Edgar Broughton Band

Τα κλασικά συγκροτήματα κυκλοφορούν και κλασικούς δίσκους αλλά οι κλασικοί δίσκοι δεν προέρχονται πάντα από κλασικά συγκροτήματα. Κάπως έτσι μία μπάντα πολιτικοποιημένων «χίπηδων» με εξαιρετικές, για να μην τους αδικήσουμε, μέχρι τότε προσπάθειες και εκλεκτό μέλος του βρετανικού underground καταφέρνει να δημιουργήσει έναν από τους καλύτερους δίσκους της εποχής του.

Επίσημα τιτλούμενο με το όνομα του συγκροτήματος, έμεινε γνωστό και ως "The Meat Album", εξαιτίας του καταπληκτικού εξωφύλλου της Hipgnosis. Σε αυτό απεικονίζεται μία σειρά από «σφάγια», στοιβαγμένα σε ένα ψυγείο, με ένα γυμνό ανθρώπινο σώμα να παρεμβάλλεται. Συμβολισμός; Ειρωνεία; Κοινωνική καταγγελία; Οπτικό παιχνίδι; Τέχνη αδιαμφισβήτητα.

Αντίστοιχης και ανώτερης ποιότητας είναι το μουσικό περιεχόμενο του album. Ξεκινώντας ως blues συγκρότημα, ακολουθώντας τη μόδα της ψυχεδέλειας και τελικά κερδίζοντας τον τίτλο του progressive rock σχήματος, καταλήγουν να μην παίζουν τίποτα από όλα αυτά. Τουλάχιστον όχι όπως το ξέραμε μέχρι τότε. Η παρέα των αδερφών Edgar και Steve Broughton σε φωνή/κιθάρα και κρουστά αντίστοιχα, μαζί με τον Arthur Grant στο μπάσο και τον Victor Unitt στην άλλη κιθάρα και ενίοτε τα πλήκτρα, βρήκε στέγη στην καλύτερη ίσως εταιρία που μπορούσε να τους φιλοξενήσει την εποχή εκείνη, τη γνωστή για την προτίμηση της σε ιδιαίτερα συγκροτήματα, Harvest. Ως συνέπεια αυτού, και οι ηχογραφήσεις του "Edgar Broughton Band" έγιναν στα περίφημα Abbey Road Studios.

Ακόμα και μετά από αμέτρητες ακροάσεις δε μπορεί να μη λεχθεί ότι το ανατριχιαστικό "Evening Over Rooftops" ξεχωρίζει. Αν και σχετικά αργό τραγούδι, επιλέχθηκε να ανοίξει το δίσκο και μέχρι τώρα παραμένει το πιο αναγνωρίσιμο αριστούργημά τους. Χαρακτηριστικά του είναι οι ποιητικοί στίχοι (χαρακτηριστικό του συγκροτήματος γενικότερα), που θα μπορούσαν να στέκουν και αυτοτελώς ως μοναδική δημιουργία, καθώς και η ιδιοφυής ενορχήστρωση εγχόρδων του David Bedford. Ο τελευταίος, συνεργάτης τότε του Kevin Ayers, μάλλον ήταν και αυτός που έφερε το μέλος του συγκροτήματος του Ayers, τον 18χρονο και χωρίς solo κυκλοφορία ακόμα Mike Oldfield να συμμετάσχει παίζοντας μαντολίνο στο "Thinking Of You". Το συγκεκριμένο τραγούδι στηρίζεται ουσιαστικά στο όργανο αυτό και την ακουστική κιθάρα που δημιουργούν μία μεσαιωνική folk ατμόσφαιρα. Η κορυφαία τριάδα του δίσκου συμπληρώνεται με το "House Of Turnabout". Κτίζεται πάνω στον στακάτο ρυθμό των κρουστών, τα εμπνευσμένα φωνητικά που συνδυάζουν τσαμπουκά και παιδική μελωδία και την φαζαριστή κιθάρα με τα «περίεργα» solo.

Τα υπόλοιπα έξι τραγούδια του άλμπουμ (ορισμένα χωρισμένα σε δύο μέρη με ελάχιστη σχέση μεταξύ τους) ολοκληρώνουν το χαρακτηρισμό «αριστούργημα», αν και μισό σκαλί πιο κάτω από τα προαναφερθέντα. Κανείς όμως δε θα μπορούσε να αντισταθεί στην εφιαλτική ατμόσφαιρα του "The Birth", που βασίζεται στο "Μωρό Της Ρόζμαρυ" και συνεπικουρείται από τα αντιστοίχως δυσοίωνα φωνητικά του Edgar και την blues φυσαμρόνικα του Unitt. Ούτε από την άλλη μπορείς εύκολα να ξεκολλήσεις από το μυαλό σου τις απλές αλλά μεταδοτικές μελωδίες του "Madhatter" (που δε θα ήταν εκτός θέσης και σε κάποιον δίσκο του Syd Barrett), του country folk a la Edgar Broughton Band "Piece Of My Own" ή του "Poppy". Τα "Don't Even Know Which Day It Is", "Getting Hard / What Is A Woman For?" και "For Dr. Spock (Parts 1 & 2)" είναι ίσως τα πιο κοντινά στον μέχρι τότε χαρακτήρα της μπάντας, με το ψυχεδελικό blues στοιχείο να κυριαρχεί.

Επανερχόμενος, λοιπόν, στην αρχική μου τοποθέτηση, δε μπορώ να φανταστώ κάποιον που με αυτοπεποίθηση θα δηλώσει ότι οι Edgar Broughton Band είναι η αγαπημένη του μπάντα. Αλλά τούτος ο δίσκος είναι μια άλλη υπόθεση. Για να το θέσω διαφορετικά: Θυμάσαι, αγαπητέ αναγνώστη, που κάθε φορά διστάζεις να αποφασίσεις ποιος είναι ο πέμπτος δίσκος που θα έπαιρνες μαζί σου στο έρημο νησί του γνωστού κουίζ; Ε, μόλις διάβασες για αυτόν.