Οι We Are The Fallen, όπως δηλώνει και το όνομά τους είναι τα απολωλότα πρόβατα, οι έκπτωτοι άγγελοι του πάλαι ποτέ δυναμικού σχήματος της Amy Lee, Evanescence. Ben Moody, John LeCompt και Rocky Gray με τη θέση πίσω από το μικρόφωνο να παίρνει η Carly Smithson. Μια θέση που την κέρδισε λόγω της συμμετοχής της σε talent show, στο οποίο τελικά δεν κατέκτησε την πρωτιά, χωρίς αυτό να σημαίνει από μόνο του κάτι αναλογιζόμενοι την ποιότητα αυτών των show.
Εκτός από το όνομα, οι We Are The Fallen διεκδικούν και τη χάρη του σχήματος της Amy. Σαν συνδημιουργός του συγκεκριμένου ήχου (λίγο pop, λίγο rock και λίγο nu metal) o Moody (όχι ο Hank) αποφάσισε να μην ξεκινήσει κάτι ολοκληρωτικά από την αρχή, αλλά να εκμεταλλευτεί την εξαφάνιση των Evanescence και πατώντας σε αυτό να συνεχίσει αυτός και η παρέα του την εξέλιξη του είδους. Και αν σκοπός του ήταν αυτό, τότε μάλλον κάτι δεν έκανε καλά.
Γιατί το "Tear The World Down" ηχεί ακριβώς σαν Evanescence. Με τα φωνητικά της Smithson να μην φτάνουν τα αντίστοιχα studio της Lee. Με τις συνθέσεις να μην έχουν κάτι το καινούριο να πουν και να αναλώνονται σε πιασάρικες, αλλά συνάμα αδιάφορες – ως επί το πλείστον - ιδέες. Με μπαλαντούλες, ροκάκια και μερικά χιτάκια, το alter ego των Evanescence, επιχειρεί να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Ακόμα και αν ο τελευταίος έχει αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας εδώ και κάποια χρόνια. Για να μην γίνομαι και άδικος η Smithson έχει φωνή που μπορεί να δουλευτεί και να φτάσει σε πολύ καλά επίπεδα. Αδικεί όμως η ίδια τον εαυτό της προσπαθώντας να μιμηθεί αρκετά την προκάτοχό της, όπως θα μπορούσε να αποκαλέσει κανείς την frontwoman των Evanescence.
Το "Tear The World Down" κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ο 3ος δίσκος του προσωπικού πλέον σχήματος της Amy Lee. Μιας και είναι ντεμπούτο όμως, και καθώς θεωρούσα, τουλάχιστον, τον Ben Moody πιο έξυπνο από το να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες για να προωθήσει το σχήμα του, η ετυμηγορία θα είναι σκληρή. Ο «νέος» αυτός δίσκος ακούγεται πολύ μπαγιάτικος, ανέμπνευστος και δυστυχώς χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, πέρα από το να σηματοδοτήσει την έναρξη της δισκογραφικής ζωής των We Are The Fallen. Φυσικά θέμα σύγκρισης των δίσκων των δύο «αντίπαλων» στρατοπέδων δεν τίθεται. Τα "Fallen" και "The Open Door" είναι κατά πολύ ανώτερα αυτού εδώ. Η ουσιαστική πρόκληση για τους Evanescence τώρα είναι η κυκλοφορία ενός δίσκου που θα ξεπερνά το "Tear The World Down". Κάτι που φαντάζει όχι και τόσο δύσκολο.
Για ένα κείμενο που αναφέρεται σε ένα νέο σχήμα, το όνομα των Evanescence εμφανίζεται υπερβολικά πολλές φορές και η ευθύνη γι' αυτό βαραίνει αποκλειστικά τους We Are The Fallen.
Εκτός από το όνομα, οι We Are The Fallen διεκδικούν και τη χάρη του σχήματος της Amy. Σαν συνδημιουργός του συγκεκριμένου ήχου (λίγο pop, λίγο rock και λίγο nu metal) o Moody (όχι ο Hank) αποφάσισε να μην ξεκινήσει κάτι ολοκληρωτικά από την αρχή, αλλά να εκμεταλλευτεί την εξαφάνιση των Evanescence και πατώντας σε αυτό να συνεχίσει αυτός και η παρέα του την εξέλιξη του είδους. Και αν σκοπός του ήταν αυτό, τότε μάλλον κάτι δεν έκανε καλά.
Γιατί το "Tear The World Down" ηχεί ακριβώς σαν Evanescence. Με τα φωνητικά της Smithson να μην φτάνουν τα αντίστοιχα studio της Lee. Με τις συνθέσεις να μην έχουν κάτι το καινούριο να πουν και να αναλώνονται σε πιασάρικες, αλλά συνάμα αδιάφορες – ως επί το πλείστον - ιδέες. Με μπαλαντούλες, ροκάκια και μερικά χιτάκια, το alter ego των Evanescence, επιχειρεί να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Ακόμα και αν ο τελευταίος έχει αποσυρθεί από τα φώτα της δημοσιότητας εδώ και κάποια χρόνια. Για να μην γίνομαι και άδικος η Smithson έχει φωνή που μπορεί να δουλευτεί και να φτάσει σε πολύ καλά επίπεδα. Αδικεί όμως η ίδια τον εαυτό της προσπαθώντας να μιμηθεί αρκετά την προκάτοχό της, όπως θα μπορούσε να αποκαλέσει κανείς την frontwoman των Evanescence.
Το "Tear The World Down" κάλλιστα θα μπορούσε να είναι ο 3ος δίσκος του προσωπικού πλέον σχήματος της Amy Lee. Μιας και είναι ντεμπούτο όμως, και καθώς θεωρούσα, τουλάχιστον, τον Ben Moody πιο έξυπνο από το να εκμεταλλευτεί τις συγκυρίες για να προωθήσει το σχήμα του, η ετυμηγορία θα είναι σκληρή. Ο «νέος» αυτός δίσκος ακούγεται πολύ μπαγιάτικος, ανέμπνευστος και δυστυχώς χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης, πέρα από το να σηματοδοτήσει την έναρξη της δισκογραφικής ζωής των We Are The Fallen. Φυσικά θέμα σύγκρισης των δίσκων των δύο «αντίπαλων» στρατοπέδων δεν τίθεται. Τα "Fallen" και "The Open Door" είναι κατά πολύ ανώτερα αυτού εδώ. Η ουσιαστική πρόκληση για τους Evanescence τώρα είναι η κυκλοφορία ενός δίσκου που θα ξεπερνά το "Tear The World Down". Κάτι που φαντάζει όχι και τόσο δύσκολο.
Για ένα κείμενο που αναφέρεται σε ένα νέο σχήμα, το όνομα των Evanescence εμφανίζεται υπερβολικά πολλές φορές και η ευθύνη γι' αυτό βαραίνει αποκλειστικά τους We Are The Fallen.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
