Laura Welsh

Αναρωτιέμαι αν είναι όλα θέμα επιλογών και σωστού timing. Κατά πόσο, τελικά, επηρεάζουν οι χρονικές συγκυρίες τις επιλογές μας και οι επιλογές μας, αντίστροφα, τις χρονικές συγκυρίες;

Βλέπετε, η αναποφάσιστη και υπαίτια του προβληματισμού μου, Laura Welsh, «σπατάλησε» πολύτιμο χρόνο. Τρία χρόνια για την ακρίβεια, στα οποία ξεπετάχτηκαν πολλές ταλαντούχες καλλιτέχνιδες του ίδιου μουσικού ιδιώματος μ’ εκείνη. Και σκέφτομαι και γράφω εγώ -σαν να είμαι πάλι στο δημοτικό- ότι αν δεν είχε καθυστερήσει τόσο να αποφασίσει το όνομα που θα πορευτεί -από Laura And The Tears, έγινε Hey Laura και από εκεί συμβιβάστηκε με ολόκληρο το όνομά της- και είχε κυκλοφορήσει το ντεμπούτο της νωρίτερα, χωρίς να «κάψει» τόσα καλά κομμάτια του άλμπουμ, ως single, τώρα, ίσως να μην έλεγα ότι η soul χροιά της Welsh ενέχει ομοιότητες με αυτή, της Jessie Ware, αλλά το αντίστροφο. Αν μάλιστα, δεν είχε επιλέξει να έχει τρεις παραγωγούς (Dev Hynes, Robin Hannibal, Emile Haynie) και είχε έναν, ίσως τότε, να μην ήταν μόνο η κριτική μου διαφορετική, αλλά ολόκληρο το αποτέλεσμα της πρώτης δουλειάς της.

Το «next big thing» του 2013, λοιπόν, που ήρθε πρόσφατα στην επικαιρότητα χάρη στη συμμετοχή της στο soundtrack της ταινίας "Fifty Shades Of Grey", κυκλοφόρησε επιτέλους το "Soft Control". Το άλμπουμ μπορεί να χάνει σε συνοχή και ταυτότητα, αλλά ξεχειλίζει από ταλέντο. Το φωνητικό εύρος της Welsh με τα Adele-ικά ψήγματα, σε αιχμαλωτίζει μονομιάς στα "Ghosts" και "Break The Fall", ενώ στα "Cold Front" και "Still Life" σε βυθίζει σε μια θάλασσα ευφορίας. Το "God Keeps" σου δίνει μια αίσθηση απελευθέρωσης και δυναμισμού, το "Hollow Drum" σου εμποτίζει το μυαλό με το μουρμουρητό του ρυθμού του και το "Unravel" μπορεί να θέλει τον χρόνο του για να μεγαλώσει μέσα σου, αλλά θα το κάνει. Τέλος, η συνεργασία με τον John Legend, "Hardest Part", αν και κομψή, είναι ελλιπής.

Είναι στενάχωρο να έχουν αναλάβει τρείς εντυπωσιακοί παραγωγοί το ντεμπούτο της και να μην μπορούν να αναδείξουν σωστά μία τέτοια καλλιτέχνιδα. Είμαι πεπεισμένη ότι αν οι επιλογές της ήταν ελάχιστα διαφορετικές και αρμονίζονταν με τις χρονικές συγκυρίες, η sophisti-pop δε θα ήταν ποτέ ίδια. Η Welsh είναι ένα ακατέργαστο διαμάντι. Αν σμιλευτεί σωστά και πάνω στα κατάλληλα κομμάτια, θα μας εκτυφλώσει με τη λάμψη του. Αν μη τι άλλο, έχει μπροστά της όλη την καριέρα της για να μας το αποδείξει και να με επιβεβαιώσει.