Yuck

Το indie είναι η χαρά του «πρωτοδισκάκια». Αν μετρήσουμε πόσες indie μπάντες ξεπετάχτηκαν με ένα πολύ καλό πρώτο άλμπουμ και πόσες από αυτές στη συνέχεια κατάφεραν να διατηρήσουν τα όποια κεκτημένα με ένα εξίσου καλό δεύτερο, η απόκλιση θα είναι αρκετά μεγάλη. Για τρίτο άλμπουμ δεν το συζητώ καν, εκεί δυσκολεύουν πολύ τα πράγματα για συγκροτήματα που θέλουν η υστεροφημία τους να μην περιορίζεται μόνο σε ένα καλό και πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο. Είναι όλο και συχνότερο το φαινόμενο κάθε χρόνο να ακούμε ένα σωρό νέα ονόματα στον indie χώρο και την επόμενη χρονιά να ασχολούμαστε με άλλα που θα έχουν προκύψει.

Ένα από τα πολύ υποσχόμενα group του 2011 είναι, μεταξύ άλλων, και οι Βρετανοί Yuck με την ομώνυμη, παρθενική δουλειά τους. Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στη σημασία και την κληρονομιά που έχουν αφήσει στο rock από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και μετά οι Pixies. Η θρυλικής, πλέον, χροιάς μπάντα υπήρξε από τις πρώτες περιπτώσεις εναλλακτικών συγκροτημάτων που άρχισαν να κάνουν αίσθηση σε ένα διαφορετικό rock ακροατήριο από αυτό που είχε διαμορφωθεί εκείνη την εποχή. Αρκεί να αναφέρουμε πως οι Pixies, άμεσα και έμμεσα, ήταν ένας από τους κύριους λόγους που η δεκαετία του '90 ήταν πραγματικά γόνιμη για το rock.

Όπως ορθά είχε παρατηρήσει και ένας φίλος, οι Yuck είχαν την ατυχία να μην ξεκινάνε την καριέρα τους είκοσι χρόνια πριν. Απλώς σε αυτό να προσθέσω πως οι Yuck μάς ακούγονται ωραίοι εν έτει 2011 γιατί καλλιέργησαν το πρωτογενές υλικό, με το οποίο ανδρώνονται μουσικά, με μεράκι και όχι γιατί οι ίδιοι «ανακάλυψαν τον τροχό». Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μία βρετανική μπάντα, η οποία όμως ερωτοτροπεί απροκάλυπτα με το indie / alternative κιθαριστικό παρελθόν της άλλης όχθης του Ατλαντικού και μας παραδίδει ένα άλμπουμ περήφανο τέκνο των Pixies, των Dinosaur Jr., των Pavement και άλλων ηρώων εκείνης της φανταστικής φουρνιάς συγκροτημάτων.

Κάτι παρόμοιο έκαναν και οι Cage The Elephant φέτος, αλλά, όσο και αν μας ικανοποίησε το αποτέλεσμα, μάς χάλασε κάπως αυτό το θρασύτατο ξεπατίκωμα που επιχείρησαν στις επιρροές τους. Και εδώ έγκειται η μεγάλη μαγκιά των Yuck, καθώς κατάφεραν να ξεφύγουν από την παγίδα του ξεπατικώματος και δημιούργησαν ένα αυτόφωτο σύνολο κομματιών που έχει πιάσει πολύ όμορφα την ατμόσφαιρα που απέπνεαν οι πνευματικοί τους πατέρες. Κομμάτια όπως το "Get Away" και το "Holing Out" παίζουν με «επιμελώς ατημέλητες» παραμορφώσεις και καρφώνονται με τη μία στο μυαλό, χάρις στις όμορφες μελωδίες τους, το "Rubber" φέρνει Sonic Youth σκέψεις με τις noisy κιθάρες που το διακατέχουν, ενώ τα "Shook Down" και "Suck" έχουν εκείνη την ειλικρινή ομορφιά που είχαν οι Smashing Pumpkins στις πιο ήρεμες στιγμές τους, στα πρώτα τους άλμπουμ.

Από τα πιο ενδιαφέροντα κιθαριστικά άλμπουμ του 2011, το "Yuck" συστήνεται ανεπιφύλακτα σε αθεράπευτους παρελθοντολάγνους της αμερικανικής κιθαριστικής σκηνής που έβαλε τις βάσεις για τα rock των '90s.