Witherfall

«Εκείνο το μικρό βήμα πίσω ώστε η μπάντα να πάρει φόρα για την πλήρη της εκτόξευση, εμπορικά και καλλιτεχνικά, στα αμέσως επόμενα της πονήματα» έγραφα πριν από τρία χρόνια για το προηγούμενο άλμπουμ των Witherfall, το "A Prelude to Sorrow", και να που φτάσαμε στη στιγμή να αξιολογηθεί τόσο εκείνη η δήλωση, όσο και η ίδια η μπάντα στο κατά πόσο κατάφερε να εκπληρώσει τις προσδοκίες που έχουν πλέον δημιουργηθεί. Άλλωστε, πολλά είναι εκείνα που έχουν αλλάξει από τη στιγμή που οι Αμερικάνοι ξεκίνησαν το δισκογραφικό τους ταξίδι, με το βασικό τους πυρήνα, το βιρτουόζο Jake Dreyer και τον Joseph Michael, να έχουν προσθέσει σημαντικές συνεργασίες στο ενεργητικό τους, ανεξαρτήτως των υπέρ και των κατά που εκείνες είχαν.

Ο πρώτος, εξέχον μα εσχάτως πρώην μέλος των «επιλήψιμων» πια Iced Earth, ο δεύτερος εδώ και καιρό τραγουδιστής των Sanctuary, μαζί αποτελούν ένα δημιουργικό δίδυμο που πρωτοσυναντήθηκε στους White Wizzard, «κόλλησε» και πλέον βρίσκει την απόλυτη έκφραση του μέσω των Witherfall. Ενός σχήματος που ήδη αρχίζει να ξεχωρίζει της γενιάς του στο χώρο του κλασικού metal (βλέπε heavy και power παρακλάδια), βρισκόμενο να αναπληρώνει αρκετά «κενά» που έχουν δημιουργηθεί για διάφορους λόγους. Θες η απώλεια των Nevermore συγχρόνως με εκείνη του σπουδαίου Warrel Dane, θες το βάθος χρόνου στο οποίο δημιουργούν οι Symphony X, οι Witherfall τοποθετούν εαυτόν σε αυτό το ηχητικό πλαίσιο στο οποίο τέμνονται ηχητικά οι δύο μπάντες, έχοντας αρκούντως υπαρκτό το προσωπικό στοιχείο και δημιουργώντας μακριά από λογικές αντιγραφών και μιμήσεων.

Με την αισθητική της απώλειας μόνιμα παρούσα και τις μινόρε μελωδίες να κυριαρχούν, το υλικό του "Curse Of Autumn" φαντάζει ως ένα ταξίδι εσωτερικής κάθαρσης, μια ελεγεία στον χαμό και όσα συναισθήματα εκείνος προκαλεί. Έχοντας ωριμάσει συνθετικά τόσο ώστε να χαλιναγωγήσουν την υπέρμετρη τάση προς κάθε τι εντυπωσιακό, κρατώντας ένα μέτρο που ευνοεί τη λειτουργικότητα των συνθέσεων και εντείνει τις εντυπώσεις σε καίριες στιγμές μέσα σε εκείνες, οι Witherfall παραθέτουν το πιο ώριμο και κατασταλαγμένο άλμπουμ τους. Σταθερά παικταράδες εκτελεστικά - σε αυτό συμβάλλει και η παρουσία του Marco Minnemann πίσω από τα τύμπανα - και πλέον ιδιαίτερα ουδιώδεις δημιουργικά, δείχνουν πως όριο τους είναι ο ουρανός, επιχειρώντας με απόλυτη αυτοπεποίθηση και θαυμαστά αποτελέσματα να δημιουργήσουν - μεταξύ των υπολοίπων εντυπωσιακών τραγουδιών τους - και μια πολυσχιδή δεκαπεντάλεπτη σύνθεση, ως το «κερασάκι» της δημιουργικότητας τους μέχρι στιγμής.

Ο λόγος, φυσικά, για το "...And They All Blew Away", μια φανταστική προσπάθεια κλιμακούμενης έντασης και σπονδυλωτής ανάπτυξης, το προσωπικό τους magnum opus το οποίο και αποκαλύπτει, ξεκάθαρα και περιεκτικά, όλα τους τα χαρίσματα ως μπάντα. Θεατρικότητα, λυρισμός, εναλλαγές ύφους και διαθέσεων και αδιαπραγμάτευτη βιρτουοζιτέ, αν ένα τραγούδι οφείλει να ακούσει κάποιος για να καταλάβει τί εστί Witherfall, αυτό είναι εκείνο. Αν, μάλιστα, η διαδικασία δημιουργίας του όντως υπήρξε τόσο αβίαστη όσο μας αποκάλυψαν οι ίδιοι, ίσως πρέπει να περιμένουμε και στο μέλλον αντίστοιχα μεγαλειώδεις στιγμές.

Κλείνοντας, το άλμπουμ κρύβει μια μικρή έκπληξη, με το "Long Time" των Boston να εμφανίζεται παραλλαγμένο, απογυμνωμένο από τη γνωστή αισιοδοξία των αρχικών δημιουργών του κι εμποτισμένο με έναν γλυκόπικρο πεσιμισμό, ταιριαστό στο κλίμα και του υπόλοιπου δίσκου. Ένα ιδανικό κλείσιμο ενός εξαιρετικού άλμπουμ, σε μια στιγμή που κρίνεται κομβική για την περαιτέρω πορεία της μπάντας. Το μουσικό επόμενο βήμα έγινε, απομένει να δούμε αν αυτό θα οδηγήσει και στο επόμενο εμπορικό...