Metallica

("Leftallica" ή "Welcome To The Sanitarium";)

Enter Sandman: Ας αρχίσουμε με μια παραδοχή: Τους Metallica τους ξέρουν όλοι... Και αυτό γιατί πέρα από μπάντα που έχει γράψει μεγάλη μουσική, είναι ένα συγκρότημα που ξέρει τόσο να προκαλεί, όσο και να διχάζει. Ας κάνουμε άλλη μια: το τελευταίο τους album, ονόματι "St. Anger" είναι κατά γενική ομολογία ότι πιο μέτριο έχουν γράψει. Οι "Κασσάνδρες" άρχισαν κατευθείαν να μιλούν για παρακμή, ξεπούλημα, ανάγκη διάλυσης του συγκροτήματος και για όλα αυτά τα συναφή, που οι Metallica ακούνε μετά από κάθε album, ήδη από την εποχή του "Ride The Lightning". Η αλήθεια είναι ότι μετά από μια τόσο μεγάλη αναμονή, το να παίρνεις στα χέρια σου ένα τόσο μικρό album από μια τόσο μεγάλη μπάντα, σε βάζει σε σκέψεις, όσο μεγάλος οπαδός τους και να είσαι...

Τελικά πρέπει ή δεν πρέπει οι Metallica να το διαλύσουν το μαγαζί; Πως μπορεί κανείς να εξηγήσει την καλλιτεχνική αποτυχία του "St. Anger"; Και μιλώ για καλλιτεχνική αποτυχία, γιατί εμπορικά το album πήγε μια χαρά. Αλλά και πως να μην πήγαινε; Για τους Metallica μιλάμε ρε παιδιά... Και album διασκευών στην Britney να έβγαζαν όλοι μας θα το παίρναμε... Τι έφταιξε τελικά; Έχοντας δει το "Some Kind Of Monster" τρεις φορές μπορώ να αποφανθώ τα εξής: έφταιξαν τα πάντα! Και το γεγονός ότι οι Metallica υπάρχουν ακόμα, μόνο ως παραφυσικό φαινόμενο μπορεί να καταγραφεί. Τι εξυπηρετεί λοιπόν το rockumentary "Some Kind Of Monster"; Μας εξυμνεί το "St. Anger"; Μας εξυμνεί τους ίδιους τους Metallica; Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά...

Wherever I May Roam: Το "Some Kind Of Monster" λοιπόν καταγράφει τα τελευταία τρία χρόνια στην ζωή των Metallica. Μέσα σε αυτά τα χρόνια συνέβησαν πολλά και πολύ άσχημα, τόσα που αν τα έβλεπε ο Οδυσσέας (του Ομήρου) θα αισθανόταν καλύτερα, αναλογιζόμενος ότι υπάρχουν και χειρότερα... Ποια ήταν αυτά; Κατ' αρχάς το rockumentary και η παράλληλη ψυχανάλυση που άρχισαν οι Metallica αποτέλεσε και την αφορμή για την φυγή του Newsted. Στο καπάκι, έρχονται και οι αλληλοκατηγορίες με τους υπόλοιπους και το κλίμα βάρυνε έτι περισσότερο... Μετά, και εν μέσω ενός πραγματικού "χαλασμού" για το συγκρότημα, ο Ulrich αποφασίζει ότι δεν θέλει τα mp3 και έτσι αρχίζει η διαμάχη με το Napster, που το κόστος της, ψυχολογικό, οικονομικό και ηθικό, γονατίζει ακόμα περισσότερο τα εντελώς πειραγμένα ψυχολογικά των Metallica. Και εκεί που όλα ήταν "ρόδινα", μπαίνει και ο Hetfield στην κλινική αποτοξίνωσης από το αλκοόλ (μόνο;) και ουσιαστικά η μπάντα σταματάει να υφίσταται για περισσότερο από ενάμιση χρόνο. Και μετά από όλα αυτά, θέλαμε και album της προκοπής; Λίγο εγωιστές μας βρίσκω...

The Unnamed Feeling: Όλα τα παραπάνω λοιπόν καταγράφονται αρκετά γλαφυρά στην παρούσα ταινία, τόσο γλαφυρά που σε φάσεις το documentary καταλήγει να γίνεται reality και μάλιστα πολύ σκληρό. Μην περιμένετε να δείτε τις γνωστές αγριότητες, τους Metallica να αποθεώνονται από χιλιάδες οπαδούς και τον κόσμο να προσκυνά και να φιλά το χώμα που πατούν... Το film αποτυπώνει με τον καλύτερο (ή μάλλον τον χειρότερο) τρόπο τις πιο ταπεινές στιγμές του συγκροτήματος. Ουσιαστικά δεν δείχνει τίποτα άλλο από την πραγματικότητα: τους Metallica ως προϊόν της κόντρας δύο μεγάλων μουσικών (αλλά και πολύ ξεροκέφαλων ανθρώπων), του Hetfield και του Ulrich με πυροσβέστη-συνδετικό κρίκο τον Hammet. Αυτοί οι δύο είναι που ανέβασαν το συγκρότημα εκεί που βρίσκεται και αυτή τους η κόντρα λίγο έλλειψε να καταστρέψει εντελώς τους Metallica. Έτσι στο παρόν φιλμ βλέπουμε τρεις (ή μάλλον τέσσερις, μαζί με τον Bob Rock, ο οποίος μπορεί άνετα να θεωρηθεί μόνιμο μέλος) ανθρώπους σε φάση ενδοσκόπησης, παρατηρούμε πως εξελίχθηκε η σχέση τους με τον πάλαι πoτέ συνοδοιπόρο τους Newsted, τι γινόταν με το νέο album και τις υποχρεωτικές περιοδείες, ποιο ρόλο παίζει η δισκογραφική και το management τους στην όλη φάση και γενικότερα μπορούμε να παρατηρήσουμε το ψυχογράφημα των Metallica από όλες τις πλευρές. Φυσικά είναι αδύνατον να μην αναφερθεί η συγκλονιστική καταγραφή της συζήτησης-ξέσπασμα του Mustaine με τον Ulrich και το παράπονο του πρώτου, που φέρνει τον γνωστότατο drummer σε πολύ δύσκολη θέση (σχόλιο: ο Mustaine κυρίως παραπονιέται ότι όλοι λόγω των Metallica τον αντιμετωπίζουν περισσότερο ως anti-metallica και λιγότερο ως τον ιδρυτή ενός πολύ μεγάλου συγκροτήματος, των Megadeth. Και λέω εγώ τώρα: ποίος φταίει για αυτό κ. Mustaine; Ποίος βρίζει όπου σταθεί και όπου βρεθεί τους Metallica; Ρωτάω εγώ ο αφελής...).

Fixxxer: Αν χρειάζεται να κάνω και ένα μικρό review στην ταινία αυτή καθ' αυτή έχω να πω πως σκηνοθετικά και συνδετικά (μοντάζ) δεν έχει να προσφέρει τίποτα στον κινηματογράφο. Ειδικά κάποιες φάσεις γκρίνιας και χαλάρωσης των μελών δεν καταλαβαίνω γιατί τοποθετούνται και υπερτονίζονται. Κατά τα άλλα η ταινία νομίζω πως μπορεί να φανεί πολύ ενδιαφέρουσα σε αυτούς που ξέρουν λεπτομέρειες για το συγκρότημα, αλλά πολύ δύσκολα θα συγκινήσει κάποιον άσχετο που θέλει να δει ένα documentary για ένα γνωστό ροκ συγκρότημα. Προτείνω επίσης ανεπιφύλακτα την έκδοση του dvd που περιέχει άφθονα extras τα οποία δεν υπήρχαν στην εκδοχή που βγήκε στους κινηματογράφους.

For Whom The Bell Tolls: Συνοψίζοντας μόνο μαύρες σκέψεις μου έρχονται στο μυαλό: δυστυχώς το "Some Kind Of Monster" μας ενημερώνει για πράγματα τα οποία όλοι λίγο-πολύ σκεφτόμαστε για τα μεγάλα συγκροτήματα (και ιδίως για τους Metallica), αλλά δε θέλουμε να τα παραδεχτούμε. Στην ταινία οι Metallica παρουσιάζονται απογυμνωμένοι ψυχολογικά και συντετριμμένοι πνευματικά, τόσο που πολύ αμφιβάλλω αν θα επανέλθουν. Ειδικά ο Hetfield έχει ένα βλέμμα κατατονίας και παραίτησης από τα πάντα. Όταν βλέπεις τους Metallica να ζορίζονται να γράψουν ένα riff, να θέλουν ψυχολόγους για να καταφέρουν να ανέχονται ο ένας τον άλλο, να κάνουν τυφλά ότι τους λένε οι manager και οι λοιποί παρατρεχάμενοι και να ενδιαφέρονται περισσότερο για τους εαυτούς τους ο καθένας και λιγότερο για το όνομα και την μουσική των Metallica, τότε σε τι συμπέρασμα μπορείς να καταλήξεις; Ναι δε λέω τους συνέβησαν πολλά... Αλλά στην τελική ποιοι φταίνε εκτός από τους ίδιους; Το "St. Anger" ήταν ένα πρώτο καμπανάκι, για να μην πω καμπαναριό ολόκληρο, για το ότι τα πράγματα δεν πάνε και τόσο καλά και για το ότι πολλά πρέπει να αλλάξουν αν δεν θέλουν οι ίδιοι και να απογοητεύσουν τους οπαδούς τους και να ξεφτιλιστούν.

Sad But True: Ως οπαδός και φίλος του συγκροτήματος, περιμένω η επιστροφή τους να κλείσει στόματα (και το δικό μου) και το ταλέντο τους να λάμψει. Ως αντικειμενικός κριτής της κατάστασης, νομίζω ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά... Τα συμπεράσματα δικά σας.