Keeley Forsyth

Γνώρισα την Keeley Forsyth από μια διαφήμιση, μία από τις δεκάδες που κατακλύζουν καθημερινά τις διαδικτυακές μας περιηγήσεις. Η promo ατάκα ήταν κάτι σε στυλ «για τους οπαδούς των δραματικών πρόσφατων δίσκων του Nick Cave» και, παρόλο που δεν τρελαίνομαι για τους τελευταίους δίσκους του (συμφωνώντας απόλυτα με την πρόσφατη άποψη του αγαπητού Αντώνη Αντωνιάδη), δεν αντιστάθηκα στην περιέργεια. Αν και η ατάκα ήταν ατυχής, το ποντίκι πιάστηκε στην φάκα.

Το μόνο κοινό με τον Cave είναι η χαμηλόφωνη, σχεδόν ambient αίσθηση της μουσικής, πέραν αυτού όμως, το ντεμπούτο της Forsyth χαράζει τις γραμμές της σε έναν χώρο που μόνο ως avant folk μπορεί να νοηθεί. Κάθε τι στο "Debris" περιστρέφεται γύρω από την μοναδική φωνή της: ένα τρίτο κλασικής jazz τεχνοτροπίας, ένα τρίτο μιας κάποιας μπάσας death gospel αισθητικής κι ένα τρίτο indie δραματουργίας, κάτι ελαφρώς συγγενικό ίσως με τους Anthony & the Johnsons. Βάλε στην εξίσωση ότι η Forsyth είναι και ηθοποιός κι ίσως αρχίζεις να παίρνεις μια ιδέα για το πόσο ευρεία είναι εδώ η έννοια της λέξης «ερμηνεία». Με ένα από τα πιο διαπεραστικά vibrato που έχω ακούσει (love it or hate it, φαντάζομαι), η φωνή της είναι ένας παρατεταμένος λυγμός, γάβγισμα, το ουρλιαχτό της λύκαινας ή μια μοντέρνα Μήδεια. Πολλές φορές, ταυτόχρονα.

Στο παρασκήνιο, οι οκτώ συνθέσεις του άλμπουμ δεν ξεφεύγουν ποτέ από τα πλαίσια ενός επίμονου μινιμαλισμού. Άλλες φορές το τεμπέλικο πιάνο, άλλες οι ξερές ακουστικές κιθάρες με τα λίγα ακόρντα και τα εσκεμμένα τριξίματα, ενίοτε και τα έγχορδα που έρχονται και φεύγουν σαν ντροπαλοί φιλοξενούμενοι, αποτελούν τον λιτό ρουχισμό της μουσικής. Με μικρές σχετικά διάρκειες κι ελάχιστες δομικές κινήσεις, τα τραγούδια μοιάζουν με παλιές φθαρμένες καρτ-ποστάλ. Πρέπει να έρθει το προτελευταίο "Large Oak" για να έρθει μια ακτίνα φωτός και το τελευταίο "Start Again" για να εισάγει έναν πρωτόγονο παλμό. Τότε μόνο το "Debris" διεκδικεί για τον εαυτό του μια μικρή υποψία κάθαρσης.

Το πρώτο άλμπουμ της Keeley Forsyth δεν φέρνει σοκ και δέος, ούτε δηλώνει μεγαλοφυΐα. Είναι όμως παράξενο και μυστηριώδες, σαν εκείνο το ασπρόμαυρο φιλμ που κρύβει την δύναμη του μέσα σε απλές εικόνες που το υποσυνείδητο αρνείται να ξεφορτωθεί. Είναι μια σιωπηλή, αστική κραυγή μοναξιάς και μια στοιχειωμένη μουσική κατασκευή φτιαγμένη από άγνωστα χαλάσματα, υλικά και άυλα. Κουρνιάζει σαν απροστάτευτο παιδί, μόνο για να φανερώσει κοφτερά νύχια εκεί που δεν το περιμένεις. Είναι ταυτόχρονα το πρώτο αξιομνημόνευτο indie άλμπουμ της χρονιάς, ιδιαίτερα προτεινόμενο σε όσους δεν έχουν χάσει τις indie ελπίδες τους - ακόμα κι αν δεν έχει απομείνει καμία άλλη.