Roosevelt

Έχουμε να λέμε πως η Ελλάδα είναι μία χοάνη πολιτισμών και συχνά-πυκνά καυχόμαστε για τα πολυάριθμα στοιχεία και τάσεις που, αν και ήρθαν από τα έξω, κατάφεραν να ενσωματωθούν. Εντάξει, αυτό είναι αλήθεια πως δεν αποτελεί ντόπια εφεύρεση, η ελληνική κοινωνία, όμως, δείχνει μοναδικό ζήλο στο να προσαρμόσει τα ξένα στοιχεία στη δική της (σουρεάλ ίσως) πραγματικότητα. Τρανταχτό παράδειγμα το πώς καταφέραμε να εμφυσήσουμε τη φτηνή φιλοσοφία του σκυλάδικου στον χώρο του clubbing.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, όλο και περισσότερα club με τίμια χορευτική μουσική εμφανίζονται, νέοι DJs που ξέρουν πώς να δώσουν πρωτότυπες μελωδίες σε ένα κοινό που διψά για καλή ηλεκτρονική μουσική και χορό μέχρι εσχάτων, έναντι ενός λογικού αντιτίμου. Κι αν δεν έχεις πεισθεί ακόμη, αφήνω τον τελευταίο λόγο στον Roosevelt.

Ο Marius Lauber, κατά κόσμον Roosevelt, ξεκίνησε από την Κολωνία για να κατακτήσει τον κόσμο. Οι μουσικές περγαμηνές στο κλασικό πιάνο και η indie rock εφηβική κλίση δεν ήταν αρκετές για να τον κρατήσουν μακριά από τις «κακοτοπιές» της ηλεκτρονικής μουσικής. Πρωτοεμφανίστηκε στη δισκογραφία το 2013 με το EP "Elliot" και η ομιχλώδης electropop του ανέβασε ψηλά τον πήχη από πολύ νωρίς. Ενώ το hype γύρω από το όνομα του έδινε κι έπαιρνε και ο χρόνος κυλούσε, ο νεαρός Γερμανός όλο και καθυστερούσε το πολυαναμενόμενο ντεμπούτο του.

Να λοιπόν που πέρασαν τρία χρόνια από το "Elliot" μέχρι να κυκλοφορήσει η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Roosevelt, μετά από πολυετείς ηχογραφήσεις και προσεκτικό tracklisting. Το καλό πράγμα αργεί να γίνει, έτσι κι εδώ το αποτέλεσμα άξιζε την αναμονή.

Γνώρισα τον Roosevelt με το single του 2015, "Hold On/Night Moves" και ήταν μία ιδανική εισαγωγή στο βασικό ήχο του: electronic indie pop με lo-fi αέρα και στοιχεία από πάμπολλες μουσικές τάσεις. Η ατμόσφαιρα παραμένει ίδια στο ντεμπούτο του, που αποτελεί μία συλλογή κομματιών που είχαν ήδη κυκλοφορήσει (πχ: "Sea"), περιλαμβάνοντας και κάποια καινούργια.

Ο Lauber χειρίζεται με μεγάλη επιδεξιότητα το μπάσο, το synthesizer, τα indie πρωτόλειά του και χτίζει αντίστοιχα πάνω στα μινιμαλιστικά beats το ηχόχρωμα που θα σε παρασύρει νοερά στα πιο ιδιαίτερα μέρη. Παραμένει πιστός στη γερμανική ηλεκτρονική παράδοση προσθέτοντας ψήγματα funk, synthpop και φυσικά πιο ανάλαφρες πινελιές από την αγαπημένη Ίμπιζα.

Φυσικά η προτίμηση του στην cult disco των '80s δεν μπορεί να παρακαμφθεί, μιας και αφήνει το στίγμα της συχνά πυκνά, τόσο στα beats όσο και στο εξώφυλλο του δίσκου. Ο κορμός παραμένει πάντα laid back electropop και τα groovy vibes είναι ικανά να λικνίσουν το σώμα ακόμη και του πλέον σκληροπυρηνικού αρνητή του ηλεκτρονικού ήχου. Ξεχωρίζουν τα "Night Moves", "Fever", το lead single "Colours" και το καταληκτικό "Close".

Το " Roosevelt" είναι ένα άκουσμα που θα αγαπηθεί από τους λάτρεις του είδους ενώ θα τραβήξει την προσοχή ατόμων που συνήθως δεν αρέσκονται σε αυτές τις μελωδίες, κυρίως λόγω της mid-tempo ισορροπίας, η οποία πιθανότατα είναι ευχή και κατάρα του, αφού μία μουσική κορύφωση θα έκανε την ακρόαση ακόμα πιο απολαυστική.

Κάπως έτσι έχουμε έναν άρτιο δίσκο γλυκόπικρης indie pop που ταιριάζει γάντι στο επερχόμενο τέλος του καλοκαιριού. Ο Roosevelt εισβάλλει στον πολύπαθο χώρο της dance μουσικής και φέρνει όλα αυτά τα κομμάτια που αν ο κόσμος ήταν τιμιότερος θα έπαιζαν ήδη παντού. Εύχομαι αυτό να γίνει μέσα στους επόμενους μήνες, σαν ένδειξη συμπαντικής δικαιοσύνης.