Μπάμπης Στόκας

Η αλήθεια είναι ότι στη συνείδηση του κόσμου (όσου τουλάχιστον ασχολείται με τέτοιες «λεπτομέρειες») οι συνθέτες των Πυξ Λαξ ήταν δύο. Ο Μάνος Ξυδούς και ο Φίλιππος Πλιάτσικας. Αν και μόνο μερικώς αληθές αυτό, καθώς αρκετές από τις μεγάλες επιτυχίες (βλ. "Μια Συνουσία Μυστική", "Λένε Για Μένα"), αλλά και πιο «υπόγεια» αγαπημένα (βλ. "Σ' Όλους Δίνεσαι") των Πυξ Λαξ υπήρξαν δημιουργίες του Στόκα, ο τελευταίος είχε κυρίως ταυτιστεί με τον ρόλο του ερμηνευτή, και μάλιστα αυτού που έφερνε και το λαϊκό στοιχείο στο συγκρότημα. Σίγουρα σε αυτή την εντύπωση μεγάλο ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ούτε ο Ξυδούς ούτε πολύ περισσότερο ο Πλιάτσικας μπόρεσαν ποτέ να τον ανταγωνιστούν σε φωνητικό επίπεδο.

Για όποιον, λοιπόν, έχει μείνει σε αυτή την ιδέα, "Η Αυλή Των Τρελών" έρχεται να ανατρέψει την εικόνα με αποκλειστικά δικές του συνθέσεις και στίχους του γνωστού Άλκη Αλκαίου. Το γεγονός ότι πάντοτε είχε τη λαϊκή φλέβα μέσα του εδώ γίνεται ακόμα πιο φανερό, ενώ η αλήθεια είναι ότι αρκετές φορές κινείται σε μία κατεύθυνση πολύ κοντινή με αυτή του Σωκράτη Μάλαμα. Έτσι, τα "Φέρε Μαζί Σου Το Χρόνο", "Εκεί Που Δεν Το Περιμένεις" αποτελούν γνήσιους εκπροσπωπους του είδους όπως αυτό φιλτράρεται από το «έντεχνο» ρεπερτόριο. Η έτερη αλήθεια, όμως, είναι ότι αυτά είναι και μέσα στα λιγότερο ενδιαφέρονται τραγούδια του άλμπουμ.

Αντίθετα, οι στιγμές κατά τις οποίες καταφέρνει την ισορροπία (ερμηνευτική, παικτική και συνθετική) ανάμεσα στα μουσικά στυλ, σαν αυτή που είχαν οι Πυξ Λαξ στις «καλές» τους εποχές, παράγει όμορφα τραγούδια, συνήθως βέβαια στο ύφος της μπαλάντας. Σε αυτά συγκαταλέγονται τα "Υπνόσακος", "Δίχως Γράμματα", "Ένας Αστείος Διάλογος" και "Το Πέταγμα".

Δυστυχώς το σύνολο δεν καταφέρνει να ξεφύγει της γενικευμένης αρχής των Ελλήνων τραγουδοποιών που καταφέρνουν να περιλαμβάνουν τρεις-τέσσερεις καλές ιδέες σε κάθε δουλειά τους και τα υπόλοιπα τραγούδια ως επί το πλείστον να συμπληρώνουν απλά τη χρονική διάρκεια του CD. Επιπλέον, δεν είναι λίγες οι φορές που η ενορχήστρωση και το παίξιμο των μουσικών δείχνει προχειρότητα και διεκπεραίωση, γεγονός που δεν δικαιολογείται σε τραγούδια-ναυαρχίδες του άλμπουμ όπως για παράδειγμα το ομώνυμο. "Η Αυλή Των Τρελών" μεμονωμένα έχει πράγματα να δώσει στο ακροατήριό της, αλλά από έναν καλλιτέχνη όπως ο Στόκας που ξεκινάει με κερδισμένο το ερμηνευτικό στοίχημα θα περίμενε κανείς ακόμα περισσότερα πράγματα. Ίσως και λίγη παραπάνω τόλμη.