White Lion

Είμαι της άποψης ότι κάποια πράγματα πρέπει να έχουν ένα τέλος όταν υπάρχει τέλμα. Είμαι της άποψης ότι όταν μια μπάντα πιστεύει ότι δεν έχει να δώσει κάτι άλλο στη μουσική ή όταν οι σχέσεις των μελών δεν είναι καλές, πρέπει να διαλύεται. Είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να ξύνεις τις πληγές γιατί θα ματώσεις. Αντίθετα είμαι αρκετά ανοιχτός σε όποια καλή επαναδραστηριοποίηση συγκροτήματος. Αυτό που δεν αντέχω είναι η θυσία μιας μεγάλης μουσικής πορείας στο πρόσκαιρο κέρδος. Εξηγούμαι αμέσως. Ο κύριος Mike Tramp (και πολύ του είναι το κύριος τώρα πια) τα τελευταία χρόνια, επειδή έχει τα δικαιώματα του ονόματος, καπηλεύεται την ιστορία και την πορεία ενός από τα σημαντικότερα hard σχήματα που έχει αναδείξει, κατά τη γνώμη μου, η Αμερική. Απεδείχθη περίτρανα καταρχήν πρόπερσι, όταν η φαρσοκωμωδία παίχτηκε και στα μέρη μας. Αφετέρου, τα τελευταία χρόνια υπό το όνομα Mike's Tramp White Lion αναμασάει τα κομμάτια των White Lion, γεμίζοντας το πορτοφόλι του.

Φέτος έκανε άλλη μια λάθος κίνηση. Αντί να κλείσει την αυλαία, κυκλοφόρησε δίσκο υπό το όνομα White Lion. Ατόπημα πρώτο: Οι White Lion ήταν, είναι και θα είναι κατά τη γνώμη μου η χρυσή τετράδα των Mike Tramp (φωνητικά), Vito Bratta (κιθάρα), James Lomenzo (μπάσο) και Greg D'Angelo (drums), η οποία μας χάρισε τραγούδια ποικίλων συναισθημάτων στο διάστημα 1986-1991. Ατόπημα δεύτερο: Τολμάει να τιτλοφορήσει το δίσκο "Return Of The Pride" (επιστροφή της περηφάνιας). Δυστυχώς ο ίδιος δεν έχει την περηφάνια και το σθένος να κατανοήσει τι σημαίνει για κάποιους το όνομα White Lion και τι έχει δημιουργήσει αυτό με τα τραγούδια του. Πιστέψτε με, προσπάθησα να δω τη δουλειά αυτή πολύ αντικειμενικά. Από τη στιγμή μάλιστα που ο δίσκος ξεκινάει με το κομμάτι "Sange De Cristo", το μεγαλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει οι White Lion, το οποίο είναι άκρως επικό, λέω από μέσα μου: ας δώσω μια δεύτερη εύκαιρα, μπορεί ο άνθρωπος να είχε τις κακές του τα τελευταία χρόνια που επανήλθε στο προσκήνιο.

Δυστυχώς το υπόλοιπο album κάθε άλλο παρά δικαίωσε τη φήμη του πολύ καλού σύνθετη. Το album άσχημο δεν είναι. Αν το έβγαζε μια νεοσύστατη μπάντα ίσως κανείς να μην έλεγε τίποτα. Επειδή όμως το album φέρει τον τίτλο White Lion, έχεις απαιτήσεις. Ναι, ο δίσκος έχει μελωδία, up tempo τραγούδια και μπαλάντες, όπως ορίζει το ύφος. Αυτό που δεν έχει είναι η φρεσκάδα. Όλες οι συνθέσεις ακούγονται επίπεδες, χωρίς καμία ζωντάνια, όπως και η φωνή του ίδιου του Tramp. Στο παρελθόν ο τρόπος που τραγουδούσε σε έκανε ίσως και να κλαις. Στο δίσκο αυτό, στο μεγαλύτερο μέρος του ακούγεται σαν ένα χαζοαμερικανάκι που ξεκινάει τώρα την καριέρα του.

Ο δίσκος επίσης δεν έχει και κάτι άλλο βασικό: τον Vito Bratta. Για όσους δε θυμούνται, ο Bratta ήταν ο έτερος συνθέτης, μαζί με τον Tramp, των κομματιών που έχουν αφήσει ιστορία. Ο Bratta ήταν πραγματικός καλλιτέχνης, αφού ό,τι κομμάτι και να έγραφε του έδινε έναν μοναδικό ήχο που σε ταξίδευε μέσα από την κιθαριστική δουλειά, σήμα κατατεθέν της μπάντας. Ο νέος κιθαρίστας Jamie Law προσπαθεί να τον μιμηθεί, αλλά δε μπορεί. Vito Bratta δεν ξαναγεννιέται. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που τα τραγούδια ηχούν κάπως ψόφια. Παρόλο που την παραγωγή έχει αναλάβει ο Tramp μαζί με τον μπασίστα του group Claus Langeskov, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό. Όχι λόγω ηχητικής τραγουδιών, αλλά λόγω έλλειψης έμπνευσης. Για τους τρελά πορωμένους με το συγκρότημα, ακόμα και σε αυτή τη στιγμή του, ας σημειωθεί ότι η ευρωπαϊκή έκδοση έχει και ένα κομμάτι bonus.

Τυχαίνει να είμαι από αυτούς που δεν τους αρέσει να τους κοροϊδεύουν. Δε διαφωνώ ότι οι περισσότερες επανασυνδέσεις γίνονται για οικονομικούς λόγους, αλλά τουλάχιστον τα album που βγαίνουν είναι έστω αξιοπρεπή. Ο κύριος Tramp καλό είναι να κλείσει το μαγαζί και να ασχοληθεί με κάτι άλλο, γιατί ως μουσικός, βάσει αποτελέσματος, δεν υπάρχει. Εκτός βέβαια αν ξανασυνεργαστεί με τα αυθεντικά μέλη και κυκλοφορήσουν ένα δίσκο αντάξιο της ιστορίας και του ονόματος των White Lion. Μέχρι τότε, το μόνο που του αξίζει είναι το «ούστ»!