Witchcraft

Όταν έβαλα για πρώτη φορά το cd στο στερεοφωνικό αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά "τι συμβαίνει με τους Σουηδούς;", δεν εξηγείται λογικά αυτό το φαινόμενο. Κάτι έχει το κλίμα εκεί και οι μπάντες που εδρεύουν στη Σουηδία είναι σε μεγάλο ποσοστό κορυφαίες. Οι Witchcraft λοιπόν δε θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Το 2ο cd τους με τίτλο "Firewood" έρχεται να μας ταξιδέψει πολλά χρόνια πίσω, κάπου στη δεκαετία του '70, τότε που μπάντες όπως οι Jethro Tull, Free, Black Sabbath, Captain Beyond, Pentagram, Atomic Rooster, Mahavishnu Orchestra δημιουργούσαν Μουσική αθάνατη και αιώνια.

Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά, δεν πρόκειται για άλλη μία από τα ίδια, ούτε για αναμασήματα χιλιοακουσμένων μελωδιών. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα συγκρότημα το οποίο αν είχε δημιουργηθεί στα '70s τώρα θα αποτελούσε σημείο αναφοράς και έμπνευσης για ουκ ολίγες μπάντες.

Οι συνθέσεις στέκονται σε υψηλότατα επίπεδα και η ιδέες που υπάρχουν σε αυτό το album θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελέσουν ολόκληρη δισκογραφία για άλλες μπάντες. Η μουσική ακροβατεί ανάμεσα στα blues, στο doom, στη jazz, στη folk και δημιουργεί πρωτόγνωρα συναισθήματα. Όσο περισσότερο ακούς το δίσκο τόσο περισσότερο σε κυριεύει. Έχει κάτι το μαγικό αυτή η κυκλοφορία που σε κάνει να εθιστείς μαζί της σε πολύ λίγο χρόνο, και δεν είναι καθόλου εύκολο να σταματήσεις να γεύεσαι το "Firewood".

Οι κιθάρες οδηγούν τη μουσική των Witchcraft σε μονοπάτια ξεχασμένα από το χρόνο. Heavy rock riffs που καταλήγουν σε jazzy τζαμαρίσματα και μελωδίες γεμάτες συναίσθημα. Το rhythm section μεταβάλει το ρυθμό της μουσικής ανάλογα με τις ορέξεις του και κάθε άλλο παρά συνοδευτικό ρόλο έχει. Η μουσική των Witchcraft δεν είναι εύκολη στο άκουσμα, όμως σε αποζημιώνει και με το παραπάνω αν αφεθείς στις διαθέσεις της. Όσο για τα φωνητικά τι να πω; Φανταστείτε κάτι ανάμεσα σε Liebling (Pentagram), Rodgers (Free), Reagers (Saint Vitus), χωρίς όμως ίχνος αντιγραφής. Είχα πάρα πολλά χρόνια να ακούσω τέτοια φωνητικά και σίγουρα ο κ. Pelander, παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει εντρυφήσει στη μουσική της δεκαετίας του '70.

Στα 10 κομμάτια που έχει αυτός ο δίσκος περιέχεται ένας κυκεώνας συναισθημάτων. Ένας δίσκος ζωντανός και έντονος, ένας δίσκος μεστός και αληθινός, ένας δίσκος που σε ηρεμεί και σε ταξιδεύει, ένας δίσκος που δεν ανήκει στη σημερινή εποχή, ένας δίσκος που έχει φτιαχτεί για ανθρώπους για τους οποίους ο τόπος και ο χρόνος δεν έχουν καμία σημασία. Το "Firewood" είναι μπολιασμένο με τα καλύτερα υλικά. Τώρα αν κάποιοι το χαρακτηρίσουν παλιομοδίτικο, ξεπερασμένο ή δεν ξέρω και 'γω τι, δεν πειράζει. Όσοι τη βρίσκουν με την αληθινή μουσική θα βρουν στο "Firewood" άλλο ένα άκουσμα το οποίο θα τους συντροφεύει για πολύ καιρό και ακόμη περισσότερο...