνηση και μείωση της προσοχής των πολιτών του κόσμου.
Πώς φτιάχτηκε;
«We went temporarily acoustic, electronic is just one place in the body», έφτιαξαν ακόμα και το δικό τους όργανο. «It's nice to play with people's time these days», σίγουρα δεν αναφερόταν μονάχα στην μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών όταν το ξεστόμιζε ο Olof Dreijer στη συνέντευξή τους.
Πώς ακούγεται;
Κάποιες φορές σαν μουσική του κόσμου βγαλμένο από την μαύρη Ήπειρο, άλλες στοιχειωμένο όπως τους λατρέψαμε, κάποιες σαν post-human techno με την Dreijer Andersson σε εφιαλτικά κέφια, αρκετές φορές εντελώς αποκρουστικό... οι χαρακτηρισμοί που μπορούν να δοθούν, πιστέψτε με δεν έχουν τελειωμό. Είναι σίγουρα κάτι που δεν περίμενες. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τον λόγο που υπάρχουν τόσα πολλά ξεχωριστά ηχοτόπια στον δίσκο.
Τι είναι τελικά;
Ένα πειραματικό πολιτικό αριστούργημα δίχως όρια, ένας θρίαμβος ανώμαλης τέχνης. Ίσως μια εξιλέωση της μοναδικής τρύπας στο βιογραφικό τους (πώληση μέρος των διακαιωμάτων του Heartbeats έτσι ώστε να γίνουν στιβαρά DIY). Και μια σφαλιάρα σε οτιδήποτε mainstream μέσα από μια προβληματική πραγματικότητα.
Αλλά ό,τι και αν γράψω, οι ίδιοι τα είπαν όλα!
«SOME FEELING IN THE BELLIES OF THE TANKERS WHO PASS US MAKING SAD MANIC BONGS LIKE DRUMS. Of course we're growing restless.» Ή σχεδόν τίποτα και σε άφησαν να καταλάβεις πολλά.
Όσκαρ Ουάιλντ
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου κριτικό, μια παράξενη ανεξάρτητη παρέα που κάνουμε την καύλα μας είμαστε εδώ στο Rocking.gr, όμως εφόσον αυτό το οποίο διαβάζεις αυτή την στιγμή θεωρείται κριτική δίσκου δεν υπάρχει κάτι που να με εμποδίσει να επικαλεστώ τα παραπάνω λεγόμενα του αγαπημένου μου δανδή.
Ο συγκεκριμένος δίσκος χρίζει μιας ιδιαίτερης και διαφορετικής προσέγγισης για αυτό θα μιλήσω καθαρά ελιτιστικά, διότι τέτοιες κυκλοφορίες απευθύνονται σε λίγους, όσο και αν ακούγεται ψωνίστικο αυτό. Βλέπεις σε τούτα τα μέρη που κινούμαστε σε δυτικούς τρόπους και ρυθμούς ζωής, σε αυτή την κοινωνία που διαχωρίζεται παράλογα από ένα σύστημα πλασμένο μεταξύ Χάξλεϊ και Όργουελ λίγοι θα δώσουν σημασία σε τόσο άρρωστα σκηνικά και θα αφεθούν σε μια ακραία βιομηχανική μετα-ουμανιστική όπερα όπως το "Shaking The Habitual".
Βγάζοντας έξω όσους δεν μπορούν να κατανοήσουν, κρατάμε τους ελάχιστους που θα παραμερίσουν για λίγο τα ηλίθια σπορ και θα εισχωρήσουν στις σκιές του ιδιόμορφου ντουέτου από την Σουηδία.
Η επανάσταση μπορεί να είναι μόνο μία... Επανάσταση της Συνείδησης. Και μόνο αυτή... Όλα τα υπόλοιπα είναι απλούστατα μηχανή του κρέατος που μετατρέπει την σάρκα σε χρήμα.
Mr Freeman
Ίσως η αλήθεια στις μέρες μας είναι κάτι που στην τελική κάποιος μπορεί να ξετρυπώσει. Και η αλήθεια μπορεί να θεωρηθεί πράξη επαναστατική, σωστά; Πως όμως πρέπει να σερβιριστεί έτσι ώστε να μπορέσει να οδηγήσει σε μια επανάσταση συνείδησης; Την πραγματική και μόνη επανάσταση δηλαδή, όπως σωστά επισημαίνει και το προαναφερόμενο απόσπασμα του τρομερού μοντερνο-φιλοσοφικού διαδικτυακού project "Mr Freeman".
Κατά κάποιον τρόπο οι Knife συμβαδίζουν με τα παραπάνω βάση του τελευταίου και πολυαναμενόμενου τέταρτου δίσκου τους, με αυτό το απρόβλεπτο μουσικό μανιφέστο. Διότι τούτο το απόσταγμα χρόνιων σκοτεινών ψυχικών περιπλανήσεων, κατά την διάρκεια του οποίου ο υπόλοιπος κόσμος προσπαθούσε να γευτεί την electro-synth-art pop τους κάπως αργοπορημένα, έρχεται παρέα με ένα σωρό καλούδια. Δεν είναι μόνο η ηχητική κατεύθυνση που παίρνει η οποία έχει την ικανότητα να ξεχειλώσει τους μουσικούς σου ορίζοντες, είναι το όλο σύνολο της κυκλοφορίας, από τους στίχους των τραγουδιών, το «σε αφήνω μαλάκα» δελτίο Τύπου, τα comics στην σελίδα του site, τα videoclip και ό,τι ακόμα ας θέλει να 'ρθει.
Προς Θεού, δεν σου λέω πως επρόκειτο να σου αλλάξει την ζωή, ωστόσο είναι σίγουρα ικανό να μπολιάσει το μυαλό σου με νέες ιδέες ή στην ελάχιστη να σου φέρει στην επιφάνεια κάποιες ξεχασμένες. Και ξέρεις κάτι; Η μαγεία είναι πως το καταφέρνει με έναν έμμεσο τρόπο, διότι το "Shaking The Habitual" είναι κάτι εντελώς προσωπικό, κάτι πέρα για πέρα δικό τους.
«We have made some decisions. We want to fail more, act without authority», δηλώνουν στην δημόσια διακήρυξη ιδεών τους αλλά και στην συνάμα μίνι βιογραφία των επτά χρόνων που μεσολάβησαν μεταξύ των δύο τελευταίων κυκλοφοριών. «No habits! There are other ways to do things. Don't worry we won't commit Harakiri, stomach cutting or anything like it.»
Τι πραγματεύεται το "Shaking The Habitual";
Συσσώρευση υπερβολικού πλούτου, μοναρχία, ελεγχόμενη κυβέρνηση μιας κοινωνίας από γηραιούς άντρες, υποβάθμιση του περιβάλλοντος, παραπλάνηση και μείωση της προσοχής των πολιτών του κόσμου.
Πώς φτιάχτηκε;
«We went temporarily acoustic, electronic is just one place in the body», έφτιαξαν ακόμα και το δικό τους όργανο. «It's nice to play with people's time these days», σίγουρα δεν αναφερόταν μονάχα στην μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών όταν το ξεστόμιζε ο Olof Dreijer στη συνέντευξή τους.
Πώς ακούγεται;
Κάποιες φορές σαν μουσική του κόσμου βγαλμένο από την μαύρη Ήπειρο, άλλες στοιχειωμένο όπως τους λατρέψαμε, κάποιες σαν post-human techno με την Dreijer Andersson σε εφιαλτικά κέφια, αρκετές φορές εντελώς αποκρουστικό... οι χαρακτηρισμοί που μπορούν να δοθούν, πιστέψτε με δεν έχουν τελειωμό. Είναι σίγουρα κάτι που δεν περίμενες. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις τον λόγο που υπάρχουν τόσα πολλά ξεχωριστά ηχοτόπια στον δίσκο.
Τι είναι τελικά;
Ένα πειραματικό πολιτικό αριστούργημα δίχως όρια, ένας θρίαμβος ανώμαλης τέχνης. Ίσως μια εξιλέωση της μοναδικής τρύπας στο βιογραφικό τους (πώληση μέρος των διακαιωμάτων του Heartbeats έτσι ώστε να γίνουν στιβαρά DIY). Και μια σφαλιάρα σε οτιδήποτε mainstream μέσα από μια προβληματική πραγματικότητα.
Αλλά ό,τι και αν γράψω, οι ίδιοι τα είπαν όλα!
«SOME FEELING IN THE BELLIES OF THE TANKERS WHO PASS US MAKING SAD MANIC BONGS LIKE DRUMS. Of course we're growing restless.» Ή σχεδόν τίποτα και σε άφησαν να καταλάβεις πολλά.