Xasthur

Victims Of The Times

Lupus Lounge/Prophecy Productions (2021)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 09/07/2021
Μια βαθιά αντί-folk ματιά στο κουρελιασμένο American Dream
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Ο Scott Conner - δηλαδή οι Xasthur - ήταν πάντα ένας πολύ παράξενος τύπος. Παρόλο που οι black metal μέρες του έληξαν πριν δέκα χρόνια, ο Scott κράτησε το όνομα (διότι έτσι οι πόρτες της βιομηχανίας θα παρέμεναν ανοιχτές) και ξεκίνησε τις σκοτεινές ακουστικές του αναζητήσεις. Κοίτα όμως πίσω από τον ακουστικό folk ήχο του "Victims Of The Times" και θα βρεις τον ίδιο depressive χαρακτήρα που χαρακτήριζε πάντα τους Xasthur, είναι μόνο το ρούχο που έχει αλλάξει. Στο "Victims Of The Times" δεν είναι καν ρούχο, απλώς σκέτα κουρέλια.

Έχει ειπωθεί ότι ο Scott μοιάζει να έχει αναπτύξει μια εμμονή με τους άστεγους. Ο ίδιος μοιάζει να συμπάσχει μαζί τους - ίσως και να κάνει μια ακούσια προβολή - και να βιώνει τη δική του ζωή με παρόμοιο τρόπο. Αυτό το άλμπουμ γράφτηκε μια περίοδο (2016-2020) κατά την οποία ο ίδιος βρέθηκε χωρίς σταθερή στέγη και ζώντας συνεχώς σε κίνηση. Το "Victims Of The Times" είναι ηχογραφημένο με απλοϊκά μέσα, «σε ξενοδοχεία, βεράντες και σαλόνια σε διάφορα μέρη των ΗΠΑ». Με αυτό τον τρόπο, το άλμπουμ ζει, αναπνέει και τρέφεται μέσα/από το ίδιο του το concept.

Πρόκειται λοιπόν για ένα βιωματικό οδοιπορικό στη σκοτεινή πλευρά των ΗΠΑ. Θα έλεγα ότι πρόκειται μάλλον για αντι-οδοιπορικό, αφού δεν υπάρχει τίποτα φιλικό ή και θετικό προς αυτό το ταξίδι. Με την ίδια έννοια, πρόκειται και για έναν αντι-folk δίσκο. Διότι μπορεί καλλιτέχνες σαν τον Richard Dawson να φέρνουν έναν γυμνό ρεαλισμό στη folk και να ποδοπατούν κάθε ρομαντισμό/αισθησιασμό της (με τον ίδιο τρόπο που ένα Game Of Thrones άλλαξε στα μάτια των πολλών την παραδοσιακά ηρωική fantasy ματιά), οι Xasthur κάνουν όμως κάτι ακόμα περισσότερο: αυτή η folk είναι άσχημη και πικρή. Συχνά, με λάθη στα παιξίματα και ξεκούρδιστες κιθάρες. Ακόμα και στα νοήματα της, δεν είναι μια πολιτική, μαχητική folk που εξιστορεί βάσανα και κυοφορεί την ελπίδα αλλά μια μουσική που καταγράφει, περιγράφει και παραιτείται.

Μέσα σε μια συλλογή 22 τραγουδιών και interludes, ο Scott ξετυλίγει την ασχήμια του αμερικάνικου ονείρου. Αφηγείται τα πράγματα από τη σκοπιά των αστέγων, των περιθωριοποιημένων, των junkies, των αποτυχημένων αστεριών της εκάστοτε μαζικής βιομηχανίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα έργο τέχνης επιχειρεί αυτήν την αποδόμηση, απεναντίας πρόκειται για ένα οικείο μοτίβο. Το "Victims Of The Times" καταφέρνει παρόλα αυτά να διατηρεί μια προσωπική και αυτόφωτη αύρα, υποβοηθούμενο από την ουδετερότητα/απάθεια της μουσικής και των φωνητικών. Στην τελική, αυτή δεν είναι μια folk από έναν μουσικό που σμίλεψε τον χαρακτήρα του μέσα από τον Bob Dylan αλλά μέσα από τους Burzum. Και αυτό, παραδόξως, γίνεται αισθητό στον δίσκο, στην ατμόσφαιρα του και σε κάποια μεμονωμένα ιντερλούδια.

Κάτω από προϋποθέσεις, το "Victims Of The Times" θα μπορούσε να είναι ένα συνταρακτικό άλμπουμ. Υπάρχουν μερικά πολύ ενδιαφέροντα κιθαριστικά θέματα παιγμένα στις δωδεκάχορδες και ενορχηστρώσεις/αρμονίες πολύ διαφορετικές από τα folk δεδομένα, κάτι όμως τα μονότονα φωνητικά, κάτι οι εντελώς εφηβικού επιπέδου στίχοι, κάτι η απολύτως flat ατμόσφαιρα και το άλμπουμ δεν απογειώνεται ποτέ. Πρόκειται τελικά για μια δουλειά που είναι σημαντικότερη για την οπτική της, παρά για την ποιότητα της.

Για να είμαι όμως ξεκάθαρος: το "Victims Of The Times" μπορεί να μην είναι ένας «πολύ καλός δίσκος», παραμένει όμως μια δουλειά αληθινή, διαφορετική και ειλικρινής. Δεν ξέρω αν απευθύνεται σε φίλους της folk ή σε μεταλλάδες με εναλλακτικά ακούσματα, ο Scott Conner όμως, ως γνήσια μοναχική ψυχή, μπορεί να γίνει κατανοητός από ανθρώπους της αντίστοιχης συνομοταξίας και η δουλειά του να εκτιμηθεί για την ενοχλητική, αποκρουστική και γνήσια αντικοινωνική της ματιά. Μια καταθλιπτική, dark Americana για όσους νιώθουν παρίες.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET