Kanye West

Yeezus

Def Jam (2013)
Από τον Παντελή Μαραγκό, 26/09/2013
Πώς το 'λεγαν οι De La Soul, «Me, myself and I»; Ε, αυτό. Yeezus walks κάνοντας πάταγο για να μας δώσει το δικό του "Kid A"
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Ακριβώς πριν από δεκατρία χρόνια έπεσε στα χέρια μου μια παλιά έκδοση από την "Κόλαση" (1314) του Δάντη (Dante Alighieri, 1265-1321). Ναι, σε εκείνον τον ποιητή που κοσμεί το ιταλικό δίευρω αναφέρομαι. Δύσκολο έργο και δεν θα ισχυριστώ ότι το κατάλαβα - ιδιαίτερα με τα μυαλά που κουβαλούσα τότε, αλλά για κάποιο λόγο το βρήκα προτιμότερο από τα χρωστούμενα της εξεταστικής εκείνου του Σεπτεμβρίου. Άξιζε, πάντως, ο χρόνος που δαπάνησα. Αν μη τι άλλο, άξιζε για την πολύτιμη ευκαιρία που μου δόθηκε να διαβάσω μια εκπληκτική υποσημείωση που υπήρχε κάπου μέσα στο βιβλίο. Μια υποσημείωση που τη θυμάμαι ακόμη και τώρα σαν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που είχα την τύχη να διαβάσω στη ζωή μου.

Είχε να κάνει με τη διαχρονική αντίληψη των ανθρώπων σχετικά με τον ασαφή παράγοντα που ονομάζουμε «Τύχη», στον οποίο είχε αποδωθεί μορφή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ήδη από την αρχαιότητα. Στα χρόνια του Δάντη, λοιπόν, η εικόνα της αρχαιοελληνικής θεάς Τύχης (θυγατέρα του Ωκεανού κατά τον Ησίοδο ή του Δία κατά τον Πίνδαρο, που τη θεωρεί μία από τις Μοίρες και μητέρα των Ωρών) είχε, πλέον, εξελιχθεί. Η κυρία της σύμπτωσης, ο αγαθός αυτός δαίμων, ο μεσολαβητής μεταξύ θεών και ανθρώπων, είχε καθιερωθεί να απεικονίζεται στο επίκεντρο μιας αναπαράστασης, στην οποία η ίδια λειτουργούσε ως ο άξονας που περιέστρεφε έναν τροχό με οκτώ ακτίνες (ο γνωστός, έκτοτε, «Τροχός της Τύχης»).

Τα οκτώ κομμάτια που ορίζονταν από τις ακτίνες (φέρτε στο μυαλό σας τα κομμάτια μιας περιστρεφόμενης πίτσας και συγχωρέστε με αν σας άνοιξα την όρεξη) αντιπροσώπευαν τις οκτώ καταστάσεις της ζωής, οι οποίες διαδέχονται η μία την άλλη. Οι καταστάσεις αυτές είναι οι εξής:

i. Ταπεινοσύνη (η οποία φέρνει την...)
ii. Υπομονή (η οποία φέρνει την...)
iii. Ειρήνη (από την οποία πηγάζει ο...)
iv. Πλούτος  (ο οποίος φέρνει την...)
v. Υπερηφάνεια (η οποία φέρνει την...)
vi. Ανυπομονησία (η οποία φέρνει τον...)
vii. Πόλεμο (ο οποίος φέρνει την...)
viii. Φτώχεια (η οποία μας επαναφέρει στην Ταπεινοσύνη και πάλι από την αρχή)

Σας προτρέπω με όλη μου τη δύναμη να σταθείτε μια στιγμή και να αναλογιστείτε την ομορφιά και τη χρηστικότητα της αναπαράστασης αυτής, όπου τα αντίθετα είναι με σοφία τοποθετημένα αντιδιαμετρικά. Πείτε μου, δεν είναι τρομερά εύστοχος ο τρόπος με τον οποίο το προτεινόμενο μοντέλο περιγράφει με ακρίβεια, την ανθρώπινη συμπεριφορά -από εκείνη τη μικρή του ατόμου μέχρι τη συλλογική ολόκληρων εθνών- παρά τη χαλαρή, σχεδόν ποιητική, προσέγγιση;

«Ναι, αλλά το θέμα μας υποτίθεται ότι είναι το "Yeezus" του Kanye West», θα μου πείτε, κι εγώ θα σας απαντήσω ότι για αυτόν ακριβώς γράφω τόση ώρα.

Βλέπετε, ο West -με τα διαρκή σκαμπανεβάσματα στην προσωπική του πορεία- αποτελεί μια χαρακτηριστική απόδειξη της ισχύος του προαναφερόμενου μοντέλου. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι βρήκε τη φωνή του μέσα στον «πόλεμο»:  ένα παρ' ολίγον μοιραίο αυτοκινητικό ατύχημα τον οδήγησε να γράψει το "Through The Wire" το 2002 (με το οποίο ουσιαστικά βγήκε μπροστά, όντας ήδη παραγωγός), ενώ οι συγκλονιστικοί εναρκτήριοι στίχοι του ισοπεδωτικού "Jesus Walks" από το ντεμπούτο του ("The College Dropout" - 2004) μιλάνε από μόνοι τους για τη μενόμενη μάχη μέσα στο κεφάλι του:

«We at war
We at war with terrorism, racism
But most of all, we at war with ourselves
(Jesus walks)
God show me the way because the Devil trying to break me down
(Jesus walks with me)»

Σχεδόν δέκα χρόνια μετά κι ο -superstar πλέον- Kanye έχει επιτύχει τον πλούτο (κυριολεκτικά και μεταφορικά - δημιουργικά), αλλά απάνεμο λιμάνι (ειρήνη) δε φαίνεται να έχει βρει.  Μοιάζει εγκλωβισμένος στον αχταρμά του πλούτου, της υπερηφάνειας και της ανυπομονησίας ενός κολοσσιαίου υπερεγώ και μιας υπερφίαλης ζωής υπό το φως των αδηφάγων σκανδαλοθηρικών προβολέων, που στο πρόσωπό του έχουν βρει ένα κελεπούρι με ανεξάντλητο ρεπερτόριο και έφεση στις γκάφες.  Συχνά-πυκνά, μάλιστα, πιάνει πάτο (φτώχεια) κι εκεί είναι που σπεύδουν όλοι να τον κατασπαράξουν.

Δυσκολεύεται να συμβιβαστεί με την έννοια της ήττας (η κακώς εννοούμενη υπερηφάνεια που λέγαμε...) και επανειλημμένως έχει κάνει σαματά - ειδικότης του οι απονομές βραβείων. Πώς να το κάνουμε˙ δεν την μπορεί την αδικία το παιδί! Και πείτε μου εσείς αν είχε άδικο όταν τους έβριζε το 2004, τότε που του στέρησαν το βραβείο του καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου για να το δώσουν στην Gretchen Wilson; H country τραγουδίστρια είχε προκαλέσει αίσθηση τότε, αλλά "The College Dropout" σε καμία περίπτωση δεν είχε βγάλει και εν πάση περιπτώσει, εκ του αποτελέσματος, πού είναι η Wilson σήμερα και πού βρίσκεται αυτός;  Ή τότε που βγήκε από τα ρούχα του όταν το "Single Women (Put A Ring On It)" της Beyoncé έχασε από το "You Belong To Me" της Taylor Swift. Δεν χωράει αμφιβολία ότι το κομμάτι της Beyoncé είναι από τα καλύτερα R&B κομμάτια της περασμένης δεκαετίας και ξεκάθαρα αδικήθηκε, αλλά είναι γεγονός αναντίρρητο, επίσης, ότι κι ο West με το χοντροκομμένο του τρόπο έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι του για να χάσει το δίκιο του.

Το 2005 κατά τη διάρκεια ενός φιλανθρωπικού show προς ανακούφιση των πληγέντων από τον Τυφώνα Katrina άρχισε να τα χώνει στα καλά του καθουμένου στον George Bush (όχι ότι δεν του άξιζε, αλλά τέλος πάντων). Μετά τα μάζεψε, αλλά γενικά με τους προέδρους των Η.Π.Α. δεν τα πάει καλά: ο Obama τον αποκάλεσε «jackass» μετά το συμβάν με την Swift και αν αυτό δεν είναι low point, τότε ποιό είναι; Προσθέστε και τους τσαμπουκάδες με τους paparazzi (για τον πιο πρόσφατο αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης) και τη σχέση του με την Kim Kardashian -η οποία είναι από τους ελάχιστους ανθρώπους στον κόσμο των celebrities που είναι πιο διάσημη από τον ίδιο- και έχετε ένα πρώτης τάξεως φιλέτο για τα κοράκια των tabloid.

Η αλήθεια είναι, πάντως, ότι η τελευταία -παραδόξως η λιγότερο προβεβλημένη- γκέλα του είναι μακράν η χειρότερη - κατάπτυστη στα αλήθεια. Πήγε, που λέτε, ο γρόθος κι έπαιξε σε ιδιωτικό show στο Καζακστάν για το γάμο του εγγονού του εκεί δικτάτορα! Ok, η αμοιβή ήταν αστρονομική (τρία εκατομμύρια δολάρια), αλλά Yeeeezus Kanye, τα λεφτά σου έλειπαν; Πώς μπορεί αυτό να εκπληρώνει το καλλιτεχνικό σου όραμα; Είναι να απορεί κανείς με την απληστία και την κοινωνική αναλγησία ενός ανθρώπου που μας έχει δώσει τόσο σπουδαία πράγματα στη μουσική. Σύμφωνοι, δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με τον Marvin Gaye, ούτε με τον Stevie Wonder (έστω κι αν από πλευράς μουσικής επίδρασης πιθανότατα μιλάμε για το σύγχρονο αντίστοιχό τους), ο άνθρωπος, ως επί το πλείστον για την ατομάρα και την άπιαστη κοσμάρα του γράφει, αλλά τόοοοση έλλειψη ευαισθησίας πια;

Παρ' όλες τις γκάφες του πάντως, εξακολουθεί και στέκεται όρθιος (και κραταιός) δίνοντας μια αξιοθαύμαστη δισκογραφία. Ποιός ξέρει; Ίσως αυτός είναι ο τρόπος του για να αποδίδει καλύτερα. Ίσως να τη βρίσκει χλευασμένος / αμυνόμενος / ταπεινωμένος από τα λάθη του και να επιδιώκει να βρίσκεται σε κατάσταση ανεξέλεγκτου θυμού (προς όλους, του εαυτού του συμπεριλαμβανομένου). Ίσως μέσω της αυτοκαταστροφικής του συμπεριφοράς να επιτυγχάνει τις προϋποθέσεις για τη συσσώρευση της ορμής που απαιτείται για να εξαπολύσει τη λυσσαλέα αντεπίθεση που τον λυτρώνει, ακριβώς όπως οι παραγωγοί του Stevie Wonder τον «τεντώνανε» τότε που έφτιαχνε το "Innervisions" (1973), ώστε να καταφέρουν να αποσπάσουν εκείνη τη συγκλονιστική ερμηνεία στο επικό έπος (τίποτε λιγότερο) του "Living For The City".

Στο "Yeezus", το έκτο solo άλμπουμ του (#1 στις Η.Π.Α. στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του, όπως και τα πέντε προηγούμενα, ενώ πήγε #1 σε πάνω από 30 χώρες!), ο West επέστρεψε πιο τσιτωμένος από ποτέ. Εμφανίζεται εκκωφαντικός, γεμάτος ορμή, αλλά την ίδια ώρα μοιάζει πακτωμένος σε ένα σημείο, δέσμιος των νευρώσεών του, οι οποίες έχουν ξεχυθεί και σουλατσάρουν αχαλίνωτες. Φαντάζει κυριευμένος από το πνεύμα της εγωπάθειάς του, που τον καταβροχθίζει σαν μαύρη τρύπα. Πιο αντισυμβατικός και πιο τολμηρός από ποτέ˙ ένας λυσσασμένος λύκος που ήρθε να κατασπαράξει και να ισοπεδώσει ό,τι βρεθεί στο διάβα του. Και το κάνει με τον πάταγο ενός τρομαγμένου κοπαδιού ελεφάντων που τραντάζει τη γη τρέχοντας κυνηγημένο.

Το πέρασμά του, όμως, δεν είναι μονοδιάστατο, παρ' ότι φαντάζει μινιμαλιστικό (αποστολή που ανέλαβε ο Rick Rubin, ο οποίος -υπό το ρόλο του executive producer- κλήθηκε την τελευταία στιγμή για να «ξεγυμνώσει» τις ηχογραφήσεις). Ο ήχος δεν μοιάζει με το αποτύπωμα του ελέφαντα. Κάθε άλλο παρά flat είναι. Η κινητική του ενέργεια δεν χαρακτηρίζεται μόνο από την ταχύτητά του. Το σώμα δεν εκτελεί απλή μεταφορική κίνηση: περιστρέφεται κι έχει τεράστια στροφορμή, καθώς ταξιδεύει. Οι ήχοι έρχονται στα αυτιά στροβιλιζόμενοι και σκάνε με εκκωφαντικά μανιώδη τρόπο, αποδεικνύοντας πόσο καθοριστική ήταν η έλευση των El-P, των Death Grips, των Shabazz Palaces και γενικότερα του λεγόμενου Left-Field Hip-Hop σε συνδυασμό με την electronica και το industrial, βεβαίως-βεβαίως.

Στα τρία πρώτα κομμάτια την παραγωγή συνυπογράφουν οι Daft Punk, οι οποίοι εδώ πέρα βρίσκουν μια πλατφόρμα για έντονο πειραματισμό. Πραγματικά, δεν μπορώ να φανταστώ ότι τα κομμάτια αυτά μπορεί να αφήσουν αδιάφορο κάποιον που αγάπησε τους Prodigy.

Το άλμπουμ σε βάζει στο νέο (hardcore) τριπάκι του West με ένα βίαιο, αλλά άμεσα κατανοητό τρόπο. Η μετάβαση από αυτά που ξέραμε γίνεται μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα ηλεκτρονικού θορύβου του εναρκτήριου "On Sight". Ποτενσιόμετρα στα κόκκινα και ένα τραχύ υπόβαθρο που παραπέμπει στις σπουδαίες ημέρες των Chemical Brothers. Αμέσως καταλαβαίνεις ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια καθαρή μορφή αχαλίνωτης ενέργειας. Καμία σχέση με τις πλούσιες ενορχηστρώσεις του σπουδαίου προηγούμενου άλμπουμ. Οι εισαγωγές με τα πιανάκια και τα έγχορδα (π.χ. "All Of The Lights") μοιάζουν έτη φωτός μακριά. Εδώ κυριαρχεί ένα ασφυκτικό φρακάρισμα που χτυπάει σαν επαναλαμβανόμενο runtime error.

Σε ένα άλμπουμ δίχως σιγκλάκια, το "Black Skinhead" ξεχωρίζει, παρά τα ελάχιστα μέσα που μεταχειρίζεται. Η ερμηνεία του West έχει τόση ορμή που καθηλώνει, την ίδια στιγμή που τύμπανα του πολέμου και κοράκια κάνουν τα συγγενικά κρουστά στο "The Beautiful People" του / των Marilyn Manson να ακούγονται σαν βόλτα στο πάρκο. Φρενήρης ρυθμός, βαρύ κι ασήκωτο μπάσο και έντονη φόρτιση με ξεκάθαρο αντιρατσιστικό περιεχόμενο. Εδώ μας βάζει στα παπούτσια του, περιγράφοντας γλαφυρά τις δυσκολίες στη ζωή με την Kim Kardashian: («They see a black man with a white woman at the top floor / they gon' come to kill King Kong»). Εκρηκτικότατο μείγμα και δύσκολες στιγμές για τις παλλόμενες μεμβράνες των ηχείων που λαχανιάζουν καθώς δέχονται λυσσαλέα επιθεση από ξυράφια και πολυβόλα. Πολύ πιο «rock» από τα παραδοσιακά rock αναμασήματα.

Το τρίτο κομμάτι με τη σφραγίδα των Daft Punk είναι το αιρετικό "I Am A God". Τι να πει κανείς για ένα κομμάτι με τέτοιο τίτλο; Σκέφτομαι ότι μέχρι το 1966, τότε που οι Beach Boys κυκλοφορούσαν το θρυλικό "Pet Sounds" που περιείχε το "God Only Knows" δεν είχε χρησιμοποιηθεί η λέξη «God» σε τίτλο επιτυχίας (αν όχι τραγουδιού γενικότερα) και σας παραπέμπω, εκ νέου, στα στάδια του οκτάκτινου Τροχού της Τύχης για να δείτε τον Kanye να βολοδέρνει, εμπύρετος κι εγκλωβισμένος μεταξύ Πλούτου, Υπερηφάνειας, Ανυπομονησίας και Πολέμου. Αρχικά συστήνεται σαν θεός (Yeeeezus Kanye, συγκεντρώσου), αλλά στη συνέχεια δηλώνει «άνθρωπος του Θεού», αγγίζοντας την ύβρη και την προσευχή σε μία πρόταση. Εδώ συνοψίζονται καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στο άλμπουμ και οι πραγματικές προθέσεις του:

«Soon as they like you, make 'em unlike you
Cause kissing people's ass is so unlike you»

Λίγο παρακάτω, στο "New Slaves" μας δίνει το υπόβαθρο ενός ρατσιστικά κλιμακούμενου καταναλωτισμού, αναπαράγοντας ένα ιδιάζον στερεότυπο:

«You see it's broke-nigga racism, that's that 'Don't touch anything in the store'
And this rich-nigga racism, that’s that 'Come in, please buy more'»

Φυσικά η macho εικόνα του δεν θα μπορούσε να λείπει από το βίαιο και σκοτεινό "Yeezus". Το hardcore rap που μεταχειρίζεται συχνά ξεφεύγει και γίνεται hardcore γενικότερα, όπως στο πολύ καλό "Bound 2" που κλείνει το άλμπουμ με την εξαιρετική soulful συμμετοχή του Charlie Wilson («I wanna fuck you hard on the sink / After that, give you something to drink») ή στο "Black Skinhead" όπου υπάρχει ο στίχος «300 bitches, where the Trojans?».  Αλλά όλα αυτά δεν πιάνουν μία μπροστά στη σοκαριστικά ...μαμάω εικόνα του "I'm In It" που συνδυάζει το σεξισμό και τα ρατσιστικά απωθημένα του: «Black girl sipping white wine / Put my fist in her like the Civil Rights sign».

Ωστόσο, η πραγματικά προκλητική στιγμή του "Yeezus" δεν είναι άλλη από το "Blood On The Leaves". Εδώ υπάρχει ένα sample από το εμβληματικό "Strange Fruit" (1939) της Billie Holiday, στην εκτέλεση της Nina Simone από το 1965 και είναι άκρως ανακόλουθη (ιερόσυλη, για την ακρίβεια) η χρήση ενός τόσο ξεχωριστού και ιστορικού κομματιού (από τα πρώτα αντιρατσιστικά) που μιλάει για τους απαγχονισμούς των μαύρων («Strange fruit hanging from the poplar trees / Blood on the leaves») ως υπόβαθρο για να ειπωθεί η πεζή ιστορία μιας «μολυσμένης» σχέσης που καταρρέει υπό το βάρος της αποπνικτικής δημοσιότητας και των ναρκωτικών. Σίγουρα ενισχύει την αίσθηση κενού την οποία προσπαθεί να επικοινωνήσει, αλλά κάποια πράγματα καλύτερα να μην αγγίζονται, παρά μόνο με το σεβασμό που τους αντιστοιχεί.

Αλλά αυτός είναι ο West: ένας ολοζώντανος, παλλόμενος οργανισμός με ένα εγώ που πάσχει από οξεία μορφή πριαπισμού. Τολμάει και πειραματίζεται και -φυσικά- κάνει τα λάθη του, αλλά μέσα από αυτήν τη διαδικασία προοδεύει. Και όπως μας λέει και στο "New Slaves":

«You see it’s leaders and it’s followers.
But I’d rather be a dick than a swallower»

Μιλώντας για τα samples, πρέπει να αναφερθεί ότι στο "Yeezus" αυτά είναι πολύ λιγότερα από ό,τι συνήθως και τα κομμάτια δεν στηρίζονται σε αυτά. Μοιάζουν περισσότερο «περαστικά» από τα κομμάτια και λειτουργούν σαν βαλβίδες αποσυμπίεσης που αποφορτίζουν τα κομμάτια. Eκείνο που λειτουργεί καλύτερα είναι μακράν το "Gyöngyhajú lány" του ουγγρικού γκρουπ Omega από το 1969, το οποίο «λυτρώνει» το "I Am A God".

Επιστρέφοντας στους παραλληλισμούς με τον Τροχό της Τύχης, δεν μπορούμε παρά να διαπιστώσουμε ότι εκείνα που δεν είναι ορατά, είναι τα διαστήματα ταπεινότητας που διανύει ο West. Αλλά από την άλλη μεριά, για αυτά ακριβώς δεν είναι που έχουμε τις πιο τρανταχτές αποδείξεις; Για να φτιάξεις μια δισκογραφία με το απίθανο επίπεδο της δικής του, δεν αρκεί μόνο το ταλέντο που αναμφισβήτητα διαθέτει˙ χρειάζεται στρατιωτική πειθαρχία, σκληρή δουλειά και αφοσίωση. Αν δεν βρέξεις κώλο, δεν τρως ψάρι και ο δημιουργικότατος West προφανώς και έχει σκύψει το κεφάλι όλα αυτά τα χρόνια για να μας δώσει όλα αυτά τα αριστουργήματα. Βέβαια, ακόμη και τότε το υπερεγώ του είναι που βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Όπως έλεγαν κι οι De La Soul, "Me, Myself And I". Για την ακρίβεια, «Me, myself and my enormously motha-fuckin' great I»...

Τα πράγματα με το "Yeezus" είναι αρκετά απλά. Πρόκεται για το «αντιεμπορικό» του πόνημα˙ το "Kid A" με το οποίο μηδενίζει το κοντέρ (το οποίο -φυσικά- μια χαρά εμπορικό αποδεικνύεται λόγω του διαμετρήματός του). Κι εδώ που τα λέμε, τί θα μπορούσε να μας δώσει μετά την απάτητη κορυφή που έπιασε με το "My Beautiful Dark Twisted Fantasy"; Δεν είναι από εκείνους που επαναλαμβάνονται. Η αλλαγή πορείας ήταν νομοτελειακή. Εχθρικό, σκοτεινό, στεγνό (όπως το ανύπαρκτο εξώφυλλο) και ιερόσυλο. Αυτό είναι το "Yeezus". Δεν μπορείς να το αγαπήσεις - δεν προορίζεται για τέτοια χρήση. Εδώ μας πηγαίνει μια άβολη βόλτα στη σχιζοφρένεια του περίεργου κόσμου του, ο οποίος είναι τόσο ξένος σε σχέση με το δικό μας. Εννοείται ότι δεν μπορείς να ταυτιστείς μαζί του σε κανένα σημείο του δίσκου και για αυτό προσωπικά προτιμώ τα πρώτα, πιο ανθρώπινα άλμπουμ του. Αυτό, όμως, σε καμία περίπτωση δεν μας επιτρέπει να παραγνωρίσουμε ότι έχουμε να κάνουμε με μια άκρως εντυπωσιακή δουλειά που χαρακτηρίζει τη χρονιά.

Μην ψάχνετε για χιτάκι εδώ. Δεν στοχεύει σε κάτι τέτοιο και ξεκάθαρα νιώθει ότι δεν έχει τίποτε να αποδείξει, έχοντας δώσει μια ανεπανάληπτη σειρά επιτυχιών την τελευταία δεκαετία. Από πλευράς μελωδιών είναι σαφώς ο πιο αδύναμος δίσκος του, αλλά με γνώμονα την ένταση και την αμεσότητα, πρόκειται για ό,τι πιο ευθύ μας έχει δώσει. Το πράγμα εδώ φτάνει μέχρι το χαρακτηρισμό «προσβάσιμο κομμάτι» (όπως το επιβλητικό -σαν μια κλειστοφοβική τσάρκα με υποβρύχιο- "Hold My Liquor" με τις συμμετοχές των Justin Vernon των Bon Iver και Chief Keef). Έλα όμως που σου μένουν τα 40 λεπτά του.  Έλα που είναι αδύνατον να το αγνοήσεις, άπαξ και μπεις στον κόπο να το ακούσεις.

Ο West είναι εδώ για να αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού˙ όχι για να διαγωνίζεται για το πιο πετυχημένο αναμάσημα. Κι εκεί που θα περίμενες να έχει και κάποιες αστοχίες λόγω της υπέρμετρης φιλοδοξίας του, αυτός πάντα καταφέρνει να κερδίζει την παρτίδα. Ακόμη και τώρα που τολμά περισσότερο από ποτέ, σκαρφαλώνοντας σε ηλεκτροφόρα συρματοπλέγματα.

Ok, συμφωνώ ότι η δημόσια εικόνα του είναι σε μεγάλο βαθμό απωθητική. Αλλά είναι αυτός λόγος για να διαγράψουμε μια σειρά από πολύ καλά έως αριστουργηματικά (δεν υπερβάλλω) άλμπουμ; Είναι βολικό να εστιάζει κανείς στην «εξωγηπεδική» του διαγωγή για να τον καταδικάσει, αλλά μια τέτοια προσέγγιση είναι στα αλήθεια απλοϊκή. Η μαύρη μουσική -παρά την κοιλιά που παρουσιάζει- εξακολουθεί να είναι πιο κραταιά από ό,τι ήταν ακόμη και στη χρυσή εποχή της και το ερώτημα που τίθεται είναι προφανές: αν δεν είναι αυτός (μαζί με τον Jay-Z) οι «μεγάλοι» του σήμερα που θα μείνουν, τότε ποιός; Πράγματι, o Kendrick Lamar, ο Drake, ο Frank Ocean και μερικοί άλλοι έρχονται με φόρα, αλλά έχουν να φάνε πολλά ψωμιά ακόμη. Ο West βρίσκεται στην κορυφή και η θέση του στο πάνθεον της μαύρης μουσικής είναι από καιρό διασφαλισμένη.

Υ.Γ.: Ο μόνος λόγος που συναινώ στο να πούμε το "Yeezus" «Out Of Rock» είναι ότι στην πραγματικότητα αυτός ο κερατάς είναι μπροστά και πέρα από το σημερινό rock.  Για του λόγου το αληθές, ακούστε το "Black Skinhead" εδώ.
  • SHARE
  • TWEET