The Fleshtones

Ανάθεμα κι αν μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι διακρίνει κάποια εξέλιξη στη σχεδόν σαραντάχρονη πορεία των Fleshtones από τα clubάκια της Νέας Υόρκης μέχρι... ε, τα clubάκια της Νεάς Υόρκης όπου συνεχίζουν να παίζουν. Αγνό παρθένο γκαραζο-rock 'n' roll ήταν πάντα το παιχνίδι τους και αν μη τι άλλο ήταν και παρέμειναν από τους καλύτερους του είδους και σημείο αναφοράς παρόλο που το mainstream κοινό τους αγνοεί επιδεικτικά, κατά κύριο λόγο. Κάτι διαφορετικό λοιπόν θα ήταν μάλλον απίθανο να περιμένουμε από το φετινό δίσκο τους. Κι όμως...

Καταρχήν ένα μικρό σοκ το παθαίνουν οι φίλοι τους παρατηρώντας την απουσία του περίφημου τσουλουφιού του Peter Zaremba. Αυτό όμως είναι το λιγότερο μπροστά στην έκπληξη του να ξεκινάει το "Wheel Of Talent" με βιολιά και λοιπά έγχορδα αντί για μια πιο συνηθισμένη επιδρομή της κιθάρας ή των πλήκτρων. Ας μην φανταστεί κανείς βέβαια τίποτα μελοδραματικά τραγούδια κακού αμερικάνικου μιούζικαλ. Το μουσικό όργανο έχει, τελικά, μικρή σημασία όταν ο ρυθμός παραμένει κοφτός και η μελωδία απλή και δυναμική ταυτόχρονα. Πάλι rock 'n' roll παίζουν οι Fleshtones αλλά δοκιμάζουν και κάποια πράγματα δίπλα στα πιο «δικά τους» τραγούδια. Πολύ περισσότερο φαίνεται αυτό στο περιτριγυρισμένο από πνευστά και με ολίγη από doo wop "What I've Done Before". Από την άλλη τόσο το "Available" όσο και το "How To Say Goodbye" παραμένουν στην καρδιά τους τραγούδια σαν αυτά που πάντα ηχογραφούσαν, με το ίδιο τσαγανό και την ίδια χορευτική διάθεση.

Κι αν σε αυτά τα δύο θα μπορούσαμε να πούμε ότι θέλει η γκαραζιά να κρυφτεί και η χαρά δεν την αφήνει, στις περισσότερες περιπτώσεις τα πράγματα κυλάνε πολύ πιο στρωτά. Τα δίλεπτα "What You're Talking About" και "We Remember The Ramones" αποδεικνύονται τα συνήθη εκρηκτικά σφηνάκια που μπορούν κατά συρροή να συγγράφουν, το "Just For A Smile" (με γυναικεία πρώτη φωνή) είναι ένα ευχάριστο διάλλειμα σε mid tempo ρυθμούς, ενώ, όπως συνήθως, εκεί που φέρνουν και την bubblegum pop στη μουσική τους αναδεικνύουν τον πιο πετυχημένο και πάντα όχι σοβαροφανή εαυτό τους, σε τραγούδια όπως τα "It Is As It Was" και "Hipster Heaven" (παρ' τα).

Όποιος δεν έχει βαρεθεί να ακούει απέριττα, καλογραμμένα, ατίθασα, παιχνιδιάρικα, κατάλληλα για πάρτι, rocκ 'n' roll τραγούδια δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει έξω με τους Fleshtones και το "Wheel Of Talent", παρά τους λελογισμένους πειραματισμούς του, είναι ένα εναρκτήριο σημείο σχεδόν «as good as any». Οι υπόλοιποι που δεν αισθάνονται έτσι, ούτως ή άλλως καλό είναι να πάνε να το κοιτάξουν, μην το αφήσουν έτσι. Απλά ελπίζω στην επερχόμενη συναυλία τους στην Αθήνα να μην έχει αλλάξει και το μόνιμα φορεμένο ασημί-λαμέ πουκάμισό του ο Zaremba. Αυτό πια θα παραπάει...