Burzum

Burzum, Varg Vikernes, ή αλλιώς ο άνθρωπος πίσω από το μύθο. Το "Hliðskjálf" μοιάζει ήδη πολύ μακρινό, με τα 11 χρόνια που χωρίζουν την κυκλοφορία του από το νέο δίσκο των Burzum. Μόνο την έκφραση «νέος δίσκος Burzum» να πάρεις, θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει αφορμή για πρωταπριλιάτικο αστείο μερικά χρόνια πριν. Πλέον όμως, με τον πρόσφατα αποφυλακισμένο, ξανθούλη και ιδιαίτερα χαμογελαστό Νορβηγό να φιγουράρει σε εξώφυλλα περιοδικών, ντοκιμαντέρ και ποιος ξέρει που αλλού, το cult status του παρελθόντος αποκτά μία νέα πιο εμπορική διάσταση. O Varg δεν είναι πλέον κάποιος περίεργος απ' τον Βορρά που έκαιγε εκκλησίες και σκότωσε κάποιον άλλο περίεργο. Οι Burzum αποκτούν εκ νέου μουσική οντότητα και το "Belus" αποτελεί πραγματικότητα και όχι αστείο.

Δεν νομίζω να απογοητευτεί κανείς αν μάθει ότι ο νέος δίσκος δεν έχει καμία σχέση με τα "Hliðskjálf" και "Dauði Baldrs". Δύο δίσκοι άνισοι σε σχέση με τις πρώτες κυκλοφορίες του Νορβηγού, ηχογραφημένοι μέσα στη φυλακή όπου, αφενός δεν του επέτρεπαν να χρησιμοποιήσει κανονικά όργανα, αφετέρου συνοδεύτηκαν από αμφιβόλου προελεύσεως δηλώσεις αναφορικά με τις «ρίζες της rock/metal μουσικής στη μουσική των νέγρων η οποία και δεν συνάδει με την Άρια καταγωγή του Varg».

Δεν έχω καταφέρει μέχρι τώρα να επιβεβαιώσω την αυθεντικότητα των δηλώσεων αυτών, αλλά οι ξεκάθαρα ακροδεξιές τοποθετήσεις του κατά καιρούς δεν άφησαν ανεπηρέαστο ούτε το "Belus", το οποίο αρχικά έφερε τον τίτλο "The White God".

Στο μουσικό κομμάτι πάλι, το "Belus" ακούγεται σαν μία ανακεφαλαίωση του έργου των Burzum μέχρι και το "Filosofem". Ένα tribute του ίδιου του δημιουργού στο έργο του και ένα ταξίδι πίσω στο χρόνο. Η ακρόαση του δίσκου μοιάζει με ξεφύλλισμα μερικών από τις πιο λαμπρές και ιδιαίτερα επιδραστικές σελίδες της ιστορίας του black metal. Από άλλη σκοπιά, κάποιος θα μπορούσε να πει ότι το "Belus" δεν προσφέρει τίποτα καινούριο, απλά ακολουθεί την πεπατημένη και θα έχει και δίκιο. Το βρίσκω άστοχο, όμως, να κατηγορήσουμε για επανάληψη τον δημιουργό ενός ολόκληρου μουσικού παρακλαδιού, που επηρέασε ένα στρατό από μπάντες και ουσιαστικά έδειξε το δρόμο για μία διαφορετική προσέγγιση στο είδος.

Οι μελαγχολικές συνθέσεις, η παγωμένη ambient ατμόσφαιρα και τα ξυραφιαστά riff, σήματα κατατεθέντα των Burzum, εδώ και δύο δεκαετίες, κυριαρχούν και εδώ. Το μόνο που δεν θα βρείτε στο "Belus" είναι τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Vikernes, τα ουρλιαχτά του οποίου κάποτε δικαιολογούσαν απολύτως την υιοθέτηση του προσωνύμιου Varg (λύκος). Ο Νορβηγός δεν φαίνεται να έχει την διάθεση να ζορίσει το λαρύγγι του πλέον και χρησιμοποιεί ως επί το πλείστον καθαρά φωνητικά, κάτι που ίσως απογοητεύσει ορισμένους οπαδούς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν χαλάνε το συνολικό αποτέλεσμα του album.

Ειδική μνεία - και το στοιχείο που εντυπωσιάζει περισσότερο - πρέπει να γίνει στο κομμάτι της παραγωγής. Ο ήχος που κατάφερε να δώσει ο mr. Burzum στον δίσκο πραγματικά εκπλήσσει και ταξιδεύει τον ακροατή πίσω σε 90s αναμνήσεις θυμίζοντας σε όλους πως πραγματικά πρέπει να ντύνονται οι black metal συνθέσεις και βάζει τα γυαλιά σε πολλούς Burzum wannabes εκεί έξω.

Γενικό συμπέρασμα δεν υπάρχει. Και μόνο για ιστορικούς ή και συναισθηματικούς λόγους, αξίζει να ασχοληθείτε και με το παραπάνω. Θα ανακαλύψετε ότι πίσω από το όποιο πρόσφατο hype και τη μυθολογία πίσω απ' το όνομα κρύβεται ένας άνθρωπος με πολύ ταλέντο όσο και ιδιορρυθμία και ένας δίσκος πραγματικά αξιόλογος, που μπορεί εν έτει 2010 να μην πρωτοτυπεί, αλλά έχει όλα τα φόντα για να ξεχωρίσει.