Altar Of Plagues, Year Of No Light, Allοchiria, Diablery @ Κύτταρο, 26/04/15

Κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, από ένα συγκρότημα που μας αποχαιρέτησε με ένα προ διετίας άλμπουμ, με κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει

Από τον Αντώνη Κονδύλη, 29/04/2015 @ 12:48
Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη (μπορεί και να είναι) black metal μπάντα των τελευταίων ετών, όπως λέει το ΔΤ της διοργάνωσης, σίγουρα όμως είναι η πιο τίμια. Αρνούμενοι να ενδώσουν σε προσφορές που δεν δέχτηκαν ποτέ όσο ήταν ενεργοί, οι Altar Of Plagues πραγματοποιούν έναν τελευταίο γύρο συναυλιών για να αποχαιρετήσουν αυτούς τους λίγους που τους στήριξαν τα χρόνια της δραστηριοποίησής τους. Έτσι λοιπόν βρέθηκε και στην Ελλάδα κάποιος και τους πρότεινε να παίξουν και στα μέρη μας, το δέχτηκαν με ευκολία και είχαμε την τύχη να αποχαιρετήσουμε του Ιρλανδούς και να μας αποχαιρετήσουν, όπως πρέπει.

Τη συναυλία άνοιξαν οι Diablery. Black metal παίζουν με χαρακτηριστική τη συμβολή των πλήκτρων στον ήχο τους και με ιδιαίτερη αγάπη για τη Νορβηγία.

Diablery

Αρκετά δεμένοι, προβαρισμένοι, με καλό ήχο, αν και λίγο αμήχανοι πάνω στη σκηνή, απέδωσαν καλά την μουσική τους, η οποία παρουσιαζόταν χωρίς μεγάλη διαφοροποίηση ως προς την συνθετική προσέγγιση. Μια ικανοποιητική εμφάνιση μπροστά σε ένα λιγοστό κοινό που είχε μαζευτεί μέχρι εκείνο το σημείο.

Τους Allochiria έχει τύχει να τους ξαναδώ πάνω στη σκηνή και το πρώτο πράγμα που σου κάνει εντύπωση είναι η μικροκαμωμένη frontwoman η οποία με άνεση ανταποκρίνεται επαρκέστατα στις απαιτήσεις των ακραίων φωνητικών αυτής της μπάντας. Από εκεί και πέρα, στο μουσικό κομμάτι το post ξεκίνημα των συνθέσεων συμβάλλει σε ατμόσφαιρα, ενώ η sludge συνέχεια προκαλεί αλλεπάλληλες δονήσεις.

Allochiria

Η μπάντα στάθηκε εξαιρετικά και απέδωσε άψογα με πάθος, νεύρο και συναίσθημα τη μουσική της, με τον δυνατό και ογκώδη ήχο να είναι σύμμαχός τους σε όλη τη διάρκεια του set. Είναι από τις περιπτώσεις που ένα support συγκρότημα δικαιολογεί απόλυτα την παρουσία του και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι με κάποια προσπάθεια παραπάνω μπορεί να βρεθεί και ψηλότερα σε επόμενη συναυλία.

Οι Γάλλοι Year Of No Light επιδίδονται σε post-metal ή ατμοσφαιρικό sludge, αν προτιμάτε. Με το ξεκίνημα της εμφάνισής τους το πρώτο πράγμα που ένιωθες δεν ήταν άλλο από τον ογκώδη και δυνατό ήχο που σου τσάκιζε τα κόκκαλα. Εκκωφαντικό sludge με post ατμόσφαιρα, πειραματισμούς και ενίοτε πλήκτρα που έδιναν μια άλλη διάσταση στον «θόρυβο» που δημιουργούσαν οι Year Of No Light, ενώ τα ατελείωτα σε πολλά σημεία post-αρίσματα έπαιζαν με τα νεύρα όλων αυτών που είχαν μαζευτεί στο club.

Year Of No Light

Στιβαρό και απροσπέλαστο rhythm section, το οποίο χρωματιζόταν από τις τρεις κιθάρες που παράλληλα μπορούσαν να μας ταξιδέψουν. Τα μέλη της μπάντας είχαν έντονη σκηνική παρουσία και έδειχναν ότι ένιωθαν την μουσική τους και συμμετείχαν στον χορό των ντεσιμπέλ που είχε στηθεί. Ιδιαίτερα σεμνοί, μας ευχαρίστησαν (χωρίς μικρόφωνο) για την παρουσία μας και συνέχισαν με ένα στο περίπου encore πριν μας καληνυχτίσουν και χειροκροτηθούν από το κοινό.

Setlist: Tocsin / Hierophante / Géhenne / Abesse / Stella Rectrix / Persephone II.

Για τους Altar Of Plagues αναμφίβολα δεν υπάρχουν ταμπέλες για να περιγράψουν αυτό που κάνουν και πριν ξεκινήσουν ειλικρινά δεν ήξερα τι να περιμένω. Θεωρώ την μουσική τους άκρως πειραματική και ως εκ τούτου όχι και τόσο συναυλιακή. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα, ούτε εγώ ούτε όλοι όσοι παραβρέθηκαν, να φανταστούμε αυτό που είδαμε. Ούτε βέβαια έναν τύπο με φράντζα να μπορεί να βγάλει τόση φωνητική σαπίλα, όπως έκανε ο James Kelly.

Altar Of Plagues

Τρία άτομα πάνω στη σκηνή του Κυττάρου αρκούσαν για να μας πάρουν το κεφάλι, όχι μόνο με τον άψογο ήχο (ή τουλάχιστον έτσι το ένιωσα εγώ), αλλά και με την απόδοση και παρουσίαση της δύσκολης και ιδιαίτερης μουσικής τους. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να υπερισχύσει η πειραματική αισθητική του πράγματος με διάφορους αυτοσχεδιασμούς που ενδεχομένως να λάμβαναν χώρα, υπερίσχυσε όμως η ακρότητα, χωρίς αυτό να δημιουργεί πρόβλημα.

Altar Of Plagues

To "Mills" αρκούσε για να μας βάλει στο κλίμα, το "God Alone" όμως ήταν αυτό που μας τίναξε τα μυαλά και η πέρα από κάθε φαντασία εκτέλεση του "Neptune Is Dead", μέσα σε ένα όργιο θορύβου, μας μετέφερε σε άλλη διάσταση. Ακολούθησαν και κάποια ακόμα κομμάτια (η επιλογή ήταν αποκλειστικά από το "Mammal" και το "Teethed Glory And Injury"), ενώ η κορύφωση ήρθε με την εξωπραγματική και άψογη παρουσίαση του "Feather And Bone".

Η συγκεκριμένη εμφάνιση των Ιρλανδών είναι από αυτές για τις οποίες οποιαδήποτε περιγραφή χάνει την αξία της και περισσότερο μοιάζει με χάσιμο χρόνου για αυτόν που διαβάζει. Πρέπει να το ζήσεις για να το νιώσεις. Έπαιξαν περίπου 70 λεπτά, αλλά κανένας δεν θα ζητούσε ούτε ένα παραπάνω, γιατί πιστεύω δεν υπήρξε ούτε ένας που να μην ένιωθε «γεμάτος» από την συναυλιακή εμπειρία των Altar Of Plagues.

Altar Of Plagues

Έχοντας παρακολουθήσει συναυλίες συγκροτημάτων του ακραίου ήχου εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια, μπορώ να πω χωρίς ενδοιασμούς ότι αυτή ήταν μια από τις κορυφαίες. Κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, από ένα συγκρότημα που μας αποχαιρέτησε με ένα προ διετίας άλμπουμ, με κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει.

Το ταξίδι θα συνεχιστεί με κάποιο άλλο όνομα και με άλλους ήχους και διαφορετικούς πειραματισμούς. Αυτό είναι σίγουρο.
SETLIST

Mills
God Alone
Neptune Is Dead
A Remedy And A Fever
Feather And Bone
All Life Converges To Some Centre

Φωτογραφίες: Sofia Theodorou - Dimitris Balabakis
  • SHARE
  • TWEET